Α
ς δούμε τα γεγονότα. Ένας 16χρονος μαθητής κατεβάζει την τούρκικη κατοχική σημαία και σπάει το πορτρέτο του Ραούφ Ντενκτάς σε σχολείο στο κατεχόμενο κυπριακό χωριό Λύση. Ο μαθητής είχε μεταβεί στο χωριό μαζί με περίπου 2.000 περίπου συμπατριώτες του, για να παρακολουθήσουν λειτουργία που κατάφεραν να πραγματοποιηθεί εκεί μετά από 45 χρόνια κατοχής.
Η ενέργεια επέσυρε την οργή των «αξιωματούχων» και των ΜΜΕ του ψευδοκράτους. Ταυτόχρονα, στην Κυπριακή Δημοκρατία, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου καταδικάζει το περιστατικό ως πράξη ανευθυνότητας.
Ο δήμαρχος της κατεχόμενης Λύσης, παρ’ όλη την πίεση για αντίποινα και απαγορεύσεις, δήλωσε: «Ήθελε να καταδείξει τον πόνο, την αγωνία, τον καημό, το δικαίωμά μας στην επιστροφή. Το εκδήλωσε κατ’ αυτόν τον τρόπο». Από την άλλη, υπουργοί και βουλευτές των μεγάλων κομμάτων προέβησαν σε απαξιωτικούς και δουλοπρεπείς χαρακτηρισμούς για την ενέργεια του παιδιού.
Ακολούθησε επιστολή του πατέρα του 16χρονου που ζητούσε συγνώμη για την ενέργεια του γιου του, ενώ «φίλοι της οικογένειας» έδωσαν στις κατοχικές αρχές μια σημαία και μια φωτογραφία του Ντενκτάς, που με κάθε επισημότητα παραδόθηκαν ξανά στο σχολείο.
Το γεγονός έχει μεγάλη σημασία, το ίδιο και η διαχείρισή του από όλες τις πλευρές. Για να θυμίσουμε τα αυτονόητα, που μοιάζουν σήμερα να ξεχνιούνται, η μισή Κύπρος κατέχεται παράνομα μετά από πολεμική εισβολή της Τουρκίας το 1974, ο ΟΗΕ και όλα τα κράτη (πλην Τουρκίας) αναγνωρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία ως μοναδική κρατική οντότητα στο νησί και επισήμως η διεθνής κοινότητα απαιτεί τον τερματισμό της κατοχής.
Η πάγια αντίληψη που διαμορφώνεται για το Κυπριακό είναι: Μην προκαλούμε για να πετύχουμε μια καλή λύση. Η αντίληψη αυτή οδηγεί τις εξελίξεις στις χειρότερες δυνατές εκδοχές
Αν αυτά τα αυτονόητα ισχύουν, πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η στάση απέναντι στην ενέργεια του Κύπριου μαθητή; Ένας 16χρονος, ξεριζωμένος από το χωριό από όπου κατάγεται, βρίσκει την ευκαιρία και αφαιρεί τη σημαία του κατακτητή. Οι συνειρμοί έρχονται αυθόρμητα. Δεν θα επαναλάβουμε το παράδειγμα των Γλέζου-Σάντα, που υπενθυμίζεται και στα δύο άλλα άρθρα του δισέλιδου. Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σκέψεις και οι αντιδράσεις αν ένας Παλαιστίνιος πιτσιρικάς κατέβαζε από τα κατεχόμενα τη μισητή σημαία του Ισραήλ.
Δεν είναι ανεξήγητο. Τα τελευταία χρόνια, η προσπάθεια που καταβάλλεται στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, για τη νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής είναι ακούραστη και πολύπλευρη. Σε διπλωματικό, πολιτικό, αλλά και κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό επίπεδο, επιχειρείται να απαλειφθεί κάθε αναφορά στην κατοχή και να στιγματιστεί κάθε αντίθεση σε αυτήν. Μέχρι ειδικό λεξικό φτιάχτηκε για το τι λέξεις θα πρέπει πολίτες και ΜΜΕ να χρησιμοποιούν για να μην «οξύνονται τα πνεύματα».
Στον πυρήνα των αντιδράσεων, η πάγια αντίληψη που διαμορφώνεται για το Κυπριακό: Μην προκαλούμε για να πετύχουμε μια καλή λύση. Οι επιδιώξεις της Τουρκίας και των μεγάλων δυνάμεων αφαιρούνται, και η υποχωρητικότητα αναδεικνύεται σε μέγιστο προσόν, πολιτικό και διπλωματικό όπλο. Η αντίληψη αυτή οδηγεί τις εξελίξεις στις χειρότερες δυνατές εκδοχές.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.