Του Διονύση Σκλήρη
Μία μάλλον αντιδιαισθητική και πιθανόν αντιδημοφιλής σκέψη (τουλάχιστον για αριστερούς και φιλελεύθερους ομοϊδεάτες μου).
Θεωρώ τον τραμπισμό ως ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης της "συλλογικής Δύσης".
Εξηγούμαι: Η πολιτική των Ντέμοκρατς επί Ομπάμα και Μπάιντεν συνίστατο στο εξής εγχείρημα: διάσπαση της ευρασιατικής ενότητας μέσω της διάλυσης της οικονομικής συνεργασίας Γερμανίας και Ρωσίας, προσπάθεια διάλυσης της Ρωσίας και σε δεύτερο χρόνο περικύκλωση και ανάσχεση της Κίνας.
Επρόκειτο για ένα τολμηρό τζογάρισμα, από αυτά που συνηθίζουν οι Αμερικανοί, το οποίο βασικά απέτυχε. Πέτυχε κατ' αρχήν ως προς το εύκολο σκέλος που ήταν ο πλήρης εξανδραποδισμός της Γερμανίας και της ΕΕ από τις ΗΠΑ. Αλλά απέτυχε στο δεύτερο και βασικότερο σκέλος. Όλως αντιθέτως, έφερε μία στενή συμμαχία Ρωσίας και Κίνας που συνιστά απόλυτο υπαρξιακό κίνδυνο για τη "συλλογική Δύση". Η Ρωσία έδειξε ότι έχει πολύ ισχυρή πολεμική βιομηχανία, παρά τα άλλα προβλήματά της (λ.χ. το δημογραφικό), η Κίνα πολύ προωθημένη τεχνολογία και ανθηρή οικονομία, ένας υπαρξιακής ανάγκης συνασπισμός τους θα μπορούσε να στρέψει τον παγκόσμιο νότο και ανατολή, δηλαδή το δημογραφικό αλλά και οικονομικό μέλλον του πλανήτη εναντίον της Δύσης.
Οι Αμερικανοί που είναι ίσως η τελευταία δημοκρατία της Δύσης (από άποψης λαϊκής κυριαρχίας), αλλά και ο τελευταίος λαός και εν γένει σύστημα της Δύσης με δυνατότητες αλλαγής, μάλλον κατάλαβαν το μέγεθος της αποτυχίας και του κινδύνου σε αντίθεση με την Ευρώπη που είναι πλέον εστερημένη λαϊκής κυριαρχίας (έχει δημοκρατία μόνο ως δικαιωματικό πολιτισμό) αλλά και ικανότητας αλλαγών και προσαρμοστικότητας.
Προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι χαζός ο αμερικανικός λαός που ψήφισε Τραμπ. Αλλά, πολύ περισσότερο, δεν είναι χαζοί οι μεγαλοκεφαλαιούχοι, όπως ο Μασκ, ο Ζουκερμπεργκ, ο Μπέζος και όλοι οι άλλοι που στηρίζουν αίφνης τον τραμπισμό. Όπως δεν είναι χαζοί οι Κινέζοι αλλά και άλλες ασιατικές δυνάμεις που δεν έλαβαν το μέρος της Δύσης στο Ουκρανικό.
Όλα αυτά για κάποιον που ανήκει στις ευρωπαϊκές ελίτ των θεσμών και της διανόησης φαίνονται ακατανόητα και απλώς και μόνο αντικείμενα δαιμονοποίησης και αντιστρόφως εξορκισμών ή μελαγχολίας και κατάθλιψης.
Ωστόσο, υπάρχει μία βαθύτερη λογική σε αυτά που συμβαίνουν και αυτή είναι ότι η ελπίδα της πολιτικής των Ντέμοκρατς ότι θα μπορούσαν να διαλύσουν τη Ρωσία όσο ακόμη η Δύση είναι δυνατή απέτυχε. Αν συνεχιζόταν η πολιτική των Ντέμοκρατς ή θα είχαμε έναν κατακλυσμιαίο πόλεμο, ενδεχομένως πυρηνικό, όπου όλοι θα καταστρέφονταν ή η συλλογική Δύση θα έπεφτε στα "βράχια" μέσω αποδολαριοποίησης και άλλων αντιδράσεων των ασιατικών δυνάμεων.
Οι Αμερικανοί, που είναι το πιο ευλύγιστο, ευκίνητο, προσαρμοστικό, εύπλαστο, αλλά και δημοκρατικό με την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας μέρος της συλλογικής Δύσης, τόσο ως λαός, όσο και ως ελίτ έκαναν έγκαιρα μια διορθωτική κίνηση στη ρότα.
Τώρα ο τραμπισμός μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει. Αν, τυχόν, πετύχει, θα είναι η τρίτη τεράστια αλλαγή που θα έχουν κάνει μεταπολεμικώς οι Αμερικανοί μετά το Μπρέτον Γουντς το 1944-1945 και τις αλλαγές επί Νίξον στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δείγμα του πόσο ευρηματικοί είναι οι Αμερικανοί, όταν χρειάζεται να αλλάζουν τον αυτοπροσδιορισμό τους, προκειμένου να διατηρούν την ηγεμονία τους.
Αν τυχόν αποτύχει, είτε λόγω παλινωδιών, είτε λόγω αναξιοπιστίας στην οποία θα οδηγήσει ο βολονταριστικός και κάπως προσωποπαγής και μη θεσμικός χαρακτήρας του τραμπισμού, είτε και λόγω βίαιης αντίδρασης του αντιτραμπικού μέρους του αμερικανικού συστήματος, τότε μπορεί να έχουμε απλά μία μικρή παρένθεση ή ανακωχή, μετά την οποία η πλανητική σύγκρουση θα ξεσπάσει με ακόμη μεγαλύτερη βία.
Η Ελλάδα έχει πράγματα να φοβάται από τον τραμπισμό. Προσωπικά το γράφω ήδη από το 2016. Η λατρεία ηγετών, η τραμπικού τύπου ανοχή ή και ενθάρρυνση σε αναθεωρητισμούς είναι επικινδυνη για μια χώρα, όπως εμείς, που συνορεύει με την Τουρκία του Ερντογάν. Από την άλλη, επίσης γράφω εδώ και χρόνια ότι το να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε στη "σωστή πλευρά της Ιστορίας", γκρεμίζοντας γέφυρες και καίγοντας τα πλοία μας, καταστρέφοντας ιστορικές σχέσεις αιώνων, με όχημα μια φιλελεύθερη ηθική αυταρέσκεια ήταν εξαιρετικά μυωπική και κοντόφθαλμη εθνική πολιτική. Σήμερα οι πολιτικοί μας το έχουν καταλάβει και τρέχουν και δεν φτάνουν. Οι διανοούμενοί μας προτιμούν περισσότερο μια ας πούμε ηθική καθαρότητα. Προσωπικά, δεν μπορώ να θρηνήσω για την επικράτηση του τραμπισμού. Ο τραμπισμός έχει όλα όσα είναι ενάντια στην ιδεολογική αισθητική μου, καθώς είμαι υπέρ των μεταναστών, του διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού, ακόμη και υπέρ του woke κινήματος. Όμως βλέπω τον τραμπισμό ως ένα σύμπτωμα του ένστικτου αυτοσυντήρησης της συλλογικής Δύσης. Θεωρώ ότι η Δύση δεν μπορεί πλέον με επιθετικό, πολεμικό και οικονομικό τρόπο να νικήσει μια βασικά συνασπισμένη εναντίον της ανατολή και νότο υπό μία συμμαχία Ρωσίας και Κίνας.
Βεβαίως θα είναι για μένα πολύ θλιβερή η επικράτηση εθνικιστικών ξενοφοβικών και γενικώς φοβικών νοοτροπιών. Αλλά αυτό είναι απλώς ένα σύμπτωμα παρακμής της Δύσης. Η άλλη πλευρά της ίδιας παρακμής είναι η παράφρων ιδεοληπτική ύβρις του προηγούμενου καθεστώτος των λίμπεραλς, οι οποίοι έκαναν την εντελώς λανθασμένη εκτίμηση ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν την παρτίδα εναντίον των ευρασιατικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα (στρατιωτικό και οικονομικό). (Δυστυχώς, οι ελληνικές ελίτ της πολιτικής, της διανόησης και του πνεύματος έπαιξαν τα ρέστα τους, έπαιξαν το μέλλον του Ελληνισμού, αλλά και της Ορθοδοξίας, σε μία "σωστή πλευρά της Ιστορίας", που αποδείχθηκε τόσο εφήμερη! Άλλοτε ο Ελληνισμός ήταν πιο σώφρων.) Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι αμερικανικές ελίτ έχουν καταλάβει έγκαιρα ότι αυτό ήταν λάθος εκτίμηση, ενώ οι ευρωπαϊκές ελίτ με τη νωθρότητα του ανεύθυνου υποτελούς βρίσκονται ακόμη στη σφαίρα ενός παρωχημένου φαντασιακού, το οποίο, βεβαίως, από πολλές απόψεις είναι γοητευτικό, και εγώ πολλές φορές το ασπάζομαι, όμως είναι σε αποδρομή ύστερα από ματαιώσεις της αλαζονείας του.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.