Η λύση για την Ελλάδα

του Βασίλη Βιλιάρδου

Η πατρίδα μας φαίνεται πως είναι τυχερή στην ατυχία της, αφού έχει μία ακόμη ευκαιρία, αν και είναι μάλλον η τελευταία – παρά τα τεράστια λάθη που έκανε στο παρελθόν, τα άθλια πειράματα του ΔΝΤ που βίωσε, καθώς επίσης τις δεκάδες ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύθηκε, ειδικά πριν την επίσημη χρεοκοπία της το 2011.

.

«Όσον αφορά τους Πολίτες, όταν αναφέρει κανείς πως η μοναδική λύση της χώρας είναι μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των πολιτικών κομμάτων ή, τουλάχιστον, των δύο μεγαλύτερων, έτσι ώστε να σταματήσει επιτέλους η σκυταλοδρομία  που έχουν οργανώσει οι δανειστές, εξοργίζονται – λέγοντας πως όλοι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και διεφθαρμένοι, ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν κανέναν, πως πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για την προδοσία τους, καθώς επίσης για τα ψέματα τους κοκ.

Ο παραλογισμός εν προκειμένω είναι το ότι, νομοτελειακά θα ανέλθει στην εξουσία κάποιο από εκείνα τα κόμματα, τα οποία έχουν κυβερνήσει και αποτύχει προηγουμένως – αφού στο παρελθόν έχουν «παρελάσει» όλα με τη σειρά τους.

Εφόσον λοιπόν οι Έλληνες δεν θέλουν μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των κομμάτων, προτιμούν ένα από αυτά τα κόμματα – γεγονός που κατά τον Αϊνστάιν είναι ο ορισμός της απόλυτης ηλιθιότητας, εφόσον επιλέγεται το ίδιο πείραμα και αναμένονται διαφορετικά αποτελέσματα«..

Ανάλυση

Κατ’ αρχήν δεν θεωρούμε σημαντική εξέλιξη για την Ελλάδα την αντικατάσταση της Βασιλείας από την Οικογενειοκρατία, πόσο μάλλον όταν η τελευταία δημιούργησε κα διατήρησε το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος – μία βραδυφλεγή βόμβα δηλαδή στα θεμέλια της οικονομίας μας, η οποία συνεχίζει να υπάρχει, καταστρέφοντας μεθοδικά τις όποιες προσπάθειες εξυγίανσης της.

Όσον αφορά τώρα τη χρεοκοπία μας, η οποία ασφαλώς δεν υπήρχε αντικειμενικός λόγος να συμβεί, ενώ μπορούσε να αποφευχθεί εάν συνειδητοποιούσαμε έγκαιρα τις συνέπειες της, μεταξύ άλλων εάν αποφασίζαμε να μηδενίσουμε το χρέος μας (ανάλυση), επρόκειτο για μία μεγάλη παγίδα – στην οποία δυστυχώς οδηγηθήκαμε χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Ήταν εύκολο άλλωστε για αυτούς που τη δρομολόγησαν, ακριβώς επειδή υπήρχε το πελατειακό κράτος – λόγω του οποίου από το 2005 έως το 2009 το κόστος των μισθών του δημοσίου και των συντάξεων αυξήθηκε κατά 38,6% του ΑΕΠ στα 25 δις € (πηγή).

Πολύ περισσότερο δηλαδή από το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας, καθώς επίσης από την παραγωγικότητα των εργαζομένων – με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς την ανταγωνιστικότητα της η χώρα μας. Εκτός αυτού ήταν δεδομένη η μη εμπιστοσύνη, η εχθρότητα καλύτερα των Πολιτών προς την Πολιτεία και το αντίθετο – κάτι που θεωρείται ως το μεγαλύτερο ελάττωμα της πατρίδας μας, το οποίο συνεχώς επιδεινώνεται.

Μικρή ιστορική αναδρομή

Περαιτέρω η ελληνική τραγωδία ξεκίνησε από τον κ. Κ. Καραμανλή, ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με μία σειρά «ασύμμετρων γεγονότων» – όπως ήταν οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι τεράστιες πυρκαγιές, το δήθεν σκάνδαλο της ιεράς μονής, τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του κοκ.

Φυσικά τα δικά του κυβερνητικά σφάλματα, ιδίως σε σχέση με την οικονομική πολιτική που υιοθέτησε, ήταν ανάλογα μεγάλα – όπως οι υπερβολικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, η πληθώρα των πελατειακών διορισμών στο δημόσιο, η τεχνητή αύξηση του ΑΕΠ με την εγγραφή της παραοικονομίας που διαστρέβλωσε τις στατιστικές κοκ.

Εν τούτοις, το εκλογικό του πρόγραμμα, όσον αφορά το πάγωμα των μισθών, ήταν στη σωστή κατεύθυνση – αντίθετο όμως με τις «δημαγωγικές εξαγγελίες» που αμείβει συνήθως η πλειοψηφία των Πολιτών, οπότε «λογικά» επιλέχθηκε ο κ. Γ. Παπανδρέου.

Με τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό, ο οποίος πολλούς μήνες πριν είχε δρομολογήσει την έλευση του ΔΝΤ (ενώ ήταν ο ηθικός αυτουργός της παραποίησης των ελλειμμάτων, καθώς επίσης του διεθνούς εξευτελισμού της χώρας και των κατοίκων της, με αποτέλεσμα να απομονωθεί από τις αγορές), ξεκίνησε το γνωστό «γαϊτανάκι» των αναλώσιμων κυβερνήσεων της εποχής των μνημονίων – των χρήσιμων σκλάβων, όπου ο ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται να δώσει τη σκυτάλη στον άλλο, όταν αντιδράει ή/και παύει να είναι ωφέλιμος  στους δανειστές.

Συνεχίζοντας, ο κ. Παπανδρέου είτε κατάλαβε την «προδοσία» του κάποια στιγμή το 2011, είτε συνειδητοποίησε πως είχε φτάσει το τέλος της θητείας του, προσπάθησε να αντιδράσει – αφενός μεν παρακαλώντας τον κ. Σαμαρά να συνεργασθεί μαζί του, αφετέρου ανακοινώνοντας την πρόθεση του να διεξάγει δημοψήφισμα για το PSI. Δυστυχώς όμως το αρνήθηκαν οι Πολίτες του Έθνους που «γέννησε» τη Δημοκρατία (άρθρο) – ενώ χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του από τον τότε υπουργό οικονομικών του.

Έτσι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην επίσημη χρεοκοπία της, όπου έχασε την τελευταία της ευκαιρία να παραμείνει εθνικά ανεξάρτητη – επιστρέφοντας ενδεχομένως στο εθνικό της νόμισμα, χωρίς μεγάλο σχετικά κόστος (ανάλυση). Ακολούθησε η δεύτερη αναλώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας, μετά το «διάλειμμα» της τεχνοκρατικής – η οποία υπεξαίρεσε επίσης την εξουσία με ψεύτικες υποσχέσεις και με δημαγωγικές προεκλογικές εξαγγελίες (Ζάππειο Ι, ΙΙ κλπ.) που ποτέ δεν τηρήθηκαν.

Η αλλαγή πορείας

Συνεχίζοντας, όταν ο κ. Σαμαράς συνειδητοποίησε πως είχε έλθει η σειρά του, χάνοντας τις Ευρωεκλογές, άλλαξε στάση – έπαψε δηλαδή να εφαρμόζει κατά γράμμα τα μνημόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επανόδου της χώρας σε πορεία ανάπτυξης, όπως έχουμε ήδη τεκμηριώσει με την ανάλυση «Το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων».

Υπενθυμίζουμε τον Πίνακα ΙΙ από τη συγκεκριμένη ανάλυση, από τον οποίο φαίνονται τα αποτελέσματα των μέτρων συγκεντρωτικά, για ολόκληρη την πενταετία – μέτρα που ήταν καταστροφικά έως και το 2013, ενώ θα ήταν ακόμη περισσότερο, εάν δεν είχε αλλάξει πορεία η κυβέρνηση το 2014.

Πίνακας ΙΙ: Τα μέτρα που λήφθηκαν ως ποσοστά επί του ΑΕΠ 2009

Έτη/μέτρα	2010	2011	2012	2013	2014	Σύνολα
(Ι) Αύξηση εσόδων	4,2	4,0	2,3	1,3	0,5	12,3
(ΙΙ) Μείωση δαπανών	4,7	3,2	2,2	3,0	-0,9	12,2
Σύνολα Ι + ΙΙ	8,9	7,2	4,5	4,3	-0,4	24,5

Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg. Τόσο εξοντωτικές περικοπές, ιδίως στα δύο πρώτα χρόνια (8,9% του ΑΕΠ και 7,2%), δεν έχουν γίνει ποτέ και σε κανένα κράτος στην παγκόσμια ιστορία – οπότε στραγγάλισαν κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία. Το 2014, με την αλλαγή πολιτικής, δεν λήφθηκε ουσιαστικά κανένα μέτρο – αντίθετα υπήρξε ελάφρυνση της τάξης του -0,4% του ΑΕΠ, οπότε λογικά ακολούθησε η μικρή έστω ανάπτυξη.

.

Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα IΙ, η μείωση των δαπανών ήταν περίπου ίση με την αύξηση των εσόδων. Ως εκ τούτου, όλα όσα λέγονται περί μη συμμόρφωσης των κυβερνήσεων όσον αφορά τον περιορισμό των δαπανών, καθώς επίσης πως αύξαναν μόνο τους φόρους, είναι απολύτως παραπλανητικά – αποσκοπώντας προφανώς στην ενοχοποίηση των εκάστοτε κυβερνήσεων με τα «λάθη» των δανειστών.

Έχει διαπιστωθεί επίσης ότι, η μείωση της δημόσιας κατανάλωσης ήταν αυτή που επηρέασε πολύ αρνητικά το ΑΕΠ της χώρας, αφού αφαιρέθηκε τριπλάσια ζήτηση σχετικά με την Πορτογαλία – επί πλέον πως ο πολλαπλασιαστής των δαπανών ήταν εκθετικά υψηλότερος από τον αντίστοιχο των εσόδων, όσον αφορά το επίπεδο της ύφεσης.

Έτσι το ΑΕΠ μας μειώθηκε στο -28% το 2013, όπου η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά έλαβε με τη σειρά της πολύ αυστηρά μέτρα κατ’ εντολή των δανειστών – περιοριζόμενο τελικά στο -25,5% για ολόκληρη την πενταετία, λόγω αλλαγής της πολιτικής της το 2014 (αύξηση των δημοσίων δαπανών, μικρότερη αύξηση των φόρων). Άλλοι ερευνητές καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα, αν και με διαφορετικές μεθόδους (Wren-Lewis 2015).

Κρίνοντας τώρα από την υπαναχώρηση του κ. Μητσοτάκη στο θέμα του χριστουγεννιάτικου δώρου προς τους συνταξιούχους κατ’ εντολή των δανειστών, με αντάλλαγμα προφανώς το «χρίσμα» του επόμενου υπάρχου-πρωθυπουργού της αποικίας, επί πλέον από τις δηλώσεις και τους συνεργάτες του, εάν τυχόν ανέλθει στην εξουσία θα κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη με τον κ. Σαμαρά, εάν όχι περισσότερα – ενώ, όταν το συνειδητοποιήσει ή/και διαισθανθεί πως θα αντικατασταθεί με τη σειρά του, θα αλλάξει επίσης πολιτική, οπότε θα επιταχυνθεί και η δική του ανατροπή.

Η νέα κυβέρνηση

Περαιτέρω ο κ. Σαμαράς, έχοντας πλέον κατανοήσει πως ερχόταν το τέλος του, με τη γνωστή μέθοδο της μη τήρησης των υποσχέσεων των δανειστών όσον αφορά τη μείωση του χρέους, σε συνδυασμό με την τιμωρία του επειδή έπαψε να εφαρμόζει πιστά το μνημόνιο, ουσιαστικά παρακάλεσε τον κ. Τσίπρα να συνεργασθεί μαζί του χωρίς να οδηγηθεί η Ελλάδα σε εκλογές – όπως είχε κάνει ο κ. Παπανδρέου με τον ίδιο, εισπράττοντας μία αντίστοιχη συμπεριφορά (άρνηση) από τον κ. Τσίπρα.

Ακολούθησαν ανάλογες δημαγωγικές υποσχέσεις του νέου σκυταλοδρόμου (ρήξη με την Τρόικα κοκ.), με τους δανειστές να κινούν ως συνήθως τα νήματα από το παρασκήνιο – με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά και να ακολουθήσει η επόμενη πράξη της τραγωδίας, η οποία ήταν πολύ πιο ακριβή και εξαιρετικά οδυνηρή.

Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός που κατάφερε να εξασφαλίσει τη στήριξη του 80% σχεδόν των Ελλήνων εξευτελίστηκε – έχοντας οδηγηθεί στη μεγαλύτερη κυβίστηση όλων των εποχών, προδίδοντας τόσο την πατρίδα όσο και την ιδεολογία του. Στη συνέχεια οι δανειστές δεν τήρησαν ξανά τις υποσχέσεις τους, αποδυναμώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό με κριτήριο τις δημοσκοπήσεις και σήμερα παρακαλάει τη γερμανίδα καγκελάριο γονυπετής – έμμεσα τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος του συμπεριφέρεται όπως ο ίδιος απέναντι στον κ. Σαμαρά, οπότε το δράμα επαναλαμβάνεται.

Όσον αφορά δε τους Πολίτες, όταν αναφέρει κανείς πως η μοναδική λύση της χώρας είναι μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των πολιτικών κομμάτων ή, τουλάχιστον, των δύο μεγαλύτερων, έτσι ώστε να σταματήσει επιτέλους η σκυταλοδρομία  που έχουν οργανώσει οι δανειστές, εξοργίζονται – λέγοντας πως όλοι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και διεφθαρμένοι, ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν κανέναν, πως πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για την προδοσία τους, καθώς επίσης για τα ψέματα τους κοκ.

Ο παραλογισμός εν προκειμένω είναι το ότι, νομοτελειακά θα ανέλθει στην εξουσία κάποιο από εκείνα τα κόμματα, τα οποία έχουν κυβερνήσει και αποτύχει προηγουμένως – αφού στο παρελθόν έχουν «παρελάσει» όλα με τη σειρά τους.

Εφόσον λοιπόν οι Έλληνες δεν θέλουν μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των κομμάτων, προτιμούν ένα από αυτά τα κόμματα – γεγονός που κατά τον Αϊνστάιν είναι ο ορισμός της απόλυτης ηλιθιότητας, εφόσον επιλέγεται το ίδιο πείραμα και αναμένονται διαφορετικά αποτελέσματα.

Η επόμενη ημέρα

Συνεχίζοντας, εμείς δεν θέλουμε να επηρεάσουμε κανέναν, ούτε να υποδείξουμε στους Έλληνες ή/και στα πολιτικά κόμματα πώς πρέπει να ενεργήσουν. Απλά εκφράζουμε ελεύθερα την άποψη μας υπό τις σημερινές συνθήκες και με γνώμονα το μέλλον – αφού το παρελθόν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και τα λάθη έχουν γίνει, οπότε μόνο ιστορικά μπορεί κανείς να ασχοληθεί με το θέμα.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως μόνο μία κυβέρνηση συνεργασίας θα μπορούσε να σταματήσει την τραγωδία – τη συνεχή αλλαγή σκυτάλης δηλαδή προς όφελος των δανειστών. Θα ευχόμαστε βέβαια να είχαμε διαφορετικά κόμματα από αυτά που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, αλλάδυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό και ασφαλώς δεν μπορεί να συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη – ενώ η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ξανά χρόνο, περιμένοντας να αποτύχει ένας ακόμη αναλώσιμος πρωθυπουργός.

Η συμφωνία τώρα που θα έπρεπε να επιδιώξει μία τέτοια κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη σωστά τη συγκυρία της ιταλικής κρίσης (ανάλυση), καθώς επίσης των γαλλικών και γερμανικών εκλογών του 2017, θα ήταν μία αντίστοιχη με αυτήν που προτείνεται από τις τράπεζες στους υπερχρεωμένους δανειολήπτες τους.

Δηλαδή, το πάγωμα του 50% των χρεών τους για δέκα χρόνια, η μείωση των δόσεων για το υπόλοιπο 50% στο μισό με χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης η μη επιβάρυνση του παγωμένου 50% με τόκους – σε συνδυασμό με την ετήσια διαγραφή ύψους 2% από το παγωμένο 50%, εφόσον οι δανειολήπτες είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Έτσι θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν τα χρέη της χώρας, τα οποία είναι μεν μεγάλα (γράφημα), αλλά όχι υπέρογκα.

Σημείωση γραφήματος: Η αποπληρωμή απαιτεί δημοσιονομικό και όχι πρωτογενές πλεόνασμα, με κριτήριο το σημερινό ΑΕΠ – αφενός όμως δεν χρειάζεται η εξόφληση, αφού κανένα κράτος δεν το κάνει, αφετέρου με μία ανάλογη ανάπτυξη λύνονται όλα μας τα προβλήματα.

.

Περαιτέρω, η κυβέρνηση συνεργασίας προφανώς θα έπρεπε να προσφέρει ανταλλάγματα στους δανειστές, όπως αυτά που πρότεινε το ΔΝΤ (άρθρο) – τα οποία είναι μεν επώδυνα, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που θα ήταν επικίνδυνο για την πατρίδα μας. Οφείλουμε άλλωστε να καταλάβουμε ότι, τα λάθη πληρώνονται – ενώ κάναμε πάρα πολλά στο παρελθόν, τόσο εμείς, όσο και οι κυβερνήσεις μας.

Για παράδειγμα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είναι αδύνατον να διατηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο του παρελθόντος, αν μη τι άλλο λόγω του «δείκτη εξάρτησης» –  σύμφωνα με τον οποίο σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 1,66 άτομα που πρέπει να συντηρεί (ανάλυση), όταν στη Γερμανία μόλις 0,84. Επίσης επειδή ο παραγωγικός μας ιστός έχει καταστραφεί εντελώς, ενώ απαιτείται πολύ χρόνος για να επανέλθει – ή το γεγονός, σύμφωνα με το οποίο 2.200.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι μισθοί των οποίων έχουν κυριολεκτικά κατακρεουργηθεί, συντηρούν 2.600.000 δημοσίους υπαλλήλους και ανέργους, συν 3.000.000 συνταξιούχους.

Γνωρίζοντας τώρα πως η καγκελάριος δεν θέλει σε καμία περίπτωση να συμβεί κάτι σημαντικό στην Ευρωζώνη πριν τις γερμανικές εκλογές, όπως θα ήταν η χρεοκοπία της Ελλάδας ή η έξοδος της Ιταλίας, έχουμε τη δυνατότητα να διαπραγματευθούμε την παραπάνω βιώσιμη λύση για την πατρίδα μας – απαιτώντας επί πλέον τη μείωση των φορολογικών συντελεστών στα επίπεδα της Ιρλανδίας ή της Κύπρου, αφενός μεν για να σταματήσει η φυγή των ελληνικών επιχειρήσεων, αφετέρου για να διενεργηθούν επενδύσεις, μέσω των οποίων θα κατάφερνε εύκολα η Ελλάδα να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης.

Ίσως βέβαια να ήταν αναγκαία η «θυσία» του σημερινού πρωθυπουργού, με την έννοια της παραίτησης του, αφού προηγουμένως ενημερώσει τους Πολίτες για τους εκβιασμούς που υφίσταται (άρθρο) – έτσι ώστε αφενός μεν να πληρώσει για να λάθη του, αφετέρου να διευκολύνει τη δημιουργία μίας κυβέρνησης συνεργασίας, καθώς επίσης τις διαπραγματεύσεις της.

Με τον τρόπο αυτό δεν θα απαιτούταν η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, αφού θα τον αντικαθιστούσε κάποιο σοβαρό στέλεχος από το κόμμα του, όπως στην περίπτωση του κ. Renzi – αν και φοβόμαστε πως η αξιωματική αντιπολίτευση δύσκολα θα το δεχόταν, επειδή κάποια στελέχη της δεν θέλουν να χάσουν τις «καρέκλες» που ήδη ονειρεύονται (όπως συνέβη με τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά στο παρελθόν, καθώς επίσης με τους επόμενους).

Επίλογος 

Η πατρίδα μας φαίνεται πως είναι τυχερή στην ατυχία της, αφού υπάρχουν ακόμη λύσεις στη διάθεση της – παρά τα τεράστια λάθη που έκανε στο παρελθόν, τα άθλια «πειράματα» του ΔΝΤ που βίωσε, καθώς επίσης τις δεκάδες ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύθηκε, ειδικά πριν την επίσημη χρεοκοπία της το 2011.

Εν τούτοις, ακόμη και η τύχη έχει ημερομηνία λήξης – η οποία κατά την άποψη μας έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ θα ολοκληρωθεί εντός του 2017. Εάν δεν λυθεί λοιπόν το πρόβλημα εντός του επομένου έτους, είτε με αυτά που προτείναμε, είτε με κάποιον άλλο τρόπο που δεν έχουμε σκεφθεί, θα έχει χαθεί η τελευταία μας ευκαιρία – με αποτέλεσμα να βρεθούμε εκτός της Ευρωζώνης, εν πρώτοις με ένα παράλληλο νόμισμα που θα εξαθλιώσει εντελώς τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα.

Στη συνέχεια, αφού θα έχει λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία μας, η χώρα θα επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης, από την οποία όμως δεν θα ωφεληθεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (άρθρο) – αλλά οι ξένοι, οι οποίοι θα έχουν εξαγοράσει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές, οπότε θα έχουν κάθε λόγο να αυξηθούν οι τιμές τους, για να κερδίσουν τα πολλαπλάσια.

Εκτός αυτού θα διακινδυνεύσουμε πολύ σοβαρά την εδαφική μας ακεραιότητα, αφού με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται συνήθως η υποταγή των μαζών – οι οποίες τρομοκρατούνται ανάλογα, για να μην αντιδρούν. Ευχόμαστε και ελπίζουμε λοιπόν να μην υποστούμε και αυτήν την τραγωδία – ενώ είναι μεν στο χέρι μας να την αποφύγουμε, αλλά όχι εάν συνεχίσουμε τα λάθη του παρελθόντος και τις εμφύλιες συγκρούσεις.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com