Είχα από καιρό την απορία και τελικά αποφάσισα να μάθω.
Στάθηκα μπροστά τους:
"Καλημέρα, με συγχωρείτε που γίνομαι αδιάκριτη, αλλά είστε δύο δέντρα ή ένα δέντρο;"
Χαμογέλασαν.
Ξέρετε πώς χαμογελάνε τα δέντρα, ναι;
Θροΐζουν, εμείς νομίζουμε ότι το κάνει ο αέρας αλλά στην πραγματικότητα είναι χαμόγελο.
"Πρώτη φορά μας ρωτάνε.
Πώς σας ήρθε;", είπε το ένα.
Το άλλο δεν μίλησε.
"Είναι οι γραμμές σας.
Είναι τόσο συμμετρικές", είπα.
"Μου φάνηκε ότι δεν είναι πολύ πιθανό να προέκυψαν έτσι τυχαία".
Το ομιλητικό δέντρο έσκυψε λίγο προς το άλλο και κάτι του ψιθύρισε.
Το άλλο σκέφτηκε για λίγο και κούνησε καταφατικά ένα κλαδί.
"Θέλετε να δείτε πραγματικά τις γραμμές μας;
Έχετε λίγο χρόνο;", με ρώτησε το ομιλητικό δέντρο.
Τα δέντρα με πήραν από το χέρι και κατεβήκαμε κάτω από την άμμο, στις ρίζες τους.
Βρέθηκα μέσα σε ένα ατελείωτο σύμπλεγμα, δύο τεράστια πλοκάμια έφευγαν προς τα κάτω και γύρω από αυτά, δεκάδες, εκατοντάδες μικρότερα πλοκάμια, κάποια χοντρά, κάποια λεπτά σαν τρίχες, απλώνονταν σε κάθε είδους σχηματισμό μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου.
Επάνω, κοντά στους κορμούς, τα κεντρικά πλοκάμια ήταν δίπλα δίπλα σε μια καθοδική -ή ανοδική, όπως θέλει το βλέπει κανείς- πορεία.
Σε κάποια σημεία ακουμπούσαν το ένα το άλλο, σε κάποια απλώς ήταν παράλληλα, αλλά πάντα δίπλα.
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε.
Κάμποσα μέτρα πιο κάτω το ένα πλοκάμι ξαφνικά είχε σφιχταγκαλιάσει το άλλο και είχε περιστραφεί γύρω του μερικές φορές.
Στάθηκα.
«Α, εδώ, ναι... Ήταν η καταιγίδα", είπε το ομιλητικό δέντρο.
"Τότε που πήγε να με ξεριζώσει ο αέρας και με κράτησες", συνέχισε, απευθυνόμενο στο άλλο.
"Φοβήθηκα πάρα πολύ να ξέρεις, αλλά δεν στο είπα", είπε κάπως συγκινημένο.
Συνεχίσαμε.
Αρκετά πιο κάτω το ένα πλοκάμι άρχισε να απομακρύνεται από το άλλο, τόσο που έφτασε αρκετά μέτρα μακριά και έμεινε έτσι για κάμποσο.
Σταμάτησα πάλι.
Τα δύο δέντρα δεν μίλησαν.
Στάθηκαν το ένα απέναντι από το άλλο και κοιτούσαν τις ρίζες τους, να φέυγουν η μία από την άλλη.
"Ήθελες να φύγεις... Θυμάσαι;", είπε το ομιλητικό δέντρο.
Το άλλο δέντρο σήκωσε το βλέμμα και ξαφνικά η θλίψη στο χώρο ήταν τόσο πηχτή που αισθάνθηκα να πνίγομαι κι έκανα ένα βήμα πίσω.
Χτύπησα το μικρό δάχτυλο του ποδιού σε μια μικρότερη ρίζα, κατέβασα ένα καντήλι και σαν να τα ξύπνησα.
"Μην δίνετε σημασία κυρία μου, κάτι δικά μας, με έλεγε γκρινιάρη και σπαστικό και αφόρητο.
Εμένα.
Ποιός;
Το πιο δύσκολο δέντρο στον κοσμο, είπε εμένα γκρινιάρη", μονολόγησε το δέντρο και συνεχίσαμε.
Πιο κάτω ακόμα, η μια ρίζα άρχισε να λεπταίνει και έγινε σχεδόν αόρατη πριν γίνει και πάλι φυσιολογική.
"Είχε αρρωστήσει", εξήγησε το ομιλητικό δέντρο.
"Δεν ξέρουμε τι ακριβώς, ίσως ψυχοσωματικά, σας το είπα ότι είναι δύσκολο δέντρο.
Το ενοχλούν τα πάντα: Το κρύο, η ζέστη, ο κόσμος, η φασαρία...
Εμένα που με βλέπετε, δεν ξέρετε τι έχω τραβήξει τόσα χρόνια.
Δεν θα ήταν καλή ιδέα να υπήρχαν ψυχολόγοι για δέντρα;
Τι λέτε;
Φαίνεστε ανοιχτόμυαλος άνθρωπος".
Είμαι.
Νομίζω.
Αλλά δεν ειπα κάτι.
Συνεχίσαμε για πολύ ακόμα, οι ρίζες κατέβαιναν και κατέβαιναν, πότε αγκαλιασμένες, πότε δίπλα δίπλα, ώσπου φτάσαμε σε κάτι που φαινόταν το τέλος.
Ή, η αρχή.
ΟΙ δύο ρίζες χάνονταν στο χώμα χωριστά, αφου πρώτα είχαν χορέψει έναν τρελό χορό αγκαλιασμένες με κάθε πιθανό τρόπο.
"Είναι εδώ που γνωριστήκαμε", είπε κάπως συνεσταλμένα το ομιλητικό δέντρο. "Καταλαβαίνετε..."
Ανεβήκαμε επάνω και στάθηκα πάλι μπροστά τους.
"Λοιπόν, τώρα ξέρετε τις γραμμές της ζωής μας", είπε το ομιλητικό δέντρο.
"Και ξέρετε και την απάντηση.
Ή, μάλλον, θα τη σκεφτείτε μόνη σας τώρα που θα πάτε στην παραλία.
Είμαστε δύο δέντρα, ή ένα δέντρο;".
Τα χαιρέτησα και πήγα για μπάνιο.
Η θάλασσα ήταν πολύ ζεστή, όπως εξάλλου είναι πάντα αυτήν την εποχή.
Της Μαρίας Δεδούσση
-Εσείς, έχετε απαντηση...?
Είστε 2 "δένδρα"...ή ένα "δένδρο"...?
Καλημέρα λοιπόν...σε όλα τα "δένδρα"🌳🌲
..
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.