Άγγελοι...

Του Μάνου Στεφανίδη

1. Οι Άγγελοι στη ζωή μου

(σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα)

Είμαι τυχερός. Πάντα υπήρχαν άγγελοι στη ζωή μου. Άλλοτε πένθιμοι και λυπημένοι κι άλλοτε εύθυμοι, ερωτικοί, γεμάτοι από την χαρά της ζωής. Άλλοτε ήταν λευκοί και διάφανοι, άλλοτε ασώματοι και αφανείς κι άλλοτε απόλυτα υλικοί ...μπλε, χοϊκά Χερουβείμ και κόκκινα, όλο ζουμί, Σεραφείμ. Κοκκινίζω κάθε φορά που το σκέφτομαι.

Πάντα όμως οι άγγελοι μου είχαν φτερά. Ωραία φτερά, μακριά, χρυσαφένια, λίγο από σύννεφο και λίγο από χώμα. Σταθερά φτερά για κάθε χρήση. Φτερά για να πετάνε ψηλά και με κόντρα τον άνεμο κι όχι φτερά διακοσμητικά. Γιατί οι δικοί μου άγγελοι ήσαν μαχόμενοι. Δεν υποδύονταν αγγέλους φορώντας πλαστικές φτερούγες για κάποια κακόγουστη παράσταση θεάτρου. Ήταν και παραμένουν άγγελοι αληθινοί, από ατόφιο αγγελικό υλικό ... Άγγελοι που πάντα πετούν. Δεν μπορούν, άλλωστε, να κάνουν αλλιώς. Και μαζί μ' αυτούς κι εγώ πετάω. Δανείζομαι κάτι από τις πτητικές εμμονές τους και ταξιδεύω ψηλά.

 
Πόσες φορές, μετρώ, τα φτερά τους δεν έγιναν και δικά μου φτερά και τα ταξίδια τους ολοδικά μου ταξίδια. Οι άγγελοι προστάτες μου ήταν και είναι πάντα δίπλα μου έστω και αν βρίσκονται πολύ μακριά. Όπως τώρα για παράδειγμα. Δεν παραπονιέμαι όμως. Εξ άλλου αυτή είναι δουλειά των Αγγέλων. Να πετούν και να φεύγουν ...

2. Είναι κι ο θάνατος

... ένας Άγγελος


Είναι ο θάνατος
ένα μωρό που κλαίει.
Θηλάζει, σταματά για λίγο,
πεινάει πάλι και κλαίει.
Ο θάνατος κοιτάζει στα μάτια
τους ανθρώπους
(αυτοί τον κοιτάνε με τρόμο),
κοιτάζει τη τόση δυστυχία
και κλαίει.
Ο θάνατος, ευαίσθητος,
λυπάται τους ανθρώπους,
τούς κλείνει τα μάτια ...
Και κλαίει.

3. Άγγελος

Με πήρε ο Άγγελος στην αγκαλιά του
ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του
και χάιδεψα τα φτερά του ανακουφισμένος.
"Δεν θα πεθάνεις ποτέ", μου ψιθύρισε.
"Το ξέρω", του απάντησα κι είχα κιόλας
πετάξει...


(Τα δύο τελευταία κείμενα είναι από το βιβλίο "Τραγούδια για το πένθος". Εκδ. Καστανιώτη)


ΥΓ.
Τι πράγματα που είναι να γίνουν, θα γίνουν. Έτσι κι αλλιώς. Ώς τότε όμως, ας γίνουν όλα τα άλλα.
Η ευτυχία είναι στιγμιαία, έτσι κι αλλιώς. Αξίζει όμως τον κόπο. Εννοώ το κόστος. "Μη κουραστείς να μ' αγαπάς, κι αν κουραστείς, μη φύγεις ..."
Έτσι τραγουδούσε ο αισθαντικός Λάκης Παπάς από το δεκαετία του '70.


(Αφιερωμένο στην εξαφανισμένη Αγγελική που γιορτάζει και σ' όλες τις Αγγελικές και τους Άγγελους αυτού του κόσμου με την ευχή να τον κάνουν να μοιάζει έστω και λίγο μ' εκείνον τον Παράδεισο που μας έκλεψαν).


(Η φωτογραφία είναι του γιγαντιαίου Γκουντέλκα)

ΠΗΓΗ:ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ: Άγγελοι...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com