Η Charlie Hebdo, τα τέρατα και οι δράκοι:

Ένα φρικτό γεγονός και μία περίπλοκη συζήτηση.

Γράφει: Κώστας Φουρίκος - Kοινωνία + Κινήματα - 08/01/2015

Στο παραπάνω σκίτσο του Κάρλος Λατούφ αποτυπώνεται με συγκλονιστικό τρόπο (μία -τουλάχιστον- πλευρά) αυτού που συνέβη στο κέντρο του Παρισίου. Οι μαυροφορεμένοι τζιχαντιστές αιματοκυλίζουν τα γραφεία της Charlie Hebdo αλλά οι σφαίρες χτυπούν διαπερνώντας την εφημερίδα και ένα τζαμί. Ο σκιτσογράφος προφανώς υπονοεί ότι θύματα πέρα από τους αδικοχαμένους δημοσιογράφους είναι οι ίδιος ο μουσουλμανικός κόσμος και κερδισμένες οι φωνές της λεγόμενης «ισλαμοφοβίας». Και μάλλον πάλι δίκιο έχει…

Με μία τέτοια εισαγωγή αξίζει να υπογραμμίσουμε ξανά πως υπάρχουν κάποια γεγονότα που όντας τόσο σφοδρά και συγχρόνως περίπλοκα χρήζουν συνήθως μιας -έστω και λίγων λεπτών- απόστασης, συνδυασμένης με κάποια ψυχραιμία για να μπορέσεις να μιλήσεις γι αυτά και αυτό που θα πεις να έχει κάποιο νόημα. Ώστε να μην είναι δηλαδή ούτε αντανακλαστική αναδιατύπωση των ήδη συγκροτημένων απόψεων, θέσεων που έχεις, ούτε λαθροχειρία, ούτε απλά κάτι τετριμμένο και αυτονόητο.

Το γεγονός της επίθεσης στο Charlie Hebdo είναι ένα αντικειμενικά σφοδρό, φρικιαστικό, αποκρουστικό γεγονός απώλειας ανθρώπινων ζωών με τρόπο οδυνηρό και άδικο. Η καταμέτρηση από την επίθεση των δύο (+ ένας ακόμη που φαίνεται ότι συμμετείχε βοηθητικά στην επιχείρηση) μαυροντυμένων και ένοπλων, γαλλόφωνων, εξτρεμιστών – ισλαμιστών (ιδιότητα που φανερώνεται απροκάλυπτα από τα όσα φώναζαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης, τους δημοσιογράφους που έψαχναν κλπ.) έχει την θλιβερή καταμέτρηση των 12 νεκρών.

Δέκα δημοσιογράφοι – σκιτσογράφοι και δύο αστυνομικοί, ο ένας εκτελέστηκε εξ επαφής. Μεταξύ των νεκρών είναι και οι τέσσερις δημοφιλείς σκιτσογράφοι  Cabu, Tignous και Wolinski και Stephane Charbonnier, διευθυντής σύνταξης της Charlie Hebdo, όπως και ο αρθρογράφος οικονομολόγος, Bernard Maris. Είναι όμως και περίπλοκο ειδικά στο έδαφος των όσον συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον κόσμο της κρίσης από την Δύση μέχρι την Ανατολή.

Και έτσι το συμπέρασμα νούμερο ένα είναι: πως αυτό το γεγονός προστιθέμενο στα γεγονότα του Κομπανί, της Μοσούλης, της Αυτραλίας κ.α. μας δείχνουν ξανά πως ακόμη ένα τέρας έχει δημιουργηθεί στον κόσμο μας, ο τζιχαντισμός και στοχεύει πρώτα και κύρια όχι στους υποτιθέμενους ισχυρούς εχθρούς του, τους στρατούς των Ισραήλ και ΗΠΑ αλλά σε πολλούς «εχθρούς των φαινομενικά εχθρών του». Σε πολλές φωνές ελευθερίας και «κοσμικότητας», από τις αντάρτισσες του Κουρδιστάν μέχρι κάποιους από τους πιο ταλαχτούχους σκιτσογράφους στη Γαλλία.

Η Γαλλία και το παρελθόν της

Ας δούμε όμως και μία άλλη πλευρά: Από τους πρώτους που κυριολεκτικά έσπευσαν να καταδικάσουν την επίθεση στη Γαλλία ήταν το γαλλικό Συμβούλιο Μουσουλμανικής Πίστης (CFCM) λέγοντας ότι «συνιστά μια επίθεση εναντίον της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας», που εκπροσωπεί τους μουσουλμάνους της Γαλλίας. Ανακοίνωση εξέδωσε και το όλο CFCM (που πανευρωπαϊκά αποτελεί την μζικότερη οργάνωση μουσουλμάνων),  αλλά και η Ένωση Ισλαμικών Οργανώσεων της Γαλλίας (UOIF) που πρόσκειται στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Είναι σαφές ότι οι ίδιοι οι οργανωμένοι μουσουλμάνοι δείχνουν να αντιλαμβανονται ότι τέτοιες ενέργειες καθόλου δεν βοηθούν τους όποιους σκοπούς τους αλλά και ότι ο κόσμος στον οποίο αναφέρονται είναι ολοένα και πιο πολύ το τελευταίο διάστημα επιρρεπής στην ακτινοβολία ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων και ιδεών.

Λίγους μήνες πριν μάλιστα,  το παρακάτω βίντεο με τους νεαρούς γάλλους υπηκόους μέλη του ISIS που καίνε τα διαβατήρια τους είχε σοκάρει τη γαλλική κοινή γνώμη μαζί με την πληροφορία ότι η Γαλλία είχε κερδίσει την πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της Δύσης, όσον αφορά τους υπηκόους της που κατατάσσονται στον ISIS:

Ο τρόπος που στη Γαλλία αναπτύσσεται το εν λόγω φαινόμενο έχει όμως μάλλον και κάποια ιδιαίτερα στοιχεία. Εδώ και χρόνια μια σειρά γεγονότων από το Μίσος του Κασσοβίτς μέχρι τις εικόνες των μέσων ενημέρωσης από τα φλεγόμενα γαλλικά προάστεια, έχουν τραβήξει την προσοχή και του πιο ανυποψίαστου εντός και εκτός Γαλλίας για τον τρόπο που εκεί -πέραν όλων των άλλων εκρηκτικών κοινωνικών στοιχείων- συγκροτείται η περιθωριοποιημένη ζωή των μεταναστών (μουσουλμανικής πλειοψηφικά καταγωγής) πολλών γενιών κυρίως από τις χώρες – αποικίες της πάλαι ποτέ κραταιάς Γαλλίας. (Οι αναφορές του Σαρκοζί κατά τη διάρκεια των ταραχών και της όξυνσης της αστυνομικής βίας στα προάστεια ήταν χαρακτηριστική της επίσημης, νεοαποικιακής (χωρίς αποκίες πλέον), ρατσιστικής ρητορείας και πρακτικής με τον Σαρκοζί να δηλώνει ότι «θα καθάριζε όλους τους αλήτες ταραχοποιούς των προαστείων με μάνικες υψηλής πίεσης – karcher»). Το στοιχείο αυτό δεν είναι διόλου αμελητέο και θα επανέρθουμε αργότερα και πάλι σε αυτό…

Ο «δράκος» του τζιχαντισμού και το «τέρας» της ισλαμοφοβίας

Έχουμε ξαναμιλήσει από εδώ για τον τρόπο που το ISIS και το ευρύτερο ρεύμα του «τζιχαντισμού» συνδέεται με την ίδια την κυρίαρχη οικονομική και διπλωματική πολιτική των ισχυρών κρατών της ΕΕ, της Τουρκίας και των Η.Π.Α. Το συζητήσαμε είτε με αφορμή το Κομπανί και τον αγώνα των Κουρδων και άλλων πληθυσμών στη Συρία, είτε με τις μυστικές συμφωνίες και τους τρόπους με τους οποίους ενισχύθηκε από την Δύση  στα πλαίσια της αντι- Άσαντ Αντιπολίτευσης και μετέπειτα μέσω των πωλήσεων πετρελαίου. (Στην Ελλάδα πρόσφατα πέρασε στα ψιλά η είδηση για πλoίο συμφερόντων Μελισσανίδη που συνεπλάκη με δυνάμεις της Λιβύης κοντά στο λιμάνι της Ντέρνα, που σύμφωνα με ορισμένες αναφορές βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ISIS. Το πλοίο επιχείρησε να αποφύγει τον έλεγχο για την πιθανότητα να μεταφέρει μαχητές και οπλισμό προς το χαλιφάτο). Έχουμε προσπαθήσει ακόμη να δούμε τον τρόπο που η αμερικάνικη κατοχή του Ιράκ έστρεψε σουνίτικους πληθυσμούς στην αγκαλιά των ισλαμοφασιστών μέσω της καταπίεσης που δέχτηκαν.

Πρέπει όμως  να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα και τα ιδιαίτερα στοιχεία του τρόπου που αναπτύχθηκε το κέντρο της Ευρώπης  με τον καταστατικό ρατσισμό του για να αντιληφθούμε πως με διαφορετικό τρόπο συναντιούνται σήμερα οργισμένοι φονταμελιστές που έχουν μεγαλώσει σε τόσο διαφορετικά μέρη του κόσμου, από το Παρίσι μέχρι τη Μοσούλη. Πως η αφήγηση της Ούμα, της κοινωνίας των πιστών του Ισλάμ, που δέχεται τις επιθέσεις της Δύσης και «πρέπει να αντεπιτεθεί σκοτώνοντας τους άπιστους», γίνεται τραγούδι στα χείλη τόσο διαφορετικά μεγαλώμενων ανθρώπων από τη Ράκκα μέχρι τα Ηλύσια Πεδία. Πως η θρησκεία και ο φανατισμός καταφέρνει να γίνει ίσως συγκροτησιακό στοιχείο αυτοπροσδιορισμού και αντίστασης για απογοητευμένους νέους μετανάστες, «ξένους» στις ευρωπαϊκές χώρες. Όχι για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις τους, όχι για να τις φορτώσουμε απλά στις πλάτες της κυριαρχίας, όχι για να πούμε απλά «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» και στη συνέχεια ήσυχοι που κάναμε το καθήκον μας να γυρίσουμε πλευρό. Αλλά για να μπορέσουμε να φανταστούμε την επόμενη μέρα στην Ευρώπη και τον κόσμο χωρίς τη δυστοπία των αντίπαλων ολοκληρωτισμών που συγκρούονται.

Γιατί αν ένα τεράστιο κομμάτι της Ευρώπης από χτες θρηνεί ένα άλλο δεν διστάζει να δηλώνει πανηγυρικά ότι δικαιώθηκε. Δεν διστάζει στο όνομα της πράξης που υλοποίησαν δύο έως τρεις άνθρωποι να μιλάει συλλήβδην για το φανατισμό του Ισλάμ έναντι του δυτικού πολιτισμού, για τους μετανάστες που κατακλύζουν την γηραιά ήπειρο (και προφανώς είναι όλοι ένοχοι ή ύποπτοι), για τους φράχτες, τα τείχη, τα μέτρα καταστολής. Είναι η Λε Πεν, ο Σαμαράς (με μία ίσως από τις πιο ακροδεξιές δηλώσεις που έγιναν για το γεγονός ανά τον κόσμο σε χρόνο dt), o Γεωργιάδης, το  το αντιισλαμικό «κίνημα» Pegida στη Γερμανία. Ας σκεφτούμε όμως λίγο όταν ο Μπρέιβικ σκότωνε πριν λίγα χρόνια δεκάδες ανθρώπους επειδή ήταν σοσιαλιστές θα μπορούσε κανείς να μιλήσει συλλήβδην για ενοχή όλων των Ευρωπαίων και όλων όσων οι παραπάνω ακροδεξιοί διατείνονται ότι θέλουν να υπερασπιστούν σήμερα (τον χριστιανισμό και τον δυτικό πολιτισμό); Όχι, είναι η απάντηση. Και είναι ορθή. Άρα συμπέρασμα νούμερο δύο: ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους Λεπεν αυτού του κόσμου να χαμογελάνε (έστω και κρυφά) σήμερα. Πρέπει να τους κόψουμε το γέλιο στην πράξη θυμίζοντάς τους ότι -εν πολλοίς- στον καθρέφτη τους, βρίσκονται οι ISIS και οι φανατικοί αυτού του κόσμου. Και ότι αν το ISIS και τέτοιες επιθέσεις είναι όντως το τέρας, η σύνδεση αυτού του φαινομένου συλλήβδην με την ύπαρξη μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη και η αναβιώση ενός υπόρρητου θρησκευτικού – πολιτισμικού πολέμου είναι ο δράκος. Κι αυτός ο δράκος είναι πολύ επικίνδυνος…

Σάτιρα, αντικληρικανισμός και σύγκρουση πολιτισμών

Πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα και κλείνοντας μπορούμε να πούμε και το εξής: Αν κανείς αντιλαμβάνεται κάποια από αυτά που σε αδρές γραμμές επιχειρήθηκε να σταχυολογηθούν παραπάνω, τότε θα μπορουσε να μιλήσει λίγο ακόμη και για την ίδια την εφημερίδα Charlie Hebdo αφού σταθεί ξανά καταρχήν με συγκίνηση στη σκέψη γενναίων ανθρώπων δημοσιογράφων και σκιτσογράφων που χάθηκαν άδικα στα πλαίσια της προσπάθειας να πουν τη γνώμη τους και να σίγουρα να συμβάλλουν στα κοινά από την πλευρά του προοδευτικού στρατοπέδου. Θα μπορούσε όμως και να συζητήσει κανείς περαιτέρω, ασκώντας κάποια κριτική.

Γιατί κάποιος που θέλει να πολεμήσει την ανισότητα, την αδικία αλλά και τους ολοκληρωτισμούς που αυτή γεννάει και χρησιμοποιεί, οφείλει να μελετά με προσοχή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαμορφώνονται σε κάθε χώρο και χρόνο και να λειτουργεί ανάλογα. Οφείλει να δει πως με τη δράση του δεν πρέπει να απομακρύνει και να περιθωριοποιεί και άλλο αυτούς που κάπου, κάπως κάποτε σε μια πόλη, σε μία χώρα ή σε μία ηπειρο τοποθετήθηκαν στο περιθώριο, στη βάση του χρώματος, της φυλής ή της θρησκείας.

Και εδώ φυσικά δεν μας ενδιαφέρει η άποψη των μουφτήδων, των μουλάδων και των παπάδων. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη αυτών που θίγονται γενικά και αόριστα όσον αφορά τα θρησκευτικά τους αισθήματα θέλοντας να βάλουν «όρια στη σάτιρα». Ούτε η άποψη αυτών που έχουν ήδη περάσει τον Ρουβίκωνα και κατατάσσονται ή θέλουν να καταταγούν σε ισλαμικούς στρατούς  και χαλιφάτα. Μας ενδιαφέρει αποκλειστικά το πως δεν θα ενισχύονται οι κραυγές του μίσους και πως δεν θα πετιούνται ακόμη μακρύτερα αυτοί που έχουν βρεθεί στο περιθώριο (ως μουσουλμάνοι στη συγκεκριμένη περίπτωση) και αντιδρούν πολλές φορές σε αυτό δηλώνοντας ότι είναι περήφανοι για την καταγωγή, τη θρησκεία και το χρώμα τους (καταλήογντας μέχρι τις γνωστές απάνθρωπες αποκλίσσεις). Έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο και δεν είναι μόνο των καιρών μας. Ας σκεφτούμε λόγου χάρη στις ΗΠΑ αρκετοί (εξ αυτών και και πολλοί διάσημοι όπως ο Μωχάμεντ Άλυ) όταν το αρφροαερικάνικο κίνημα ήταν ήταν στα ντουζένια του ως αντίδραση αλλάζαν όνομα και ασπάζονταν το Ισλαμ ξεκόβοντας πολιτικά και πολιτισμικά από ένα κράτος που τους συμπεριφέρηθηκε με τον χειρότερο τρόπο….

Σε αυτή και μόνο τη βάση ένα πρωτοσέλιδο όπως το παρακάτω, δεν φαίνεται να προσφέρει καλές υπηρεσίες και μπορούμε να πούμε ότι δεν θα το επιλέγαμε για την πλαισίωση του λόγου μας. Και αυτό ας το δει κανείς σαν άποψη για την επόμενη μέρα στην Γαλλία, την Ελλάδα, τη Συρία, την Ευρώπη, τον πλανήτη που μπορεί και πρέπει να κατατεθεί προς αυτούς που θέλουν να συνεχίσουν να αγωνίζονται υπέρ της προστασίας της διαφορετικότητας και ενάντια στους μισαλλόδοξους, ακάθαρτους και καθαγιασμένους όλων των εθνικών και θρησκευτικων στρατοπέδων αυτού του κόσμου:

Ιούλιος του 2013 κι ενώ ο στρατός σφαγιάζει διαδηλωτές στην Αίγυπτο. Εξώφυλλο της Charlie Hebdo όπου αναγράφεται: «Σφαγή στην Αίγυπτο. Το Κοράνι είναι σκατά. Δεν μπορεί να σταματήσει τις σφαίρες.»

Τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι συντελεστές της εφημερίδας με το εν λόγω πρωτοσέλιδο είναι δύσκολο να περιγράψουμε με ακρίβεια. Σε ποιους ήθελαν να απευθυνθούν, ποια άποψη να ενισχύσουν και αν θεωρούν ότι το κατάφεραν. Πάντως με ευκολία μπορούμε να φανταστούμε ότι στη θέα του σίγουρα γέλασε η Λε Πεν και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ενώ απελπίστηκε κάποιος μουσουλμάνος που στοχοπροσηλωμένα επιχειρεί να αντιταχθεί στις ρητορείες του μίσους και της τζιχάντ…

Αποτελεί αυτό μία ολοκληρωτική μομφή και μια προσπάθεια πλήρους απαξίωσης της εφημερίδας με την πολύ σημαντική ιστορία (που τις απαρχές της, τις έχει στην ταραγμένη εποχή του Μάη του ’68); Σίγουρα όχι. Η στάση της απέναντι στους ισχυρούς της γαλλικής πολιτικής σκηνής, στον καθολικισμό, στους ακροδεξιούς της Λε Πεν είναι αναμφισβήτητη και εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα ωραίο αφιέρωμα του luben.tv με το οποίο σε γενικές γραμμές συμφωνούμε.

Ένα ακόμη συμπέρασμα όμως που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι σημασία σε κάτι που λες έχει και το πως το λες, το που το λες και το πότε. Με μια τέτοια κριτική, δεν τίθεται ζήτημα για το «αν επιτρέπουμε ή όχι και ποια σάτιρα», αν «βάζουμε όρια», αν «πειθαρχούμε με τον καθωσπρεπισμό». Τίθεται ζήτημα ιεράρχησης, τρόπου εκφοράς της παρέμβασης και εν τέλει ευστοχίας. Η αδυναμία που πολλές φορές έχουν επιδείξει οι δυτικοί προοδευτικοί (και τίμιοι ριζοσπάστες εντός αυτών πολλές φορές) σχολιαστές να κατανοήσουν τον ρατσισμό και την εθνική καταπίεση που αναπαράγεται στις ίδιες τους τις χώρες, καθιστά δυστυχώς το έργο τους (πολλές φορές και άθελά τους) διαστρεβλωμένο και μεταμορφωμένο σε εργαλείο προπαγάνδας του δυτικού ιμπεριαλισμού, των επεμβάσεων, των πολέμων και της εσωτερικής καταπίεσης. 

Αν ένας καθολικός μετανάστης εργάτης από τις Φιλιππίνες που διαμένει στο Κατάρ και που πιθανότατα ζει και εργάζεται εκεί σε άθλιες συνθήκες (και έχει δει πολλούς συναδέλφους του ακόμη και να γυρνούν πίσω στην πατρίδα τους σε φέρετρα) επιχειρήσει να κριτικάρει και να σατιρίσει την βασιλική δυναστεία Αλ Θανί που ηγείται της χώρας δηλώνοντας πιστή στο Κοράνι την ώρα που καταπιέζει άλλους μουσουλμάνους έργατες είναι ένα πράγμα. Και είναι ένα άλλο πράγμα μια φαινομενικά ίδια σάτιρα στη Γαλλία, η οποία έχει ακόμη νεοαποικιακή σχέση με μουσουλμανικές χώρες και πληθυσμούς όπως η Αλγερία, η Μαυριτανία, η Σενεγάληκαι άλλες και η οποία διατηρεί τραγικές συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας για τέτοιους φτωχούς μετανάστες τους οποίους η γαλλική αστυνομία έχει αναφερθεί να συμπεριφέρεται με τον χειρότερο τρόπο (ακόμη και δολοφονώντας τους χωρίς συνέπειες).

Γιατί ζούμε σε αυτή τη ρημάδα την εποχή που όλων σχεδόν των ειδών οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα (επαν)έρχονται στο προσκήνιο αρκετές φορές ενισχυμένες ποιοτικά και ποσοτικά με τέτοια σφοδρότητα που αποτελούν μια σχεδόν νέα πραγματικότητα. Και εντός αυτής της εποχής (και περιοχής) πρέπει πολλές φορές να διαλέγουμε με προσοχή τα βέλη και τους στόχους μας. Να μην τα σπαταλάμε ανέξοδα και να μην αστοχούμε εύκολα και συχνά.

Γιατί ακόμη δυστυχώς δεν εχουμε ούτε την πολυτέλεια να θρηνήσουμε τος νεκρούς μας με την ησυχία μας και όπως τους αξίζει. Αφού στο Παρίσι ήδη ξεκίνησαν οι επιθέσεις «εκδίκησης» σε περιοχές και χώρους λατρείας των μουσουλμάνων. Αφού η κυρίαρχη πολιτική, δημοσιογραφία και αφήγηση παραμονεύει να μεταμορφώσει ακόμη και αυτό το θρήνο, σε νέο μίσος, σε νέο θρήνο, σε νέα συμφορά. Κι εμείς έχουμε υποσχεθεί να μην την αφήσουμε να τα κάνει όλα αυτά. Άρα είναι ώρα να προετοιμαστούμε και να μην ανεχτούμε καμία περιστολή της ελευθερίας στο όνομα της χτεσινής (και όποιας παρόμοιας επίθεσης). Περισσότερη ελευθερία και «λιγότερο περιθώριο» είναι η απάντηση και την δίνουν πολύ λιγoτερο «ακραίοι» αρθρογράφοι από εμάς (δες αυτό στον Guardian). Τώρα είναι η ώρα να αντιταχθούμε περισσότερο στις πολεμικές εκστρατείες μίσους και κέρδους της «πολιτισμένης» Δύσης στην «απολίτιστη» Ανατολή. Τώρα είναι η ώρα να μην αφήσουμε ούτε σπιθαμή σην αντιμετώπιση του δηλητηρίου του ισλαμοφασισμού με περισσότερο δηλητήριο από τους «δικούς μας» φασίστες.

Μέχρι η αγάπη να νικήσει…

[Υστερόγραφο:

Ένα ακόμη άρθρο που αξίζει να διαβάσετε σε σχέση και με την τελευταία προβληματική του παρόντος άρθρου είναι αυτό, πάλι από το φίλιο luben.tv . Εδώ κατά τη γνώμη μας με τη μεταφορά της Charlie Hebdo στην ελληική πραγματικότητα θέτει με πιο εύστοχο τρόπο το ερώτημα αλλά και τη στοχοθεσία: Απευθύνεται στους δικούς μας «χριστιανοταλιμπάν» και «σοβαρούς δεξιούς» (όλων των χρωμάτων) που έσπευσαν υποκριτικά να ταυτιστούν με τους δημοσιογράφους της Charlie στο όνομα των δυτικών αξιών, ξεχνώντας μάλλον ότι αν αυτοί γράφανε ή σκιτσάρανε στην Ελλάδα αυτούς πρώτους από όλους θα είχαν περιλάβει. Γενικώς αν θέλετε αυτός είναι μάλλον ένας «χρυσός κανόνας» στα πλαίσια της πολύπλοκης εποχής που ζούμε: Αντιμετώπισε πρώτα τον δικό φασίστα (γιαλαντζί ή ορίτζιναλ) που έχεις δίπλα σου, στη γειτονιά σου, στην πολη σου, στη χώρα που ζεις. Και ας σκούζει αυτός και ας σε ρωτάει αν κάνεις κάτι για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ και τον Χομενί (υποκριτικά το λέει, ξέρει ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, αφού ζεις στο Παγκράτι και όχι στη Ράκκα, στην Πιον Γιάνγκ ή στην Τεχεράνη..)

Και πάλι όμως ένα ερώτημα (μικρό) προς περαιτέρω συζήτηση. Σε σχέση με το «προκλητικό» πρώτο σκίτσο της Αγίας Τριάδας: Όταν θέλεις να αντιπαρατεθείς με το παπαδαριό, την ελληνορθόδοξη εκκλησία που έχει πάρει πολλές φορές θέση υπέρ της αντίδρασης ιστορικά σε αυτή τη χώρα (από τα Δεκεμβριανά μέχρι τη χούντα και από τις ταυτότητες μέχρι τις επερχόμενες εκλογές) θα διαλέξεις κάτι τόσο προκλητικό που θα απομακρύνει από το συλλογισμό σου a priori ένα μεγάλο κομμάτι στο οποίο θέλεις να απευθυνθείς ή μπορείς με όλους τους τρόπους από τους πιο σοβαρούς μέχρι τους πιο αστείους να κάνεις άλλες πιο αποτελεσματικές επιλογές; Εν τέλει το ερώτημα είναι το εξής: Σε απασχολεί στα πλαίσια μιας τέτοιας προσπάθειας το επίπεδο της μέσης συνείδησης του κόσμου στον οποίο απευθύνεσαι, όχι με όρους υποταγής σε αυτό, αλλά με όρους που να παίρνεις υπ όψιν σου την δεδομένη κατάστασή του ώστε να την αλλάξεις;]

Αναδημοσίευση από: http://www.toperiodiko.gr/