«Καθένας σ' αυτόν τον τόπο γράφει τη δική του ιστορία. Αλλος με θυσία αγώνα και αίμα κι άλλος με φανταχτερά πετραχήλια, φανφάρες και φραμπαλάδες.
Τούτος ο τόπος γέννησε και τον Παπαφλέσσα και τον Γρηγόριο τον Ε'. Παιδιά και οι δυο του ίδιου Θεού. Ποιος κρίνει; Ποιος συγχωρεί και ποιος δε λησμονεί; Ιδού η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα χρυσά και τα αιματοβαμμένα ράσα. Εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι ας αποδώσουμε δικαιοσύνη!..»
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ (κατά κόσμον Απόστολος Αποστολίδης), γεννήθηκε στη Νικομήδεια (Ορτάκιοϊ) της Βιθυνίας (Μ. Ασία) το 1883. Ήταν ανιψιός του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ'. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Υπηρέτησε στο Πατριαρχείο ως Πατριαρχικός διάκονος και κωδικογράφος και κατέληξε Δευτερεύων των Πατριαρχικών διακόνων.
Στις 26/04/1914 εκλέχθηκε μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων στην Ανατολική Θράκη και αγωνίστηκε για την κατάπαυση των ανθελληνικών διωγμών που είχαν εξαπολύσει οι Νεότουρκοι του Κεμάλ εναντίον του ντόπιου πληθυσμού, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον ελληνικό πληθυσμό στις εστίες του. Οργάνωσε εκκλησιαστικά, διοικητικά και εκπαιδευτικά τη Μητρόπολη, ενώ βοήθησε ομάδες Ελλήνων ανταρτών και τον Ελληνικό Στρατό.
Διατέλεσε Συνοδικός και μέλος πολλών επιτροπών του Πατριαρχείου. Για την πολύπλευρη πατριωτική του δράση καταδικάστηκε σε θάνατο από τους κεμαλικούς το 1923.
Φυγαδεύτηκε στον Πειραιά με μεθοδευμένες ενέργειες του Πατριάρχη Μελετίου και τη συνεργασία των Συμμάχων. Εκλέχθηκε μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων από το 1923 μέχρι το 1945.
Μια έκκληση, τον Αύγουστο του 1936, προς την κυβέρνηση του Μεταξά στην οποία περιέγραφε τα προβλήματα του λαού της Δυτ. Μακεδονίας και κατήγγειλε την παραμέληση της περιοχής θεωρήθηκε πράξη αντίστασης στη δικτατορία του Μεταξά και του στοίχισε εξάμηνη εξορία στον Άθω.
Την περίοδο της Κατοχής στην Κοζάνη αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη. Με κάθε τρόπο βοηθούσε το λαό με συσσίτια και τον προέτρεπε με δημόσια κηρύγματα σε ένοπλη αντίσταση κατά των κατακτητών. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις συνομιλίες και στην σύνταξη «Πρωτοκόλλου Τιμής» μεταξύ του ΕΑΜ και 40 αξιωματικών του τακτικού στρατού που υπογράφτηκε μέσα στη Μητρόπολη Κοζάνης. Ανέλαβε πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΕΑΜ Κoζάνης και, κυνηγημένος από τους ναζί, βγήκε στο βουνό το 1943 με μαχητές του ΕΛΑΣ.
Την ίδια εποχή, ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος και η δήθεν νόμιμη κυβέρνηση, κρυμμένοι στο Κάιρο με τον βασιλιά τους, δεν αγωνίστηκαν, δεν υπέφεραν από την κατοχή.
Τον Μάρτη του 1944 ιδρύεται η ΠΕΕΑ (Πανελλήνια Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης), η κυβέρνηση του βουνού.
Ο Ιωακείμ Κοζάνης εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ στο πλαίσιο δημοκρατικών εκλογών σ' όλη την ελεύθερη Ελλάδα. Για πρώτη φορά, οι γυναίκες εκλέγουν και εκλέγονται. Με τη στήριξη του μητροπολίτη, η ΠΕΕΑ ήταν η πρώτη ελληνική κυβέρνηση που κατοχύρωσε στην πράξη τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα των Ελληνίδων.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε πνευματικό ηγέτη του ΕΑΜ. Παρέμεινε στην έδρα της ΠΕΕΑ, στους Κορυσχάδες, ως την απελευθέρωση.
Η Αθήνα απελευθερώθηκε τον Οκτώβρη του 1944. Εκπληρώνοντας πιστά τις σχετικές πρόνοιες της ταπεινωτικής για την Εθνική Αντίσταση Συμφωνίας του Λιβάνου (Μάης 1944), ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ, το δοσίλογο κράτος των Αθηνών και η δήθεν νόμιμη κυβέρνηση του Καΐρου προκάλεσαν τα Δεκεμβριανά. Μετά την τραγική Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945), εξαπλώθηκε η λευκή τρομοκρατία κατά του δημοκρατικού λαού.
Η Σύνοδος της Εκκλησίας αποφάσισε στις 12/04/1945 την έκπτωση και μετέπειτα καθαίρεση του μητροπολίτη Ιωακείμ καταγγέλλοντας την προσχώρησή του στις γραμμές των αγωνιστών του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης με την αριστερά.
Ο Ιωακείμ Κοζάνης προσπάθησε επανειλημμένα για την κατάπαυση του Εμφυλίου με προτάσεις προς τον πρωθυπουργό Σοφούλη. Ο τελευταίος αποτέλεσε, μαζί με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον εκλεκτό πολιτικό των Βρετανών λόγω εχθρότητάς του προς το ΕΑΜ. Ο Σοφούλης συζήτησε το θέμα το δεύτερο εξάμηνο του 1947 με τον βασιλιά Παύλο, ο οποίος αρνήθηκε κάθε πρωτοβουλία ειρήνευσης του Ιωακείμ Κοζάνης «γιατί οι Αμερικάνοι δεν θα το επέτρεπαν».
Με τη λήξη του Εμφυλίου, ο ιεράρχης του λαού συμμετείχε ενεργά στις διαβουλεύσεις για τη δημιουργία πολιτικού αριστερού φορέα. Μεταβλήθηκε σε υποστηρικτή του Γιουγκοσλάβου ηγέτη Τίτο και συμμετείχε στο Κίνημα Ειρήνης τη δεκαετία του 1950.
Όταν αποκαταστάθηκε το όνομα του, ο φλογερός Μητροπολίτης δεν ήταν στη ζωή.
Πέθανε το 1962 στην Αθήνα, στο Παγκράτι.
Στον αγωνιζόμενο λαό, άφησε ένα μεγάλο παράδειγμα ανθρωπιάς, πατριωτισμού και κοινωνικής προσφοράς, πίστης στη δημοκρατία και τη λευτεριά, στην αξιοπρέπεια και στην ισότητα όλων των ανθρώπων.
Δεν διέθετε ούτε Αρχονταρίκι ούτε χρησιμοποιούσε υπηρεσιακό αυτοκίνητο με οδηγό, με έξοδα του λαού. Ότι είχε, το δώρισε. Ότι είχε σε χρήμα, το άφησε στις φιλόπτωχες αδελφότητες Κοζάνης, Σερβίων και Βελβενδού. Χάρισε την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και την αρχιερατική του στολή στο Μητροπολιτικό ναό Κοζάνης Αγίου Νικολάου.
38 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό του, τον Νοέμβριο του 2000, η Σύνοδος της Εκκλησίας αποφάσισε την μετά θάνατον αναγνώριση και ηθική αποκατάσταση του Μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ, του Μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιου και κληρικών που συμμετείχαν στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.