ΠΩΣ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΤΑΙ η ΦΘΟΡΑ και ο ΘΑΝΑΤΟΣ;

Του Παναγιώτη Ταμβάκη 

Αν η επιστήμη ήταν η μόνη πηγή γνώσης, όπως ισχυρίζονται οι ΘΕΤΙΚΙΣΤΈΣ, και αν εξαντλούσε τις γνωστικές μας δυνατότητες, τότε η φθορά και ο θάνατος θα ήταν κάτι φυσικό, αναπότρεπτο και μη αντιστρέψιμο, όπως με τη σειρά τους προσπαθούν να μας πείσουν οι θετικιστές ψυχολόγοι, όταν υπερβαίνουν τα όρια της επιστήμης. Οι μη έχοντες ελπίδα. 

Όμως, ο ίδιος ο ανθρώπινος ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ ξεκίνησε ακριβώς με την ελπίδα πραγματωμένη στην έμφυτη άρνηση των πρώτων εκείνων προγόνων μας να αποδεχτούν τη φθορά και τον θάνατο ως κάτι φυσικό. Αυτό ακριβώς που τους διέκρινε από τα ζώα: έθαψαν τους νεκρούς τους και λάτρεψαν τους προγόνους τους. 

Και ο ΘΕΆΝΘΡΩΠΟΣ μας έδειξε τον τρόπο της υπέρβασης της φθοράς και του θανάτου ήδη από την σημερινή ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του παραλυτικού: 

Με την ΠΊΣΤΗ (εμπιστοσύνη) στον Ποιητή μας και με την έμπρακτη ΑΓΆΠΗ για τον συνάνθρωπο που μαζί ΓΚΡΕΜΊΖΟΥΝ ΤΙΣ ΣΤΈΓΕΣ (δηλαδή τα όρια της φύσης μας) ανοίγοντας πάνω μας τον ουρανό, όπως η πίστη και η αγάπη του παράλυτου εκείνου, των φίλων και των συγγενών του.  

«ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 

ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

……………………….

Αλλά στον κόσμο μας αυτόν, η φθορά και ο θάνατος μας προκαλούν ΟΔΎΝΗ, πόνο συχνά αβάσταχτο. Όχι εντελώς από νοσηρή φιλαυτία, αλλά κυρίως από την υγιή άρνησή μας να επιστρέψουμε στην ανυπαρξία. 

ΘΡΗΝΩ͂ ΚΑῚ ὈΔΎΡΟΜΑΙ, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον, ψάλλει η Εκκλησία, πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ; πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ; 

Η ΚΗΔΕΊΑ ενός προσφιλούς μας ιδιαίτερα προσώπου είναι η σύναξή μας για τον τελευταίο ασπασμό με ψαλμωδίες θλιμμένες και λόγια σπαρακτικά. 

Η σταυρική ΛΎΠΗ επικρατεί φιλάνθρωπα της αναστάσιμης χαράς που ναι μεν δεν απουσιάζει εντελώς και υπονοείται ή και λέγεται ως ελπίδα, αλλά η ευφροσύνη δεν επικρατεί της οδύνης από την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου. 

Η χαρμολύπη, που έχει γίνει και αυτή μόδα στα κενά λόγια των ιεροκηρύκων, δεν είναι στην καθημερινότητά μας ισοβαρής μεταξύ λύπης και χαράς παρά μόνο σε υψηλότατο πνευματικό επίπεδο αγιότητας. 

Ο Ίδιος ο Χριστός δάκρυσε μπροστά στον τάφο τού φίλου Του τού Λάζαρου, ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΈΛΑΣΕ! Και σήμερα στην ευαγγελική περικοπή ΣΥΜΠΆΣΧΕΙ με τον παραλυτικό της Καπερναούμ, τους συγγενείς και τους φίλους του και τον θεραπεύει τόσο την σωματική όσο και την ψυχική αναπηρία του.

Κατά συνέπεια τα ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΆ μπροστά στις κάμερες ΧΑΜΌΓΕΛΑ συγγενών και φίλων του νεαρού νεκρού από το τρένο στα Τέμπη και η εξύψωσή του σε μάρτυρα από τον δυστυχή ιερέα πατέρα του μόνο σε δαιμονική αλαζονεία μπορεί να αποδοθεί με μοναδικό στόχο τον εντυπωσιασμό τύπου marketing ή σε βαθειά ΠΛΆΝΗ.

Η Εκκλησία οφείλει να παρέμβει στην ΑΛΛΟΊΩΣΗ αυτή του ήθους και του ύφους αλλά και της θεανθρωπολογίας τής νεκρώσιμης ακολουθίας της από τον κάθε θρησκευτικό τσαρλατάνο που στερεί από τους συγγενείς και φίλους το λυτρωτικό πένθος («ΝΑ ΤΟΝ ΚΛΆΨΟΥΝ», όπως λέει ο σοφός λαός) και κατά συνέπεια την επακολουθούμενη ειρήνευση της ψυχής. 

(Βλ. πρώτο, δεύτερο και τέταρτο σχόλιο)

Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.

……………………..

Τέλος, για τον ανεκδιήγητο (με ευθύνη της «Εκκλησίας») θρησκευτικό ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΉ χωροφύλακα και «επίσκοπο» Αμβρόσιο και τους καιροφυλακτούντες ΑΝΤΙΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΎΣ φονταμενταλιστές τα πολλά λόγια είναι πλέον περιττά. 

Αρχέγονη και διαχρονική αμαρτία μας ο ΦΘΌΝΟΣ, ιδίως από όσους από μας θεωρούμε τον εαυτό μας «καθαρό» από της αμαρτίας. Γι’ αυτό και επιτιθέμεθα στον Χριστό, όπως στη σημερινή περικοπή οι ΓΡΑΜΜΑΤΕΊΣ, βλέποντας το κακό σε όλους τους άλλους πλην του εαυτού μας, όπου πιθανότατα περισσεύει. 

Αντ’ αυτών η Εκκλησία (χωρίς εισαγωγικά) γιορτάζει σήμερα τον μεγάλο της άγιο, θεολόγο και επίσκοπο (χωρίς εισαγωγικά, επίσης) Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΌΡΙΟ ΠΑΛΑΜΆ.

Εδώ μια παλαιότερη σχετική ανάρτηση: https://www.facebook.com/PanagiotisOTamvakis/posts/1718230435175801 

…………………………………………………………………………………

Κυριακή Β ́ των Νηστειών- Κατά Μάρκον Β´ 1- 12

Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ  

1 Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι’ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 

3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, 

ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, 

καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 

5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 

6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 

8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας – 

λέγει τῷ παραλυτικῷ· 11 Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

………………………………….

ΠΗΓΗ: Παναγιώτης Ταμβάκης fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com