Πως γνώρισα τα ΜΑΤστο

του Κώστα Χατζηαντωνίου

15 Ιουλίου 1980. Το νησί σήμερα βράζει. Έξι χρόνια μόλις μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο, δεκαπέντε μετά την αποστασία, η κυβέρνηση Ράλλη με υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της… εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία έχει αποφασίσει το άνοιγμα της ακτοπλοϊκής γραμμής Ρόδου- Μαρμαρίς. Η Ρόδος ξεσηκώνεται, είναι πολύ νωρίς για να ξεχαστούν τα εγκλήματα και ο τουρισμός δεν είναι ο θεός που η λατρεία του σε λίγα χρόνια όλα θα τα επιτρέπει, όλα θα τα σαρώνει. Τότε όλα έκλειναν κατ’ επιλογήν και το πλήθος συνέρρεε παρά την απαγόρευση της συγκέντρωσης στο λιμάνι για να εμποδίσει με κάθε τρόπο να “δέσει” το Τζεμλίκ, το πρώτο πλοίο της βίας που συνιστά η λήθη. Μέσα στο πλήθος που διασπά τις τρεις γραμμές των χωροφυλάκων και των ΜΑΤ ένας δεκαπεντάχρονος γνωρίζει πρώτη φορά την οσμή των χημικών καθώς βλέπει δυο λιμενεργάτες να λύνουν τον τουρκικό κάβο από τη δέστρα φωνάζοντας “φύγετε” ενώ εκατοντάδες Ροδίτες έριχναν τα σιδερένια κιγκλιδώματα για να φτάσουν ως το πλοίο.

Σαράντα χρόνια μετά εκείνος ο δεκαπεντάχρονος νιώθει πως βρίσκεται πια σε μια άλλη χώρα. Δεν χρειάζεται να πει κάτι για το νησί που γεννήθηκε, μήτε για τα κόμματα, όλα τα κόμματα, που σήμερα θα καταδίκαζαν τέτοιες εθνικολαϊκιστικές εκδηλώσεις. Όσο για το πραξικόπημα, την αποστασία ή τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή της Κύπρου, οι άνθρωποι που ξέρουν να πηγαίνουν μπροστά θα κάνουν αυτό που πρέπει. Μια ανακοίνωση ακόμα, μια κρυφή συνάντηση στο Βερολίνο και άφεριμ εφέντημ.

ΠΗΓΗ: https://ardin-rixi.gr/archives/222777

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com