ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

ΠΙΝΑΚΑΣ: ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ

Οι δύο πρωτες στήλες αφορούν τους ήρωες της εκστρατείας και την πόλη προέλευσης τους σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς. Συνέταξα και πρόσθεσα την τρίτη στήλη του πίνακα, προκειμένου να παρουσιάσω τα φύλα-φορείς των παραδόσεων ή λατρειών των αντίστοιχων ηρώων ή τα φύλα που κατοικούσαν τις αναφερόμενες πόλεις. Ο Ηρακλής αναφέρεται ως Θηβαίος, ωστόσο ήταν ήρωας των Αχαιών, ίσως και ο Υλας. Γι’ αυτό τον λόγο αντιστοιχώ στη Θήβα τους Καδμείους, οι οποίοι την ήλεγχαν με βεβαιότητα επί Αργοναυτικών.

ΗΡΩΑΣ/ ΠΕΡΙΟΧΗ Ή ΠΟΛΗ/ ΦΥΛΟ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Ιάσων/ Ιωλκός/ Μινύες

Ακαστος/ Ιωλκός/ Μινύες

Αδμητος/ Φερές/ Μινύες

Πηλέας/ Φθία/ Αχαιοί

Αιθαλίδης/ Αλόπη/ Αχαιοί

Ε(ύ)ρυτος/ Αλόπη/ Αχαιοί

Εχίων/ Αλόπη/ Αχαιοί

Ευρυδάμας/ Κτιμένη/ Δόλοπες

Αστερίων/ Πειρεσίες/ Λαπίθες

Πολύφημος/ Λάρισα/ Λαπίθες

Κόρωνος/ Γυρτών/ Λαπίθες

Ιφικλος/ Φυλάκη/ Μινύες

Μόψος/ Τίταρος/ Λαπίθες

ΘΡΑΚΗ

Ορφέας/ -/ Θράκες

Κάλαϊς/ -/ Θράκες

Ζήτης/ -/ Θράκες

ΑΙΤΩΛΙΑ

Μελέαγρος/ Καλυδών/ Αιτωλοί(;)

Λαοκόων/ Καλυδών/ Αιτωλοί(;)

Ιφικλος/ Πλευρών/ Αιτωλοί(;)

ΛΟΚΡΙΣ

Ευρυτίων/ Οπούς/ Λοκροί

Μενοίτιος/ Οπούς/ Λοκροί

Οϊλεύς/ Ναρύκη/ Λοκροί

Ιφιτος/ ΦΩΚΙΣ/ Φωκείς

ΒΟΙΩΤΙΑ

Ηρακλής/ Θήβα/ Καδμείοι

Υλας/ Θήβα/ Καδμείοι

Εργίνος/ Ορχομενός/ Μινύες

Τίφυς/ Τίφα (Σίφαι)/ Μινύες

ΕΥΒΟΙΑ

Ιφιτος/ Οιχαλία/ Αβαντες

Κλυτίος/ Οιχαλία/ Αβαντες

Κάνθος/ Κήρινθος/ Ελλοπες

ΑΤΤΙΚΗ

Βούτης/ Αθήνα/ Λαπίθες

Φάληρος/ Αθήνα/ Λαπίθες

Τελαμών/ ΣΑΛΑΜΙΝΑ/ Αχαιοί

Αγκαίος/ ΣΑΜΟΣ/ Κεφαλλήνες(;)

ΚΟΡΙΝΘΙΑ

Φλ(ε)ίας/ Φλειούς/ Αρκάδες

ΑΡΓΟΛΙΣ

Ταλαός/ Αργος/ Δαναοί(;)

Λεώδοκος/ Αργος/ Δαναοί(;)

Αρήιος / Αργος/ Δαναοί(;)

Ιδμων/ Αργος/ Δαναοί(;)

Αργος/ Αργος/ Δαναοί(;)

Ναύπλιος/ Ναύπλιο/ Δαναοί(;)

Παλαιμόν(ιος)/ Λέρνα (;)/ Δαναοί(;)

ΑΡΚΑΔΙΑ

Αγκαίος/ Τεγέα/ Αρκάδες

Αμφιδάμας/ Τεγέα/ Αρκάδες

Κηφεύς/ Τεγέα/ Αρκάδες

ΑΧΑΪΑ(ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ)

Αμφίων/ Πελλήνη/ Ιωνες

Αστέριος/ Πελλήνη/ Ιωνες

Αυγείας/ ΗΛΙΣ/ Λαπίθες

ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Ιδας/ Αρήνη/ Καύκωνες(;)

Λυγκεύς/ Αρήνη/ Καύκωνες(;)

Περικλύμενος/ Πύλος/ Μινύες

ΛΑΚΩΝΙΑ

Κάστωρ / Σπάρτη/ Αχαιοί

Πολυδεύκης/ Σπάρτη/ Αχαιοί

Εύφημος/ Ταίναρο/ Μινύες

Πέρα από τα συνήθη αρχαιολογικά και τα άλλα στοιχεία, στο παρόν άρθρο και σε επόμενα, θα κινηθω προς την κατεύθυνση της επεξήγησης των μεταγενέστερων ελληνικών μύθων σχετικά με τη Μυκηναϊκή περίοδο, πίσω από τους οποίους «κρύβονται» συχνά ιστορικές αλήθειες. Παρότι η επεξήγηση των αρχαίων μύθων ως μυθολογική απόδοση ιστορικών συμβάντων είναι υποθετική, η συγκεκριμένη προτεινόμενη ερμηνεία τους είναι δημοφιλής σε πολλούς ιστορικούς-αρχαιολόγους και ερευνητές και συχνά (αν όχι συνήθως) επαληθεύεται από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Οι Μινύες και οι Λαπίθες υπήρξαν ίσως τα πρώτα ελληνικά φύλα που επεξέτειναν την επιρροή τους σε εκτεταμένα τμήματα της Ελλάδας. Παρότι δεν είχαν εγκαθιδρύσει κάποιο είδος ηγεμονίας, η ισχύς τους συγκριτικά με εκείνη των άλλων φύλων είναι εμφανής. Πριν από εκείνους, πιθανώς οι Δαναοί υπήρξαν ο ισχυρότερος λαός της χώρας, όμως τα σχετικά τεκμήρια (αρχαιολογικά, μυθολογικά κ.ά.) είναι ανεπαρκή για την υποστήριξη αυτής της εκδοχής, όπως και για τον ακριβή εντοπισμό των εκτάσεων που ήλεγχαν. Τα αργολικά κέντρα (Λέρνα, Αργος κ.ά.) υπήρξαν η κοιτίδα της δαναϊκής ισχύος.

Οι Μινύες από το λίκνο τους στην κεντρική Θεσσαλία, εξαπλώθηκαν αρχικά στη νοτιοανατολική Θεσσαλία και έπειτα σε αρκετές περιοχές στη νοτιότερη Ελλάδα, φθάνοντας έως την πελοποννησιακή χερσόνησο του Ταινάρου. Ανέπτυξαν τα ανακτορικά κέντρα τους και τον εξελιγμένο πολιτισμό τους στην Ιωλκό της Θεσσαλίας, στον Ορχομενό και στον Γλα (εξάρτηση του Ορχομενού) της δυτικής Βοιωτίας και στην πελοποννησιακή Πύλο. Ειδικά οι Ορχομένιοι Μινύες κατασκεύασαν ένα εντυπωσιακό αποχετευτικό σύστημα για την αποξήρανση τμήματος της λίμνης Κωπαϊδος. Ήταν επίσης δεξιοτέχνες της στρατιωτικής αρχιτεκτονικής. Εκείνοι μάλλον έκτισαν την ακρόπολη του Γλα σε νησί της Κωπαϊδος, της πλέον εκτεταμένης (σε εμβαδόν) μυκηναϊκής ακρόπολης.

Οι μινυακοί μύθοι της αποδημίας του Ορχομένιου Φρίξου στην Κολχίδα του Εύξεινου Πόντου και της Αργοναυτικής εκστρατείας με επικεφαλής τον Ιάσονα, οργανωμένης κυρίως από ήρωες της Ιωλκού, πιθανώς υποδηλώνουν προσπάθειες των Μινύων να ανακαλύψουν νέους εμπορικούς δρόμους και πρώτες ύλες στις χώρες του Εύξεινου (ίσως επειδή κατά την περίοδο της ακμής τους, το νότιο Αιγαίο ελεγχόταν από το μινωικό ναυτικό αποτρέποντας έτσι τις θαλάσσιες εκστρατείες στα νότια). Προφανώς η Τροία της εποχής (κάποια φάση της Τροίας VI) δεν ήταν ακόμη τόσο ισχυρή ώστε να αποτρέπει τον διάπλου του Ελλησπόντου, όπως μάλλον κατόρθωνε στην εποχή πριν τα Τρωικά.

Ο πρώτος μινυακός μύθος σχετικά με το “χρυσόμαλλο δέρας” , εκείνος του Φρίξου και της Ελλης, αντικατοπτρίζει μία πρώτη προσπάθεια των Μινύων, μάλλον εκείνων του Ορχομενού επειδή από εκεί προέρχεται αυτό το επεισόδιο, να εξερευνήσουν την Προποντίδα και τον Ευξεινο Πόντο και να εκμεταλλευθούν τον φυσικό πλούτο τους. Ομως είναι πιθανότερο ότι τελέσθηκε από μία συνεργασία Ορχομενού και Ιωλκού, ίσως υπό την αιγίδα του πρώτου. Υποθέτω την παρουσία και Μινύων της Ιωλκού επειδή διέθεταν καταλληλότερα επίνεια από τον Ορχομενό και μάλλον μεγαλύτερη ναυτική εμπειρία. Το τέλος της Ελλης και η τελική παραμονή του Φρίξου και του χρυσόμαλλου δέρατος του μύθου στην Κολχίδα, αντικατοπτρίζει μάλλον την αποτυχία της πρώτης μινυακής ναυτικής εκστρατείας. Η παραμονή του Φρίξου στην Κολχίδα αντανακλά την επιλογή των επιζώντων της αποστολής να παραμείνουν εκεί, ειδικά αν βρέθηκαν και σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Εχει προταθεί ότι το χρυσόμαλλο δέρας αντιστοιχεί ίσως σε πλώρη της αρχηγίδας (ναυαρχίδας) της πρώτης μινυακής αποστολής, η οποία είχε μορφή κριού με χρυσό χρωματισμό. Ισως όμως αντιπροσωπεύει τον πλούτο της Κολχίδος σε πολύτιμα και άλλα μέταλλα (χρυσό, άργυρο, σίδηρο κ.ά.) για τα οποία ενδιαφέρονταν οι Μινύες. Οι αναφερόμενες πιθανές εκστρατείες τοποθετούνται συνήθως στους 15ο-14ο αι. π.Χ.

Τα ονόματα των Αργοναυτών, η καταγωγήτους από πόλεις ή περιοχές της Ελλάδας και η προέλευση τους από τα διάφορα φύλα σημειώνονται στον ανωτέρω πίνακα που συνέταξα. Ο Κατάλογος των Αργοναυτών έχει θεωρηθεί δικαιολογημένα ένας κατάλογος της πολιτειακής υπόστασης της πρωτομυκηναϊκής Ελλάδας, πριν την υπερίσχυση των Αχαιών στη χώρα. Είναι επομένως ένα πολύτιμο και αρκετά παλαιότερο αντίστοιχο του Καταλόγου των αχαϊκών Νηών της Ιλιάδας.

Η Αργώ, το σκάφος των Αργοναυτών, σε κλασσικό πλέον πίνακα του Κ. Βολανάκη (source: Wikipedia).

.

Ο μύθος των Αργοναυτικών αναφέρει ότι οι 54 περίπου Αργοναύτες ταξίδευσαν με μία πεντηκόντορο, την περίφημη Αργώ, όμως ο Στράβων αποκαλύπτει (ή υποθέτει βάσιμα) σε χωρίο του ότι στην πραγματικότητα ο Ιάσων οδηγούσε έναν στόλο πλοίων («… καθάπερ τον Ιάσονα όνπερ και μέχρι της Αρμενίας και της Μηδίας εκ των Κόλχων στρατευσάντα, αφέντα τας ναυς», Γεωγρ. Ι, 3). Σύμφωνα με τον μύθο οι Αργοναύτες, ουσιαστικά οι ναυτικές μοίρες από διάφορες ελλαδικές περιοχές, συγκεντρώθηκαν στις Παγασές, το επίνειο της Ιωλκού. Η Αργώ αντιπροσωπεύει μάλλον την αρχηγίδα του κοινού στόλου. Οι ήρωες που προέρχονταν από περιοχές της ελλαδικής ενδοχώρας (Τεγέα, Λάρισα κ.ά.) ή περιοχές χωρίς ναυτική παράδοση (Ηλις κ.α.), μάλλον αντιπροσωπεύουν αποσπάσματα που επιβιβάσθηκαν σε πλοία τα οποία τους παραχώρησαν οι ναυτικές πόλεις, μαζί με τους πλοηγούς.

Η Ιωλκός οργάνωσε τη νέα εκστρατεία στον Εύξεινο και για αυτό τον λόγο η συγκέντρωση του στόλου έγινε στις Παγασές. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλεφθεί και η άριστη γεωστρατηγική θέση του Παγασητικού κόλπου ως ορμητήριο για μια ναυτική εκστρατεία στο Βόρειο Αιγαίο και στη συνέχεια στον Ελλήσποντο, στην Προποντίδα και στον Εύξεινο Πόντο. Ο Παγασητικός προσφέρει ασφαλές ορμητήριο σε έναν στόλο διαθέτοντας μόνο μία πρόσβαση και επιπρόσθετα βρίσκεται πλησιέστερα στον Ελλήσποντο, τον πρώτο στόχο των Αργοναυτών, από οποιοδήποτε άλλο ασφαλές σημείο ελλιμενισμού της ηπειρωτικής περιοχής που ήλεγαν οι Μινύες και οι άλλοι Μυκηναίοι.

Οι Αργοναύτες στάθμευσαν πρώτα στη Λήμνο, όπου ο Ιάσων συνδέθηκε ερωτικά με τη βασίλισσα Υψιπύλη, από την οποία απέκτησε δύο γιους. Ενας από αυτούς, ο Εύηνος, βασίλευε στο νησί κατά τον Τρωικό πόλεμο. Το συγκεκριμένο επεισόδιο ερμηνεύεται ενίοτε ως αποικισμός της Λήμνου και της γειτονικής Ιμβρου από Μινύες (Τόυνμπη, Μάιρς κ.α.)……

Οι Αργοναύτες στάθμευσαν πρώτα στη Λήμνο, όπου ο Ιάσων συνδέθηκε ερωτικά με τη βασίλισσα Υψιπύλη, από την οποία απέκτησε δύο γιους. Ενας από αυτούς, ο Εύηνος, βασίλευε στο νησί κατά τον Τρωικό πόλεμο. Το συγκεκριμένο επεισόδιο ερμηνεύεται ενίοτε ως αποικισμός της Λήμνου και της γειτονικής Ιμβρου από Μινύες (Τόυνμπη, Μάιρς κ.α.). Κατά τα Τρωικά, τα αναφερόμενα νησιά δεν συντάχθηκαν με τους Αχαιούς, τουλάχιστον από την αρχή, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατοικούντο τουλάχιστον μερικώς από Ελληνες, επειδή βρίσκονταν κοντά στις ακτές της Τρωάδας και της Θράκης και θα ήταν υποχρεωμένα να ενταχθούν στην τρωική συμμαχία. Εξάλλου τα εμπορικά τους συμφέροντα πιθανώς ταυτίζονταν με 

εκείνα των Τρώων. Άλλες πηγές μας πληροφορούν πως μετά την καταστροφή της Τροίας, η Λήμνος και η Ιμβρος καταλήφθηκαν από Πελασγούς, οι οποίοι δεν ήταν ελλαδικοί Πελασγοί αλλά μη-Ελληνες Τυρρηνοί από τη Λυδία, πρόγονοι των Ετρούσκων της Ιταλίας. Οι Πελασγοί/Τυρρηνοί εκδίωξαν τους Μινύες. Τα δύο νησιά κατέστησαν πάλι ελληνικά στους Αρχαϊκούς χρόνους, όταν οι Αθηναίοι τα κατέλαβαν, εκδίωξαν τους Τυρρηνούς/Τυρσηνούς και τα αποίκισαν.

Μία ακριβής αναπαράσταση Μυκηναίου μαχίμου της Υστερης περιόδου. Η αρθρωτή θωράκιση του αποτελείται από ορειχάλκινα ελάσματα επενδυμένα εσωτερικά με δέρμα, και ανήκει στον ίδιο τύπο θωράκισης με τη μεταγενέστερη lorica segmentata, την αρθρωτή πανοπλία των Ρωμαίων. Φέρει κερασφόρο ορειχάλκινο κράνος του οποίου η ανακατασκευή έχει βασισθεί στα κράνη των μαχίμων του «Αγγείου των Πολεμιστών» αλλά και σε άλλα μυκηναϊκά ευρήματα, πελτοειδή ασπίδα, υστερομυκηναϊκό ξίφος, ορειχάλκινες κνημίδες και σάνδαλα. Ολη η οπλοσκευή βασίζεται σε ευρήματα, αυτούσια ή εικαστικά (π.χ. οι κνημίδες αποτελούν ανακατασκευή ευρήματος από την Αχαϊα) (αναπαράσταση από αμερικανικό οργανισμό).

.

Μετά τη Λήμνο, οι Αργοναύτες στάθμευσαν στη Σαμοθράκη, διέσχισαν τον Ελλήσποντο και από εκεί μετά από περιπέτειες στις χώρες των Δολιόνων, των Βεβρύκων και της Σαλμυδησσού (πόλης), οι οποίες βρίσκονταν στην Προποντίδα, διέχισαν τις Συμπληγάδες (ενδεχομένως ο Βόσπορος) και στάθμευσαν στη χώρα των Μαριανδυνών στη βόρεια μικρασιατική ακτή. Οι λαοί που αναφέρονται στην Προποντίδα είναι πρωτοφρυγικοί ή πρωτοθρακικοί λαοί οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στη Μικρά Ασία, ενώ η χώρα των Μαριανδυνών μάλλον ταυτίζεται με τη χώρα των Παλαϊτών (χώρα Πά(φ)λα, μεταγενέστερη Παφλαγονία) ή των Γκάσγκα (Κάσκα) των χιττιτικών αρχείων. Τελικά οι Αργοναύτες κατέπλευσαν στην Κολχίδα, πιθανώς στην ανατολική ακτή του Ευξείνου, στους πρόποδες του Καυκάσου. Οι δοκιμασίες και οι αγώνες του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα και η ακόλουθη φυγή τους με το χρυσόμαλλο δέρας, απηχούν μάλλον πολεμικές αναμετρήσεις με τους εντόπιους και την τελική επιτυχία της εκστρατείας. Η αρωγή της Μήδειας στον Ιάσονα ίσως αντιπροσωπεύει κάποιους Κόλχους αντιφρονούντες που αντιτίθεντο στον βασιλιά (μυθικός Αιήτης), αν και η αρωγή κάποιας πριγκίπισσας (και γενικά γυναίκας με ισχύ) στον εκάστοτε ήρωα με τον οποίο διατηρεί πάντοτε ερωτική σχέση, είναι συνήθης στους ελληνικούς μύθους και δεν χρίζει ερμηνείας. Τίθεται το ερώτημα: αν η αποστολή πέτυχε, για ποιον λόγο δεν αναφέρονται μεταγενέστερες μυκηναϊκές ναυτικές εκστρατείες στον Εύξεινο; Η απάντηση βρίσκεται μάλλον στη βαθμιαία ισχυροποίηση της Τροίας VI και στον έλεγχο της στον Ελλήσποντο. Η νέα ισχυροποιημένη Τροία έκλεισε τις θαλάσσιες πύλες προς τον Εύξεινο Πόντο για αιώνες, έως την τελική καταστροφή της από τους Αχαιούς κατά τα Τρωικά (μέσα 13ου αι. π.Χ.)

.

Συντάσσοντας τον κατάλογο της προέλευσης των Αργοναυτών (βλ. πίνακα), καταμέτρησα οκτώ Μινύες ήρωες, επτά Λαπίθες, επτά Αχαιούς και επτά Δαναούς. Οι Δαναοί και οι Αχαιοί ήρωες είναι εντοπισμένοι σε λίγες περιοχές (Αχαΐα Φθιώτιδα, Λακωνία, Αργολίδα και Σαλαμίνα), ενώ οι Μινύες και οι Λαπίθες παρουσιάζουν μεγαλύτερη διασπορά, στοιχείο που υποδεικνύει την υπεροχή τους. Άλλα στοιχεία για την Ελλάδα της εποχής στα οποία κατέληξα μελετώντας την κατανομή των Αργοναυτών στα διάφορα ελληνικά φύλα, είναι τα ακόλουθα. Οι Δαναοί διατηρούσαν ακόμη την παλαιά τους δύναμη, όπως φαίνεται από τον αυξημένο αριθμό Αργοναυτών που παρέχουν, παρότι αυτή περιορίζεται πλέον μόνο στην Αργολίδα. Η ισχυροποίηση των Αχαιών και την επέκταση τους στη νότια Ελλάδα. Η παρουσία των Τυνδαριδών/Διοσκούρων στη Λακωνία ίσως είναι αναχρονισμός, όπως είναι σίγουρα εκείνη του Ηρακλή στη Θήβα. Η λατρεία του Αχαιού ήρωα στη Θήβα εγκαθιδρύθηκε μετά τις δύο εκστρατείες των Αργείων εναντίον της, δηλαδή αρκετά αργότερα από την Αργοναυτική εκστρατεία. Όμως αν θεωρήσουμε ότι η παρουσία του Ηρακλή στον Αργοναυτικό Κατάλογο δεν είναι μεταγενέστερη προσθήκη, τότε ο ήρωας δεν αντιπροσωπεύει τη Θήβα αλλά τους Αχαιούς της Τίρυνθας και των Μυκηνών, οι οποίες δεν αναφέρονται στον Κατάλογο. Αν η παρουσία του Ηρακλή είναι μεταγενέστερη προσθήκη, τότε οι Αχαιοί δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμη στις δύο πόλεις της Αργολίδας, η οποία σε αυτήν την περίπτωση ελεγχόταν ακόμη εξολοκλήρου από τους Δαναούς. Πάντως σε κάθε περίπτωση, η συνεισφορά της Θήβας στην εκστρατεία δεν μπορεί να αντιπροσωπεύεται από τον Αχαιό Ηρακλή, αλλά από κάποιον Καδμείο ήρωα, τον οποίο «εκτόπισε» ο Ηρακλής στη μυθολογική παράδοση με μεταγενέστερη παρέμβαση.

Ο Ιάσων αφαιρεί το χρυσόμαλλο δέρας, σε αγγειογραφία. Ο επεισοδιακός τρόπος με τον οποίο το δέρας κατέληξε στα χέρια των Ελλήνων απηχεί μάλλον πολεμικές αναμετρήσεις με τους εντόπιους.

Από τα αναφερόμενα συμπεράσματα πιστεύω ότι η Αργοναυτική εκστρατεία ανήκει χρονολογικά σε μία περίοδο κατά την οποία οι Λαπίθες και οι Μινύες βρίσκονταν μάλλον στην ακμή τους, οι Δαναοί διατηρούσαν ακόμη αρκετή από την παλαιά ισχύ και οι Αχαιοί ήταν η ανερχόμενη δύναμη, που επεκτεινόταν τότε στην Ελλάδα και θα αντικαθιστούσε σε λίγο τους δύο πρώτους στην πρωτοκαθεδρία. Η απουσία της Κρήτης και των άλλων νήσων από τον Κατάλογο, εκτός από τη Σάμο και τη Σαλαμίνα, αντικατοπτρίζει την αδιαφορία των Μινωιτών και των Κυκλαδιτών για την εκστρατεία, πιθανώς δε και τη δυσαρέσκεια τους για την αύξηση της ναυτικής δύναμης της ηπειρωτικής Ελλάδας και κυρίως των Μινύων.

Ο Πλούταρχος περιγράφει τον Ιάσονα (του οποίου το όνομα σημαίνει τον «θεραπευτή») ως τον μοναδικό ηγεμόνα ο οποίος κατόπιν κοινής απόφασης των Ελλήνων, είχε το δικαίωμα να διατηρεί πλοία επανδρωμένα με πολυπληθή πληρώματα, με σκοπό την καταδίωξη των πειρατών (Βίος Θησέα). Αυτή η πληροφορία ίσως αντικατοπτρίζει τον έλεγχο του βόρειου Αιγαίου από τον μινυακό στόλο της Ιωλκού, προφανώς μετά την εγκατάσταση Μινύων αποίκων στη Λήμνο και την Ιμβρο τα οποία νησιά κατέστησαν ναυτικές βάσεις και ορμητήρια του. Αλλοι Μινύες ανιχνεύονται στη Λέσβο, όπου είχαν εγκατασταθεί μάλλον την εποχή της μινυακής κυριαρχίας στο βόρειο Αιγαίο.

-

Περικλής Δεληγιάννης

-

ΠΗΓΕΣ

(1) Πλούταρχος: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΘΗΣΕΑΣ

(2) Ηρόδοτος: ΙΣΤΟΡΙΑΙ

(3) Στράβων: ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ

(4) Απολλώνιος ο Ρόδιος: ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ

Posted by olympiada στο Οκτωβρίου 30, 2014