1
Την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές τα ΜΑΤ έκαναν άλλη μια επίθεση στην Ιερισσό –ίσως κάτι να έχει πάρει το αυτί σας για τις Σκουριές- ρίχνοντας αυτή τη φορά δακρυγόνα ακόμη και μέσα στην αυλή του σχολείου. Δύο μέρες πριν διάβαζα για τρεις αυτοκτονίες στη Λάρισα. Τρεις μέρες πριν είδα δύο ρακοσυλλέκτες να μαλώνουν για το ποιος θα πάρει ένα πάκο χαρτόκουτα. Μια βδομάδα πριν πέθαναν νέοι άνθρωποι επειδή δεν έφταναν τα λεφτά για πετρέλαιο. Κάθε μέρα ασκείται βία κάθε είδους σε ανθρώπους γύρω μου επειδή είναι φτωχοί, σκουρόχρωμοι, ανάπηροι, αδύναμοι. Σχεδόν παντού μιζέρια, άρνηση, παραίτηση. Ως πότε; Πόσο ακόμη θα το ανεχόμαστε; Τι περιμένουμε; Τον Μεσσία; Το κόμμα μας στην εξουσία; Το ωρίμασμα των συνθηκών για επανάσταση; Και μέχρι τότε; Θα καθόμαστε και θα κοιτάμε να αφαιρούν από μας και τους γύρω μας ένα κομματάκι αξιοπρέπειας κάθε μέρα;
Υπάρχει ένα ευρύ κάλεσμα στο FB για την Κυριακή 10/3 στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο και σε άλλες πλατείες της χώρας. Δεν είναι μια προσπάθεια επανεκκίνησης των Αγανακτισμένων –όχι περισσότερο από όσο είναι κάθε νέα λαϊκή κινητοποίηση συνέχεια μιας παλιότερης. Είναι το “Φτάνει Πια!“ που σκαλώνει στο λαιμό μας όλο και πιο συχνά και θέλει να αρθρωθεί δημόσια και συλλογικά μαζί με τις φωνές των κοντινών μας ανθρώπων, αυτών που πονάνε τα ίδια πράγματα με μας και σκέφτονται περίπου σαν κι εμάς.
Μπορεί κανείς να διατυπώσει πολλές αντιρρήσεις, ενστάσεις και ερωτήματα για το μέρος, τον χρόνο, τον τρόπο, τις προοπτικές, τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος. Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει το ότι χωρίς τον κόσμο στους δρόμους δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Πρέπει να βρεθούμε, να ξανασυναντηθούμε στο δημόσιο χώρο που μας τον στερούν μέτρο-μέτρο καθημερινά, να μετατρέψουμε τα «Δεν πάει άλλος…» που λέμε συνέχεια σε «Δεν πάει άλλο!» και να ενώσουμε τις φωνές μας σε αυτά τα ελάχιστα, αλλά τόσο μεγάλα, στα οποία συμφωνούμε.
Οι λαοί της Βουλγαρίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας δείχνουν το δρόμο. Κι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος.
