Ιδιωτικά συμφέροντα και… δημόσια χρέη

Του Νίκου Μέντζα

Το Ταμείο Αξιοποιήσεως Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε. (ΤΑΙΠΕΔ) ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2011 με στόχο να “αξιοποιηθεί” η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Προς όφελος τίνος, όμως; Στους σκοπούς του αναφέρεται ότι:

«Σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (Ν. 3986/2011), το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) αξιοποιεί την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, που του έχει ανατεθεί σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και τις προβλέψεις των Μεσοπρόθεσμων Πλαισίων Δημοσιονομικής Στρατηγικής.

Το ΤΑΙΠΕΔ υλοποιεί ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου με τρόπο που αφενός θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση του δημόσιου χρέους και αφετέρου θα δημιουργεί τις βάσεις για την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας στη χώρα μας με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία. Για το λόγο αυτό, το ΤΑΙΠΕΔ, ανταποκρινόμενο στις συνθήκες της αγοράς και πάντα με γνώμονα τη διαφάνεια και το δημόσιο συμφέρον, κινείται με την απαραίτητη ευελιξία ώστε να διαμορφώσει τους καλύτερους δυνατούς όρους που θα συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση των ωφελειών για το Ελληνικό Κράτος.”

Ο ιδρυτικός του νόμος περιλαμβάνει επίσης, τις εξής διατάξεις:

1. Με τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων θα πληρώνονται αποκλειστικά οι δανειστές. (άρθρο 1, παράγραφος 2)
2. Το Δημόσιο παραιτείται από τα έσοδα που προκύπτουν από την ιδιωτική περιουσία του και τα παραχωρεί στο ΤΑΙΠΕΔ. (άρθρο 2, παράγραφος 5)
3. Ό,τι ιδιωτικοποιείται δεν μπορεί να αναμεταβιβασθεί στο Ελληνικό Δημόσιο με οποιονδήποτε τρόπο. (άρθρο 2, παράγραφος 7)
4. Μπορεί να γίνει αναγκαστική απαλλοτρίωση σε εμπράγματα δικαιώματα τρίτων (π.χ. ιδιωτών) αν κρίνονται αναγκαία για ένα επενδυτικό σχέδιο. Την δαπάνη της απαλλοτριώσεως την πληρώνει το Ελληνικό Δημόσιο και όχι ο επενδυτής (άρθρο 2, παράγραφος 8)
5. Τρία μέλη από τα επτά που αποτελούν το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων, το οποίο γνωμοδοτεί για κάθε ιδιωτικοποίηση, υποδεικνύονται από την τρόικα (άρθρο 4, παράγραφος 1)
Κάνουν λόγο για την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με ποια αιτιολογία όμως; Με δυο, την μείωση του δημόσιου χρέους και την ανάπτυξη, με στόχο την εξυπηρέτηση των διεθνών υποχρεώσεων.

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Δημόσιο χρέος είναι το σύνολο των οφειλών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δημόσιο χρέος συνεπάγεται άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής προς το συμφέρον του Δημοσίου, του κοινωνικού και του εθνικού παράγοντα. Κατά πόσον είναι δημόσιο αυτό το χρέος όμως; Δηλαδή, κατά πόσον εξυπηρέτησε το κοινωνικό και το δημόσιο συμφέρον, και διοχετεύθηκε σε κομβικούς τομείς με σκοπό την εξυπηρέτηση κοινωνικών λειτουργιών;

Το 1927 εισήχθη η έννοια του απεχθούς χρέους. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, απεχθές είναι το χρέος που έχει επιβληθεί από ένα καθεστώς, πέρα και πάνω από τα εθνικά συμφέροντα για να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπούς του καθεστώτος αυτού. Αντίκειται στους κανονισμούς του Διεθνούς Δικαίου και με λίγα λόγια είναι παράνομο. Το απεχθές χρέος πρέπει να πληροί τρεις βασικές προϋποθέσεις:

1. Η σύναψη του δανείου θα πρέπει να έχει γίνει από την κυβέρνηση χωρίς την γνώση ή την συγκατάθεση των πολιτών.

Συγκατάθεση σημαίνει γνώση των συνεπειών και αποδοχή τους. Η διαρκής ρητορική του “έρχεται η ανάπτυξη” δηλώνει εξαπάτηση από μέρους της εκάστοτε κυβέρνησης προς την κοινωνία, άρα και άγνοια της δεύτερης επί του θέματος, ή καλύτερα διαστρεβλωμένη εικόνα. Καταλυτικός ρόλο στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος έπαιζε ανέκαθεν το καθεστώς της κομματοκρατίας, αποτρέποντας την δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών και εξυπηρετώντας με τον ευνοϊκότερο τρόπο τα συμφέροντα, τους σπόνσορες και το ίδιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έλλειψης δημοκρατίας είναι η απουσία του θεσμού της ανακλητότητας και της λογοδοσίας. Αντ’ αυτού, κυριαρχεί η θεσμοθετημένη η βουλευτική ασυλία. Έτσι η εξαπάτηση των ψηφοφόρων και η αλαζονεία των κομμάτων επιτρέπει την ψήφο της λευκής επιταγής. Οι ποιμένες του κάθε κόμματος άλλα υπόσχονται προεκλογικά και τα εντελώς αντίθετα εφαρμόζουν μετεκλογικά. Η πολιτική υπόσταση της χώρας έχει ιδιοποιηθεί από μια κλίκα ολιγαρχών και οικογενειών με αλαζονικές τάσεις, ηγεμονική συμπεριφορά και σημαντικά οικονομικά συμφέροντα.

2. Το δάνειο να μην έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των πολιτών και να έχει σπαταληθεί σε τομείς πέραν της πραγματικής οικονομίας και του κοινού συμφέροντος.

Οι αγορές, δηλαδή το διεθνές τραπεζικό καρτέλ, δεν θεωρείται κοινό συμφέρον, όπως και τα κομματικά ταμεία που αυτό εξαγοράζει σε κάθε χώρα μέσω της εκάστοτε “Siemens”, αλλά ούτε και οι εργολαβίες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί, η ανεργία έχει φτάσει -επίσημα- στο 26% και το κοινωνικό κράτος συνεχώς συρρικνώνεται, με τα ταμεία άδεια και τα δάνεια που έρχονται στην χώρα γυρίζουν πίσω στους δανειστές με τόκο. Παρόλα αυτά, το πρώτο δίμηνο του 2015 οι συστημικές τράπεζες καταβρόχθισαν 49,9 δις ευρώ επιπλέον. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη και τα επίσημα στοιχεία, «τον Δεκέμβριο του 2012 μετά από το PSI και την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την δευτερογενή, το ύψος χρηματοδότησης των συστημικών τραπεζών από την ΕΚΤ έφτασε στο 112,8 δις ευρώ. Το 2013 λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με δανεικά που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος της χώρας, οι ανάγκες χρηματοδότησης των συστημικών τραπεζών έπεσαν στα 61,9 δις ευρώ. Ενώ το 2014 έκλεισε με τις συστημικές να έχουν τραβήξει από την ΕΚΤ 54,5 δις ευρώ.» Με λίγα λόγια, το χρέος των τραπεζών, το φορτώνεται το δημόσιο εις τον αιώνα των αιώνων… Για ποιον λόγο; Γιατί έτσι λειτουργεί μια αποικία χρέους.

3. Ο πιστωτής έχει την ευθύνη, όταν γνωρίζει εξ’ αρχής ότι το δάνειο θα λειτουργήσει εις βάρος των πολιτών της χώρας του χρεώστη.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία έκθεσης που έδωσε στις 18/12/2014 στη δημοσιότητα η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH), “η Ελλάδα απεικονίζεται ως μια χώρα, όπου τα δικαιώματα βάλλονται ανοικτά. Αυτό γίνεται αισθητό όχι μόνο σε τομείς όπως η εργασία και η υγεία, στους οποίους το κράτος επέβαλε μέτρα λιτότητας που είχαν αρνητικές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά είναι ορατό και στην περιστολή των θεμελιωδών ελευθεριών, όπως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης ή το δικαίωμα της έκφρασης τής διαφωνίας μέσω μιας ειρηνικής δημόσιας διαδήλωσης. Ο τρόπος με τον οποίο υιοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν οι ασκούμενες πολιτικές δεν σεβάστηκαν, από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα διεθνή πρότυπα, ακόμα και υπό το φως των εξαιρετικών περιστάσεων που χαρακτηρίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση”. Στην έκθεση υπογραμμίζεται και η ευθύνη της τρόικα, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, επειδή επέβαλε με απολυταρχικό τρόπο, πολιτικές σκληρής λιτότητας. «Η τρόικα δεν είναι ένα κενό κέλυφος», τονίζεται.

Σύμφωνα με το άρθρο 38, Γ του Διεθνούς Δικαίου, “τις γενικές αρχές του δικαίου, τις δέχονται όλα τα πολιτισμένα έθνη.”

Μία από τις πηγές άσκησης του Διεθνούς Δικαίου, ο ΟΗΕ, σε γενική ψηφοφορία που έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου του 2014, ψήφισε υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους! Παράλληλα θέσπισε την δημιουργία νομικού πλαισίου σχετικά με τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Το νομικό πλαίσιο «αναγνωρίζει το κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του, το οποίο δικαίωμα δεν πρέπει να ματαιώνεται ή να εμποδίζεται από οποιοδήποτε μέτρο που προέρχεται από άλλο κράτος-μέλος του ΟΗΕ.» Με λίγα λόγια, η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους ενός κράτους κατά την ίδια του την εκτίμηση ανάγεται και θεσμοθετείται σε κυριαρχικό δικαίωμα. Την απόφαση υπερψήφισαν εκατόν είκοσι τέσσερις χώρες και την καταψήφισαν έντεκα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Επειδή ακούγεται πολύ ο όρος ανάπτυξη, ως απόρροια της αξιοπιστίας της χώρας μας στο χώρο των αγορών, καλό θα ήταν να εξετάσουμε πως νοείται ο όρος αυτό μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος και της παγκοσμιοποίησης. Παρατίθεται απόσπασμα από το βιβλίο του κοινωνιολόγου Immanuel Wallerstein, “Σύγκρουση Πολιτισμών;”:

”Το 1900, ενώ ετοιμαζόταν η διεθνής έκθεση του Παρισιού, το Υπουργείο Αποικιών της Γαλλίας, ζήτησε από τον επικεφαλής της γεωγραφικής του υπηρεσίας να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο “Οι γαλλικές αποικίες: η αξιοποίηση της αποικιακής μας επικράτειας” (στα γαλλικά, Les colonies francaises: la mise en valeur de notre domaine coloniale). Η κυριολεκτική μετάφραση του mise en valeur είναι “αξιοποιώ, μετατρέπω σε αξία”. Στα γαλλοαγγλικά λεξικά όμως μεταφράζεται ως “ανάπτυξη”. Εκείνη την εποχή στις συζητήσεις για τα οικονομικά φαινόμενα στις αποικίες προτιμούνταν αυτή η έκφραση, αντί της απολύτως δόκιμης γαλλικής λέξης developpement (ανάπτυξη). Αν ανατρέξουμε στο γνωστό λεξικό Robert για να μάθουμε περισσότερα για την σημασία του mettre en valeur, βρίσκουμε την εξήγηση ότι χρησιμοποιείται μεταφορικά και σημαίνει “εκμεταλλεύομαι, αποσπώ κέρδος”.

Στην διάρκεια της αποικιακής περιόδου αυτή ήταν η άποψη ολόκληρου του ευρωπαϊκού κόσμου σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη στον υπόλοιπο κόσμο. Η ανάπτυξη ήταν ένα σύνολο συγκεκριμένων δραστηριοτήτων που τις πραγματοποιούσαν Ευρωπαίοι με σκοπό να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους του μη ευρωπαϊκού κόσμου ώστε να αντλήσουν κέρδος. Υπήρχαν βέβαια ένα σωρό προϊδεασμοί: πρώτα πρώτα ότι χωρίς την δραστική παρέμβαση του ευρωπαϊκού κόσμου, οι μη Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν, ή ίσως ακόμα δεν ήθελαν να “αναπτύξουν” τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Μια τέτοια ανάπτυξη όμως αποτελούσε υλικό και ηθικό αγαθό για ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν, επομένως, υλικό και ηθικό καθήκον όλων των Ευρωπαίων να εκμεταλλευτούν τους πόρους των άλλων χωρών. Δεν υπήρχε, συνεπώς, τίποτε κακό στο γεγονός ότι, σαν ανταμοιβή, οι Ευρωπαίοι που αξιοποιούσαν ξένους πόρους αντλούσαν κέρδη, εφ’ όσον, δευτερευόντως, θα ωφελούνταν και οι άνθρωποι των οποίων οι φυσικοί πόροι γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Αυτή λογική, φυσικά, παρέλειπε οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τις συνέπειες μιας τέτοιας εκμετάλλευσης στην ζωή του τοπικού πληθυσμού, και όλα τα μαρτύρια που συνεπάγονταν. Συνήθως υπολογίζονταν ότι αυτές οι συνέπειες ήταν, όπως λέμε με τους δικούς μας ευφημισμούς σήμερα, οι απαραίτητες και αναπόφευκτες “παράπλευρες απώλειες” της εκπολιτιστικής αποστολής της Ευρώπης.”

Η ντόπια ολιγαρχία, σε αγαστή συνεργασία με τους διεθνείς “δανειστές” αυτοχρίστηκε ως ο απόλυτος κοινωνικός, και εν τέλει εθνικός παράγοντας, απαξιώνοντας τον πραγματικό εθνικό παράγοντα που είναι ο ίδιος ο λαός! Η κοινωνία εγκλωβίστηκε στο περιθώριο της ιδιωτίας, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης στα κοινά …τώρα, πως νοείται μια δημοκρατία χωρίς την συμμετοχή των πολιτών, αυτό είναι ένα μονόπλευρο ζήτημα που στοχοποιεί την ολιγαρχία του τόπου και τα ντόπια τσιράκια της. Αν πάμε βέβαια στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέλος της οποίας είμαστε, θα δούμε ότι ο όρος έθνος τείνει να κονιορτοποιηθεί χάριν της ομοσπονδιοποίησης και της ενιαίας διοίκησης.

Σκοπός της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης ήταν και είναι η προσάρτηση χωρών και δημόσιων περιουσιών, καθώς και η κατακύρωση τους από το υπερ-κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο την εξυπηρέτηση της αδηφαγίας του υπερ-καρτέλ, την δουλοποίηση πληθυσμών και την κατάργηση των εθνών.

ΠΗΓΗ:  seisaxthiablog, δρομος ανοιχτος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com