ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η χρεοκοπία των ιδεολογημάτων της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και η πλαστογράφηση του Λένιν

Μαρτίου 13, 2014 από seisaxthiablog

Όταν η πολιτική και ιδεολογική σου θεώρηση για την ερμηνεία των εξελίξεων, βρίσκεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, τότε σίγουρα δεν φταίει η πραγματικότητα, αλλά οι θεωρητικές σου προσεγγίσεις, με τις οποίες επιχειρείς να την ερμηνεύσεις.

Όταν τα ιδεολογικά σου σχήματα, χρεοκοπούν και καταρρέουν, κάτω από το βάρος των εξελίξεων, το πρόβλημα το έχεις εσύ και όχι οι εξελίξεις, οι οποίες σε ξεπερνούν και σε αφήνουν πίσω.

Αυτό συμβαίνει σήμερα με τους φραξιονιστές της ηγεσίας του ΚΚΕ, όταν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις στην Ουκρανία, με τα τυχοδιωκτικά, μικροαστικά ιδεολογήματα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και της «αλληλεξάρτησης» των οικονομιών, και κυριολεκτικά έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια.

Γιατί δεν είναι λίγο, τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, με την απροκάλυπτη στήριξη αντιδραστικών, νεοναζιστικών δυνάμεων, εσύ να υποστηρίζεις ότι η αιτία του προβλήματος εντοπίζεται στις «ενδοαστικές αντιθέσεις» και στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα της ουκρανικής αστικής τάξης, και να εξαφανίζεις από την αναλυτική σου προσέγγιση το κύριο και καθοριστικό. Την, χωρίς αρχές και προσχήματα, επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα αυτή, σε προκεχωρημένο φυλάκιο και ορμητήριο κατά της Ρωσίας.

Και το κάνουν αυτό, γιατί θέλουν να αποκρύψουν αυτό που καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι. Ότι, στα πλαίσια του αγώνα δρόμου που γίνεται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το μοίρασμα του κόσμου, την Ουκρανία τη διεκδικούν τόσο οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης – με τις αντιθέσεις τους – όσο και η Ρωσία. Μα αν η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ κατέληγε σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, θα έπρεπε να αποδεχτεί: α) τη θεωρία της εξάρτησης β) το γεγονός, ότι τα περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και «αλληλεξάρτησης» ιδεολογικά σχήματα, δεν είναι παρά φούμαρα, και ότι κάθε προσπάθεια ερμηνείας των εσωτερικών και διεθνών εξελίξεων, με βάση σχήματα αυτά, σε οδηγεί σε παραλογισμό. Θα έπρεπε δηλαδή να ομολογήσει, ότι η πολιτική που χάραξε, κυρίως με το 19ο συνέδριο, είναι λαθεμένη και επιζήμια για το κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα.


Μα αν έκαναν κάτι τέτοιο, θα αποκαλύπτονταν οι δικές τους τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση αποτελμάτωσης και αδράνειας, στην οποία έχει περιέλθει τόσο το κόμμα, όσο και το λαϊκό κίνημα της χώρας. Είναι, σαν να τους ζητάμε να κάνουν χαρακίρι, κάτι που φυσικά δεν είναι διατεθειμένοι να πράξουν. Γι’ αυτό και επιμένουν σε χρεοκοπημένα και τυχοδιωκτικά ιδεολογικά σχήματα, τα οποία τους απομακρύνουν από την πραγματικότητα, από τον πραγματικό κόσμο και τους οδηγούν στους νεφελώδεις κόσμους των πνευμάτων της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και της «αλληλεξάρτησης».

Τα διαπιστευτήρια της χρεοκοπίας

Τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία της πολιτικής της σεχταριστικής ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ σε σχέση με τα ουκρανικά, αποκαλύπτονται στα άρθρα του Ελισαίου Βαγενά που δημοσιεύτηκαν στο «Ρ» στις 2 και 9 του Μάρτη. Στο πρώτο άρθρο, πάντα σε σχέση με την Ουκρανία, επιχειρεί να αντικρούσει επιχειρήματα που προβάλουν στη χώρα μας αστικά πολιτικά κόμματα για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο, για το εάν πρέπει να τίθεται το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ χωρίς κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων ( δεν το σχολιάζουμε γιατί το θέμα ξεφεύγει από τη λογική του άρθρου), ενώ για τα γεγονότα που πυροδότησαν τις εξελίξεις στην Ουκρανία, αναφέρει τα ακόλουθα:

«ΒΑΘΙΑ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

«Στο εσωτερικό της Ουκρανίας εδώ και χρόνια ωριμάζουν κι άλλες επιμέρους αντιθέσεις, πέρα από τη βασική αντίθεση που χαρακτηρίζει κάθε καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.

Ετσι, π,χ. στη σημερινή Ουκρανία υπάρχει η αντίθεση ανάμεσα στη Δυτική και στην Ανατολική Ουκρανία. Η Δυτική είναι βασικά αγροτική και έχει άλλη ιστορική πορεία, αφού ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ μόνον μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, από εδάφη που είχαν χαθεί και ανήκαν σε Πολωνία, Ουγγαρία και Ρουμανία. Η Ανατολική και Νότια (Κριμαία) είναι βασικά βιομηχανική και είχε πάντα πολύ στενούς δεσμούς (γλωσσικούς, πολιτισμικούς) με τον πληθυσμό της Ρωσίας. Μάλιστα η Κριμαία μέχρι το 1954 ανήκε στη Σοβιετική Ρωσία. Τις διαφορές αυτές τις έχουμε κι άλλες φορές αναδείξει στον «Ρ», ενώ τώρα σ’ αυτές εστιάζουν και άλλα αστικά ΜΜΕ.

Ωστόσο, η βασικότερη από τις επιμέρους αντιθέσεις στη δεδομένη φάση ήταν το βαθύ ρήγμα που εμφανίστηκε στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας.

Τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας εκτιμά πως μπορεί να βγει ωφελημένο αρχικά από τη σύνδεση και στην πορεία από την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ. Αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης βρίσκει πολιτική έκφραση στις πολιτικές δυνάμεις της χθεσινής «αντιπολίτευσης», που εκπροσωπούνται από τα κόμματα «Μπατκίφσινα» («Πατρίδα») της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, «Ουντάρ» («Γροθιά») του πρώην μποξέρ Βιτάλι Κλίτσκο, και το ακροδεξιό/ νεοφασιστικό «Σβομπόντα» («Ελευθερία»), του Ολεγκ Τιαγκνιμπόκ. Μεταξύ τους υπάρχουν και «κόντρες» όχι μόνο για τη διανομή της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και γιατί άλλοι καπιταλιστές επιθυμούν στενότερη συνεργασία με τη Γερμανία και άλλοι με τις ΗΠΑ. Αυτό εκφράζεται και στο πολιτικό επίπεδο, ωστόσο από κοινού αυτά τα κόμματα παρουσιάζουν την ΕΕ ως το «φάρμακο».

Έχουν πείσει σημαντικό τμήμα εργαζομένων, κυρίως της Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας, πως δεν υπάρχει άλλη λύση για την καλυτέρευση της ζωής τους από την προσέγγιση και τελικά την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Οπως επίσης το έχουν πείσει πως ισοδυναμεί με «εθνική καταστροφή» η ένταξη της Ουκρανίας στην Τελωνειακή Ένωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν.

Αντίθετα, ένα άλλο, επίσης σημαντικό, τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας, οι επιχειρήσεις των οποίων προσανατολίζονται στη ρωσική αγορά (τόσο για τη χρήση φθηνών ενεργειακών πηγών, όσο και σ’ ό,τι αφορά την πώληση των παραγόμενων προϊόντων) θέλει στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία και την ένταξη στην Τελωνειακή Ένωση, που ‘χει συγκροτηθεί ως πρώτο στάδιο της «Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας», μιας νέας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, με «ατμομηχανή» τη Ρωσία. Βασικές πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την επιλογή αυτού του τμήματος της αστικής τάξης της Ουκρανίας ήταν το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό «Κόμμα των περιοχών» και το ΚΚ Ουκρανίας.

«ΜΗΛΟΝ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ»

Σ’ αυτήν την ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Οι δυνάμεις αυτές συγκρούστηκαν πάνω στο «κορμί» της Ουκρανίας κι όπως φαίνεται θα συνεχίσουν αυτή τη σύγκρουση, αιματοκυλώντας το λαό της Ουκρανίας για τα συμφέροντά τους, για να μοιράσουν τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τα δίκτυα μεταφοράς της Ενέργειας. Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η βιομηχανία της, οι τεράστιες αγροτικές εκτάσεις της, το καταπληκτικό δίκτυο αγωγών αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μονοπώλια των παραπάνω χωρών, που διαγκωνίζονται για το ποιος θα ‘χει την «πρωτοκαθεδρία» στο «φαγοπότι» της εκμετάλλευσής τους και της εκμετάλλευσης του λαού της Ουκρανίας».

Τι παρατηρεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο αυτό; Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία εκδηλώθηκε αμέσως, μόλις ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς, έκανε γνωστό, ότι δεν θα υπογραφεί η συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ. Και τι επέμβαση; Οι υπουργοί εξωτερικών των κυριότερων χωρών της ΕΕ έσπευσαν στην πλατεία Ανεξαρτησίας για να στηρίξουν ανοιχτά τις διαδηλώσεις της «αντιπολίτευσης», ενώ η περιβόητη αμερικανίδα Νούλαν, μοίραζε τις καρέκλες της εξουσίας στους φιλοαμερικάνους ουκρανούς πολιτικούς, εκτοπίζοντας τους φιλογερμανούς. ΗΠΑ και ΕΕ πήραν υπό την προστασία τους, τους φασίστες και νεοναζί που δολοφονούσαν αμάχους, ενώ τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης – το μακρύ χέρι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων – οργίαζαν με τις «επιδόσεις» τους στην παραπληροφόρηση.

Από όλα αυτά – που τα είδαν όλοι – δεν είδε τίποτα ο Ε. Βαγενάς, γι’ αυτό και σε όλο το μακροσκελές κείμενο, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Και πως προκλήθηκαν τα γεγονότα; Από την αντίθεση ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική Ουκρανία και το βαθύ ρήγμα που προκλήθηκε στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας(!) Σε αυτή την ενδοαστική αντίθεση παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία.

Ιδού λοιπόν η θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής Ουκρανίας. Δεν υπάρχει ούτε θέμα εξάρτησης, αλλά ούτε και θέμα ξένης επέμβασης στη χώρα αυτή. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή διασπάστηκαν οι Ουκρανοί ιμπεριαλιστές. Επειδή οι μεν βλέπουν τα συμφέροντα τους στη Δύση και οι δε στη Ρωσία (!).

Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των ουκρανών ιμπεριαλιστών, πυροδότησαν τις εξελίξεις και όχι η απροκάλυπτη και ωμή επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ο τελευταίος αποενοχοποιείται πλήρως, δεδομένου ότι. η κρίση προήλθε από την εσωτερική σύγκρουση και διάσπαση της ουκρανικής αστικής ιμπεριαλιστικής τάξης, και όχι από τις έξωθεν παρεμβάσεις. Τόσο καλά.

Ήταν επόμενο οι απαράδεκτες και τυχοδιωκτικές αυτές θέσεις να προκαλέσουν θόρυβο και γενικώς να πέσει «κράξιμο» από διάφορες πλευρές.

Γι’ αυτό και ο Ε. Βαγενάς, επανήλθε την επόμενη Κυριακή για διορθώσει τα πράγματα.

Και τα έκανε χειρότερα.

Ξαφνικά «ανακαλύπτει» ότι στην Ουκρανία έγινε επέμβαση (!) Αναφέρει συγκεκριμένα: «Τα αιματηρά γεγονότα στο Κίεβο συνδέονται με την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι αποτέλεσμα του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας».

Πάνε περίπατο οι αναλύσεις για τα βαθιά ρήγματα και τις ενδοαστικές αντιθέσεις της αστικής τάξης της Ουκρανίας και όλα όσα ανέφερε το προηγούμενο άρθρο. Ο αρθρογράφος μας είδε τώρα το φως το αληθινό. Στην Ουκρανία έγινε ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Μα αν δεν κάνουμε λάθος, ο νέος αυτός τρόπος ερμηνείας των γεγονότων στην Ουκρανία, επιβεβαιώνει τον Λένιν και τη θεωρία του για τον Ιμπεριαλισμό, το μοίρασμα του κόσμου από τις ενώσεις των καπιταλιστών και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη θεωρία δηλαδή της εξάρτησης, και όχι ιδεολογήματα της «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» και της «αλληλεξάρτησης».

Τρικυμία εν κρανίω ο αρθρογράφος μας, ο οποίος έπεσε και σε δεύτερο ατόπημα, φτάνοντας στο σημείο να επικαλεστεί τον Λένιν και το έργο του για τον Ιμπεριαλισμό. Τι το ήθελε;

Αναφέρει λοιπόν. «Για να πάμε στην ουσία: Τι δεν θέλουν να «χωνέψουν» οι παραπάνω οπορτουνιστές; Τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό. Ο Λένιν ξεκαθαρίζει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός και περιγράφει τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο και τη δημιουργία της χρηματιστικής ολιγαρχίας, η εξαγωγή κεφαλαίων, η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων».

Μήπως «ξέχασε» τίποτα ο αρθρογράφος στον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του ιμπεριαλισμού; Γιατί δεν έχουμε αμφιβολία, ότι το διάσημο αυτό βιβλίο του Λένιν το έχει διαβάσει, όπως το έχει διαβάσει και το σύνολο της φραξιονιστικής ομάδας στην ηγεσία του κόμματος. Αν έχει «ασθενή μνήμη», να του υπενθυμίσουμε εμείς, ότι στον ορισμό των κριτηρίων του ιμπεριαλισμού, ο Λένιν, περιλαμβάνει και «το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις», καθώς και «το μοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών».

Γιατί δεν τα ανέφερε τα δύο τελευταία κριτήρια ο Ελισαίος Βαγενάς; Μα ακριβώς στα δύο αυτά κεφάλαια, ο Λένιν αναπτύσσει ξεκάθαρα τη θεωρία της εξάρτησης. Αν επομένως παρουσίαζε ολοκληρωμένα και όχι επιλεκτικά, τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού, θα έπρεπε να ομολογήσει αυτό που ο Λένιν αναφέρει στην εισαγωγή του «Ιμπεριαλισμού». Ότι μία χούφτα πλούσιες χώρες, καταπιέζουν την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού της γης. Επομένως, πάπαλα το αντιμαρξιστικό και αντιλενινιστικό ιδεολόγημα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» το οποίο εισήγαγε στην ελληνική πραγματικότητα η ομάδα Μηλιού τη δεκαετία του 80.

Αντί λοιπόν ο αρθρογράφος να σταθεί τίμια στο θέμα αυτό, προτίμησε να παραφράσει και να παραποιήσει το Λένιν. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του από τη στάση αυτή.

Και μια και αναφερθήκαμε στο Λένιν, παραθέτουμε το ακόλουθο εκτενές απόσπασμα από το έργο για τον «Ιμπεριαλισμό», ώστε να καταλάβει ο καθένας τι έλεγε και τι δεν έλεγε ο μεγάλος επαναστάτης και διανοητής.

«…χαρακτηριστικές γι’ αυτή την εποχή δεν είναι μόνο οι δύο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».

«…η Νότια Αμερική και κυρίως η Αργεντινή – γράφει ο Σούλτσε Γκέβερνιτς στο έργο του για το βρετανικό ιμπεριαλισμό – βρίσκεται σε τέτοια χρηματιστική εξάρτηση από το Λονδίνο, που πρέπει να την ονομάσουμε σχεδόν αγγλική εμπορική αποικία».

«…μια κάπως διαφορετική μορφή χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης με καθεστώς πολιτικής ανεξαρτησίας μας δείχνει το παράδειγμα της Πορτογαλίας. Η Πορτογαλία είναι αυτοτελές κυρίαρχο κράτος, ουσιαστικά όμως εδώ και πάνω από 200 χρόνια, από τον καιρό του πολέμου της διαδοχής της Ισπανίας (1701 – 1714), βρίσκεται κάτω από την κηδεμονία της Αγγλίας».

(Λένιν, άπαντα, τόμος 27, σελ 389 – 390, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Ο Στωικός

Εργατικός Αγώνας