Η ιστορία με τους αρνητές της γενοκτονίας των Ποντίων είναι παλιά. Αναδημοσιεύουμε μια παλαιότερη προσπάθεια του πολιτικού και κομματικού κατεστημένου να αποσιωπήσει την ποντιακή γενοκτονία.
Α-Ρ.
Του Κωνσταντίνου Φωτιάδη από το Άρδην τ. 75
Η ουσιαστική αποσιώπηση της γενοκτονίας του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού από το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο της χώρας διαγράφεται ανάγλυφα και από την τύχη την οποία είχαν στα χέρια της Βουλής των Ελλήνων οι ίδιες οι εκδόσεις της Βουλής για την Γενοκτονία των Ποντίων. Ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης, που είχε αναλάβει την έκδοση αυτού του έργου, σε επιστολή του στον πρόεδρο της Βουλής κ. Σιούφα, την οποία αναδημοσιεύουμε στο μεγαλύτερο μέρος της, εκθέτει τις «περιπέτειες» αυτών των εκδόσεων και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τον βαθύτατο ενδοτισμό του πολιτικού μας συστήματος.
Άρδην
Θεσσαλονίκη 25.4.2008
Η άρνηση της έκδοσης των ντοκουμέντων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το ελληνικό Κοινοβούλιο.
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,
Η Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση ΞΘ – 24 Φεβρουαρίου 1994 αναγνώρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς για τα εγκλήματα που διέπραξαν της περίοδο 1916-1923 και αποφάσισε την έκδοση ενός τόμου και παραρτημάτων στα οποία θα περιλαμβάνονταν 9000 περίπου έγγραφα, που τεκμηρίωναν τα εγκλήματα γενοκτονίας.
Στις 20 Μαΐου 1996 ο τέως Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης, με την απόφαση (αριθ. πρωτ. 2675), ανέθεσε σε μένα και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη τη συγγραφή και επιμέλεια της έκδοσης. Τελικά την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβα μόνος.
Η Βουλή αναλάμβανε όλα τα έξοδα της απαιτούμενης δαπάνης καθώς και την αμοιβή των μη υπηρεσιακών μελών της επιστημονικής Επιτροπής.
Στην πρώτη επικοινωνία μου με τον Γενικό Γραμματέα της Βουλής κ. Π. Τζωρτζόπουλο αποδέχτηκα την τιμητική πρόσκληση, εξέφρασα την αδυναμία ολοκλήρωσης του έργου μέσα στο χρονικό διάστημα που όρισε η Βουλή και αρνήθηκα την αμοιβή για την πολύχρονη, πολυδάπανη έρευνα, συλλογή, αγορά και τεκμηρίωση των εγγράφων από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης και των άλλων επιστημονικών ιδρυμάτων, αρχείων, μουσείων και ιδιωτικών συλλογών.
Ως την ολοκλήρωση του έργου σε έντυπη μορφή και Η/Υ χρειάστηκε να πληρώσω αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών, χωρίς να υπολογίζεται η καθημερινή επιστημονική εργασία που προσέφερα μαζί με τη συνεργάτιδά μου κ. Ευαγγελία Μπουμπουγιατζή, επί μία εξαετία.
Η υπέρβαση του ενός τόμου σε τρεις έγινε πράγματι με προσωπική ευθύνη, διότι θεώρησα ότι έτσι ολοκληρώνονταν σφαιρικά όχι μόνο η τεκμηρίωση της Γενοκτονίας, αλλά και η γεωγραφική, ιστορική, εθνολογική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική και πνευματική παρουσίαση του Ελληνισμού του Πόντου. Οι υπόλοιποι ένδεκα τόμοι είναι περίπου 2700 έγγραφα από τα 9000 που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν, κάτι που θα γίνει μελλοντικά. Άρα ήταν δέσμευση της Βουλής να εκδώσει τους 11 τόμους των εγγράφων και τουλάχιστον ένα συνοπτικό τόμο από το τρίτομο που είχα ολοκληρώσει.
Παρανοήσεις, μεσολάβηση τρίτων, άρνηση επικοινωνίας μαζί μου, αλλά κυρίως πιέσεις άνωθεν για νέα ελληνοτουρκική προσέγγιση, προκάλεσαν τη ματαίωση της έκδοσης. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, και το ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν και είναι υπόλογο απέναντι στον ελληνικό λαό και την ιστορία του.
Η Βουλή αρνήθηκε το 1999 να εκδώσει το δεκατετράτομο έργο, το οποίο δυστυχώς αναγκαστικά επωμίσθηκα μόνος, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ολοκλήρωσή του. Σήμερα το δεκατετράτομο έργο, με προσωπική χορηγία, κοσμεί πολλές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, την προεδρική βιβλιοθήκη, επιστημονικά κα ερευνητικά ιδρύματα. [ ]
Πριν προχωρήσω μόνος στην έκδοση των τόμων θεώρησα καλό να περιμένω λίγο καιρό, αφήνοντας περιθώρια επανεξέτασης του θέματος από το Προεδρείο της Βουλής, επειδή δεν επρόκειτο για προσωπικό αλλά για εθνικό ζήτημα και επειδή πίστευα ότι σύντομα θα άλλαζε η στείρα πολιτική της δήθεν ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης εξαιτίας της σταθερής τουρκικής αδιαλλαξίας σε όλα τα ελληνοτουρκικά θέματα. [ ]
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι η Άγκυρα, πλαστογραφώντας την ιστορία όλα αυτά τα χρόνια, έδειχνε και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, στην ιστοσελίδα του στο Internet, ένα από τα πρώτα θέματα που γνωστοποιεί, παραπληροφορώντας προκλητικά όλο τον κόσμο, είναι «η Γενοκτονία των Τούρκων από τους Ποντίους». Όποιος περιφρονεί την ιστορία του, αυτή τον εκδικείται, όπως συμβαίνει σήμερα με μας. Από θύματα γίναμε θύτες.
Στις 19 Μαΐου 1992 το μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο Γ΄ Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν: «Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η νομοθετική καθιέρωσή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και η προώθηση της διεθνούς αναγνώρισής της αποτελεί για όλους μας χρέος τιμής. Καμία λήθη και καμία σιωπή δεν μπορεί να καλύψει τη δολοφονία των 353.000 συμπατριωτών μας Ελλήνων του Πόντου κατά τα έτη 1916-1923. Στερείται δε οποιασδήποτε αξίας κάθε αναφορά στην ποντιακή υπόθεση εάν αγνοεί τις διαστάσεις και τη σημασία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και την ευθύνη του τουρκικού κράτους γι’ αυτό το διεθνές έγκλημα. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας, με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, τη Γενοκτονία των Αρμενίων, τη σφαγή των Κούρδων, η σελίδα της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού γίνεται ακόμα πιο μαύρη όταν στερείται από τα χιλιάδες θύματα η στοιχειώδης ηθική δικαίωση».
Δυστυχώς, η μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξέχασε το χρέος της, όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες που επέζησαν του ολοκαυτώματος αλλά και στην ελληνική ιστορία, τραυματίζοντας με την «ηττοπαθή» στάση της ένα από τα σημαντικότερα και ηρωικότερα σύγχρονα κεφάλαιά της.
Η λήθη ποτέ δεν βοηθά στην αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντίθετα, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση και η επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν τον δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Τον δεύτερο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε, αντίθετα με εκείνους που πιστεύουν στην απαξίωση της ιστορίας μας, κάποιοι αληθινοί δημοκράτες μουσουλμανικής καταγωγής που ζουν στην στρατοκρατική Τουρκία, υφίστανται ποικίλες καταπιέσεις, αλλά έχουν το ηθικό σθένος να αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους για τον πλήρη εκδημοκρατισμό της και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Με τον τέως Πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη, παρά τη σκληρή αντιπαράθεση και τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς, δυστυχώς τα γραπτά μένουν: Έγινε μια συμφωνία, όταν κλήθηκα στη Βουλή, παρουσία των βουλευτών Χαράλαμπου Καστανίδη και Σάββα Τσιτουρίδη. Συμφωνήσαμε να προχωρήσω στην έκδοση ενός τόμου από το τρίτομο έργο, το οποίο η Βουλή θα εξέδιδε αμέσως στα ελληνικά και σε έξι ξένες γλώσσες. Τα ξενόγλωσσα θα μοιράζονταν σε όλες τις διπλωματικές υπηρεσίες και σε ανάλογα ιδρύματα, πανεπιστημιακές έδρες και ερευνητικά κέντρα. Δέχτηκα την πρόταση και την επιθυμία του να ολοκληρωθεί το έργο όσο ήταν ακόμη πρόεδρος της Βουλής.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παρέδωσα τον τόμο ο οποίος εκδόθηκε, αφού πρώτα εγκρίθηκε από νέα επιστημονική επιτροπή. Παράλληλα, προχωρούσαν και οι μεταφράσεις. [ ]
Στις 30 Ιουνίου 2004 μού ζητήθηκε από το Ίδρυμα να απαντήσω αν συμφωνώ με την παραχώρηση των δικαιωμάτων του έργου μου για μία δεκαετία στο Ίδρυμα, «ώστε να είναι δυνατή η κατά τ’ ανωτέρω διαχείριση των εκδόσεων αυτών». Στις 5 Ιουλίου 2004 απάντησα ότι «Με χαρά αποδέχομαι να παραχωρήσω τα δικαιώματα του έργου μου Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (και των μεταφράσεών του σε ξένες γλώσσες που είχαν προγραμματισθεί) όχι μόνο για δέκα χρόνια, αλλά εφ’ όρου ζωής».
Στην πρόσκληση των Ποντιακών Σωματείων της Αμερικής και του Καναδά ανταποκρίθηκα τρεις φορές με χαρά, και στις διαλέξεις και τα σεμινάρια παντού ανακοίνωνα την προσεχή έκδοση στα αγγλικά του επίτομου της Γενοκτονίας, του οποίου την ελληνική έκδοση είχα ήδη προσφέρει σε πενήντα σωματεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ανάλογη ήταν η χαρά και η αναμονή των Ελλήνων της Δυτικής Ευρώπης αλλά και της Ρωσίας, στην οποία από το Μάρτιο του 2007 υπάρχει η πολυθεματική έκθεση «Πόντος, Δικαίωμα στη Μνήμη», μεταφρασμένη στα ρωσικά. Η πολυθεματική έκθεση στην Ελλάδα και τη Ρωσία άφησε και αφήνει άριστες εντυπώσεις. Σε δώδεκα πόλεις της Ρωσίας και τρεις της Ουκρανίας περιόδευσε με μεγάλη επιτυχία η έκθεση και συνεχίζει σε συνεργασία με την Ομοσπονδία των Ποντιακών Σωματείων της Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η καθυστέρηση της έκδοσης του αγγλικού τόμου οδήγησε τους συνέδρους της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ – Καναδά να στείλουν στον Γενικό Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων στις 6 Οκτωβρίου 2007 μια επιστολή με τις υπογραφές όλων των συνέδρων με την οποία ζητούσαν ενημερωτικά να μάθουν για την τύχη της έκδοσης στην αγγλική γλώσσα: «Αξιότιμε κύριε Γ. Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων,… ο ιστορικός τόμος του κ. Φωτιάδη στα Αγγλικά είναι απαραίτητος για τις δράσεις μας και την προσπάθεια που κάνουμε στον τομέα της ενημέρωσης των Ελληνικών Κοινοτήτων αλλά και των Αμερικανικών. Ειδικότερα δε, σημαντικός για την ενημέρωση των Αμερικανικών πολιτικών προσώπων σε ό,τι έχει σχέση με την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
Επίσης, θα θέλαμε να σας αναφέρουμε τη σοβαρή προσπάθεια που γίνεται από την Ομοσπονδία, με συνεχείς επαφές που έχουμε με πρώην καθηγητές πανεπιστημίων (scholars), για την ενημέρωση σε πανεπιστημιακό επίπεδο, για την προώθηση σε Ομοσπονδιακό επίπεδο του θέματος της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πολλοί καθηγητές θεωρούν τον συνοπτικό τόμο του κυρίου Φωτιάδη ως ένα σοβαρό μέσον που θα βοηθήσει στη μελέτη που ήδη έχει αρχίσει στα Αμερικανικά πανεπιστήμια.»
Είχα και εγώ προσωπικά συχνή επαφή με τον αγαπητό και σεμνό συνάδελφο Ευάγγελο Χρυσό (διευθυντή του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων), ο οποίος με ενημέρωνε ότι το θέμα προχωρούσε θετικά, ώσπου διάβασα το fax που μου στάλθηκε από την Αμερική και απογοητεύθηκα. Λυπάμαι που το Ίδρυμα της Βουλής επέλεξε τη μέθοδο του Πόντιου Πιλάτου. Απαντώντας στην επιστολή των Ελλήνων της Αμερικής, επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά η εμμονή στην παλαιά επικίνδυνη πολιτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων:
«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Έλαβα την από 6 Οκτωβρίου 2007 επιστολή σας και έλαβα γνώσιν του ενδιαφέροντός σας να αξιοποιήσετε την αγγλική μετάφραση του βιβλίου του καθηγητού Κωνσταντίνου Φωτιάδη στις προσπάθειες της Συνομοσπονδίας για τη ενημέρωση του αμερικανικού πολιτικού και πνευματικού κόσμου.
Ύστερα από συνεννόηση με τον προσφάτως εκλεγέντα πρόεδρο της Βουλής και νέο Πρόεδρο του Ιδρύματος της Βουλής, Δημήτρη Σιούφα, σας πληροφορώ ότι δυστυχώς στη φάση αυτή δεν είναι εφικτή η ένταξη της δεύτερης έκδοσης του ελληνικού πρωτοτύπου, αλλ’ ούτε και της έκδοσης της αγγλικής μετάφρασης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στο άμεσο εκδοτικό πρόγραμμα του Ιδρύματος. Η αγγλική μετάφραση είναι βέβαια στη διάθεσή σας, αν νομίζετε ότι μπορείτε να την αξιοποιήσετε.»Η τελευταία παράγραφος δεν τιμά τους αγώνες και την ιστορία της πατρίδας μας.
Η Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση ΞΘ – 24 Φεβρουαρίου 1994 αναγνώρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς για τα εγκλήματα που διέπραξαν της περίοδο 1916-1923 και αποφάσισε την έκδοση ενός τόμου και παραρτημάτων στα οποία θα περιλαμβάνονταν 9000 περίπου έγγραφα, που τεκμηρίωναν τα εγκλήματα γενοκτονίας.
Στις 20 Μαΐου 1996 ο τέως Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης, με την απόφαση (αριθ. πρωτ. 2675), ανέθεσε σε μένα και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη τη συγγραφή και επιμέλεια της έκδοσης. Τελικά την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβα μόνος.
Η Βουλή αναλάμβανε όλα τα έξοδα της απαιτούμενης δαπάνης καθώς και την αμοιβή των μη υπηρεσιακών μελών της επιστημονικής Επιτροπής.
Στην πρώτη επικοινωνία μου με τον Γενικό Γραμματέα της Βουλής κ. Π. Τζωρτζόπουλο αποδέχτηκα την τιμητική πρόσκληση, εξέφρασα την αδυναμία ολοκλήρωσης του έργου μέσα στο χρονικό διάστημα που όρισε η Βουλή και αρνήθηκα την αμοιβή για την πολύχρονη, πολυδάπανη έρευνα, συλλογή, αγορά και τεκμηρίωση των εγγράφων από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης και των άλλων επιστημονικών ιδρυμάτων, αρχείων, μουσείων και ιδιωτικών συλλογών.
Ως την ολοκλήρωση του έργου σε έντυπη μορφή και Η/Υ χρειάστηκε να πληρώσω αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών, χωρίς να υπολογίζεται η καθημερινή επιστημονική εργασία που προσέφερα μαζί με τη συνεργάτιδά μου κ. Ευαγγελία Μπουμπουγιατζή, επί μία εξαετία.
Η υπέρβαση του ενός τόμου σε τρεις έγινε πράγματι με προσωπική ευθύνη, διότι θεώρησα ότι έτσι ολοκληρώνονταν σφαιρικά όχι μόνο η τεκμηρίωση της Γενοκτονίας, αλλά και η γεωγραφική, ιστορική, εθνολογική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική και πνευματική παρουσίαση του Ελληνισμού του Πόντου. Οι υπόλοιποι ένδεκα τόμοι είναι περίπου 2700 έγγραφα από τα 9000 που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν, κάτι που θα γίνει μελλοντικά. Άρα ήταν δέσμευση της Βουλής να εκδώσει τους 11 τόμους των εγγράφων και τουλάχιστον ένα συνοπτικό τόμο από το τρίτομο που είχα ολοκληρώσει.
Παρανοήσεις, μεσολάβηση τρίτων, άρνηση επικοινωνίας μαζί μου, αλλά κυρίως πιέσεις άνωθεν για νέα ελληνοτουρκική προσέγγιση, προκάλεσαν τη ματαίωση της έκδοσης. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, και το ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν και είναι υπόλογο απέναντι στον ελληνικό λαό και την ιστορία του.
Η Βουλή αρνήθηκε το 1999 να εκδώσει το δεκατετράτομο έργο, το οποίο δυστυχώς αναγκαστικά επωμίσθηκα μόνος, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ολοκλήρωσή του. Σήμερα το δεκατετράτομο έργο, με προσωπική χορηγία, κοσμεί πολλές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, την προεδρική βιβλιοθήκη, επιστημονικά κα ερευνητικά ιδρύματα. [ ]
Πριν προχωρήσω μόνος στην έκδοση των τόμων θεώρησα καλό να περιμένω λίγο καιρό, αφήνοντας περιθώρια επανεξέτασης του θέματος από το Προεδρείο της Βουλής, επειδή δεν επρόκειτο για προσωπικό αλλά για εθνικό ζήτημα και επειδή πίστευα ότι σύντομα θα άλλαζε η στείρα πολιτική της δήθεν ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης εξαιτίας της σταθερής τουρκικής αδιαλλαξίας σε όλα τα ελληνοτουρκικά θέματα. [ ]
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι η Άγκυρα, πλαστογραφώντας την ιστορία όλα αυτά τα χρόνια, έδειχνε και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, στην ιστοσελίδα του στο Internet, ένα από τα πρώτα θέματα που γνωστοποιεί, παραπληροφορώντας προκλητικά όλο τον κόσμο, είναι «η Γενοκτονία των Τούρκων από τους Ποντίους». Όποιος περιφρονεί την ιστορία του, αυτή τον εκδικείται, όπως συμβαίνει σήμερα με μας. Από θύματα γίναμε θύτες.
Στις 19 Μαΐου 1992 το μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο Γ΄ Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν: «Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η νομοθετική καθιέρωσή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και η προώθηση της διεθνούς αναγνώρισής της αποτελεί για όλους μας χρέος τιμής. Καμία λήθη και καμία σιωπή δεν μπορεί να καλύψει τη δολοφονία των 353.000 συμπατριωτών μας Ελλήνων του Πόντου κατά τα έτη 1916-1923. Στερείται δε οποιασδήποτε αξίας κάθε αναφορά στην ποντιακή υπόθεση εάν αγνοεί τις διαστάσεις και τη σημασία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και την ευθύνη του τουρκικού κράτους γι’ αυτό το διεθνές έγκλημα. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας, με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, τη Γενοκτονία των Αρμενίων, τη σφαγή των Κούρδων, η σελίδα της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού γίνεται ακόμα πιο μαύρη όταν στερείται από τα χιλιάδες θύματα η στοιχειώδης ηθική δικαίωση».
Δυστυχώς, η μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξέχασε το χρέος της, όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες που επέζησαν του ολοκαυτώματος αλλά και στην ελληνική ιστορία, τραυματίζοντας με την «ηττοπαθή» στάση της ένα από τα σημαντικότερα και ηρωικότερα σύγχρονα κεφάλαιά της.
Η λήθη ποτέ δεν βοηθά στην αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντίθετα, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση και η επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν τον δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Τον δεύτερο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε, αντίθετα με εκείνους που πιστεύουν στην απαξίωση της ιστορίας μας, κάποιοι αληθινοί δημοκράτες μουσουλμανικής καταγωγής που ζουν στην στρατοκρατική Τουρκία, υφίστανται ποικίλες καταπιέσεις, αλλά έχουν το ηθικό σθένος να αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους για τον πλήρη εκδημοκρατισμό της και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Με τον τέως Πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη, παρά τη σκληρή αντιπαράθεση και τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς, δυστυχώς τα γραπτά μένουν: Έγινε μια συμφωνία, όταν κλήθηκα στη Βουλή, παρουσία των βουλευτών Χαράλαμπου Καστανίδη και Σάββα Τσιτουρίδη. Συμφωνήσαμε να προχωρήσω στην έκδοση ενός τόμου από το τρίτομο έργο, το οποίο η Βουλή θα εξέδιδε αμέσως στα ελληνικά και σε έξι ξένες γλώσσες. Τα ξενόγλωσσα θα μοιράζονταν σε όλες τις διπλωματικές υπηρεσίες και σε ανάλογα ιδρύματα, πανεπιστημιακές έδρες και ερευνητικά κέντρα. Δέχτηκα την πρόταση και την επιθυμία του να ολοκληρωθεί το έργο όσο ήταν ακόμη πρόεδρος της Βουλής.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παρέδωσα τον τόμο ο οποίος εκδόθηκε, αφού πρώτα εγκρίθηκε από νέα επιστημονική επιτροπή. Παράλληλα, προχωρούσαν και οι μεταφράσεις. [ ]
Στις 30 Ιουνίου 2004 μού ζητήθηκε από το Ίδρυμα να απαντήσω αν συμφωνώ με την παραχώρηση των δικαιωμάτων του έργου μου για μία δεκαετία στο Ίδρυμα, «ώστε να είναι δυνατή η κατά τ’ ανωτέρω διαχείριση των εκδόσεων αυτών». Στις 5 Ιουλίου 2004 απάντησα ότι «Με χαρά αποδέχομαι να παραχωρήσω τα δικαιώματα του έργου μου Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (και των μεταφράσεών του σε ξένες γλώσσες που είχαν προγραμματισθεί) όχι μόνο για δέκα χρόνια, αλλά εφ’ όρου ζωής».
Στην πρόσκληση των Ποντιακών Σωματείων της Αμερικής και του Καναδά ανταποκρίθηκα τρεις φορές με χαρά, και στις διαλέξεις και τα σεμινάρια παντού ανακοίνωνα την προσεχή έκδοση στα αγγλικά του επίτομου της Γενοκτονίας, του οποίου την ελληνική έκδοση είχα ήδη προσφέρει σε πενήντα σωματεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ανάλογη ήταν η χαρά και η αναμονή των Ελλήνων της Δυτικής Ευρώπης αλλά και της Ρωσίας, στην οποία από το Μάρτιο του 2007 υπάρχει η πολυθεματική έκθεση «Πόντος, Δικαίωμα στη Μνήμη», μεταφρασμένη στα ρωσικά. Η πολυθεματική έκθεση στην Ελλάδα και τη Ρωσία άφησε και αφήνει άριστες εντυπώσεις. Σε δώδεκα πόλεις της Ρωσίας και τρεις της Ουκρανίας περιόδευσε με μεγάλη επιτυχία η έκθεση και συνεχίζει σε συνεργασία με την Ομοσπονδία των Ποντιακών Σωματείων της Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η καθυστέρηση της έκδοσης του αγγλικού τόμου οδήγησε τους συνέδρους της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ – Καναδά να στείλουν στον Γενικό Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων στις 6 Οκτωβρίου 2007 μια επιστολή με τις υπογραφές όλων των συνέδρων με την οποία ζητούσαν ενημερωτικά να μάθουν για την τύχη της έκδοσης στην αγγλική γλώσσα: «Αξιότιμε κύριε Γ. Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων,… ο ιστορικός τόμος του κ. Φωτιάδη στα Αγγλικά είναι απαραίτητος για τις δράσεις μας και την προσπάθεια που κάνουμε στον τομέα της ενημέρωσης των Ελληνικών Κοινοτήτων αλλά και των Αμερικανικών. Ειδικότερα δε, σημαντικός για την ενημέρωση των Αμερικανικών πολιτικών προσώπων σε ό,τι έχει σχέση με την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
Επίσης, θα θέλαμε να σας αναφέρουμε τη σοβαρή προσπάθεια που γίνεται από την Ομοσπονδία, με συνεχείς επαφές που έχουμε με πρώην καθηγητές πανεπιστημίων (scholars), για την ενημέρωση σε πανεπιστημιακό επίπεδο, για την προώθηση σε Ομοσπονδιακό επίπεδο του θέματος της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πολλοί καθηγητές θεωρούν τον συνοπτικό τόμο του κυρίου Φωτιάδη ως ένα σοβαρό μέσον που θα βοηθήσει στη μελέτη που ήδη έχει αρχίσει στα Αμερικανικά πανεπιστήμια.»
Είχα και εγώ προσωπικά συχνή επαφή με τον αγαπητό και σεμνό συνάδελφο Ευάγγελο Χρυσό (διευθυντή του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων), ο οποίος με ενημέρωνε ότι το θέμα προχωρούσε θετικά, ώσπου διάβασα το fax που μου στάλθηκε από την Αμερική και απογοητεύθηκα. Λυπάμαι που το Ίδρυμα της Βουλής επέλεξε τη μέθοδο του Πόντιου Πιλάτου. Απαντώντας στην επιστολή των Ελλήνων της Αμερικής, επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά η εμμονή στην παλαιά επικίνδυνη πολιτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων:
«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Έλαβα την από 6 Οκτωβρίου 2007 επιστολή σας και έλαβα γνώσιν του ενδιαφέροντός σας να αξιοποιήσετε την αγγλική μετάφραση του βιβλίου του καθηγητού Κωνσταντίνου Φωτιάδη στις προσπάθειες της Συνομοσπονδίας για τη ενημέρωση του αμερικανικού πολιτικού και πνευματικού κόσμου.
Ύστερα από συνεννόηση με τον προσφάτως εκλεγέντα πρόεδρο της Βουλής και νέο Πρόεδρο του Ιδρύματος της Βουλής, Δημήτρη Σιούφα, σας πληροφορώ ότι δυστυχώς στη φάση αυτή δεν είναι εφικτή η ένταξη της δεύτερης έκδοσης του ελληνικού πρωτοτύπου, αλλ’ ούτε και της έκδοσης της αγγλικής μετάφρασης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στο άμεσο εκδοτικό πρόγραμμα του Ιδρύματος. Η αγγλική μετάφραση είναι βέβαια στη διάθεσή σας, αν νομίζετε ότι μπορείτε να την αξιοποιήσετε.»Η τελευταία παράγραφος δεν τιμά τους αγώνες και την ιστορία της πατρίδας μας.
Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, πιστεύετε ότι η μετάφραση μας έλειπε για να προχωρήσουμε στην έκδοση, ή το κύρος του Κοινοβουλίου; Από δω και πέρα το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Δεν προσβάλλετε μόνο εμένα αλλά όλους τους Έλληνες μικρασιατικής καταγωγής, που με αυτή Σας την απόφαση μας αναγκάζετε να νιώθουμε μετά από ενενήντα χρόνια ξανά πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα μας. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο φιλοκεμαλικό Κοινοβούλιο στην Ευρώπη από το ελληνικό.
Μετά την πάροδο ενενήντα ετών από τα τραγικά γεγονότα των εκτοπισμών, της μαζικής και οργανωμένης εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, εμείς οι απόγονοι των διωχθέντων και θυμάτων συνεχίζουμε να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και να διεξάγουμε έναν μεγάλο αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση του εγκλήματος που διαπράχθηκε σε βάρος τους. Η κεντρική συνιστώσα αυτής της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πρωτοβουλίας ήταν, και εξακολουθεί να παραμένει, η ιστορική, επιστημονική τεκμηρίωση του εγκλήματος. Προσωπικά ανέλαβα, ως ιστορικός και μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτή την τεράστια ηθική και επιστημονική ευθύνη, γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτό το έργο θα επανέφερε μνήμες στην ελληνική κοινωνία κα ως εκ τούτου θα είχε αναπόφευκτα ιδεολογικές και πολιτισμικές επιπτώσεις σε ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της χώρας μας, όπως και πραγματικά συνέβη. Επιπλέον, σε αυτές στις περιπτώσεις, τα πορίσματα μιας τέτοιας έρευνας θα ήταν παράλογο να παραμείνουν εγκλωβισμένα στα στενά πλαίσια του ελληνικού επιστημονικού κόσμου και να μην αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και σχολιασμού και από μέλη της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και επιπλέον ενός διευρυμένου πολύγλωσσου ακροατηρίου σε διάφορες περιοχές του δυτικού κυρίως κόσμου.
Η Βουλή αποτελεί έναν δημόσιο θεσμό τα μέλη του οποίου εκλέγονται και με τις ψήφους αλλά και χρηματοδοτούνται και από τους φόρους χιλιάδων προσφυγικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών. Η απόφαση για την ελληνική έκδοση και για τις μεταφράσεις σε διάφορες ξένες γλώσσες και η δέσμευσή της για τη διακίνηση του έργου σε κοινοβούλια και ερευνητικές-ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες του εξωτερικού, αποτέλεσε ένα πρώτο σημαντικό επίσημο βήμα προς την κατεύθυνση διεθνοποίησης του ζητήματος αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας. [ ]
Παράλληλα, μια τέτοια πρωτοβουλία θα συνέβαλλε στην ανάδειξη μίας ακόμα διάστασης του σύγχρονου κεμαλικού προβλήματος στην ανατολική Μεσόγειο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η Διεθνής Κοινότητα εμπλέκεται δυναμικότερα στην ευρύτερη περιοχή, κυρίως λόγω του κουρδικού ζητήματος και των ευρύτερων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Επομένως, η Βουλή των Ελλήνων, προχωρώντας στη μετάφραση, δημοσίευση και διακίνηση των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας στα αγγλικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, θα έδινε ένα επιπλέον εργαλείο στον δημοκρατικό κόσμο της Ευρώπης για την ουσιαστική αντιμετώπιση του κεμαλικού κινδύνου στη σημερινή Ανατολία/Τουρκία, διευκολύνοντας έτσι και τον εκδημοκρατισμό αυτής της χώρας και της κοινωνίας της, και κατά συνέπεια και την ουσιαστική προσέγγισή της με την Ε.Ε. [ ]
Δυστυχώς, το ελληνικό Κοινοβούλιο αρνήθηκε να διαδραματίσει αυτόν τον ιστορικό και ηθικό ρόλο, χωρίς μάλιστα να παράσχει οποιαδήποτε εξήγηση στους άμεσα εμπλεκομένους και προσωπικά σε εμένα ως τον δημιουργό και υπεύθυνο του έργου. Η Βουλή αρνείται να εκδώσει τα πορίσματα της πολυετούς και κοπιαστικής επιστημονικής έρευνας, αλλά επιπλέον αρνείται να παράσχει και κάποια στοιχειωδώς λογική πολιτική ή άλλη ερμηνεία, δηλώνοντας απλά ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα η εν λόγω έκδοση.[ ] Υπήρξαν πιέσεις για την ακύρωση αυτής της εκδοτικής πρωτοβουλίας και, αν ναι, από ποιους φορείς και γιατί;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχετικές εκδοτικές δραστηριότητες πραγματοποιούνται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, θα περίμενε κανείς ότι ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μεγάλης κοινωνικής εμβέλειας και αναφοράς, όπως αυτό για την ποντιακή Γενοκτονία, που αφορά σημαντικό τμήμα των πολιτών αλλά και ευρύτερα την ελληνική ιστορία, ταυτότητα και πολιτισμό, θα αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα του κορυφαίου θεσμού της ελληνικής δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως, η Βουλή των Ελλήνων απογοητεύει για μία ακόμη φορά και προσβάλλει τον Ποντιακό και ευρύτερα Μικρασιατικό Ελληνισμό, αρνούμενη να δημοσιεύσει σε ξένες γλώσσες και να διεθνοποιήσει με αυτό τον τρόπο την επιστημονική έρευνα πολλών χρόνων που αφορά στο έγκλημα της Γενοκτονίας. Με αυτή όμως τη στάση της η Βουλή ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό, κλονίζει και υπονομεύει την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση ως θεσμού που οφείλει να προστατεύει και να μεριμνά για τα δικαιώματα των πολιτών και να μεταφέρει τα αιτήματά τους στην κεντρική εξουσία. Παράλληλα, η στάση αυτή αποδυναμώνει και υπονομεύει τον κοινωνικό, ηθικό και πολιτικό αγώνα χιλιάδων Ελλήνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό για τη διεθνή αναγνώριση της ποντιακής Γενοκτονίας και προσβάλλει τη μνήμη των χιλιάδων νεκρών μας και των απογόνων τους. Επιπλέον, με αυτή της την απόφαση η Βουλή επιλέγει τη σιωπή έναντι ενός μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει κάθε λόγο να είναι αλληλέγγυο με τον δίκαιο αγώνα μας, ειδικά σήμερα, που έχουμε πετύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από πολλές Πολιτείες, Δήμους, Νομαρχίες και Περιφέρειες των ΗΠΑ, και κυρίως την αναγνώριση με ποσοστό 83% της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, Ασσυρίων και Αρμενίων, από την Ένωση Διανοούμενων της Αμερικής σε θέματα γενοκτονιών. Αντί όμως να παίρνει τη θέση της Αντιγόνης, προτιμά την αυταρχική και αντιδημοκρατική θέση του Κρέοντα.
Αντί να φωνάξει, σιωπά και κρύβεται, επομένως έμμεσα αλλά ουσιαστικά νομιμοποιεί, υποθάλπει και ενισχύει τον εγκληματία. Με αυτή της την ένοχη σιωπή αποτυγχάνει η Βουλή να ενισχύσει και να διασπείρει τα δημοκρατικά ιδεώδη στην ευρύτερη Βαλκανική αλλά κυρίως στη γειτονική Τουρκία, αρνούμενη να παράσχει τα σημαντικά επιστημονικά εργαλεία για την αποκάλυψη της στρατοκρατικής και αντιδημοκρατικής φύσης του κεμαλικού καθεστώτος στη γειτονική χώρα. Το έγκλημα της Γενοκτονίας και η δημοσίευση της επιστημονικής έρευνας που το τεκμηριώνει δεν αποτελεί απλώς υπόθεση του παρελθόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος. Είναι ένα διεθνές ανθρωπιστικό ζήτημα, πέρα και πάνω από στενές πολιτικές σκοπιμότητες.
Αν το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει αποφασίσει να διακόψει αυτή την εκδοτική πρωτοβουλία, οφείλει να το πει ξεκάθαρα, να δώσει μια πειστική και δημόσια εξήγηση σε μένα και στους ενδιαφερόμενους πολίτες για τους λόγους που το οδήγησαν σε αυτή την οπισθοδρομική και αντιδραστική απόφαση, που ενισχύει τη ρατσιστική λήθη.
Οι απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας και εγώ προσωπικά ως επιστήμονας που εργάστηκε και εργάζεται να τεκμηριώσει το έγκλημα, έχουμε τεράστια ευθύνη να συνεχίσουμε τον ανθρωπιστικό μας αγώνα έστω και μόνοι. Δεν έχουμε δικαίωμα να προδώσουμε αυτούς που μας έφεραν στη ζωή αλλά και να μην προστατεύσουμε τις μελλοντικές γενιές από παρόμοια εγκλήματα. Το χρέος, ανθρωπιστικό και επιστημονικό, είναι πολύ μεγάλο και είμαστε αποφασισμένοι να το εκπληρώσουμε στο ακέραιο. Δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί πια σε αυτόν τον αγώνα.
Μετά την πάροδο ενενήντα ετών από τα τραγικά γεγονότα των εκτοπισμών, της μαζικής και οργανωμένης εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, εμείς οι απόγονοι των διωχθέντων και θυμάτων συνεχίζουμε να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και να διεξάγουμε έναν μεγάλο αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση του εγκλήματος που διαπράχθηκε σε βάρος τους. Η κεντρική συνιστώσα αυτής της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πρωτοβουλίας ήταν, και εξακολουθεί να παραμένει, η ιστορική, επιστημονική τεκμηρίωση του εγκλήματος. Προσωπικά ανέλαβα, ως ιστορικός και μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτή την τεράστια ηθική και επιστημονική ευθύνη, γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτό το έργο θα επανέφερε μνήμες στην ελληνική κοινωνία κα ως εκ τούτου θα είχε αναπόφευκτα ιδεολογικές και πολιτισμικές επιπτώσεις σε ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της χώρας μας, όπως και πραγματικά συνέβη. Επιπλέον, σε αυτές στις περιπτώσεις, τα πορίσματα μιας τέτοιας έρευνας θα ήταν παράλογο να παραμείνουν εγκλωβισμένα στα στενά πλαίσια του ελληνικού επιστημονικού κόσμου και να μην αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και σχολιασμού και από μέλη της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και επιπλέον ενός διευρυμένου πολύγλωσσου ακροατηρίου σε διάφορες περιοχές του δυτικού κυρίως κόσμου.
Η Βουλή αποτελεί έναν δημόσιο θεσμό τα μέλη του οποίου εκλέγονται και με τις ψήφους αλλά και χρηματοδοτούνται και από τους φόρους χιλιάδων προσφυγικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών. Η απόφαση για την ελληνική έκδοση και για τις μεταφράσεις σε διάφορες ξένες γλώσσες και η δέσμευσή της για τη διακίνηση του έργου σε κοινοβούλια και ερευνητικές-ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες του εξωτερικού, αποτέλεσε ένα πρώτο σημαντικό επίσημο βήμα προς την κατεύθυνση διεθνοποίησης του ζητήματος αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας. [ ]
Παράλληλα, μια τέτοια πρωτοβουλία θα συνέβαλλε στην ανάδειξη μίας ακόμα διάστασης του σύγχρονου κεμαλικού προβλήματος στην ανατολική Μεσόγειο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η Διεθνής Κοινότητα εμπλέκεται δυναμικότερα στην ευρύτερη περιοχή, κυρίως λόγω του κουρδικού ζητήματος και των ευρύτερων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Επομένως, η Βουλή των Ελλήνων, προχωρώντας στη μετάφραση, δημοσίευση και διακίνηση των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας στα αγγλικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, θα έδινε ένα επιπλέον εργαλείο στον δημοκρατικό κόσμο της Ευρώπης για την ουσιαστική αντιμετώπιση του κεμαλικού κινδύνου στη σημερινή Ανατολία/Τουρκία, διευκολύνοντας έτσι και τον εκδημοκρατισμό αυτής της χώρας και της κοινωνίας της, και κατά συνέπεια και την ουσιαστική προσέγγισή της με την Ε.Ε. [ ]
Δυστυχώς, το ελληνικό Κοινοβούλιο αρνήθηκε να διαδραματίσει αυτόν τον ιστορικό και ηθικό ρόλο, χωρίς μάλιστα να παράσχει οποιαδήποτε εξήγηση στους άμεσα εμπλεκομένους και προσωπικά σε εμένα ως τον δημιουργό και υπεύθυνο του έργου. Η Βουλή αρνείται να εκδώσει τα πορίσματα της πολυετούς και κοπιαστικής επιστημονικής έρευνας, αλλά επιπλέον αρνείται να παράσχει και κάποια στοιχειωδώς λογική πολιτική ή άλλη ερμηνεία, δηλώνοντας απλά ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα η εν λόγω έκδοση.[ ] Υπήρξαν πιέσεις για την ακύρωση αυτής της εκδοτικής πρωτοβουλίας και, αν ναι, από ποιους φορείς και γιατί;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχετικές εκδοτικές δραστηριότητες πραγματοποιούνται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, θα περίμενε κανείς ότι ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μεγάλης κοινωνικής εμβέλειας και αναφοράς, όπως αυτό για την ποντιακή Γενοκτονία, που αφορά σημαντικό τμήμα των πολιτών αλλά και ευρύτερα την ελληνική ιστορία, ταυτότητα και πολιτισμό, θα αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα του κορυφαίου θεσμού της ελληνικής δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως, η Βουλή των Ελλήνων απογοητεύει για μία ακόμη φορά και προσβάλλει τον Ποντιακό και ευρύτερα Μικρασιατικό Ελληνισμό, αρνούμενη να δημοσιεύσει σε ξένες γλώσσες και να διεθνοποιήσει με αυτό τον τρόπο την επιστημονική έρευνα πολλών χρόνων που αφορά στο έγκλημα της Γενοκτονίας. Με αυτή όμως τη στάση της η Βουλή ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό, κλονίζει και υπονομεύει την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση ως θεσμού που οφείλει να προστατεύει και να μεριμνά για τα δικαιώματα των πολιτών και να μεταφέρει τα αιτήματά τους στην κεντρική εξουσία. Παράλληλα, η στάση αυτή αποδυναμώνει και υπονομεύει τον κοινωνικό, ηθικό και πολιτικό αγώνα χιλιάδων Ελλήνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό για τη διεθνή αναγνώριση της ποντιακής Γενοκτονίας και προσβάλλει τη μνήμη των χιλιάδων νεκρών μας και των απογόνων τους. Επιπλέον, με αυτή της την απόφαση η Βουλή επιλέγει τη σιωπή έναντι ενός μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει κάθε λόγο να είναι αλληλέγγυο με τον δίκαιο αγώνα μας, ειδικά σήμερα, που έχουμε πετύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από πολλές Πολιτείες, Δήμους, Νομαρχίες και Περιφέρειες των ΗΠΑ, και κυρίως την αναγνώριση με ποσοστό 83% της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, Ασσυρίων και Αρμενίων, από την Ένωση Διανοούμενων της Αμερικής σε θέματα γενοκτονιών. Αντί όμως να παίρνει τη θέση της Αντιγόνης, προτιμά την αυταρχική και αντιδημοκρατική θέση του Κρέοντα.
Αντί να φωνάξει, σιωπά και κρύβεται, επομένως έμμεσα αλλά ουσιαστικά νομιμοποιεί, υποθάλπει και ενισχύει τον εγκληματία. Με αυτή της την ένοχη σιωπή αποτυγχάνει η Βουλή να ενισχύσει και να διασπείρει τα δημοκρατικά ιδεώδη στην ευρύτερη Βαλκανική αλλά κυρίως στη γειτονική Τουρκία, αρνούμενη να παράσχει τα σημαντικά επιστημονικά εργαλεία για την αποκάλυψη της στρατοκρατικής και αντιδημοκρατικής φύσης του κεμαλικού καθεστώτος στη γειτονική χώρα. Το έγκλημα της Γενοκτονίας και η δημοσίευση της επιστημονικής έρευνας που το τεκμηριώνει δεν αποτελεί απλώς υπόθεση του παρελθόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος. Είναι ένα διεθνές ανθρωπιστικό ζήτημα, πέρα και πάνω από στενές πολιτικές σκοπιμότητες.
Αν το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει αποφασίσει να διακόψει αυτή την εκδοτική πρωτοβουλία, οφείλει να το πει ξεκάθαρα, να δώσει μια πειστική και δημόσια εξήγηση σε μένα και στους ενδιαφερόμενους πολίτες για τους λόγους που το οδήγησαν σε αυτή την οπισθοδρομική και αντιδραστική απόφαση, που ενισχύει τη ρατσιστική λήθη.
Οι απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας και εγώ προσωπικά ως επιστήμονας που εργάστηκε και εργάζεται να τεκμηριώσει το έγκλημα, έχουμε τεράστια ευθύνη να συνεχίσουμε τον ανθρωπιστικό μας αγώνα έστω και μόνοι. Δεν έχουμε δικαίωμα να προδώσουμε αυτούς που μας έφεραν στη ζωή αλλά και να μην προστατεύσουμε τις μελλοντικές γενιές από παρόμοια εγκλήματα. Το χρέος, ανθρωπιστικό και επιστημονικό, είναι πολύ μεγάλο και είμαστε αποφασισμένοι να το εκπληρώσουμε στο ακέραιο. Δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί πια σε αυτόν τον αγώνα.
Με τιμή
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Πανεπιστημίου
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Πανεπιστημίου
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.