Ας το κάνουμε με τον τρόπο του μπουρλοτιέρη!

Ο Κ. Κανάρης στο νεκροκρέβατό του.

Αμήχανα, ψελλίζοντας διάφορα για το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, η ελληνική πολιτική τάξη παρακολουθεί μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου το Ορούτς Ρέις να προκαλεί.

Τότε, που ψυχωμένο έθνος είχαμε και φτιάχναμε κράτος, αλλιώς επέβαλαν οι Έλληνες το δίκιο τους!

Γ. Τ.

----------*****---------

Κωνσταντίνος Κανάρης: «Δεν έχουμε έθνος, μα θα κάνουμε!»

Ψαριανός πυρπολητής, ο γενναίος ήρωας κι αργότερα άξιος πολιτικός τής ελεύθερης πατρίδος, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, είχε πετύχει να συνδυάζει θαυμαστές αρετές. Κι αυτές είναι πού του χάρισαν την πραγματική δόξα, την άσβηστη μνήμη. Γενναίος, άλλα καί ταπεινός. Δραστήριος, άλλα καί με βαθιά πίστη στο Θεό. Τίμιος καί συνεπής στις υποσχέσεις του. Να, ένα απ’ τα πολλά περιστατικά, πού δείχνει το μεγαλείο τής ψυχής του ήρωα.

Το καλοκαίρι του 1825 ο Κανάρης ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια με σκοπό να κάψει τον εχθρικό στόλο. Ήταν, όμως, τόση ή γαλήνη στη θάλασσα, πού το καραβάκι του δυσκολευόταν πολύ να προχωρήσει. Μα δεν ήταν μονάχα αυτό. Στο μεταξύ, τους τέλειωσαν οι τροφές, το νερό κι ήταν όλοι τους νηστικοί καί διψασμένοι. Πάνω στην δύσκολη τούτη ώρα:

– Καπετάν-Κωνσταντή, ακούστηκε ή φωνή ενός ναύτη, δες ένα καράβι!

– Καλά, είπε ήσυχος ο Κανάρης.

Σε λίγη ώρα κοντοζύγωσαν το άγνωστο πλοίο. Ήταν αυστριακό ιστιοφόρο.

– Εμπρός, παιδιά! Πιάστε τους γάτζους, έδωσε διαταγή ο Κανάρης καί σε λίγο μαζί με μερικούς ναύτες ανεβαίνουν στο ιστιοφόρο.

Με τις πιστόλες στο χέρι ζητάνε τον καπετάνιο. Εκείνος κατατρομαγμένος τους ρώτησε, τί θέλουν.

– Θέλουμε ψωμί, νερό κι ότι άλλο φαγώσιμο έχεις, γιατί πεθαίνουμε από την πείνα, του είπε ο Κανάρης.

Δίνει τότε διαταγή ο αυστριακός καπετάνιος να κατεβάσουν στη βάρκα του Κανάρη ψωμί, τυρί, ένα βαρέλι σαρδέλες καί νερό.

– Δεν έχω χρήματα, για να σου τα πληρώσω, τώρα, του είπε ο Κανάρης. Γράψε μου, όμως, σ’ ένα χαρτί, πόσο κοστίζουν καί δώστο μου να το υπογράψω.

– Δεν θέλω τίποτα, άπαντα ο Αυστριακός, ικανοποιημένος, πού αυτό ήταν όλο-όλο.

– Φέρε το χαρτί, είπε σταθερά ο Κανάρης καί γράψε δυό χιλιάδες γρόσια.

Ο Αυστριακός κατάλαβε, πώς δεν πρέπει άλλο να επιμείνει. Έγραψε, λοιπόν, την απόδειξη καί την έδωσε στον Κανάρη. Τότε εκείνος την υπογράφει καί δίνοντας την στον Αυστριακό, του λέει περήφανα:

– Το Έθνος μας θα σου την πληρώσει! Κι ο Αυστριακός, σαν να μην ήθελε να χάσει την ευκαιρία, για να δείξει την μικροψυχία του, γυρίζει και του λέει:

– Μα δεν έχετε Έθνος!

Αναστατώνεται τότε η ελληνική ψυχή του Κανάρη, τεντώνονται τα μάτια του από θυμό καί του δίνει πληρωμένη την απάντηση:

– Δεν έχουμε Έθνος, μα θα κάνουμε!

* * *

Πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια. Ο ξακουσμένος μπουρλοτιέρης ο Κανάρης είναι τώρα, Υπουργός των Ναυτικών. Μια μέρα, βλέπει να μπαίνουν στο γραφείο του ένας παλιός κι αγαπητός συμπολεμιστής του μαζί μ’ έναν άλλο, πού ο Κανάρης δε θυμόταν, πού τον είχε ξαναδεί. Αφού χαιρέτησε τον Υπουργό ο παλιός φίλος, πού στο μεταξύ είχε γίνει καπετάνιος σ’ ένα εμπορικό καράβι, του είπε:

– Καπετάνιε, τον θυμάσαι τον κύριο;

– Όχι, απαντάει ο Κανάρης.

– Κι εγώ το ίδιο, δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω. Τον θυμήθηκα όμως στο τέλος. Τον βρήκα στο Γαλάτσι τής Ρουμανίας καί σου τον φέρνω. Είναι ο Αυστριακός καπετάνιος, πού πήραμε απ’ το καράβι του τρόφιμα… Άστραψαν τα μάτια του Κανάρη, τότε. Το πρόσωπο του όλο πήρε μια φωτεινή έκφραση. Την περίμενε με τόση λαχτάρα τούτη την ώρα… Ήταν γιατί θα ξεπλήρωνε ένα παλιό του χρέος μονάχα; ΄Η γιατί έφτασε καί ή στιγμή να δικαιωθεί κι εκείνη ή απάντηση, πού ’χε δώσει, τότε, στον Αυστριακό, όταν του ’λεγε, ότι «Δεν έχουμε Έθνος, μα θα κάνουμε!». Γεμάτος συγκίνηση κι εθνική περηφάνια, ρωτάει τον Αυστριακό:

– Το έχεις εκείνο το χαρτί; Δώσε μου το. Με δισταγμό ο Αυστριακός το παραδίνει στον Υπουργό.

Αμέσως, τότε, δίνει διαταγή ο Κανάρης να πληρωθεί το ποσό στον ξένο πλοίαρχο. Κι ενώ εκείνος δεν πίστευε στα μάτια του, γελώντας περήφανα ο Κανάρης, του λέει:

– Δεν πίστευες τότε στα λόγια μου. Τότε δεν είχαμε Έθνος, το κάναμε, όμως!

* *

Από το βιβλίο: Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία.

Στη φωτογραφία ο Κ. Κανάρης στο νεκροκρέβατό του.

ΠΗΓΗ: 

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com