Κι αν σας κυριεύει αγωνία και βασανιστική ταραχή, όταν αναθυμόμαστε τα παιδικά σας χρόνια μ’ ό,τι απλό και γαλήνιο είναι μαζί τους δεμένο, επειδή δε μπορείτε πια να’ χετε πίστη στο Θεό, που κατοικεί στο παραμικρό τους μόριο- αναρωτηθείτε τότε, αγαπητέ Κύριε Kappus, μήπως χάσατε αληθινά τον Θεό. Δεν είναι τάχα πολύ πιθανότερο, πως δεν τον είχατε ποτέ σας καταχτήσει; Πότε, αλήθεια, θα’ χατε κάνει αυτή την κατάχτηση;
Πιστεύετε τάχα πως μπορεί ένα παιδί να τον κρατήσει στα χέρια του αυτόν, που ώριμοι άνδρες τον σηκώνουν με τόσον κόπο και που το βάρος του συντρίβει τους γέρους; Πιστεύετε πως εκείνος που τον κατέχει αληθινά, μπορεί να τον χάσει σα να’ ταν κανένα χαλίκι; Δε νομίζετε πως εκείνος που κατέχει το Θεό, έναν κίνδυνο μονάχα τρέχει: να χαθεί απ’ Αυτόν!- Αν όμως παραδεχόσαστε πως ο Θεός δεν υπάρχει στα παιδικά σας χρόνια, ούτε και πρωτύτερα, αν προμαντεύετε πως τον Χριστό τον ξεγέλασε η αγάπη του και τον Μωάμεθ τον απάτησε η περηφάνεια του- κι αν με τρόμο νιώθετε πως, και τώρα ακόμα, την ώρα τούτη που μιλάμε γι αυτόν, ο Θεός δεν υπάρχει- πώς γίνεται τότε (μια και δεν υπήρχε ποτέ) να θλιβόσαστε για την απουσία του, όπως θα θλιβόσαστε για κάτι περασμένο, και να τον αποζητάτε σα να τον είχατε χάσει;
Γιατί να μη σκεφτόσαστε πως είναι ο Ερχόμενος, ο Αναμενόμενος που θα φτάσει απ’ την αιωνιότητα, ο Μελλούμενος, ο τέλειος καρπός ενός δέντρου, που εμείς είμαστε τα φύλλα του; Τί σας εμποδίζει να προβάλετε τη γέννησή του στους μελλούμενους καιρούς, και να ζήσετε τη ζωή σας σα να’ ταν μια οδυνηρή κι όμορφη μέρα κάποιας μεγάλης εγκυμοσύνης;
Πηγή: Rainer Maria Rilke, Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή.
ΠΗΓΗ: https://manolisgvardis.wordpress.com/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.