Skyfall πατριωτισμός



Skyfall πατριωτισμός

Απόστολος Διαμαντής

Βλέποντας τον Τζέημς Μποντ να ορκίζεται πίστη στην πατρίδα του, την ώρα που η βρετανική σημαία κυμάτιζε πάνω από τις στέγες και το πλάνο μας τον έδειχνε προφίλ, με φόντο τη σημαία και βλέποντας επίσης τις συνεχείς επικλήσεις του βρετανικού σθένους, της εθνικής βρετανικής παράδοσης, τη σκωτσέζικης παράδοσης, την μέχρι θανάτου αφοσίωση στο ιδανικό του πατριωτισμού, βλέποντας δηλαδή αυτήν την εντυπωσιακή ανάδειξη όλων των στοιχείων μιας εθνικής πατριωτικής συνείδησης, δεν είναι δυνατόν να μην αναρωτηθείς: γιατί ο πατριωτισμός είναι σε όλο τον κόσμο αξία και στην Ελλάδα είναι απαξία;

Διότι δεν είναι μόνον η σταθερή προσήλωση του άγγλου, του ιρλανδού και του σκωτσέζου στην παράδοσή του. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Αμερική, όπου ο μεν Κλιντ Ήστγουντ, ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή αμερικανός σκηνοθέτης, γυρίζει ταινίες για τις σημαίες των προγόνων του και για την Ιβοζίμα, ενώ φέτος δύο ταινίες πάνε για τα όσκαρ, μία του Σπίλμπεργκ για τον Λίνκολν και άλλη μία για την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν! Για να μην προσθέσουμε τις ταινίες για τον Κέννεντυ, για τις προεδρικές εκλογές, για τον τραυλό άγγλο βασιλιά κοκ.

Με λίγα λόγια, όλη η υφήλιος- ίσως και εξ’ αιτίας της γενικευμένης κρίσης και πολιτικής ανασφάλειας που οδηγεί πάντα στην αναζήτηση της εθνικής αυτοσυνείδησης- στρέφεται προς την ανάδειξη των ιστορικών στοιχείων των εθνικών πολιτισμών και κυρίως προς την ανάδειξη της ιστορικής τους ιδιαιτερότητας και εμείς εδώ ασχολούμαστε καλλιτεχνικώς είτε με βιασμούς παιδιών, είτε με πορνεία, είτε με έναν βούλγαρο εραστή που κάνει τρίγωνο με χασάπη, είτε με το αν ο Παπακαλιάτης τάφτιαξε με την πρωταγωνίστρια και επιπλέον φίλησε το αγόρι του. Μιλάμε για κανονική παρακμή.

Που να τολμήσει έλληνας σκηνοθέτης να γυρίσει ταινία με ήρωα, ας πούμε, πράκτορα της ΚΥΠ που σκοτώνει τούρκους! Θα τον κλείσουν φυλακή επί τόπου ή το λιγότερο θα τον λιθοβολήσουν εικονικά όλα τα μέσα μιας πνευματικής παράταξης που νομίζει ότι οι λέξεις έθνος και στρατός και πράκτορες είναι αρμοδιότητας του Κασιδιάρη και ότι πολιτισμός σημαίνει να βλέπεις τον Γκαίτε ντυμένο με κουνουπιέρα.

Νομίζω υπάρχει θέμα. Η ιδέα του πατριωτισμού, μια αξία συνδεδεμένη άμεσα με το εθνικό δημοκρατικό κίνημα από την εποχή του διαφωτισμού ακόμα, είναι βασική συνιστώσα της εθνικής συνείδησης όλων των λαών της δύσης, πλην του δικού μας! Παντού, σε όλο τον κόσμο, ειδικά στο σινεμά, η μελέτη της εθνικής ιστορίας, η ανάδειξη όλων των στοιχείων της παράδοσης, αποτελούν αυτονόητες προτεραιότητες. Προφανώς η απαξίωση της εθνικής πατριωτικής συνείδησης στην Ελλάδα πηγάζει από την τραυματική εμπειρία του εμφυλίου και της δικτατορίας, όπου η κατάχρηση αυτών των αξιών και κυρίως η σύνδεσή τους με την ακραία εθνικιστική αντιδημοκρατική πολιτική παράταξη, οδήγησαν σε μια αφύσικη αποκοπή τους από την πνευματική μας δημιουργία.

Ο Τζέημς Μποντ επέστρεψε στο πατρικό του στη Σκωτία, βρήκε εκεί τον Άλμπερτ Φίνεϋ τον γέρο θείο του  και κοιτάζοντας τον σκωτσέζικο κάμπο αποφάσισε να δώσει τη μάχη  του με τον παλιό καλό τρόπο, με τα στοιχεία δηλαδή της παράδοσής του, μια καραμπίνα, ένα δυναμίτη, μια σημαία και ένα παρεκκλήσι.

Νομίζω πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκκωφαντική επιστροφή του εθνισμού παγκοσμίως. Και εμείς εδώ, που έχουμε τόσους ανοιχτούς λογαριασμούς με την συνείδησή μας, καλά θα κάνουμε να αφήσουμε λίγο κατά μέρος τις θεατρικές και κινηματογραφικές σαχλαμάρες  και να ξαναγυρίσουμε στην αναζήτηση της δικής μας ιστορικότητας, στην αναζήτηση εκ νέου του δικού μας ελληνισμού, όπως τόκανε για λογαριασμό της και η γενιά του 30, με τρόπο πειστικό και σοβαρό.

Ας παραδειγματιστούμε εν πάση περιπτώσει από τα ρωμαλέα έθνη του δυτικού κόσμου…

πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=20589, 14/12/2012