ΠΕΡΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΥ

(Τετ. 8/6/16 )

Του ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ

Τον τελευταίο καιρό, εν όψει της επικείμενης πανελλαδικής σύσκεψης της Λαϊκής Ενότητας, έχει φουντώσει ο διάλογος γύρω διάφορα ζητήματα, ένα εκ των οποίων είναι και η σχέση του εθνικού/πατριωτικού με το ταξικό. Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί η τοποθέτηση του Πάνου Κοσμά στο Rproject. Περιττό να διευκρινίσω πως η όποια κριτική ασκείται σε απολύτως συντροφικό επίπεδο και πως ο μόνος σκοπός του κειμένου είναι η συμβολή στον πλούσιο εσωτερικό (και όχι μόνο) διάλογο.

Ο Πάνος Κοσμάς ξεκινάει το άρθρο του αποδεχόμενος πως «υπάρχει ιμπεριαλιστική, νεοαποικιοκρατική επιβολή» στην περίπτωση της Ελλάδας. Εκεί που διαφωνεί με κάποιους συντρόφους είναι στο πώς θα παρέμβει η Αριστερά. Πιο συγκεκριμένα, στο αν θα «αρπάξει έτσι απλά και αυτονόητα τα λάβαρα του εθνικού αγώνα από τη Δεξιά και το σύστημα για να τα σηκώσει πιο ψηλά» και αν θα καταφύγει σε μία «εθνική και πατριωτική πλειοδοσία». Προκειμένου να μπορέσουμε να πάρουμε μία σωστή θέση στο εν λόγω ζήτημα, είναι απαραίτητο να έχουμε μία γενικότερη εικόνα της σημερινής κατάστασης και να την πλαισιώσουμε με μία ανάλυση που να ανταποκρίνεται στο σήμερα. Κοντολογίς, αν δεν μιλήσουμε για το πώς διαρθρώνεται σε διεθνές επίπεδο το καπιταλιστικό σύστημα και το πώς η λειτουργία του επηρεάζει τα όσα γίνονται στην Ελλάδα, δεν θα μπορέσουμε να απαντήσουμε αποτελεσματικά στα ερωτήματα που τίθενται. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας τον παράγοντα «ιμπεριαλισμός».

Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Δυτική Αυτοκρατορία (ο όρος χρησιμοποιείται σχηματικά και έχοντας επίγνωση ότι υπάρχουν κάποιες επιμέρους αντιθέσεις στο εσωτερικό της) έχει γίνει ακόμη πιο επιθετική και αδίστακτη. Στόχος της είναι η αποσταθεροποίηση και η διάλυση κάθε κράτους που δεν της υποτάσσεται. Είτε με οικονομικό τρόπο μέσω χειραγώγησης της τιμής του πετρελαίου (Ρωσία, Βενεζουέλα), είτε με στρατιωτικό-παραστρατιωτικό (Λιβύη, Συρία, Ουκρανία). Η ΕΕ αποτελεί τον ασθενή κρίκο της Δυτικής Αυτοκρατορίας. Η ανορθολογική δομή της, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, οδηγούν σε μία αυξανόμενη τάση μεταφοράς εξουσιών από το κρατικό στο κοινοτικό επίπεδο (απώλεια εθνικής κυριαρχίας προς όφελος των γραφειοκρατών των Βρυξελλών). Αυτή η τάση συνδυαζόμενη με την απόκλιση των εθνικών οικονομιών έχει οδηγήσει στην ισοπέδωση των πιο ευάλωτων χωρών, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.

Ας δούμε λοιπόν πως επιδρούν οι παραπάνω παράγοντες στη χώρα μας. Πρώτον, στρατηγική και αδιαπραγμάτευτη επιλογή της αστικής τάξης είναι η πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Δυτικής Αυτοκρατορίας (ΕΕ, ΟΝΕ, ΝΑΤΟ). Αυτή είναι η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της αστικής μας τάξης. Στο πλαίσιο αυτό φιλοξενεί Ουκρανούς φασίστες για νοσηλεία στα νοσοκομεία της χώρας, δίνει το Αιγαίοστο ΝΑΤΟ, δέχεται ό,τι ζητήσουν οι Ευρωπαίοι προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην ΟΝΕ κλπ. Οι επιλογές αυτές δεν είναι όλες αναγκαστικά ευχάριστες για την αστική τάξη. Σίγουρα, θα ήταν προτιμότερο για εκείνη ένα New Deal που ευαγγελιζόταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τη συνθηκολόγηση του τρίτου Μνημονίου (γι’ αυτό και δεν εναντιώθηκε λυσσασμένα στην κυβερνητική προοπτική που είχε το 2015 -όπως είχε κάνει το 2012-, καθώς υπήρχαν οι διαβεβαιώσεις πως η ευρωπαϊκή πορεία δεν απειλείται). Η ελληνική αστική τάξη έχει αποδυναμωθεί σημαντικά στη Μνημονιακή εποχή. Αυτό δεν την οδηγεί όμως σε καμία περίπτωση να αμφισβητήσει την «ευρωπαϊκή τροχιά» της Ελλάδας.

Πρώτο καθήκον για κάθε συνεπή κομμουνιστή, λοιπόν, οφείλει να είναι η ήττα του ιμπεριαλιστικούτου μπλοκ. Στην προκειμένη περίπτωση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Άρα, στην στρατιωτική περικύκλωση τηςΡωσίας από ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις δεν παριστάνουμε τους Πόντιους Πιλάτους των «ίσων αποστάσεων». Ούτε στην αποσταθεροποίηση-διάλυση κρατών (με τις κυβερνήσεις των οποίων μπορεί να μην έχουμε ιδεολογική συγγένεια) κλείνουμε τα μάτια (βλ. Συρία, Λιβύη κλπ). Καθήκον μας είναι η ήττα του ιμπεριαλιστικού μας μπλοκ, κάθε άλλη στάση φλερτάρει επικίνδυνα με τονσοσιαλιμπεριαλισμό.

Δεύτερον, πρέπει να δούμε με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε τη μνημονιακή λαίλαπακαι την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το 2010 υπήρξε έτος-τομή για την Ελλάδα. Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπήρξε τη μεταπολιτευτική περίοδο ακυρώθηκε μονομιάς, χάριν της σταθερότητας στην ΕΕ (αν η Ελλάδα δεν αποδεχόταν μνημόνιο και προχωρούσε σε μία απλήστάση πληρωμών, θα κατέρρεε η ΟΝΕ). Προκειμένου οι Ευρωπαίοι να δεσμεύσουν όσο πιο πολύ γίνεται τις μελλοντικές κυβερνήσεις, αφαίρεσαν σε βάθος χρόνου κάθε ουσιαστικό κυριαρχικό δικαίωμα του ελληνικού κράτους. Από την ασυλία που εκπορεύεται λόγω της άσκησης εθνικής κυριαρχίας (μέσω των δανειακών συμβάσεων), μέχρι τον αυτόματο κόφτη δαπανών, τις δεσμεύσεις ότι η Βουλή δεν θα νομοθετεί χωρίς την έγκριση των «Θεσμών», το υπερταμείο ξεπουλήματος κλπ. Έχουμε λοιπόν μία χώρα που δεν έχει ούτε νομισματική κυριαρχία, ούτε δημοσιονομική, ούτε νομοθετική, ενώ παράλληλα προχώρησε στην ίδρυση ενός ταμείου που ελέγχεται από τους Δανειστές, το οποίο θαξεπουλήσει το σύνολο της Δημόσιας περιουσίας (πλην αρχαιολογικών χώρων). Μπορούμε λοιπόν να συνάγουμε ότι δεν έχουμε ένα κυρίαρχο κράτος.

Αυτή η κατάσταση αποτυπώνει πλήρως την αδυναμία της αστικής τάξης να εκπονήσει ένα (έστω μεσοπρόθεσμο) βιώσιμο σχέδιο για τη χώρα. Ακόμα και αν έχει -προς το παρών- επικρατήσει στο πεδίο του Έθνους έναντι των υπολοίπων τάξεων, δεν μπορούμε να πούμε ότι ηγείται του Έθνους. Είναι μοναδική ευκαιρία για την εργατική τάξη να αποκτήσει την ηγεμονία εντός του Έθνους, δίνοντας άλλη προοπτική τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τις υπόλοιπες χώρες (τόσο σε επίπεδο παραδείγματος, αλλά και αποσταθεροποίησης του ευρωιμπεριαλισμού). Το να ηγηθεί η εργατική τάξη του Έθνους δεν συνεπάγεται ταξική συνεργασία. Ίσα-ίσα, ειδικά στις παρούσες συνθήκες προϋποθέτει ανηλεή πόλεμο απέναντι στους εκμεταλλευτές, ντόπιους και ξένους. Για να είναι επιτυχημένη όμως η έκβαση αυτής της αναμέτρησης, η πολιτική δύναμη που θα την οργανώσει (επιδιώκουμε να είναι η ΛΑΕ) πρέπει να έχει μία εθνική αφήγηση. Σε αυτήν την αφήγηση, το «ταξικό» δεν έρχεται σε αντίθεση με το«εθνικό». Για παράδειγμα, για να βάλουμε τέλος στη λιτότητα, πρέπει να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα (νομοθετικό, νομισματικό, δημοσιονομικό κλπ). Το ίδιο για να σταματήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις και να καταργήσουμε το υπερταμείο. Για να καταργήσουμε τααντιλαϊκά μνημόνια, πρέπει να καταγγείλουμε τις Δανειακές συμβάσεις, που ακυρώνουν σημαντικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Ένα κρίσιμο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας είναι και η διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, ένα πολύ σημαντικό μέρος της οποίας αποτελείται από μεσοστρώματα (αγρότες, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες κλπ) τα οποία σαρώνονται από τα μνημόνια αλλά και από τις γενικότερες επιλογές της ΕΕ [1]. Η προσέλκυση αυτών των στρωμάτων είναι απαραίτητη προκειμένου η εργατική τάξη να ηγηθεί του Έθνους. Σωστά επισημαίνει ο Πάνος Κοσμάς ότι το λαϊκό πατριωτικό αίσθημα δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων. Το θέμα είναι αν εμείς θα ενσωματώσουμε στο λόγο μας εκείνα τα στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα (αλλά όχι από μόνα τους ικανά) προκειμένου αυτά τα στρώματα να παλέψουν μαζί μας για την ανατροπή ή αν θα τα αφήσουμεβορά στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου επειδή είναι «μικροαστοί». Οι αμφιβολίες που εκφράζει οΚοσμάς σχετικά με το αν πρέπει να υπερασπιστούμε τη «μικροϊδιοκτησιακή δομή» ως «εθνικό κεκτημένο» δυστυχώς δεν εμπνέουν καμία αισιοδοξία επ’ αυτού.

Για να κλείσουμε, όσοι θεωρούμε αναγκαία την άρθρωση πατριωτικού λόγου, δεν το κάνουμε εν είδη «πλειοδοσίας» ως προς την αστική τάξη. Ούτε επιδιώκουμε να της πάρουμε τα λάβαρα. Το λάβαρο της αστικής τάξης σήμερα είναι ο Ευρωπαϊσμός. Η παραμονή της χώρας σε ΕΕ, ΟΝΕ, ΝΑΤΟ είναι οι μόνες κόκκινες γραμμές που πραγματικά εκείνη βάζει. Η ιδεολογία που προσπαθεί να εμφυσήσει στο Έθνος δεν είναι εκείνη του παραδοσιακού αστικού πατριωτισμού/εθνικισμού, αλλά εκείνη τουφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού. Βασικά αστικοδημοκρατικά δικαιώματα έχουν καταργηθεί στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και των Μνημονίων. Η απεμπόληση του δικαιώματος στην σύνταξη του προϋπολογισμού, της νομισματικής κυριαρχίας, της ασυλίας του Κράτους έναντι των πιστωτών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας αποτελούν τρανή απόδειξη του ότι το σχέδιο της αστικής τάξης ουδόλως είναι «πατριωτικό». Εκμηδενίζει την εθνική κυριαρχία, προκειμένου να παραμείνει προσδεδεμένη η χώρα στο στο άρμα των Δυτικών. Το δικό μας σχέδιο δεν συνιστά«πλειοδοσία» έναντι του αστικού, αλλά είναι ευθέως ανταγωνιστικό ως προς αυτό. Ανατρέπουμε το καθεστώς των μνημονιών και της νεοαποικιοκρατίας, οικοδομούμε νέο κράτος (μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης), προχωρούμε σε παραγωγική ανασυγκρότηση με προοδευτικά χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να αποσταθεροποιήσουμε τον ιμπεριαλισμό (μέσω της αποχώρησης της χώρας από ΟΝΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ), για να δημιουργηθούν και σε άλλες χώρες ελπιδοφόρες προοπτικές.

[1] Το πώς σαρώνονται τα μικρομεσαία στρώματα από τα Μνημόνια είναι προφανές. Το ασφαλιστικό και το φορολογικό νομοσχέδιο έχουν σαν στόχο τη συγκεντροποίηση κεφαλαίου, δηλαδή την ισοπέδωση των ελευθέρων επαγγελματιών προς όφελος των μεγάλων εταιριών (φαρμακεία, δικηγορικά γραφεία, αγρότες κλπ). Ίδια επιλογή έχει γίνει και σε επίπεδο ΕΕ, χωρίς αυτό να το κρύβεται. Η -με ζήλο- εφαρμογή από την ΕΕ της Βασιλείας 3 (των ίδρυση σφιχτών περιορισμών σχετικά με το ενεργητικό των τραπεζών σε βραχυχρόνιο αλλά και μακροπρόθεσμο ορίζοντα) έχει σαν αποτέλεσμα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μην μπορούν να αντλήσουν εύκολα κεφάλαια από τις τράπεζες, κάτι που αντικειμενικά θα ευνοήσει τους μεγάλους ομίλους που έχουν πρόσβαση σε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com