Η «ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ» ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΪΟΥ*

Για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι ένα αριστερό κόμμα πρέπει να λειτουργεί με δημοκρατία και συλλογικές αποφάσεις είναι πραγματικά ακατανόητα τα όσα προτείνει ο Στέλιος Κούλογλου στο άρθρο του «Καποιανού χαρίζανε και στραβωκαμάρωνε». Με έκδηλο το άγχος του για την κατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, στηρίζει - σχεδόν με τη ρητορική του πανικόβλητου- τον Οδυσσέα Βουδούρη και χωρίς δισταγμό προκρίνει την «τηλεοπτική εικόνα» έναντι της εσωκομματικής δημοκρατίας. Κι αυτά σε ένα κόμμα που δίνει μάχη για την επάνοδο της δημοκρατίας μεταξύ άλλων και ενάντια στη «μιντιοκρατία» που την διαστρεβλώνει.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ», γράφει ο Κούλογλου, «αντί να ασχοληθεί με τη βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση της χώρας, ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα, με ιδεολογήματα και με θεολογικού τύπου διαφωνίες».

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθημερινά ενεργοποιημένος στην κοινωνία, σε συνδικάτα και χώρους εργασίας, σε επιτροπές αλληλεγγύης, σε κινήματα της γειτονιάς, σε αντιφασιστικές επιτροπές και προσπαθεί - πετυχημένα ή όχι είναι υπό συζήτηση- να συνθέσει όλο το φάσμα των αντιστάσεων στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Πέρα όμως από αυτή την «αβλεψία» ο Κούλογλου επιλέγει να προσδιορίσει την κρίση ως «εθνική» αλλά ξεχνάει ότι είναι και πολιτική και οικονομική, είναι δηλαδή μια «δομική κρίση». Επειδή η πολιτική θεωρία όταν εμπλέκεται με τον σχεδιασμό ή τον αναστοχασμό της πολιτικής πράξης δεν είναι πια ένα απλό «ιδεολόγημα» ή μια «μεταφυσική ασχολία», η ανάλυσή μας για την κρίση σκιαγραφεί και τις δυνατές διεξόδους απ’ αυτήν με πολύ ουσιαστικό τρόπο. Δηλαδή η πολιτική διαφωνία «στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου» είναι ενασχόληση με την κρίση! Η διαφωνία όμως προέκυψε για την ερμηνεία ενός πολιτικού κειμένου θέσεων που ψηφίστηκε από ένα συνέδριο 3500 συνέδρων για λογαριασμό 40000 μελών του κόμματος. Σ’ αυτή τη διαφωνία εκφράζεται δηλαδή η φανερή αγωνία για τη συνέπεια και την σωστή εφαρμογή των όρων δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ∙ μην ξεχνάμε ότι η διαβούλευση είναι θεμέλιο του δημοκρατικού μας προτάγματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει ο Κούλογλου, εξαιτίας της εκτίναξής του από το 4% στο 27% δεν έχει στελέχη, οι υποστηρικτές του δεν είναι κομμουνιστές ή ριζοσπάστες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχτηκε χτες στο 27%, αλλά πριν ενάμιση χρόνο. Πρέπει σαφώς να μαζικοποιηθεί κι άλλο και να αναδείξει στελέχη – ήδη το έχει κάνει-, αλλά αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα μεν, λόγω της έλλειψης χρόνου, με υπομονή και αναστοχασμό δε καθότι είναι αναγκαίο να γίνει με τρόπο που οι ριζοσπαστικές και κομμουνιστικές ιδέες που διαπερνούν τον ΣΥΡΙΖΑ να διαπαιδαγωγήσουν τον κόσμο που τον επιλέγει και τον ακούει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συμβολίσει την ελπίδα του λαού αυτό δεν έγινε γιατί είναι μια καλύτερη έκδοση των κομμάτων και του πολιτικού προγράμματος του παλιού δικομματισμού, αλλά γιατί παράγει ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο πολιτικής, κοινωνικής και παραγωγικής «ανάπτυξης». Η ξεκάθαρη τάση του κόσμου για «αποδέσμευση» από το παλιό σύστημα συνδυάστηκε με την ξεκάθαρη τάση του μεγάλου μέρους αυτού του κόσμου να επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον επιλέγει μονοκόμματα σαν την τελευταία λύση, αλλά σαν την διαφορετική λύση και είναι μάλιστα διατεθειμένος να ακούσει την πρότασή του, είναι αρκετά ανοιχτός απέναντί του ώστε να διαπαιδαγωγηθεί από τις ιδέες του. Κι αυτό είναι το καθήκον του κόμματός μας αυτή την περίοδο: να φέρει τις δικιές του ιδέες στο προσκήνιο, να αυξήσει την επιρροή των αρχών και των αξιών του στην κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να κυβερνήσει με ψέματα: το πρώτο βήμα του είναι η ανακούφιση του λαού, αλλά προορισμός του είναι ο σοσιαλισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο, να εφεύρει Βουδούρηδες, ανθρώπους που έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες.

Αναρωτιέται κανείς, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει ανθρώπους σαν τον Οδυσσέα Βουδούρη. Η τοπική κοινωνία και οι σύντροφοί μας τον χλεύασαν όταν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο κι αυτός τους χαρακτήρισε «μεμονωμένες ομάδες» και κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για την υποκίνηση τέτοιων δράσεων. Στήριξε δε όλη την νεοφιλελεύθερη ρητορική της περιόδου: από την επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι την στήριξη των πιο σκληρών μέτρων υπέρ του κεφαλαίου και των τραπεζών γιατί «σημαντικό είναι να σωθεί η οικονομία» και «να αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα». Δεν είναι παράξενο λοιπόν που μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012 σήκωσε τη σημαία της ΔΗΜΑΡ στη μάχη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και στην προέλασή της προς την τρικομματική συγκυβέρνηση. Δεν είναι όμως μόνο η μνημονιακή περίοδος. Ο Οδυσσέας Βουδούρης από το 2001 ως το 2004 υπήρξε πρόεδρος του Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Πελοποννήσου επιχειρώντας να διεκπεραιώσει το εκσυγχρονιστικό όραμα της κυβέρνησης Σημίτη στον χώρο της υγείας (περικοπές, απολύσεις κλπ). Πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο ο οποίος είναι αδιάκοπα στην υπηρεσία των «μεταρρυθμίσεων».

Βέβαια όλα αυτά κατά τον Στέλιο Κούλογλου είναι «αμαρτήματα» και εμείς πρέπει να τα συγχωρήσουμε «όπως οι χριστιανοί» αλλιώς είμαστε χειρότεροι από τον Στάλιν.

Υπερρεαλισμός ή αστειότητες και χυδαιότητα; «Τραβηγμένες από τα μαλλιά» συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων, αναφορά στη χριστιανική ηθική και τον Στάλιν!

Ο Στέλιος Κούλογλου δημοσίευσε το κείμενό του και η χριστιανική παράδοση ανέλαβε τα υπόλοιπα: πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι ἀπαρνήσῃ με τρίς:

Ο Οδυσσέας Βουδούρης σε συνέντευξή του στο «Βήμα 99,5» δήλωσε:

«Δεν έχω κανένα λόγο να μπω σε μια διαδικασία μετάνοιας[…]Υποστηρίζω ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογή και έπρεπε ταυτόχρονα να γίνουν μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δυστυχώς δεν έγιναν και όταν το υποστήριξα διαγράφηκα και συνεχίζω να είμαι απολύτως σαφής στις θέσεις που είχα από το 2009»

Και οι «κορώνες» του περί νεοφιλελευθερισμού και Τρόικας είναι μάλλον μικρές ρητορικές πινελιές γνωστές από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’90. Θυμάμαι τον σύντροφο Παπαδημούλη να λέει σχετικά «το ΠΑΣΟΚ βγάζει φλας αριστερά και στρίβει δεξιά, γιατί το μόνο που το νοιάζει είναι το πάπλωμα της εξουσίας».

Ο Οδυσσέας Βουδούρης δήλωσε βέβαια ότι η συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ενόψει ενός κοινού στόχου. Το ερώτημα είναι λοιπόν: ποιο κοινό όραμα μοιραζόμαστε μαζί του;

«Γενικότερα, το μνημόνιο ως λυδία λίθος, είναι στις τοπικές εκλογές η συνταγή της αποτυχίας.»

Οι Δήμαρχοι θα καλούνται να μαζέψουν τα σκουπίδια με το φαράσι στην επόμενη θητεία τους. Είναι προφανές ότι χρήματα για την τοπική αυτοδιοίκηση δεν προβλέπονται- εξάλλου ο Καλλικράτης ήταν από τις πρώτες μεταρρυθμίσεις με στόχο τη «δημοσιονομική προσαρμογή». Η μάχη αυτή παρότι κρατά τον τοπικό και ιδιαίτερο χαρακτήρα της είναι πολιτική και αν σήμερα είναι μια φορά σημαντική η ενδυνάμωση των αριστερών δυνάμεων στους Δήμους και τις Περιφέρειες, την εποχή της αριστερής κυβέρνησης θα είναι πολλαπλάσιας βαρύτητας. Γιατί εκτός από τα μνημόνια υπάρχει μια ολόκληρη πολιτική νοοτροπία που πρέπει να αντικατασταθεί∙ κι σ’ αυτή τη μάχη κ. Κούλογλου χρειάζεται η πολιτική παρουσία της Αριστεράς, κι όχι ο Μπουτάρης, ο Καμίνης κι ο Βουδούρης. 

*Ο Γιώργος Λάιος είναι μέλος της ΟΜ του ΣΥΡΙΖΑ Τούμπας.

** Είναι αυτονόητο ότι οι απόψεις του υπογράφοντος είναι προσωπικές.

Στη συνέχεια η Iskra παραθέτει ολόκληρο το άρθρο του Στ. Κούλογλου όπως δημοσιεύθηκε στο tvxs:

«ΚΑΠΟΙΑΝΟΥ ΧΑΡΙΖΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΟΚΑΜΑΡΩΝΕ»

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ*

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις το βραβείο του κόμματος που κλοτσάει τη καρδάρα με το γάλα: Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν σαφή υπεροχή που διαρκώς αυξάνεται έναντι της ΝΔ, η τελευταία βρίσκεται σε ψιλοπανικό, στον εκλογικά ανταγωνιστικό χώρο της κεντροαριστεράς βολοδέρνουν ατελείωτα. Αλλά, όπως και το Σαββατοκύριακο στην συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συχνά την εικόνα ενός κόμματος που αντί να καταπιαστεί με την βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση της χώρας, ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα,με ιδεολογήματα ή και με θεολογικού τύπου διαφωνίες.

Από το ΕΑΜ μέχρι την ΕΔΑ, η ελληνική αριστερά άνθισε ή και μεγαλούργησε κάθε φορά που προχώρησε σε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με άλλες δυνάμεις ή ανεξάρτητες προσωπικότητες, αντί να βράζει στο ζουμί της. Αυτή η αντίληψη θα έπρεπε να κυριαρχεί σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο λόγω της βαθιάς κρίσης ή του ηράκλειου έργου που ορθώνεται μπροστά του, αν και όταν φτάσει στην εξουσία: αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης, δεν είναι γιατί το 27% και βάλε έγιναν ξαφνικά κομουνιστές ή αριστεροί ριζοσπάστες. Πρόκειται για εκατομμύρια πολιτών που δεν βλέπουν εναλλακτική λύση στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας και επιλέγουν να δοκιμάσουν, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει.

Επιπλέον, ένα κόμμα που εκτινάχτηκε από το 4% στο 27% δεν διαθέτει ικανοποιητικές κομματικές δυνάμεις ή στελέχη σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, τις πόλεις ή τις περιφέρειες. Εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, αυτή η έλλειψη έχει γίνει φανερή και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνεργαστεί με ανθρώπους που έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, είναι εργατικοί και τίμιοι. Αν δηλαδή δεν υπήρχε, θα έπρεπε να είχε εφεύρει τον Οδυσσέα Βουδούρη και άλλους 50 σαν και αυτόν, αντί να τον κοιτάζει στα δόντια. Και όμως η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ διχάστηκε γύρω από την υποψηφιότητα Βουδούρη και ενός ακόμη αξιόλογου πολίτη από την Δυτική Μακεδονία, που παρουσιάζει το σοβαρό μειονέκτημα ότι δεν είναι κομματικό μέλος!

Το «αμάρτημα» Βουδούρη, σύμφωνα με την «Αριστερή Πτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ότι είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο! Δεν έχει σημασία ότι δεν ψήφισε τα επόμενα, διαφοροποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ ή την ΔΗΜΑΡ όταν αθέτησαν τις υποσχέσεις τους και σήμερα ΔΕΝ υποστηρίζει το μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι κάτι περισσότερο από το Ευαγγέλιο: ακόμη και οι Χριστιανοί συγχωρούν αν κάποιος μετανοήσει, αλλά κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ποτέ. Τέτοια πράγματα, δεν υποστήριζαν ούτε επί Στάλιν αλλά στην Ελλάδα του 2014 καλά κρατούν: το αποτέλεσμα είναι, αντί τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τις έξυπνες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα ή την Αττική, να αναφέρονται εκτενώς στις διαμάχες της ΚΕ.Επιτέλους, ένα καλό νέο για το Μέγαρο Μαξίμου.

Γενικότερα, το μνημόνιο ως λυδία λίθος, είναι στις τοπικές εκλογές η συνταγή της αποτυχίας. Οι Δήμαρχοι καλούνται πρώτα να μαζέψουν τα σκουπίδια και να ανακουφίσουν τους συμπολίτες τους από τις επιπτώσεις της κρίσης, όχι να λύσουν το πρόβλημα της κεντρικής εξουσίας ή να αντιμετωπίσουν την τρόικα και την Μέρκελ στις διαπραγματεύσεις. Υπάρχουν δήμαρχοι που μπορεί να μην έχουν εκφραστεί εναντίον του μνημονίου, αλλά έχουν φτιάξει κοινωνικά παντοπωλεία ή ιατρεία και δομές αλληλεγγύης αντιμετωπίζοντας το μνημόνιο στην πράξη, είναι αποτελεσματικοί, ασκούν με διαφάνεια και εντιμότητα τα καθήκοντα τους και είναι αγαπητοί από τους πολίτες. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κριτήριο και όχι οι αντιμνημονιακές καρικατούρες, όπως παλιότερα κάποιοι Δήμοι που αυτοανακηρύσσονταν αποπυρηνικοποιημένες ζώνες και νόμιζαν ότι έτσι καθάριζαν με τον πυρηνικό πόλεμο!

Ίσως αυτά είναι ψιλά γράμματα στο χώρο της θεολογίας και των απανταχού Βουδούρηδων, για τους οποίους υπάρχει πάντως λύση. Γιατί η «Αριστερή Πτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους βάζει να υπογράψουν μια δήλωση με την οποία να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας το μνημόνιο και τις παραφυάδες (δεύτερο μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο) του;

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014.