Η βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του πλανήτη

Εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς τις συνέπειες της αύξησης των βασικών επιτοκίων, η οποία ξεκίνησε από τη Fed, σε έναν τρομακτικά υπερχρεωμένο πλανήτη – καθώς επίσης τους κινδύνους ενός παγκοσμίου κραχ, αφού τα χρέη δεν μπορούν να κλιμακώνονται επ’ άπειρον (ηχητικό)

Του Βασίλη Βιλιάρδου

.

«Ασφαλώς έχει μεγάλα προβλήματα η Ελλάδα, όπως η ανεργία, η χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποψίλωση του παραγωγικού της ιστού, η φτώχεια, το ασφαλιστικό κοκ. Το μεγαλύτερο μέρος τους όμως οφείλεται στην εγκληματική πολιτική που μας επιβλήθηκε από την Τρόικα η οποία, εάν ακυρωθεί και αντικατασταθεί από μία εντελώς διαφορετική, σε συνδυασμό με τη διαγραφή χρέους, θα δημιουργήσει ένα επενδυτικό κλίμα αισιοδοξίας, προκαλώντας ανάπτυξη – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος μας από την κρίση.

Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος, είμαστε ανέκαθεν υπέρ της επιμήκυνσης του, με τα επιτόκια της ΕΚΤ – χωρίς βέβαια τα τεχνάσματα των διπλών ομολόγων που, αφενός μεν δεν προσφέρουν τίποτα σε εμάς (άρθρο), αφετέρου είναι πρακτικά ανεφάρμοστα, όπως αποδείχθηκε από την Αργεντινή, ενώ αντιμετωπίζονται εύλογα από τους δανειστές μας ως προσπάθεια εξαπάτησης τους.

Η δυνατότητα όμως της επιμήκυνσης υπήρχε έως τις αρχές Οκτωβρίου όπου, η μη τήρηση της αντίστοιχης υπόσχεσης εκ μέρους της Ευρωζώνης, μας καταδίκασε να μην μπορούμε να απευθυνθούμε στις αγορές, για το δανεισμό μας με βιώσιμα επιτόκια. Έκτοτε, έχουμε το ηθικό έρεισμα της διαγραφής χρέους, εναλλακτικά δε τη χρεοκοπία (άρθρο) – η οποία είναι μεν οδυνηρή, αλλά πολύ λιγότερο από την υποταγή μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ, η οποία θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης με την εσωτερική μας χρεοκοπία» (πηγή).

.

Άρθρο

Το παγκόσμιο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, συνεχίζει την ξέφρενη ανοδική του πορεία, έχοντας φτάσει το 325% του ΑΕΠ του πλανήτη ή στα 215 τρις $ – ένας αριθμός που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Δυστυχώς αρκετοί θεωρούν πλασματικό το μέγεθος, έχοντας την άποψη πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ιδιώτες ή οργανισμοί που διαθέτουν αυτά τα χρήματα.

Εν τούτοις πλανώνται, αφού απέναντι σε κάθε οφειλέτη υπάρχει νομοτελειακά και πάντοτε ένας δανειστής – όπου στην προκειμένη περίπτωση είναι οι πλούσιοι ιδιώτες, όπως για παράδειγμα ο κ. Bill Gates που διαθέτει πάνω από 60 δις $, τα επενδυτικά ταμεία (μόνο το νορβηγικό έχει περιουσιακά στοιχεία της τάξης των 800 δις $), τα συνταξιοδοτικά ταμεία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια κοκ.

Συνεχίζοντας, το σημαντικότερο στοιχείο είναι η αύξηση του παγκοσμίου χρέους κατά 70 τρις $ μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια – επίσης πως στις ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες το χρέος είναι της τάξης του 390% του ΑΕΠ τους (160 τρις $), ενώ στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες, οι οποίες έχουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, «μόλις» 55 τρις $ (215% του ΑΕΠ τους).

Εδώ οφείλει να σημειώσει κανείς ότι, η αύξηση του χρέους των αναπτυσσομένων οικονομιών προέρχεται κυρίως από τις επιχειρήσεις τους, ενώ είναι σε δολάρια – οπότε η αυξημένη ισοτιμία του δολαρίου τις επιβαρύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εκτός αυτού εύλογα αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες της αύξησης των βασικών επιτοκίων, η οποία ξεκίνησε από τη Fed, σε έναν τρομακτικά υπερχρεωμένο πλανήτη – καθώς επίσης τους κινδύνους ενός παγκοσμίου κραχ, αφού τα χρέη δεν μπορούν να κλιμακώνονται επ’ άπειρον.

Πόσο μάλλον όταν οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει όλα τους τα νομισματικά όπλα, χρησιμοποιώντας επί πλέον αντισυμβατικές μεθόδους για την καταπολέμηση της κρίσης του 2008 – κάτι που απλά καθυστέρησε το μοιραίο, διογκώνοντας το. Ως εκ τούτου, το κραχ αναμφίβολα θα συμβεί, ενώ θα είναι το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία – χωρίς όμως να γνωρίζει κανείς πότε.

Περαιτέρω έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον το ποσοστό του εξωτερικού χρέους ορισμένων κρατών, σε σχέση με το ΑΕΠ τους – αφού η αιτία, για την οποία χρεοκοπεί μία χώρα, δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος της, όσο το εξωτερικό. Στο γράφημα που ακολουθεί, με ημερομηνία τα τέλη του 2015, στην πρώτη στήλη φαίνεται το δημόσιο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, ενώ στη δεύτερη το εξωτερικό – όπου η Ιρλανδία κατέχει την πρώτη θέση, ακολουθούμενη από τη Μ. Βρετανία και την Πορτογαλία.

.

Βέβαια, ο διογκωμένος χρηματοπιστωτικός τομέας των δύο πρώτων χωρών αιτιολογεί σε κάποιο βαθμό το ύψος του εξωτερικού χρέους τους – κάτι που όμως δεν συμβαίνει με την τρίτη, με την Πορτογαλία, η οποία κινδυνεύει περισσότερο από την Ελλάδα, έχοντας αρκετά υψηλότερο εξωτερικό χρέος (236% του ΑΕΠ έναντι 198%).

Ολοκληρώνοντας, το θέμα του παγκοσμίου χρέους θα μας απασχολήσει πάρα πολύ τα επόμενα χρόνια – αφού πρόκειται για μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του πλανήτη. Ευχόμαστε και ελπίζουμε βέβαια να δοθεί κάποια λύση, μέσα από μία διεθνή διάσκεψη χρέους κατά το παράδειγμα του Bretton Woods – έτσι ώστε να μην οδηγηθούμε ξανά σε παράλογους πολέμους.

Δυστυχώς όμως δεν το πιστεύουμε, επειδή σπάνια επικρατεί η κοινή λογική σε αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου. Ακολουθεί η σημερινή συζήτηση του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο για θέματα της επικαιρότητας  (για τη συζήτηση πατήστε εδώ).

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com