Θέλω να κάνω εμετό

Του Βάσου Φτωχόπουλου από το ιστολόγιο vasosftohopoullos.wordpress.com/

Όταν είδα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Κωνσταντινούπολη να χαριεντίζεται με τους άλλους ηγέτες στη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, μου ήρθε να ξεράσω. Τι γυρεύει ο Πρόεδρός μας στην Κωνσταντινούπολη, εάν δεν είναι για να υπενθυμίσει στον Ερντογάν και στον ΟΗΕ ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο; Ποιο νόημα είχε η αποχώρησή του, επειδή ήταν εκεί ο φίλος του ο Ακιντζί; Ποιος περιπαίζει ποιον; Δεν είναι ο ίδιος ο Αναστασιάδης που μας παρουσιάζει τον Ακιντζί ως τον συνέταιρό μας στο νέο κρατίδιο που κυοφορούν; Δεν είναι ο Αναστασιάδης που τον πήρε στο Νταβός και σε άλλα φόρα; Γιατί ξαφνικά τον έπιασαν τα εθνικιστικά του; Προφανώς το αποτέλεσμα των εκλογών δεν άφησε αδιάφορο τον Αναστασιάδη. Ξέρει πότε πρέπει να βγάζει προς τα έξω την ελληνική σημαία και τις φουστανέλες ο Αναστασιάδης. Μόλις στριμώχνεται, αντί να δέρει το σάμα και να φωνάξει Όχι στην κατοχή και Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο, φοράει τα τσαρούχια και παριστάνει τον Έλληνα. Κάνω εμετό χωρίς να έχω πάρει «εμετικό», όπως έπαιρναν οι παρακμιακοί Ρωμαίοι για να ξαναφάνε και να σπάσουν απ’ το πολύ φαΐ.

Μετά από λίγες ώρες, είδα τους δύο φίλους ξανά από την τηλεόραση να χαριεντίζονται και να μιλάνε σε 10χρονα παιδιά, Ελληνόπουλα και Τουρκόπουλα. Σκέτο παιδομάζωμα. Έψαξα να βρω την Κουρσουμπά, την προστάτιδα των παιδιών, μα ήταν άφαντη. Έκανα ξανά εμετό. Σαν είδα τα σκίτσα των δύο ηγετών μας, ξέρασα και τα σωθικά μου. Και οι δύο ζωγράφισαν σαν παιδιά, ο ένας την Κύπρο και ο άλλος κάτι σαν κλαδιά και ένα πουλί. Ο δικός μας έγραψε UNITED FEDERAL REPUBLIC OF CYPRUS και ο Τούρκος UNITED FEDERAL CYPRUS. Δηλαδή, και οι δύο καταργούσαν την Κυπριακή Δημοκρατία και την ίδια στιγμή όλα τα σκουπίδια, ντόπια και ξένα, χειροκροτούσαν. Φυσικά, δεν βρέθηκε ούτε ένας έστω και μετά να ζητήσει την παραίτηση του Αναστασιάδη. Ούτε ο Παπαδόπουλος ούτε ο Λιλλήκας ούτε ο Περδίκης ούτε ο Σιζόπουλος ούτε η Θεοχάρους, μα ούτε και ο Άντρος Κυπριανού και το ΕΛΑΜ. Έχουμε δηλαδή τον Πρόεδρό μας να μας λέει ξεκάθαρα πως το όραμά του είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας και η μετατροπή μας σε Εγγλεζούθκια και ο περιβόητος ενδιάμεσος χώρος όπως και οι κομπινιστές δεν βρήκαν μία λέξη να πουν για να διαμαρτυρηθούν. Από το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ στο ΔΕΝ ΞΕΡΝΩ η αντιπολίτευση. Δεν βρέθηκε ούτε ενας δικηγόρος να τους κινήσει αγωγή για την κατάργηση της Δημοκρατίας. Εγώ, όμως, δεν νιώθω καλά. Μια ξινίλα με πιάνει στο στομάχι και σε λίγο αδειάζω τα σωθικά μου και την ψυχή μου απελπισμένος στην αυλή του σπιτιού μου. Μικρή παρηγοριά ο Σαββάκης μου, ο οποίος, σε ένδειξη συμπαράστασης, κάνει εμετό κι αυτός, μόνο που ο καημένος ξέρασε επειδή κατάπιε κάποιο κοκαλάκι, όχι επειδή καταπίνει καθημερινώς τα σκατά της κυπριακής πολιτικής σκηνής.

Εξουθενωμένος, ακούω και το μαντάτο πως νέος Πρόεδρος της Βουλής είναι ο λινοβάμβακος (το πρωί αντιστασιακός, το βράδυ αναστασιαδικός) από την Ποταμιά Δημήτρης Συλλούρης. Δεν έκαμα εμετό ούτε ένιωσα κάποια ζάλη ούτε είχα ξινίλες στο στομάχι.

Ένιωσα, όμως, κάτι στον εγκέφαλο. Ένιωσα σαν τον ηλίθιο, τον βλάκα και, για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα και κάτι σεξουαλικό. Ένιωσα μαλάκας ολκής, διότι εγώ –και αυτό είναι είδηση– ψήφισα Θεοχάρους. Ψήφισα την φίλη μου την  Θεοχάρους διότι ένιωθα και πίστευα ότι κάτι το καινούργιο θα έφερνα στην πολιτική μας ζωή, έστω και αν δεν ήμουν καθόλου σύμφωνος με τη συμμαχία της με το ΕΥΡΩΚΟ. Το δέχτηκα αυτό, όπως δέχτηκα με πολλούς ενδοιασμούς και τη δικαιολογία της ότι έπρεπε να μην αφήσει τη θέση της στην Ευρωβουλή. Ήλπιζα ότι η Αλληλεγγύη θα έπαιζε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενοποίηση των μικρών και αντιδιζωνικών κομμάτων. Συνέβη, όμως, το αντίθετο. Δεν φτάνει που ουσιαστικά διέσπασε τον χώρο αυτόν, μας έβγαλε και τον Συλλούρη Πρόεδρο της Βουλής μαζί με τον ΔΗΣΥ. Τώρα κάνω εμετό, εγώ που εκδίδω εφημερίδα με υπότιτλο ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, να βρίσκομαι στο ίδιο στρατόπεδο με αυτούς που χρόνια τώρα πολεμώ. Εγώ, που έχουν δει πολλά τα μάτια μου, να είμαι μάρτυρας και συμμέτοχος σε ένα τεράστιο φιάσκο. Είπα τον πόνο μου σε διάφορους φίλους στην Αλληλεγγύη, για να εισπράξω φτηνές δικαιολογίες από κομματόσκυλα χειρότερα απ’ αυτά του Συναγερμού.

Να λοιπόν, εκεί που χάρηκα που επιτέλους κάτι έγινες στις βουλευτικές εκλογές και μπήκαν όλα τα αντιδιζωνικά κόμματα στη Βουλή, η χαρά μου δεν άντεξε και πολύ. Ήρθε η διάψευση αμέσως. Είναι βρώμικος ο τόπος ή απλώς είναι βρώμικοι οι πολιτικοί; Ψευτοδίλημμα αυτό. Το πραγματικό δίλημμα είναι άλλο. Θα τους αφήσουμε να μας καταστρέψουν τις ζωές μας ή θα αντισταθούμε σε όλους τους κυπριλλήδες; Νοείται ότι αν γίνουν εκλογές την άλλη Κυριακή, η Αλληλεγγύη θα δυσκολευτεί να περάσει το 1% και η αποχή θα είναι πάνω από 50% – τέτοιαν εντύπωση έκαναν οι τελευταίες εξελίξεις στον κόσμο.

Τώρα μαζεύω το στομάχι μου, παίρνω τα χάπια μου, εναποθέτω τις ελπίδες μου, όπως πάντα, στον λαό και στα πεζοδρόμια. Τώρα ξερνώ, αλλά δεν ξεχνώ. Μαζεύω τα όπλα μου και ετοιμάζομαι για τη μεγάλη μάχη στους δρόμους, εκεί που θα κριθεί εάν θα είμαστε η τελευταία γενιά των Ελλήνων σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν συμφωνώ ότι την κατάθλιψη, την απογοήτευση και τη διάψευσή μας μπορούμε να την καταπολεμήσουμε με χάπια και ψυχιάτρους ούτε με το να κάτσουμε στα βραστά μας ούτε με το να μεταναστεύσουμε. Άλλωστε, πού να πάμε; Θα την καταπολεμήσουμε με το να βγούμε στους δρόμους, ώστε να καταλάβουν, και οι ΔΗΣΑΚΕΛικοί και οι υπόλοιποι, ότι δεν αστειευόμαστε. Τη μάχη για την πατρίδα θα τη δώσουμε όποιο κι αν είναι το κόστος. Η ΔΔΟ δεν θα περάσει ούτε η Κύπρος θα γίνει προτεκτοράτο των Τούρκων και των Ελλήνων γενίτσαρων. Μόνο πάνω από τα πτώματά μας τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν. Σκατένοι!

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com