Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Βρίσκουμε και πάλι το χαμένο συλλογικό πλαίσιο αναφοράς μας, την κοινή οπτική μας, δηλαδή τον κοινό τρόπο ιεράρχισης των αναγκών μας και μαζί βρίσκουμε και πάλι τις μεγάλες συλλογικές αφηγήσεις μας, την Ιστορία μας.
Όλες οι αφηγήσεις του Λαού μας, από την μυθοπλασία του μέχρι τις σπουδαίες ιστορικές στιγμές της αντίστασης του, ολόκληρη η συμβολική ζωή μας, που λοιδωρήθηκε και περιφρονήθηκε τα προηγούμενα χρόνια ανακαλύπτονται εκ νέου. Συμβολική αφετηρία υπήρξε η συναυλία, το κοινά μοιρασμένο πένθος, η γιορτή της κοινής μας οδύνης, στο Καλλιμάρμαρο τον Οκτώβρη του 2024.
Οι παλιές ενοποιητικές συλλογικές Σημασίες του Λαού μας, η σχέση μας με την Ελευθερία, τον Θάνατο, τη Μοναξιά/Σχέση/αίσθηση του "ανήκειν" και το Νόημα της ζωής, ξαναβρίσκουν τώρα το λησμονημένο περιεχόμενο τους και φορούν και πάλι τα καλά τους ρούχα. Τα αρχέτυπα της Μητέρας και του αγαπημένου παιδιού, αλλά και ο σεβασμός στο θάνατο και στο νεκρό σώμα έχουν ενεργοποιηθεί.
Η ενοχοποιητική διαδικασία που είχε πετύχει να ενσωματώσει στην ελληνική συλλογικότητα μια περίπου εγγενή αυτομομφή -και άρα υποταγή- διακόπτεται από τη στάση του Λαού μας.
Σήμερα πλέον, "τέτοιος Λαός που είμαστε έχουμε τους ηγέτες που ΔΕΝ μας αξίζουν!"
Σήμερα, επιτέλους, η χρόνια καλλιεργημένη από το Σύστημα "εθνική μας μειονεξία", "ο τεμπέλης λαός των καναπέδων και του παθητικού κυνισμού", διώχνει από πάνω του ετούτο το μαγάρισμα.
Σήμερα, είμαστε ξανά περήφανοι που είμαστε Έλληνες Άνθρωποι.
Άλλο τόσο οι επτά αόρατες πληγές του Ελληνικού Τραύματος, δηλαδή: α) η Εσωτερικευμένη υποτίμηση, β) η Προσβεβλημένη αίσθηση εαυτού, γ) η Αίσθηση ψυχικού ελλείμματος/απελπισία, δ) η Αφωνία/περιστολή της αυτοέκφρασης/παθητικοποίηση/αδράνεια, ε) το Αίσθημα απώλειας και συλλογικής θλίψης και στ) ο Προσανατολισμός προς την νέτη σκέτη επιβίωση ασκούν όλο και λιγότερη επίδραση στην καθημερινότητα μας.
Η υποσυνείδητη αυτή επεξεργασία του συλλογικού μας τραύματος φέρνει στην επιφάνεια το σωστό ερώτημα: "Τι έχει συμβεί σε μας τους Έλληνες με όλους αυτούς τους άθλιους που είχαμε μπλέξει;" στη θέση της παλιάς λαθεμένης και αυτοενοχοποιητικής ερώτησης "Τι πάει λάθος με μας τους Έλληνες;" που μας είχαν ενδοβάλει.
Ακόμη και η κατηγορία εκείνη των συμπολιτών μας, που παγιδευμένη σ' ένα αυτοηττώμενο μοτίβο υποταγής και από το ατομικό/οικογενειακό τους πλαίσιο, πρόβαλλαν (με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου) και στο συλλογικό πεδίο την ήττα τους, πιστεύοντας πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στη χώρα μας, είναι στιγμές που ξανασκέφτονται.
Κι έτσι, όλο αυτό οδηγεί και πάλι στον επαναπροσανατολισμό της κοινωνίας μας μακριά από την οργανωμένη μονοτονία των χρόνων που προηγήθηκαν από την ήττα του 2015 και μετά.
Ο ανθρώπινος ψυχισμός στην Ελλάδα ξαναβρίσκει τους "αισθητηριακούς του δέκτες" έτοιμος/διαθέσιμος για σχέση κοινωνίας.
Σαν συνέπεια, ξαναβρίσκουμε την κριτική μας ικανότητα, η σκέψη μας ξεθαμπώνει και βλέπουμε καθαρά με ποιούς είχαμε μπλέξει, ενώ μπορούμε πλέον να ονειροπολήσουμε -ίσως λίγο διαστακτικά προς ώρας- και να φανταστούμε ένα καλύτερο μέλλον.
Μπαίνουμε για τα καλά εκ νέου στην "ηρωϊκή/αγωνιστική περίοδο" του Συλλογικού μας Τραύματος, που θα διαρκέσει για μερικά χρόνια και θα επιφέρει σημαντικές κοινωνικές αλλαγές, ακόμη κι αν προς ώρας δεν έχουμε βρεί την πολιτική έκφραση της κοινωνικής μας αντιπολίτευσης.
Και ο μόνος τρόπος να ανακοπεί είναι να κηδεμονευτεί/καπελωθεί από τις δυνάμεις που θα θελήσουν να διαδραμματίσουν και πάλι έναν ρόλο πολιτικού αποσβεστήρα/απορροφητήρα των κοινωνικών κραδασμών που έχουμε μπροστά μας.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.