H Ελλάδα πάει καλά – οι Έλληνες όχι

Είναι απορίας άξιο πως διατυπώνουν οι διεθνοί οργανισμοί τα κριτήρια βάσει των οποίων αξιολογούνται οι χώρες και οι οικονομικές επιδόσεις τους. Σίγουρα οι δείκτες είναι αριθμοί και μόνο αλλά αντικατοπτρίζουν μια κάποια αλήθεια – ή τουλάχιστον θα έπρεπε.

Σε μια Ελλάδα με 26% ανεργία, αποτελούν πρώτη είδηση τα εύσημα του εκπροσώπου του Επιτρόπου Ρεν για την οικονομική πορεία της χώρας και τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που έχει καταφέρει να 'επιβάλει' η χώρα. Να επιβάλει σε ποιους; Σε κάποιους αόρατους εχθρούς της ίσως; Δυστυχώς όχι, οι μεταρρυθμίσεις παρόλη την αναγκαιότητα τους εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται μέσα σε ένα βίαιο χρονοδιάγραμμα που οδηγεί σε πολλαπλά αδιέξοδα αυτούς που θα έπρεπε να βοηθάνε: τους Έλληνες.

Ουσιαστικά και πρακτικά οι πάντες μιλάνε για ανέργους που ξεπερνούν το 1,5 εκατ. του πληθυσμού στην Ελλάδα, και εννοούν φυσικά ενεργού πληθυσμού. Αντί λοιπόν αυτοί οι εν δυνάμει εργαζόμενοι να στηρίζουν μέσα από τις φορολογικές τους εισφορές και την αποδοτικότητα τους την προσπάθεια της χώρας, συνεχίζουν να μένουν ανενεργοί. Στο περιθώριο της παραγωγικότητας και τηες ανταγωνιστικότητας. Το δυστύχημα είναι ότι μέσα στην γενικότερη 'ευφορία' της Ευρώπης για την θετική πορεία της Ελλάδας δεν υπάρχει ούτε ένα αισιόδοξο μέτρο για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η προσέλκυση επενδύσεων γίνεται κεκλεισμένων των θυρών και με όρους που θυμίζουν αναδυόμενες αγορές και όχι αναπτυγμένη χώρα μέλος του ΟΟΣΑ. Ας θυμηθούμε εξάλλου ότι οι Ινδιάνοι της  Βόρειας Αμερικής πούλησαν τη συνολική έκταση του σημερινού Μανχάταν για μερικές χάντρες από κολιέ των αποίκων Ευρωπαίων και κάποια μπουκάλια ουίσκι.

Η επιλεκτική οπτική της τρόικας και των διεθνών οργανισμών εν γένει για την πορεία της χώρας εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς. Πώς  είναι δυνατόν η τρόικα να ασχολείται  επί μέρες για το πόσες δόσεις μπορούν να λαμβάνουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο και να μην προβαίνουν σε καμία δήλωση για τον τεράστιο αριθμό ανέργων. Είναι η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού μέρος του μνημονίου άραγε; Mπορεί και να είναι έτσι – εξάλλου από ότι φαίνεται δεν το έχει διαβάσει και κανείς ενδελεχώς οπότε οι εκπλήξεις μπορεί να είναι συνεχείς μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ο αριθμός των ανέργων και η δυναμική του μείωση βραχυπρόθεσμα θα πρέπει να αποτελεί βασικότατο πυλώνα του ελληνικού προγράμματος πλέον. Εξάλλου και από μακροοικονομικής πλευράς είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος αύξησης του ΑΕΠ, των εισφορών και των φορολογικών εσόδων. Αν η Ελλάδα πρέπει να εξάγει περισσότερα, θα πρέπει να διασφαλίσει θέσεις εργασίας σε ανθρώπους που μπορούν να τη βοηθήσουν να παράγει περισσότερα. Αν η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο τουρισμό, πρέπει να δώσει κινήτρα ώστε οι απαραίτητες υποδομές σε ανθρώπινο δυναμικό να είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στην αυξημένη ζήτηση.

Και όμως αν και ακούμε πολλά για τόσα άλλα θέματα, η ανεργία παραμένει ο μεγάλος απών από το τραπέζι των συζητήσεων και των διαπραγματεύσεων – ένας αντιπαθητικός συγγενής που οι περισσότεροι θέλουν να αγνοήσουν. Δεν αποτελεί επιλογή πλέον η επίλυση του προβλήματος της ανεργίας – είναι μια επιτακτική ανάγκη. Το ανησυχητικό είναι βέβαια ότι η 'θετική' πορεία της οικονομίας δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα του πληθυσμού και η ανεργία είναι μια σαφέστατη ένδειξη ως προς αυτό. Μπορεί άραγε η Ελλάδα να επιζήσει χωρίς τους Έλληνες;