Μαθητευόμενοι μάγοι

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος & Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος | Τεύχος Ιανουαρίου 2016

Οι ενεργειακές υποδομές και ο ορυκτός πλούτος κάθε χώρας συνήθως αποτελούν τον κινητήριο μοχλό για την ανάπτυξή της. Ή τουλάχιστον για την έξοδό της από την οικονομική κρίση. Όχι όμως στη χώρα της απόλυτης δημοσιονομικής εξάρτησης από τους δανειστές. Στη ρημαγμένη από τα μνημόνια Ελλάδα όλα αυτά έχουν μετατραπεί σε ένα ακόμα νεοφιλελεύθερο πείραμα, το οποίο θα μπορούσε να τιτλοφορείται για λόγους συντομίας: «Διάλυση και Αρπαγή».

Το τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται, σε συνέχεια των προηγούμενων, να τεμαχίσει και στη συνέχεια να πουλήσει με συνοπτικές διαδικασίες το μεγαλύτερο τμήμα των εγκαταστάσεων και υπηρεσιών ενέργειας και του ορυκτού πλούτου της χώρας. Έτσι, φυσικά μονοπώλια, όπως είναι η ΔΕΗ, ο ΑΔΜΗΕ και η ΛΑΡΚΟ, ετοιμάζονται να παραδοθούν σε ιδιωτικά ενεργειακά συμφέροντα. Η ιδιωτικοποίηση των κρατικών ενεργειακών μονάδων είχε συμπεριληφθεί και στα προηγούμενα μνημόνια. Όμως στο τρίτο και «αριστερότερο» μνημόνιο δρομολογείται η άμεση εκτέλεσή τους.

Πώς χειρίζεται αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση που μέχρι πρότινος έκανε λόγο για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των ενεργειακών υποδομών και του ορυκτού πλούτου; Δύο περιπτώσεις κρατικών εταιρειών που οδεύουν προς πώληση, του κερδοφόρου ΑΔΜΗΕ και της προβληματικής ΛΑΡΚΟ, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ορίζει ως μόνο σχέδιο και πυξίδα τις απαιτήσεις των δανειστών. Σε ρόλο μαθητευόμενου μάγου, ο υπουργός Ενέργειας Πάνος Σκουρλέτης. Κι ένας στρατός τεχνοκρατών που μπήκε με μπόλικο… αριστερό σπρώξιμο σε θέσεις-κλειδιά, όπως στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Αυτοί είναι κοντολογίς οι βασικοί πυλώνες που προωθούν την πώληση στρατηγικών τομέων ενέργειας της Ελλάδας.

Πωλούν τον ΑΔΜΗΕ που δεν θα πουλούσαν

Στις 10 Δεκεμβρίου 2015 οριστικοποιήθηκε η συμφωνία της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ. Οι κορόνες του τύπου «ο ΑΔΜΗΕ δεν πωλείται», του Π. Σκουρλέτη και του Μαξίμου, μπήκαν στο μεγάλο ανθολόγιο των ψεμάτων της «πρώτης φοράς Αριστεράς».

Το σχετικό νομοσχέδιο αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή στο προσεχές διάστημα και, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου, «ανεξάρτητος εκτιμητής» πρόκειται να αναλάβει εντός του Ιανουαρίου τη διαδικασία εκτέλεσης του διαγωνισμού πώλησης.

Το σχέδιο προβλέπει αρχικά την απόσχιση του ΑΔΜΗΕ από τη ΔΕΗ και τη μεταφορά του στο κράτος, προκειμένου να συσταθεί νέα εταιρεία. Ακολούθως το Δημόσιο θα πουλήσει μέσω χρηματιστηρίου το 29% των μετοχών και το υπόλοιπο 20% θα δοθεί σε στρατηγικό επενδυτή. Το κράτος θα κρατήσει μεν την πλειοψηφία με το 51% των μετοχών και θα διατηρεί τυπικά την πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά ο διευθύνων σύμβουλος, ο οποίος και θα έχει τον απόλυτο έλεγχο, θα διορίζεται από τους μετόχους και τον στρατηγικό επενδυτή! Με βάση όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές πόσο αστεία και γεμάτη θράσος είναι η θριαμβολογία του Π. Σκουρλέτη, που εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι με τη συγκεκριμένη συμφωνία η κυβέρνηση εξασφάλισε τον δημόσιο χαρακτήρα του ΑΔΜΗΕ μέσα από τη διατήρηση του μανάτζμεντ.

Τι θα βάλει όμως στο χέρι ο στρατηγικός επενδυτής και οι νέοι μέτοχοι; Ποια θα είναι η προίκα στο deal; Στην ιδιοκτησία του ΑΔΜΗΕ βρίσκεται το σύνολο των Δικτύων Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας Υψηλής Τάσης όλης της χώρας, μήκους 11.000 χιλιομέτρων, καθώς επίσης 293 Υποσταθμοί και Κέντρα Υψηλής Τάσης, αλλά και τα Εθνικά Κέντρα Ελέγχου Ενέργειας. Με ποιο κριτήριο αποφάσισε η κυβέρνηση να πουλήσει μια στρατηγική υποδομή με τέτοια περιουσία, ιδίως όταν είναι σαφές ότι ο ΑΔΜΗΕ είναι όπλο στα χέρια μιας κυβέρνησης που υποτίθεται ότι ήρθε για να εφαρμόσει ένα «διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης» με τα συμφέροντα του λαού στον πυρήνα του; Μήπως τελικά στη νέα διακυβέρνηση, πέρα από τα «εθνικοπατριωτικά» ξεσπάσματα Καμμένου και τα οράματα για την ανέγερση «στρατιωτικών λυκείων», κατά τα λοιπά όλα κινούνται στις ράγες του νεοφιλελευθερισμού και στη λογική του ξεπουλήματος μπιρ παρά προς τέρψιν των «επενδυτών»; Η αξία της περιουσίας του ΑΔΜΗΕ ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ, ενώ παράγοντες της αγοράς την ανεβάζουν στα 10 δισ. υπολογίζοντας την υπεραξία. Έχει δημιουργηθεί με χρήματα του ελληνικού λαού, ενώ τα κέρδη της επιχείρησης ξεπερνούν τα 200 εκατ. ευρώ ετησίως! Άραγε ποιο θα είναι το τίμημα που θα εξασφαλίσει η κυβέρνηση με την πώλησή του; Θα δικαιολογεί την εκχώρηση της τεράστιας περιουσίας του σε τρίτους; Ο «ανεξάρτητος εκτιμητής» που θα καθορίσει την τιμή πώλησης των μετοχών θα συμπεριλάβει και την υπεραξία της εταιρείας ή –σε συνεννόηση με την κυβέρνηση– θα προτείνει ένα πιο «ρεαλιστικό» αντίτιμο, όπως έγινε και στην περίπτωση του ΟΠΑΠ; Χρήσιμο είναι πάντως να αντιληφθεί ο κ. Σκουρλέτης ότι επωφελής είναι η πώληση που αποφέρει αντίστοιχο κέρδος και δημιουργεί πραγματικές συνθήκες ανάκαμψης στην οικονομία.

Η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ ήταν απαίτηση των δανειστών προκειμένου να εφαρμοστούν οι κοινοτικές οδηγίες και να ανοίξει η αγορά Ηλεκτρικής Ενέργειας προς όφελος των ιδιωτών. Δεν ήταν όμως η μόνη αιτία. Ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο για τη συνολική ιδιωτικοποίηση του χώρου της ενέργειας. Άλλωστε η πώληση του ΑΔΜΗΕ σημαίνει ότι η ΔΕΗ χάνει ένα τεράστιο τμήμα της περιουσίας της και αυτό τη φέρνει σε συνθήκη ακόμη μεγαλύτερης υποτίμησης, ενώ μειώνοντας την αποτίμησή της δυσκολεύει και την πιστοληπτική της ικανότητα. Και τέτοιου τύπου απαξίωση απλώς διαμορφώνει ευνοϊκότερη συνθήκη για ιδιωτικοποίηση με όρους ξεπουλήματος.

Ας μην ξεχνάμε ότι, ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει αναλάβει να ανοίξει την αγορά ενέργειας, εφόσον μνημονιακή δέσμευση είναι μέχρι το 2020 το 50% των καταναλωτών χονδρικής να πηγαίνει σε «εναλλακτικούς παρόχους». Και αυτό με δύο τρόπους γίνεται: είτε με την πώληση τμήματος της ΔΕΗ είτε με τις δημοπρασίες με το μοντέλο ΝΟΜΕ. Σύμφωνα με αυτό, η ΔΕΗ υποχρεώνεται να κλείσει συμβόλαια σε τιμές κόστους με ιδιώτες-μεταπράτες μέσω ΝΟΜΕ (δημοπρασίες λιγνιτικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας). Αυτό σημαίνει ότι θα τους πουλάει φτηνό ρεύμα από λιγνίτη και υδροηλεκτρικά φράγματα, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει πως οι ιδιώτες βάζουν χέρι στον ορυκτό πλούτο της χώρας, χωρίς να προχωρήσουν σε καμία επένδυση, ενώ στη συνέχεια θα μπορούν να το μεταπουλούν στα νοικοκυριά, σε… ανταγωνιστικές τιμές σε σχέση με τη ΔΕΗ, η οποία είναι επιβαρυμένη με το κόστος των ορυχείων και των φραγμάτων! Ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται η πρόβλεψη για ιδιωτικοποίηση του 17% των μετοχών της ΔΕΗ που βρίσκονται στο ΤΑΙΠΕΔ μέσα στο 2016, συνθήκη δηλαδή απαξίωσης που απλώς θα κάνει αναπόφευκτη την πώληση σημαντικού της τμήματος.

«Ελλάς Γαλλία συμπαιγνία»

Λειτουργώντας εμφανώς για λογαριασμό της κρατικής EDF (η γαλλική ΔΕΗ), η κυβέρνηση Ολάντ επιθυμούσε διακαώς να ανοίξει το θέμα της πώλησης εφόσον σκοπεύει να πατήσει πόδι στην Ελλάδα, και από εδώ στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, και τελικά να ελέγξει τα Δίκτυα Υψηλής Τάσης της περιοχής.

Σύμφωνα μάλιστα με ασφαλείς πληροφορίες, ο Φρανσουά Ολάντ, κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα, απέσπασε τη ρητή δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι το γαλλικό μονοπώλιο, που αναμένεται να καταθέσει πρόταση για την εξαγορά του ΑΔΜΗΕ, θα «έχει τον πρώτο λόγο», με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι στη μάχη πιθανώς να ριχτούν και οι γερμανικές RWE και E.ON.

Τα κέρδη που θα προκύψουν για τους επόμενους επενδυτές είναι εξασφαλισμένα, αφού θα γίνουν ιδιοκτήτες έτοιμων εγκαταστάσεων, με εξασφαλισμένο πελατολόγιο και υψηλά τιμολόγια. Οι αναφορές Σκουρλέτη ότι με την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ θα ενισχυθεί ο «ανταγωνισμός» είναι κενές περιεχομένου, αφού η εταιρεία είναι φυσικό μονοπώλιο, δεν υπάρχει άλλο δίκτυο στη χώρα και άρα δεν μπορεί να υπάρξει και ανταγωνισμός.

ΛΑΡΚΟ: Σχέδιο εξυγίανσης ή ξαφνικός θάνατος;

Αν για την περίπτωση του κερδοφόρου ΑΔΜΗΕ, μια κυβέρνηση που ήρθε με σημαία τη διατήρηση του δημόσιου ελέγχου στις στρατηγικές υποδομές και τελικά προχώρησε στην πώλησή του, τι θα πράξει άραγε με την «προβληματική» ΛΑΡΚΟ; Προς το παρόν ο αρμόδιος υπουργός Π. Σκουρλέτης κάθεται με την καυτή πατάτα στα χέρια.

Η ΛΑΡΚΟ το 2014 έκλεισε με ζημιές 75 εκατ. και το 2015 ενδέχεται να φτάσει τα 100 εκατ. ευρώ. Μόνο το χρέος της προς τη ΔΕΗ υπερβαίνει τα 200 εκατ. ευρώ. Η ΕΕ πρόσφατα με επιστολή της προς την κυβέρνηση απαίτησε να «κατεβεί ο διακόπτης στην εταιρεία» και πιέζει για εκκαθάρισή της και απόλυση του προσωπικού. Το σχέδιο του «ξαφνικού θανάτου», που είχε επεξεργαστεί και η κυβέρνηση Σαμαρά, βρίσκεται και πάλι στο τραπέζι. Την ίδια ώρα η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν έχει ξεκινήσει διαδικασίες για την ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων προς τη ΛΑΡΚΟ ύψους 135 εκατ. ευρώ μέσω της παραπομπής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τόσο στην περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης όσο και σήμερα, υπόσχονται σε όλους τους τόνους ότι η εταιρεία θα πα-ραμείνει ανοιχτή. Ωστόσο, δεν έχουν παρουσιάσει κανένα σχέδιο, καμία άλλου τύπου διαχείριση που θα σηκώσει τη ΛΑΡΚΟ από το καναβάτσο.

Η ΛΑΡΚΟ αυτή τη στιγμή βρίσκεται τυπικά στο χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ. Τον Αύγουστο η κυβέρνηση όρισε νέα διοίκηση με πρόεδρο τον Μιχάλη Ρένεση και διευθύνοντα σύμβουλο τον Άνθιμο Ξενίδη, ενώ οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η εντολή που έχουν λάβει είναι να προχωρήσουν σε διαγωνισμό για την εξεύρεση στρατηγικού επενδυτή.

Μέχρι τότε, όμως, τι θα γίνει με μια εταιρεία που μπαίνει μέσα σε ημερήσια βάση; Η κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο δεν έχει προχωρήσει σε καμία ουσιαστική κίνηση προκειμένου να δώσει πνοή βιωσιμότητας. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ΛΑΡΚΟ είναι η υψηλή τιμή που αγοράζει ηλεκτρικό ρεύμα από τη ΔΕΗ. Η ΔΕΗ, παρότι μέτοχος της ΛΑΡΚΟ με σημαντικό ποσοστό, της πουλά το ηλεκτρικό ρεύμα με τιμή 70 ευρώ/ MWh, όταν οι ανταγωνιστές της στην παγκόσμια αγορά πληρώνουν 25-30 ευρώ/MWh. Την ίδια ώρα ο μεγαλύτερος καταναλωτής ρεύματος υψηλής τάσης στην Ελλάδα (περίπου 40% της κατανάλωσης υψηλής τάσης), η Αλουμίνιον του ομίλου Μυτιληναίος πληρώνει 45-50 ευρώ/ mwh. Βέβαια για τη ΛΑΡΚΟ (περίπου 20% της κατανάλωσης υψηλής τάσης) καμιά ελληνική κυβέρνηση, ούτε η σημερινή εδώ και ένα χρόνο, δεν διεκδίκησε φτηνό ρεύμα από τη ΔΕΗ.

Δεν είναι, όμως, μόνο το ακριβό ρεύμα η αιτία για τις ζημίες που καταγράφει η υπό κρατικό έλεγχο εταιρεία. Αν έπαιρνε φτηνότερο ρεύμα, ίσως να είχε μικρότερες ζημιές, αλλά και πάλι θα τις είχε. Η ΛΑΡΚΟ για να επιβιώσει πρέπει να προχωρήσει σε επενδύσεις στα απαρχαιωμένα και ρυπογόνα εργοστάσιά της. Να δημιουργήσει σύγχρονες μονάδες που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα, θα ελαττώσουν τους κινδύνους των εργατικών ατυχημάτων (συχνό φαινόμενο στην εταιρεία).

Η ΛΑΡΚΟ θα έχει προοπτικές εφόσον υπάρξει πολιτική βούληση από την κυβέρνηση για μια διαφορετική διαχείρισή της. Το σιδηρονικέλιο είναι ένα πολύ κρίσιμο προϊόν εφόσον είναι αναγκαίο για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα και μάλιστα το ελληνικό θεωρείται εξαιρετικής ποιότητας. Η ΛΑΡΚΟ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου από εγχώρια μεταλλεύματα στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κλάδο της παγκοσμίως. Διαθέτει μεταλλεία στην περιοχή της Εύβοιας, στο Νέο Κόκκινο Βοιωτίας, στην Καστοριά και στα Σέρβια Κοζάνης (λιγνιτωρυχείο), ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο στη Λάρυμνα Φθιώτιδας και λιμενικές εγκαταστάσεις στην περιοχή. Στο δυναμικό της καταγράφονται περίπου 700 μόνιμοι εργαζόμενοι και άλλοι 400 μέσω εργολάβων. Τα αποθέματα νικελίου που βρίσκονται στην κατοχή της υπολογίζονται σε 1.500.000 τόνους και η αξία τους αγγίζει τα 23 δισ. ευρώ.

Εξάλλου, η ΛΑΡΚΟ, από το 2004 μέχρι και το 2012, βρισκόταν σε περίοδο μεγάλης κερδοφορίας, παρότι οι διοικήσεις της και οι κυβερνήσεις έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να υπονομεύσουν τη λειτουργία της. Η ΛΑΡΚΟ ακολούθησε τη μοίρα τόσων και τόσων δημόσιων επιχειρήσεων και μετατράπηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε κομματικό μαγαζί προσλήψεων. Ενδεικτική για το πώς η εταιρεία έγινε όλα τα προηγούμενα χρόνια αντικείμενο εκμετάλλευσης είναι η περίπτωση του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της, Κ. Δασκαλάκη, ο οποίος ανέλαβε, χωρίς επιτυχία, το 1989 τη διοίκησή της για να την εξυγιάνει. Σήμερα είναι πρόεδρος εταιρείας ανταγωνιστικής της ΛΑΡΚΟ στην ΠΓΔΜ και πιέζει, όπως σημειώνουν κύκλοι της αγοράς, μέσω των Βρυξελλών, για το κλείσιμο εργοστασίων της ελληνικής εταιρείας.

Στο τελευταίο κερδοφόρο διάστημα οι διοικήσεις της προχώρησαν σε μακροχρόνια συμβόλαια πώλησης των σιδηρονικελιούχων προϊόντων, με φιξ τιμή (κάτω και από το μισό από την τιμή πώλησης εκείνη τη στιγμή), όταν στο μεταξύ η τιμή του νικελίου εξαιτίας της παγκόσμιας ζήτησης εκτοξεύτηκε στα ύψη. Οι συγκεκριμένες πολιτικές είχαν ως αποτέλεσμα να περιοριστούν τα περιθώρια της κερδοφορίας. Βέβαια, από τα συγκεκριμένα συμβόλαια, κάποιοι κέρδισαν τεράστια ποσά! Όμως, μόνο για την περίοδο 2004-2009 υπολογίζεται ότι η ΛΑΡΚΟ ζημιώθηκε κατά 150 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, μία από τις αιτίες που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου απέφυγε να προχωρήσει στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ ήταν ο φόβος μήπως βγουν στην επιφάνεια τα συγκεκριμένα σκάνδαλα που αφορούσαν διακυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η τιμή του νικελίου και του σιδηρονικελίου διαμορφωνόταν μέχρι και το 2010 περίπου στα 18.000-20.000 δολάρια ο τόνος. Το 2012 έπεσε στα 12.000 και σήμερα βρίσκεται κάτω από τα 9.000 δολάρια. Το κόστος παραγωγής ενός τόνου σήμερα στοιχίζει στη ΛΑΡΚΟ περίπου 13.000 δολάρια και, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αυτή η διαφορά τιμής παραγωγής- πώλησης, οδηγεί την εταιρεία σε μεγάλες ετήσιες ζημιές.

Είναι προφανές ότι μια αυτοχαρακτηριζόμενη ως αριστερή κυβέρνηση αν ήθελε να σώσει πραγματικά τη ΛΑΡΚΟ, θα εκπονούσε ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων, μείωσης τους κόστους παραγωγής, διεκδίκησης φτηνής ενέργειας και ένταξής της στην παγκόσμια αγορά με σύγχρονους όρους. Εντούτοις, η πρώτη λύση που προκρίνεται από τους κυβερνώντες για να μειωθούν οι ζημιές της εταιρείας είναι η μείωση του μέσου ετήσιου κόστους εργασίας (που κυμαίνεται μέχρι και τις 68.000 ευρώ μεικτά για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων). Οι υψηλοί μισθοί που, όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, έχουν μπει στο στόχαστρο της νέας διοίκησης, η οποία προετοιμάζει μισθολογικές περικοπές που θα φτάσουν έως και το 15%, μπορεί να είναι υπερβολικοί στην εποχή των μνημονιακών περικοπών, αλλά από την περιστολή τους δεν θα σωθεί η ΛΑΡΚΟ. Η εταιρεία υπερχρεώθηκε από τις διορισμένες διοικήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι οποίες δεν γνώριζαν καν τι είδους μετάλλευμα έχουν στα χέρια τους. Ή γνώριζαν και επωφελήθηκαν με το αζημίωτο.

Ωστόσο, αν δεν εκπονηθεί άμεσα ένα σχέδιο από την κυβέρνηση, η ΛΑΡΚΟ με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθεί στην απαξίωση και τότε η όποια πώλησή της θα γίνει με όρους «κουφαριού». Με σχέδια που είχαν εκπονηθεί στο πρόσφατο παρελθόν και προέβλεπαν τεμαχισμό και τμηματική πώληση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας. Πρόκειται για το περιβόητο σχέδιο της «καλής» και «κακής» εταιρείας, όπου το κερδο-φόρο κομμάτι (ορυχεία, λιμενικές εγκαταστάσεις) θα δοθεί σε ιδιώτες και το «κακό» (εργοστάσια, προσωπικό) θα… εξυγιανθεί, με πρώτα θύματα τους εργαζομένους. Θυμάστε το «μαύρο» στην ΕΡΤ; Ε, κάτι αντίστοιχο.

Αυτό το σενάριο προωθείται από κυβερνητικούς κύκλους που προσβλέπουν στην πώληση των ορυχείων σε ενδιαφερόμενους επιχει-ρηματίες από τη βαλκανική χερσόνησο. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που θα επιχειρούσαν να αγοράσουν τη ΛΑΡΚΟ ως έχει, απαλλαγμένη από τις οφειλές της, με σχέδιο εξυγίανσης και για να λειτουργήσει σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες. Το σιδηρονικέλιο είναι «χρυσός» στο διεθνές χρηματιστήριο μεταλλευμάτων για όποιον γνωρίζει να το εμπορεύεται.

Όργανο διαπλοκής η ΡΑΕ;

Στη νέα ενεργειακή σκακιέρα, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσω του μνημονίου, καθοριστικό ρόλο αναμένεται να έχει η ΡΑΕ. Το προεδρείο της θα εγκρίνει και θα μοιράζει άδειες στις ιδιωτικές εταιρείες που θα επιδιώξουν να μπουν στο χώρο της εμπορίας ρεύματος. Θα ελέγξει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ και της ΔΕΗ. Η ΡΑΕ θα κάνει τις περιβόητες δημοπρασίες λιγνιτικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας ΝΟΜΕ, με τις οποίες θα υποχρεωθεί η ΔΕΗ να πουλάει σε ιδιώτες παρόχους κάτω του κόστους παραγωγής της.

Στο Μνημόνιο (σελ. 1029), η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να «ενισχύσει την οικονομική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία της ρυθμιστικής αρχής ενέργειας». Με άλλα λόγια, δίνει το δικαίωμα στη ΡΑΕ να λειτουργεί με εντελώς δικό της καθεστώς. Σύμφωνα με πληροφορίες, θα έχει τη δυνατότητα να προσλαμβάνει προσωπικό χωρίς τις δεσμεύσεις των υπόλοιπων νομικών προσώπων του Δημοσίου και να καθορίζει τους μισθούς του χωρίς να δεσμεύεται από τις προβλέψεις του ενιαίου μισθολογίου. Και το κυριότερο; Αποκτά το δικαίωμα να διαμορφώνει «αυτόνομη» πολιτική στα ενεργειακά θέματα.

Τη συγκεκριμένη πρόβλεψη του Μνημονίου είδε με καλό μάτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προκειμένου να στελεχώσει με δικούς της «κατάλληλους» ανθρώπους θέσεις-κλειδιά. Στις 5 Ιουνίου 2015 ο τότε υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης παρουσίασε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής τα πρόσωπα για την κάλυψη των κενών θέσεων του προεδρείου της ΡΑΕ.

Στη διάρκεια της ακρόασης των υποψηφίων από τα μέλη της Επιτροπής, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Δριβελέγκας κατήγγειλε ότι η σύζυγος του προτεινόμενου για τη θέση του προέδρου της ΡΑΕ, Νίκου Μπουλαξή, εργάζεται στον όμιλο ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, και συγκεκριμένα στην ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, μία από τις επιχειρήσεις που πιθανόν θα διεκδικήσουν κομμάτι από την πίτα των καταναλωτών της ΔΕΗ για να πωλούν ρεύμα! Στη διάρκεια της ακρόασης ο κ. Μπουλαξής παραδέχθηκε ότι η σύζυγός του εργαζόταν ως γραμματέας σε θυγατρική του ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, αλλά ισχυρίστηκε ότι παραιτήθηκε…

Από την πλευρά του ο κ. Μανωλκίδης όχι μόνο αποδέχτηκε ότι ήταν συνεργάτης της Όλγας Γεροβασίλη, αλλά φρόντισε να δώσει και το πλήρες βιογραφικό του για τις θέσεις που έχει υπηρετήσει δίπλα σε πολιτικά στελέχη προσφέροντας τις νομικές υπηρεσίες του. Δήλωσε ότι το 2000 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και ότι δούλεψε στο πλευρό του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος υπήρξε καθηγητής του στο πανεπιστήμιο και ως εκ θαύματος παρών σε κάθε πτυχίο του στην πορεία. Ο Σ. Μανωλκίδης είχε προσληφθεί επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ως υπάλληλος στη ΡΑΕ! Τώρα τι δουλειά έχει ένας διδάκτορας Νομικής και δικηγόρος στη θέση του αντιπρόεδρου της ΡΑΕ και ποιες είναι οι γνώσεις του για το χώρο της ενέργειας, αυτά είναι μάλλον ερωτήματα που θα απαντηθούν με το πέρασμα του χρόνου.

Η οσμή… διαπλοκής που απέπνεαν οι προτάσεις της κυβέρνησης οδήγησε στην ψηφοφορία που ακολούθησε στην επιτροπή της Βουλής. Εκεί καταγράφηκαν 8 βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της πρότασης, με 7 να είναι κατά και 2 «παρών». Παρότι το αποτέλεσμα επί των παρόντων βουλευτών ήταν αναλογικά μικρότερο του 50%+1 που απαιτείται από τον κανονισμό της Βουλής, ο διορισμός των υποψηφίων εγκρίθηκε κανονικά, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ ΥΟΔΔ, 447/23.06.2015) και σήμερα έχουν αναλάβει τις θέσεις τους, χωρίς να έχουν την νομότυπη έγκριση του Κοινοβουλίου! Την περίπτωση να μη νομιμοποιούνται να λαμβάνουν αποφάσεις δεν φαίνεται να τη σκέφτηκε κανείς από την κυβέρνηση των μαθητευόμενων μάγων.

Με όλα αυτά κατά νου, είναι πασίδηλο ότι τα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι απλώς δεν θυμίζουν σε τίποτα τις προεκλογικές εξαγγελίες τους για διατήρηση υπό δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών υποδομών ενέργειας, που θα έφερναν ανάπτυξη προς όφελος του λαού,αλλά καταλήγουν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Μάλλον με ανάπτυξη στις μπίζνες φίλων και ημετέρων μοιάζει.

ΠΗΓΗ:http://unfollow.com.gr/