Τι εμποδίζει την αριστερά να ανεμίσει τη σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας;

Η θεμελιώδης αδυναμία όλων όσοι, στην ιστορική Αριστερά αλλά και εκτός αυτής, ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου είναι ότι ομιλούν πολύ για το «δέον γενέσθαι», για την ανάγκη ενός «λαϊκού ξεσηκωμού», αλλά ελάχιστα αναφέρουν για το γεγονός ότι το «λαϊκό Κίνημα» είναι κυριολεκτικά μαγική εικόνα. Μιλάμε γι’ αυτό αλλά δεν το βλέπουμε. Όχι ότι δεν γίνονται απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες. 

Όλα αυτά συμβαίνουν, έστω κουτσά-στραβά, έστω χωρίς τη μαχητικότητα, την επιμονή και το πείσμα που οι περιστάσεις απαιτούν. Αλλά λαϊκό Κίνημα, με την κυριολεξία του όρου, δεν υπάρχει. Δεν είναι μακριά η εποχή που οι Ισπανοί διαδήλωναν υπό το σαρκαστικό σύνθημα «μην κάνετε θόρυβο και ξυπνήσουν οι Έλληνες». Μετά κοιμήθηκαν κι αυτοί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Αρκετές φορές ο Τσίπρας, ρεαλιστικά, τόνισε σε ομιλίες του ότι αν δεν αντιδράσει ο κόσμος, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Ο κόσμος ακούει σιωπηλός και προπαντός ακίνητος. Αν δεν αναγνωριστεί απερίφραστα αυτή η πραγματικότητα δεν θα βρεθούν ποτέ τα αληθινά αίτια της αδράνειας και αν δεν βρεθούν, το μέλλον προδιαγράφεται μαύρο κι άραχνο. Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν κινητοποιεί τον κόσμο, λες και έχει το μαγικό ραβδάκι και βαριέται να το κουνήσει. Μερικοί ρίχνουν το φταίξιμο στη (ρεφορμιστική) πολιτική του. Αλλά τότε γιατί ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού, οι ριζοσπάστες της αριστεράς δεν μαζεύουν κόσμο;

Η δεύτερη παραδοχή είναι ότι η κρίση αφορά στην εργατική τάξη μόνο επειδή υφίσταται τις συνέπειες. Αλλά δεν είναι ο στόχος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν στόχο τα μεγαλομεσαία αστικά στρώματα- εκτός από τα στελέχη του χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι μεγαλομεσαίοι αστοί αποτελούν υπολογίσιμη οικονομική και πολιτική δύναμη με απαιτήσεις εξουσίας, και έγιναν στόχος. Το όραμα που εκπροσωπούσε η εργατική τάξη υπέστη καταστροφική ήττα. Συνέπεια της ήττας είναι ότι η εργατική τάξη όχι μόνο αδυνατεί να ηγεμονεύσει ενός λαϊκού Κινήματος αλλά πρέπει να ξανακερδηθεί στην υπόθεση του σοσιαλισμού αλλιώς μπορεί να κερδηθεί από οποιονδήποτε άλλο. Ο Λένιν είχε δηλώσει ότι ο σοσιαλισμός εισάγεται, δεν είναι η αυθόρμητη ιδεολογία της εργατικής τάξης και η ιστορική πείρα του παρελθόντος και του παρόντος το επιβεβαιώνει.

Η τρίτη παραδοχή: Όσο το όραμα ενός άλλου Κόσμου δεν υπάρχει ως ζώσα κινητήρια δύναμη, η Αλλαγή θα κινείται στο πεδίο των συσχετισμών εντός του υπαρκτού (παγκόσμιου) συστήματος όπου οι κυρίαρχες ελίτ του Δυτικού Κόσμου έχουν το πάνω χέρι αν και δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Στη Β. Ευρώπη οι μεγαλομεσαίοι αστοί/στόχος του νεοφιλελευθερισμού, συγκροτήθηκαν σε (ακροδεξιά) κόμματα και οδήγησαν/υποχρέωσαν τις κυρίαρχες ελίτ σε συμμαχία μαζί τους. Η ακροδεξιά στο Βορρά δεν είναι εργαλείο του συστήματος, είναι μέρος του, συγκυβερνά. Αλλά αυτό δεν είναι φασισμός. 

Ο φασισμός θεωρήθηκε (και είναι) εκτροπή του αστικού κόσμου. Η πορεία, τώρα, του αστικού κόσμου είναι φυσιολογική. Δεν το καταλαβαίνει μόνο όποιος καλόμαθε και θεωρεί δεδομένη άπαξ δια παντός τη συγκεκριμένη μορφή δημοκρατίας των τελευταίων εξήντα ετών. Ο φασισμός δεν είναι αναγκαίος ούτε καν χρήσιμος. Η αστική δημοκρατία μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Αλλά δεν θα είναι η γνωστή μας δημοκρατία. Θα είναι άλλη. Όπως άλλη ήταν πχ πριν και μετά την απόφαση ότι και οι γυναίκες, ως άνθρωποι, είχαν δικαίωμα ψήφου και, ιδίως, φορολογικές υποχρεώσεις. Η αλλαγή αυτή δεν οφείλεται στη διάθεση των κυρίαρχων ελίτ αλλά σε κάτι βαθύτερο, απλούστερο και προφανές: την εποχή της ευημερίας η δημοκρατία διευρύνεται. 

Αντίστροφα την εποχή των ισχνών αγελάδων σφίγγουν τα λουριά. Επειδή κάθε σκλήρυνση δεν είναι φασισμός, οι εκκλήσεις για αντιφασιστικό μέτωπο πέφτουν στο κενό. Κανείς δεν έχει όρεξη να κυνηγάει φαντάσματα.

Η εθνική ενότητα επιτεύχθηκε με διάφορες μορφές στη Δυτική Ευρώπη, συμμαχία σε ακροδεξιά βάση (Αυστρία, Σκανδιναυικές χώρες) σύμπραξη των μεγάλων κομματικών σχηματισμών (Γερμανία), κοινή πολιτική Δεξιάς/Σοσιαλιστών, στη Γαλλία. Στη Νότια Ευρώπη οι κυρίαρχες ελίτ αδυνατούν να συνάψουν τέτοιου είδους συμμαχίες.  Επειδή οι ίδιες οι κυρίαρχες ελίτ του Νότου αντιμετωπίστηκαν ως παρίες, κλήθηκαν να υποταχθούν ασυζητητί. Κάθε χώρα του Νότου αντιμετωπίστηκε ως ένα υποδεέστερο κρατικό σύνολο, μια εθνική οντότητα περιφρονητέα, άξια να τσαλαπατηθεί, με ακραία περίπτωση την Ελλάδα. 

Στη Νότια Ευρώπη τα Έθνη/Κράτη αντιμετωπίζουν απειλές στην ίδια την υπόστασή τους, διακυβεύεται η εθνική τους κυριαρχία, πλήττεται ευθέως η εθνική τους αξιοπρέπεια. Οι κυρίαρχες ελίτ υποτάχθηκαν, όπως τους ζητήθηκε, αλλά εξευτελίστηκαν. Στη Γαλλία (πολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης) ο συνδυασμός της πληγωμένης εθνικής υπερηφάνειας των Γάλλων με την οικονομική δυσπραγία τους στρέφουν στο «λεπενισμό». Το «Εθνικό Μέτωπο» είναι η μοιραία αντίδραση των πολυάριθμων μικροαστών Γάλλων (με τη μακρά παράδοση ριζοσπαστισμού, αριστερού ή δεξιού) και ισχυρής μερίδας εργατών/αγροτών, στη συμβιβασμένη πολιτική και κοινωνική κυρίαρχη τάξη της χώρας. 

Το «Εθνικό Μέτωπο» μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό όσο ο Πάπας πολέμιος του καθολικισμού. Αλλά το άμεσο ζητούμενο είναι η ανατροπή των συγκεκριμένων κυρίαρχων ελίτ και της πολιτικής τους. Μα πρόκειται για απλή αλλαγή φρουράς, κραυγάζει η Αριστερά, χωρίς, όμως, να διαθέτει ορατό και αποδεκτό στρατηγικό στόχο. Αλλά χωρίς αυτή την αλλαγή φρουράς δεν μπορεί να ακολουθήσει καμία άλλη. Αυτό δεν μας λέει η Ιστορία από το Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη του 1917; 

Το ερώτημα είναι τι εμποδίζει την Αριστερά, ιδίως στην Ελλάδα με την ισχυρή πατριωτική παράδοση, να ανεμίσει τη σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας. Και να την υψώνει η ΧΑ; 

Ανθ’ υμών ο Γουλιμής, θα αναφωνούσε σαρκάζοντας ο Τρικούπης.

Απόστολος Αποστολόπουλος - Οκτ. 19, 2013, 4 μμ.