Κομμάτια και θρύψαλα, ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ

Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Του Μάνου Στεφανίδη 

Εδώ και ένα χρόνο, σχεδόν καθημερινά, διαπιστώνουμε όλοι εμείς, ψηφοφόροι ή μη του Τσίπρα, ότι η σύγκρουση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα αποδεικνύει πάντα πως η πραγματικότητα είναι λάθος. Αν σιχαίνομαι κάτι στις ανθρώπινες συμπεριφορές αυτό είναι ο φθόνος και η μιζέρια, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται τεχνηέντως για να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.

Δυστυχώς αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση για να καλύψει την πολιτική της φτωχοποίησης την οποία το πτωχευμένο κράτος οφείλει να επιβάλει. Προσωπικά ποτέ δεν ζήλεψα τους πλούσιους, αλλά μάλλον λυπόμουν τους νεόπλουτους για την αγραμματοσύνη και την κουφότητά τους. Πίστευα επίσης ανέκαθεν πως τα πράγματα προάγονται από την ταξική αγάπη και όχι το μονόπαντο ταξικό μίσος.Ντρέπομαι λοιπόν που μερικοί νεόπλουτοι σαν τον Σταθάκη, τον Σκουρλέτη, τον Φλαμπουράρη, τον Κατρούγκαλο, αλλά και τον Δρίτσα κ.λπ. διαλύουν τη χώρα εκ του ασφαλούς, μιλώντας για δήθεν ταξική συνείδηση και πουλώντας, αντί στρατηγικών, ιδεοληψίες (ξεπουλώντας συγχρόνως τη χώρα χωρίς αντιστάσεις, χωρίς αιδώ, χωρίς φόβο Ιστορίας).

Διαπιστώνει επίσης κανείς πως και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει ο ιστορικός νόμος: η αριστερή ιδεολογία γίνεται φασίζουσα διακυβέρνηση. Δυστυχώς. Παρακολουθούσα έντρομος το προπαγανδιστικό φιλμάκι στη φιέστα του Ταέ Κβον Ντο και δεν πίστευα τα μάτια μου. Κυρίως δεν πίστευα πως θα ερχόταν η στιγμή να υπερασπίσω εγώ τον Πρετεντέρη ή τον Πορτοσάλτε! Επειδή τους «εχθρούς» μας στη Δημοκρατία δεν τους λυντσάρουμε ούτε καν φραστικά, αλλά τους στέλνουμε στον εισαγγελέα αν έχουμε στοιχεία. Όμως ξέχασα. Μας κυβερνάει σήμερα η χειρότερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, μια λαϊκίστικη δημοκρατία και ένας κομματικός μηχανισμός που μοιράζει εκ περιτροπής τις προσόδους που πια δεν έχει. Γι’ αυτό και κυριαρχεί το αποκρουστικό δόγμα, «Ο καθένας για τον εαυτό του». Ή, η κατάχρηση ατομικών παραδείσων οδηγεί αφεύκτως σε συλλογική κόλαση.

Επίσης αποδεικνύεται πως η έλλειψη θεωρίας και συγκεκριμένης στρατηγικής ανατρέπει το όποιο αριστερό πρόσημο, μεταμορφώνοντας τους «δηλωσίες αριστερούς» στη χειρότερη μορφή εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό που ζούμε ένα χρόνο τώρα είναι ένα μοναδικό ρεσιτάλ λαϊκισμού και υποσχεσιολογίας που οδηγεί σε ψεύδη επί ψευδών και στην αποκρουστική διαστρέβλωση των όποιων προεκλογικών δεσμεύσεων προγραμμάτων κ.λπ. Το ήθος και η παράδοση της αριστεράς υποβιβάζονται στις μούτες του Κατρούγκαλου, τον κυνισμό του Σταθάκη και τις γελοιότητες του Φλαμπουράρη.

Κι άλλο ένα συμπέρασμα: η ιδεοληψία, σε συνδυασμό με την αγραμματοσύνη, οδηγούν σε παραλογισμούς του τύπου «καταδικάζουμε» τα πρότυπα σχολεία και την αριστεία, ή στο όνομα του ασύλου επαναφέρουμε τον νόμο-πλαίσιο του Ανδρέα Παπανδρέου καταδικάζοντας τα πανεπιστήμια σε περαιτέρω απαξίωση. Λεπτομέρεια: Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, που η φύλαξη είναι περιορισμένη, γίνεται ντου στα κτίρια της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου από ομάδες ληστών, γιατί βέβαια υπάρχει εύκολο κέρδος (ιδιαίτερα από την κλοπή υπολογιστών και λοιπών ηλεκτρονικών μηχανημάτων) και κανένα ρίσκο… λόγω ασύλου. Μόλις πριν από μια εβδομάδα, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, άγνωστοι έσπασαν την κεντρική γυάλινη θύρα της Φιλοσοφικής Σχολής και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παραβιάσουν τα εστιατόρια και κάποιες γραμματείες. Ενημερώνω σχετικά τον κ. Φίλη, επειδή όπως πάντα συμβαίνει τέτοιες ειδήσεις δεν διαρρέουν στον Τύπο.

Η προσωπική μου απογοήτευση κορυφώνεται όταν σκέφτομαι πως ούτε καν στον πολιτισμό, τον άλλοτε προνομιακό χώρο της αριστεράς, έχει επιτευχθεί το παραμικρό έργο. Ούτε η παραμικρή ανατροπή ή καινούρια ιδέα. Κάτι, διάβολε, που να μας διαφοροποιεί από τους επαγγελματίες της εξουσίας. Αντ’ αυτών κυριαρχούν ο νεποτισμός, η αναξιοκρατική προώθηση των ημετέρων, οι τραμπουκισμοί που εκλαμβάνονται ως «αγώνες», η συνδικαλιστική αυθαιρεσία που βαφτίζεται εργασιακό δικαίωμα και εν τέλει ο τρόμος απέναντι στην οποιαδήποτε αξιολόγηση, την οποιαδήποτε αξιοκρατία.

Η τεράστια κωλοτούμπα του Τσίπρα τον κατέστησε άκρως ευάλωτο και χειραγωγούμενο στο εξωτερικό και εντελώς αναξιόπιστο και πολιτικά αφερέγγυο στο εσωτερικό. Το προφανές πολιτικό του έλλειμμα επιβεβαιώνεται στην παντελή αδυναμία του να διαπραγματευθεί, να επιλέξει ικανούς συνεργάτες, να αποκαταστήσει το σμπαραλιασμένο κύρος της χώρας, να εμπνεύσει ένα στοιχειώδες όραμα σε μια κοινωνία που παρουσιάζεται κατακερματισμένη, φοβική, κατατονική. Έντρομη εμπρός σε οποιαδήποτε αλλαγή ή μεταρρύθμιση, εθισμένη στη στατικότητα και την αναβολή. Γιατί μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά σίγουρα όλοι μαζί και συνειδητά τρώμε το μέλλον των επόμενων γενιών.

Τούτων δοθέντων, το μέλλον προοιωνίζεται ακόμα πιο ζοφερό, χωρίς καμιά προοπτική εξόδου από το τέλμα. Τα ψέματα και οι υπεκφυγές συνεχίζονται και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα η χώρα να αλυσοδένεται ακόμη πιο σφικτά στη σκληρότητα των μνημονίων και στην αυθαιρεσία των δανειστών. Ο κρατικιστής Τσίπρας απεμπολεί και τις τελευταίες ευκαιρίες παραγωγής πλούτου και επιχειρηματικότητας στη χώρα, παίζοντας ἐν οὐ παικτοῖς και διακυβεύοντας πράγματα που είναι a priori εκτός διαπραγμάτευσης, όπως π.χ. η παραμονή μας στο Σένγκεν ή το ευρώ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που και η ίδια η Ευρώπη νοσεί βαθύτατα, αυτοδιαλυόμενη βελούδινα, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, χωρίς συνείδηση ή προοπτική ιστορίας. Ο βορράς εξακολουθεί να απομυζά τον νότο, η Γερμανία να επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση, η Μεγάλη Βρετανία να προσβλέπει ήδη στην έξοδό της, η Γαλλία να μην μπορεί να αναχαιτίσει την ακροδεξιά πλημμυρίδα και η Δανία να προχωρεί σε κατασχέσεις των τιμαλφών των μεταναστών! Η κτηνωδία υποδύεται τον πολιτικό ρεαλισμό. Δηλαδή η Ευρώπη η ίδια απεμπολεί εκείνον τον πολιτισμό στον οποίον υποτίθεται ότι στηρίζεται.

Και μέσα σ’ αυτό το δυσώδες όσο και ζοφερό σκηνικό, η Ελλάδα μοιάζει με οχληρό κομπάρσο τον οποίο πλέον κανείς δεν εμπιστεύεται και που οι πάντες αισθάνονται πως εύκολα μπορούν να εκμεταλλευτούν. Τελευταία πρόταση των σοφών της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι να μεταμορφωθεί η Ελλάδα, εξαγοραζόμενη, σε ένα απέραντο κρατητήριο ψυχών, με τις θάλασσές της υγρό νεκροταφείο για όσους αποτολμούν να διεκδικήσουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και το άσυλο που ένας ανώτερος πολιτισμός υποτίθεται πως παρέχει προς κάθε χειμαζόμενο. Και είναι αυτό ακριβώς το ζήτημα στο οποίο η χώρα μας έχει βραχυκυκλωθεί δραματικά. Και πρόκειται ακριβώς για προβλήματα που σαφώς την υπερβαίνουν. Και είναι ακριβώς η στιγμή που οι εταίροι μας, προσφέροντάς μας καθρεφτάκια, θα μας πιέσουν για τα χειρότερα. Πιο συγκεκριμένα, θα πιέσουν μια κυβέρνηση μαθητευόμενων μάγων, που ούτε μπορεί, αλλά ούτε και ξέρει πώς να αντισταθεί. Άρα τα χειρότερα είναι ήδη εδώ ενώ η πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου είναι σαφώς απούσες.

ΥΓ. Και ενώ δημοσιεύτηκε το συνταρακτικό πόρισμα Ρακιντζή για τα οικονομικά σκάνδαλα του ΕΛΚΕ, σώφρων σιωπή και από πλευράς υπουργείου Παιδείας, αλλά και ακαδημαϊκής κοινότητας. Διερωτώμαι: Μαζί τα φάγαμε;

Ανάρτηση από: http://blogvirona.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ:http://manosstefanidis.blogspot.gr