Στο ζήτημα της ΑΟΖ στο Αιγαίο δεν υπάρχει, όπως υποκριτικά γράφεται, μια εθνικιστική και μια διεθνιστική γραμμή. Υπάρχει η γραμμή του Διεθνούς Δικαίου και η γραμμή της άρσης του.

 

Του Δημήτρη Μπελαντή

 

Στο ζήτημα της ΑΟΖ στο Αιγαίο δεν υπάρχει, όπως υποκριτικά γράφεται, μια εθνικιστική και μια διεθνιστική γραμμή.  Υπάρχει η γραμμή του Διεθνούς Δικαίου και η γραμμή της άρσης του. 

 

Τα νησιά του Αιγαίου είναι τμήμα της ελληνικής επικράτειας, έχουν έδαφος, αιγιαλίτιδα ζώνη και ζώνη οικονομικών δικαιωμάτων (υφαλοκρηπίδα,ΑΟΖ).  Αυτά ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις. Το να πει ένα εθνικό κράτος ότι παραιτείται από την ΑΟΖ δεν είναι μια πολιτική απόσυρσης από την εξόρυξη υδρογονανθράκων μόνο αλλά μια πολιτική απόσυρσης από κρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα. 

 

Πρωτον,η ΑΟΖ δεν αφορά μόνο υδρογονάνθρακες αλλά και δικαιώματα αλιείας, θαλάσσιου πλούτου, διάβασης καλωδίων και πολλά άλλα και όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες, η τουρκική γραμμή δεν είναι να μην εξορύσσονται αλλά να τους συνεκμεταλλευθούμε.  Όποιος συμφωνεί με αυτήν την γραμμή,ας το πει καθαρά και ας μην κρύβεται πίσω από το ψεύτικο "όχι πόλεμος για τα πετρέλαια".  Ας το πει, να το συζητήσουμε.  

 

Επίσης, είναι προφανές ότι αν δεχθούμε ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, θα αρχίσει μια περαιτέρω συζήτηση εκ μέρους της Άγκυρας για την αιγιαλίτιδα, για τα αμφισβητούμενα νησιά, για την γκριζοποίηση του Αιγαίου και τέλος για την πλήρη αμφισβήτηση της Λωζάννης από την πλευρά του τουρκικού κράτους. Γιατί όχι και το Καστελόριζο; Στην δική τους περιοχή δεν εντάσσεται γεωγραφικά και από άποψη πολιτικής γεωγραφίας; Θα μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση; Αν δεχτούμε ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, θα μπούμε αναμφισβήτητα. Πράγμα που είναι τραγικό πολιτικό λάθος. 

 

Υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα,υπάρχει γεωπολιτική και μας αφορά. Η γεωπολιτική δεν είναι προϊόν της αστικής ιδεολογίας,σημαντικότατοι μαρξιστές,όπως ο Γερμανός Φρανκ Ντεππε αλλά και ο ίδιος ο Φρίντριχ Ένγκελς, έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την γεωπολιτική. Ούτε είναι η γεωπολιτική μονοσήμαντα έκφραση και αναγωγή οικονομικών συμφερόντων.Το εθνικό κράτος έχει οικονομικά συμφέροντα αλλά δεν ανάγεται μονοσήμαντα σε αυτά. Υπάρχει σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου όπως και εδαφικοποίηση της Ιστορίας ( Πουλαντζάς στο τελευταίο βιβλίο του).

ΥΓ. Η θεωρία περί του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού ως θεωρία δύο ισοδυνάμων αστικών τάξεων που συγκρούονται, μπάζει, σε επίπεδο πραγματικών περιστατικών από παντού. Η Ελλάδα έχει μετάσχει - κάκιστα- σε νατοϊκές επιχειρήσεις όπως λχ στο Κόσσοβο ή στο Αφγανιστάν με βάση και τα συμφέροντα της αστικής τάξης της, που συνέκλιναν με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.  Η Τουρκία πάλι, τα τελευταία χρόνια, είναι ισχυρός περιφερειακός παίκτης στην ΝΑ Μεσόγειο, έχει στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο, στην Σομαλία, στο Κατάρ, στο Σουδάν και τώρα βάζει πόδι και στην Λιβύη.  Είναι δύο ισοδύναμα αστικά κράτη;  Η γραμμή αυτή είναι απολύτως για γέλια. Είναι ο "διεθνισμός" αυτού που εθελοτυφλεί ιδεοληπτικά, έτοιμος να αποδεχθεί τον ρεαλισμό του ισχυρότερου, δηλαδή της Τουρκίας του Ερντογάν, που φαντασιώνεται μια νεοοθωμανική Αναγέννηση.

Και κάτι ακόμη.  Δυστυχώς, η ριζοσπαστική Αριστερά είναι μια δύναμη νηπιακής πολιτικής ευθύνης.Το ενεργειακό ζήτημα είναι πολύ κεντρικό, αν θες να αναλάβεις την εξουσία σε μια χώρα. Η σωστή περιβαλλοντική ευαισθησία και η σωστή λογική της αειφόρου ανάπτυξης δεν σημαίνει μηδενισμό των πάντων και απόδραση από την πραγματικότητα.

Ενταξει,πετρέλαιο και λιγνίτη, υποτίθεται ότι δεν θέλουμε. Αν και έχω καταλάβει ότι υπάρχουν και τεχνολογίες απόσπασης του λιγνίτη φιλοοπεριβαλλοντικες, κάτι που μας αποσιωπούν, για να ξεπουλήσουν καλύτερα τις επιχειρήσεις της ΔΕΗ. Οικολογια νεοφιλελεύθερης κοπής. Τι στο διάολο θέλουμε ως ενεργειακή λυση; Το φυσικό αέριο το απορρίπτουμε; Τις ανεμογεννήτριες,συνολικά τις απορρίπτουμε; Για τις ΑΠΕ , τι ακριβώς λέμε; ΄Η η λύση είναι να κάνουμε την επανάσταση και μετά θα δούμε; Ούτε για τις πηγές ενέργειας λέμε κάτι συνεκτικό,ούτε για τους αγωγούς φυσικού αερίου (είναι όλοι καπιταλιστικοι και κακοί;) ούτε για τίποτε. Μιλαμε για μια Αριστερά νηπιακής πολιτικής ευθύνης. Μονο όχι, δεν θέλουμε, μπροστά οι ανάγκες μας. Ποιες είναι οι ανάγκες μιας σύνθετης κοινωνίας του 21ου αιώνα και των ανθρώπων της; Δεν θα μας το πει, δυστυχως, ούτε ο Μαρξ ούτε ο Λένιν, γιατί δεν ζουν στον 21ο αιώνα. Χωρις απάντηση σε αυτά τα κεντρικά ερωτήματα, κίνημα ανατροπής του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει. Μονο Αριστερά των πολιτικά νηπίων και των πολιτικά ανίκανων σε ευθύνη και σε καταλογισμό. Ολοι θα δουλεύουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο,τι κι αν λέμε ρητορικά και ψευτοδιακηρυκτικά. 

Εξαιρω στο σημείο αυτό κάπως το ΚΚΕ, που έχει την γνώμη ότι δεν πρέπει να παραιτηθούμε από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Αν το εννοεί όπως στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή βαριά βιομηχανία ανεξαρτήτως συνεπειών, κάνει λάθος. Ομως,τουλάχιστον λέει κατι και δεν κάνει τον Κινέζο, όπως η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ


ΠΗΓΗ:Δημήτρης Μπελαντής
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com