Η Ελλάδα της «νέας σκλαβιάς»

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΝΕΛΛΟ

 

Η αγωνία για τη μορφή της Νέας Ελλάδας, σύμφωνα με το συνεδριακό σύνθημα του βασικού κυβερνητικού πυλώνα, σαν να μετριάζεται κάπως. Προβάλλουν διάφορα χαρακτηριστικά και μορφές στο βάθος ή και κοντύτερα. Οπως, το μήκος του αγωγού ΤΑΡ, ο κάπτεν Γουέι, οι Ρώσοι, η κλειστή κρατική τηλεόραση μέχρι το ψιλόχοντρο κοσκίνισμα των νέων εκλεκτών, τα πρωτογενή πλεονάσματα που παλεύουν με τις «μαύρες τρύπες» του ΕΟΠΥΥ και άλλων οργανισμών στα... μαρμαρένια αλώνια.

Αυτό το Νέα, στην παρούσα συγκυρία, ακούγεται κάπως σαν το Νέα Ιωνία, Νέα Αλικαρνασσός, Νέος Μαρμαράς, Νέος Πανιώνιος, δηλαδή σαν κάτι εις μνήμην, ως κάτι που χρεοκόπησε ή καταστράφηκε και στη γεωγραφική θέση του ή τη νομική υπόστασή του, αφού αυτή δεν αλλάζει, αρκεί η ευκολία της προσθήκης ενός ελπιδοφόρου επιθετικού προσδιορισμού.

Πλησιάζουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα, είπε ο πρωθυπουργός, την ώρα που το ανώτατο προσωπικό του υπουργείου Υγείας και των φορέων του εκπαραθυρώθηκαν, προφανώς και γιατί οι οικονομικοί στόχοι των προϋπολογισμών δεν επιτυγχάνονται και δεν προκύπτουν τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα «σώσουν» την οικονομία, άσχετο για το πόσους -έτσι κι αλλιώς- ευάλωτους μπορούν να αφανίσουν.

Δυστυχώς, έχουμε μπει για τα καλά στη φάση αυτών των κυνικών συμψηφισμών και των λογιστικών κανόνων σε εξωλογιστικά μεγέθη, όπως οι άνθρωποι και οι ψυχές τους. Οσα διαδραματίζονται την τελευταία περίοδο στις υπηρεσίες της Υγείας προφανώς αποτελούν και αυτά ψηφίδες του προσώπου της νέας χώρας. Οπου, για παράδειγμα, ένας καρκινοπαθής αναζητεί παραπεμπτικό για εξειδικευμένη επανεξέταση και του απαντούν πως αν είσαι καλύτερα ή χειρότερα θα φανεί από μόνο του.

Το σχοινί δεν φτάνει πια φαίνεται ούτε για να κρεμαστούμε, απαντούν σε άλλον, που ψάχνει μάταια το ακριβό φάρμακό του σε νοσοκομείο και τον στέλνουν στα κεντρικά του ΕΟΠΥΥ. Εκεί του απαντούν πως αυτά πια δεν υπάρχουν, γιατί ξεπεράστηκε το πλαφόν. Και άλλωστε με αυτά τα φάρμακα δεν εξασφαλίζονται θεραπείες, αλλά εξαγοράζονται... επιβραδυντικές πιθανότητες.

Ετσι πορευόμαστε προς τη νέα χώρα, καθώς τα κανόνια της ανεργίας βροντούν αδιάκοπα στον ιδιωτικό τομέα και ενώ στο απέραντο μαντρί του Δημοσίου οι κατηγορίες των υπαλλήλων συνάζονται στις γωνίες, πιο αβέβαιες από ποτέ, εν όψει της πολιορκίας των μνημονιακών λύκων. Ενώ πέφτουν -για τα προσχήματα- ισόβια για υφαρπαγές ΦΠΑ, ενώ δικάζονται οι κομπιναδόροι του ΙΚΑ, ενώ οι μαυραγορίτες της κρίσης κάνουν και θα κάνουν πάρτι.

Και το κυριότερο: ενώ το σύστημα, σαν απομυζημένη αγελάδα στο έλος, προσπαθεί μάταια να αποσώσει κάτι σαν μαγιά για την ανασυγκρότησή του, το αντισύστημα δεν μπορεί ή απλώς δεν θέλει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να υποσχεθεί πρακτικά τίποτε καλύτερο σε μια νέα πελατεία με απαιτήσεις, εν πολλοίς, παλαιάς κοπής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ