Ἀντιδραστικὸς ἀντιεθνικισμός

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀναδημοσίευση κειμένου ἐδῶ, ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Κ. Χατζηαντωνίου, Ἐθνικισμὸς καὶ ἑλληνικότητα, Ἀθήνα 20032:

Ὁ ἐθνικισμὸς ὡς κίνημα ἀφύπνισης καὶ αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐθνῶν, ὡς αἴτημα ἐθνικοῦ ἐλέγχου τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὰ μεγάλα πολευνικὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τὶς ἰμπεριαλιστικὲς χῶρες τῆς Δύσης.

Ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950…ἀρχίζει μιὰ συντονισμένη ἐπίθεση στὰ πανεπιστήμια. Ὁ φόβος τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τῆς ἀποικιοκρατίας ἀπέναντι στὰ ἐθνικιστικὰ κινήματα τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ποὺ ξεκινοῦσαν μακροὺς ἀπελευθερωτικοὺς ἀγῶνες. Ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ ἰδεολογικὸ περικάλυμμα τῆς ἰμπεριαλιστικῆς ἀντίδρασης γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ τρίτου κόσμου. Καὶ τὸ βρῆκαν μέσα ἀπὸ τὴν ἀντι-ἐθνικιστικὴ ρητορεία τῶν ἀγγλικῶν κυρίως πανεπιστημίων. Τί σύμπτωση. Ἡ γηραιὰ Ἀλβιὼν ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἐθίγη ἀπὸ τὸ ξήλωμα τῆς ἀποικιοκρατίας.

Πρόκειται γιὰ ἐπιστροφὴ τῆς πολιτικῆς ἐκεῖ ποὺ κυριαρχοῦσε ἡ αὐθαιρεσία τῶν τυράννων.

Πίσω ἀπὸ τὴν «ἀντιεθνικιστικὴ» ρητορεία κρύβεται ἡ ἱερὰ συμμαχία μιᾶς διπλῆς ἀντίδρασης: Ὁ ἰμπεριαλισμὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ χτυπήσει τὴ μοναδικὴ ἰδεολογία ποὺ τὸν ἀντιμάχεται πραγματικὰ καὶ οἱ ὁμάδες ταξικῶν συμφερόντων ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν τὴν κυριαρχία τους ἐπὶ τοῦ ἔθνους.

Μὲ τὰ παραπάνω συμφωνῶ, καὶ νομίζω ὅτι ἐξηγοῦν πολὺ καλὰ τὸ ἀναδημοσιευμένο κείμενο στὰ ΜΚΔ. Ὅσο λιγότερος «ἐθνικισμὸς τῶν ἠλίθιων πρωτόγονων» τόσο λιγότερο αἷμα καὶ δάκρυα γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα, ποὺ ζοῦσε καλύτερα ὑπὸ τοὺς Ὀσμανοὺς θεοκράτες καὶ τοὺς Βρετανοὺς ἰμπεριαλιστές, αὐτὸ λέει τὸ κείμενο ἀνερυθρίαστα. Οἱ ἰθαγενεῖς ἠλίθιοι ὑπέστησαν ἐμφύτευση δυτικῶν ἰδεῶν καὶ ἔγιναν ψυχανώμαλοι τροτσκιστές. Τὸ ὅτι τὸ 1821 ἦταν καὶ εἶναι ἀνολοκλήρωτο (ὡς ἐκδίωξη τῶν Ὀσμανῶν -καταρχάς, στὴν Κύπρο) δὲν φαίνεται νὰ συνυπολογίζεται στοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπῆρχε μιὰ ἰδεολογία «διαρκοῦς [ἐθνικῆς] ἐπανάστασης» στὴν Ἑλλάδα· αὐτὸς ὅμως εἶναι ὁ λόγος. Πεπολιτισμένοι «ἐξ ἰθαγενῶν», ποὺ ἔχουν ἐσωτερικεύσει τὴν κοσμοθέαση ἐθνῶν τὰ ὁποῖα ἔχουν λύσει πρὸ αἰώνων (ἢ ἀπὸ πάντα, σὰν τὴν νῆσο τῆς Ἀγγλίας) τὸ ἐθνικὸ ζήτημα, μποροῦν φαντασιακὰ νὰ βλέπουν μὲ ἀπέχθεια «ψύχραιμου» ὅσα ἔθνη δὲν ἔλυσαν τὸ πρόβλημά τους –καὶ δὲν τὸ ἔλυσαν ἀκριβῶς ἐξαιτίας τῶν «πολιτισμένων ἐθνῶν» (βλ. αὐτοδιάθεση – Ἕνωση τῆς Κύπρου). Ὑπάρχει μιὰ φανταστικὴ φωλιὰ ὅπου καθένας μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ· ὅσον ἀφορᾶ τοὺς «ἐκ πρωτογόνων» (ἀντιδραστικοὺς) «ἀντιεθνικιστές», αὐτὴ ἡ φωλιὰ εἶναι ὁ «κοσμοπολιτισμὸς» ἐθνῶν / πολιτισμῶν ποὺ ἔχουν ἐπιλύσει τὸ ἐθνικό (κι ἔχουν γίνει ἀποικιοκράτες). Ἄλλωστε, βαρεθήκαμε τόση δυστυχία.

Δυὸ ἐπισημάνσεις, ποὺ ἔχουν ξαναγίνει στὸ ἱστολόγιο αὐτό, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἐπέτειος, καὶ ἀξίζει νὰ παρατεθοῦν: Πρῶτον, ὁ ἐθνικισμὸς γενικὰ δὲν ἔχει κάποιο θετικὸ ἢ ἀρνητικὸ περιεχόμενο ὡς ἰδεολογία. Γιὰ παράδειγμα, στὰ μάτια μου, ὁ τουρκικὸς ἐθνικισμός, τὸ τουρκικὸ ἐθνοκράτος, δὲν εἶναι κάτι τὸ θετικὸ καὶ ἄξιο ὥστε νὰ συνεχίσει νὰ ὑπάρχει. Βεβαίως, δὲν διαφέρει σὲ πολλὰ ἀπὸ τοὺς Ὀσμανούς, γιατὶ στοὺς Μουσουλμάνους ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους εἶναι ἀρκετὰ θολὴ καὶ συγκεχυμένη. Δὲν ὑπερασπίζομαι γενικὰ τὸ ἔθνος – κράτος, ἀλλὰ καταρχὴν μόνο τὸ ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος καθὼς καὶ τὸ κυπριακὸ κράτος. Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ἐθνοκράτη, ἐπιφυλάσσομαι χωρὶς καταρχὴν νὰ ἀρνοῦμαι τὴ διάκριση ἀνάμεσα σὲ ἀμυντικὸ (ἔστω καὶ ὡς ἀπελευθερωτικὸ στὴν πράξη) καὶ σὲ ἐπιθετικὸ ἐθνικισμό. Ἐπίσης, ὁ ἐθνικισμὸς ὡς ὄνομα-φετὶχ δὲν ἔχει σημασία. «Ἐθνικιστὲς» ἔχουν αὐτοπροσδιοριστεῖ κεντρῶοι δημοκράτες ἀλλὰ καὶ φασίστες πολιτικοὶ ἀπόγονοι δωσιλόγων· δὲν ἀξίζει νὰ μπεῖ κάποιος σὲ διάλογο γιὰ τὴν ἀξία τῆς λέξης καὶ νὰ αὐτοπροσδιοριστεῖ ἐθνικιστής. Σημασία ἔχει τί περιγράφει κάθε φορά.

Δεύτερον, ἔχω ἀσχοληθεῖ ἀρκετὰ στὸ ἱστολόγιο μὲ τὶς φαναριώτικες φανφάρες τέτοιου εἴδους. Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Βυζαντινὴ κι ἡ Ὀσμανικὴ Αὐτοκρατορία ἦταν ἐξίσου ἀποτελεσματικές, εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἀβάσιμα πράγματα ποὺ κυκλοφοροῦν. Σοῦ λέει, «Αὐτοκρατορία ἡ μία, Αὐτοκρατορία κι ἡ ἄλλη· μὲ πρωτεύουσα τὴν ἴδια πόλη. Ἁπλά, οἱ μὲν εἶχαν τὸ Εὐαγγέλιο» κ.ο.κ. Ἡ Ὀσμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἀποτελούμενη ἀπὸ θρησκευτικὰ-πολιτικο-κοινωνικὰ κατώτερους Χριστιανοὺς καὶ ἀνώτερους Μουσουλμάνους ἦταν ἕνα δομικὰ θεοκρατικὸ κράτος ὑποχρεωτικά (ἐπὶ ποινῇ διάλυσης) βασιζόμενο στὴν αἱματηρὴ ἐκμετάλλευση τοῦ μισοῦ (καί) πληθυσμοῦ της· στὴ (μέση κ.ἑ.) Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, ὅπου ὅλοι ἦταν Χριστιανοί, τέτοια ἀκλόνητη βάση ρατσισμοῦ δὲν ὑπῆρχε, οὔτε τέτοια ἐκμετάλλευση (οὔτε παλαιότερα, οἱ Ἐθνικοὶ πλήρωναν ἐπιπλέον φόρους). Ὑπῆρχε μιὰ πολιτισμικὴ αἴσθηση ἑλληνορωμαϊκῆς ἀνωτερότητας ἔναντι νέων κατοίκων (Βουλγάρων), ἀλλὰ ἦταν ἀρκετὰ θολὴ ὥστε νὰ συνεπάγεται μέτρα σὰν κι αὐτὰ ποὺ προτείνει τὸ Κοράνι καὶ ἐπέβαλλαν τὰ σουλτανικὰ διατάγματα.

Οἱ ἀντιδραστικοὶ νεοΦαναριῶτες ἀγνοοῦν τὴν τύχη τῶν περισσότερων Φαναριωτῶν, ποὺ ζοῦσαν εὐνουχισμένοι μὲ τὸ φόβο καὶ πέθαιναν κατὰ κανόνα παλουκωμένοι. Ὡραία ἡ φαντασίωση τοῦ διοικητῆ τῆς Μολδοβλαχίας, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι κι ὁ κατώτερος Μουσουλμάνος μποροῦσε νὰ προκαλέσει θανατηφόρα ζημιὰ καὶ στὸν ἀνώτερο, πολιτικά, Χριστιανὸ Φαναριώτη. Περιγράφουν μιὰ ἐπιτυχημένη ὀσμανικὴ διακυβέρνηση ἀδυνατώντας νὰ ἐξηγήσουν τὶς ἑκατοντάδες ἐξεγέρσεις τῶν Χριστιανῶν. Τὶς προσπερνοῦν, κάνουν σὰν νὰ μὴν ἔγιναν. Τέλος, ἂν δὲν ὑπῆρξε ὑγιὴς ἀστικὴ τάξη ποὺ νὰ ἀνταγωνιστεῖ τὸν ἰμπεριαλισμὸ τῆς γαλλικῆς καὶ βρετανικῆς ἀστικῆς τάξης εἶναι γιατὶ τὸ σύστημα τῶν Ὀσμανῶν, δομικὰ θεοκρατικὸ καὶ βασισμένο στὴν ἁρπαγή, δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν προστασία τῆς ἰδιοκτησίας καὶ βασικῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, οὔτε γιὰ ἀνάπτυξη τῆς ἀστικῆς τάξης. Ὁ ραγιὰς ἔμπορος ἦταν διπλὰ ἀπροστάτευτος ἀπὸ Φράγκο καὶ Ἰσλάμ. Ἂν ἔμπαινες στὸ μάτι τοῦ τοπικοῦ Μουσουλμάνου, πασᾶ ἢ λοῦμπεν, ἂν ἡ εὐτυχία σου «προκαλοῦσε», ἔχανες τὴν περιουσία σου. Ἀντιθέτως, στὸ Βυζάντιο ἡ ἐναντίωση σὲ ἀστικὴ τάξη καὶ πρακτικὲς ἦταν δομικὸ προνεωτερικὸ γνώρισμα χάριν τῆς οἰκονομικῆς «ἰσότητας» (ἔπρεπε ὁ ἐπισιτισμὸς τῶν πόλεων νὰ γίνεται χωρὶς ἀστικὴ κερδοσκοπία) χωρὶς ἡ οἰκονομικὴ «ἀναπλήρωση» /κερδος νὰ ἐπιτυγχάνεται σὲ βάρος κάποιων κατεκτημένων δομικὰ κατώτερων συγκεκριμένων πληθυσμῶν. Βέβαια, οἱ ἀντιδραστικοὶ καὶ οἰκονομικὰ φιλελεύθεροι πατοῦν σὲ δύο βάρκες: Εἴτε θὰ εἶσαι τοῦ ἐλεύθερου ἐμπορίου εἴτε τῆς τακτοποίησης-Τάξεως ποὺ προσφέρει ὅπως γουστάρει κι ἐπὶ ποινῇ θανάτου ὁ θεόσδοτος μονάρχης στὶς διάφορες ἀλληλομισούμενες «πρωτόγονες φυλές».

Ὅλα αὐτὰ εἶναι τόσο πασίγνωστα, τόσο κοινότοπα, τόσο χιλιοειπωμένα, ποὺ καταντῶ γραφικός, ἀλλὰ μοῦ κάνει τρομερὴ ἐντύπωση ποὺ ξεχνιοῦνται καὶ χρειάζεται νὰ ἐπαναλαμβάνονται. Εἶναι πολὺ ἁπλό: Ὅσοι περιγράφουν ὡς ἀποτυχημένο τὸ ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος στὴν πραγματικότητα δὲν περιγράφουν κάτι συντελεσμένο ἀλλὰ βάζουν τὸ καπάκι καὶ καρφώνουν τὰ καρφιὰ στὸ φέρετρο. Συντελοῦν στὴν τελικὴ ἀναντιστρεπτὴ καταστροφὴ καὶ δὲν τὴ περιγράφουν ἁπλῶς. Ἔχει προηγηθεῖ, ἄλλωστε διάστημα τριάντα χρόνων ἀριστερῆς ἐθνοφαγίας· γιατί ὄχι καὶ αὐθεντικὰ δεξιᾶς, τώρα; Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ ἀντιδραστικοὶ (ὁ ὅρος καθαρὰ περιγραφικός) νεοΦαναριῶτες μαζὶ μὲ ἀναρχικοὺς ἔχουν ἀκριβῶς τὴν ἴδια ἀντίληψη περὶ ἐθνικοῦ στρατοῦ.

Υ.Γ.

Ἄσχετο, μὰ ἐνδεικτικό: Ἄνθρωποι ἀναρχικοὶ κι εὐρωπαϊστὲς Ἀριστεροί, ποὺ γιὰ νὰ κοροϊδέψουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐλογία τῆς σημαίας στὴν Ἁγία Λαύρα ἀντὶ τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστατικῆς στὸν γνωστὸ πίνακα βάζουν τὴ σοβιετική, σὲ 5′ τῆς ὥρας θὰ εἶχαν ἐξατμιστεῖ ἀπὸ τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς λόγῳ τῶν ἀποκλινουσῶν ἀπόψεών τους. Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ἡ τύφλα, ἀγιάτρευτη.

ΠΗΓΗ: https://chronographiae.wordpress.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com