Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε η συζήτηση περί αποχής να δίχασε περισσότερο τον ελληνικό λαό. Έναν λαό, ο οποίος σε μεγάλο ποσοστό αρέσκεται να κλασαυχενίζεται ότι τα ξέρει όλα.
Αμέτρητοι παντογνώστες που δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους μία σελίδα από ένα εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου ή πολιτικής επιστήμης, που δεν έχουν μελετήσει τις ιστορικές καταβολές του θεσμού των εκλογών, που δεν έχουν ξεφυλλίσει παλιά και καινούργια βιβλία κοινωνικής ψυχολογίας, παίρνουν στα χέρια τους το πληκτρολόγιο και αρχίζουν να ξεφωνίζουν όσους τολμούν να αρθρώνουν λόγο εναντίον της «έξυπνης δικτατορίας» και υπέρ της αποχής.
Προσπαθώντας να μείνω πιστός στις αρχές που διέπουν μια αντικειμενική επιστημονική έρευνα, αρχικώς αμφιταλαντεύθηκα πολύ για το αν η ορθή λύση στην παρούσα, πρωτόγνωρη ιστορική συγκυρία είναι η αποχή.
Εν συνεχεία, ξεκίνησα να μελετώ πλήθος βιβλίων και άρθρων που πραγματεύονταν την αποχή ως συνειδητή στάση των εν δυνάμει ψηφοφόρων σε συνδυασμό με τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογικών αναμετρήσεων από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Όσο πιο πολύ μελετούσα, τόσο περισσότερο ενισχυόταν η πεποίθησή μου ότι τελικώς οι εκλογές δεν είναι παρά ένα τηλεπαιχνίδι για την εξουσία που απευθύνεται σε πελάτες και όχι σε πολίτες, σε βρεφοποιημένους καταναλωτές προϊόντων οι οποίοι θαμπώνονται από επιδειξιομανείς σταρ.
Ταυτοχρόνως, γινόταν ολοένα και πιο σαφές ότι ιδίως οι εκλογές που διεξάγονται στις σημερινές μεταδημοκρατίες στοχεύουν στην καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι κυρίαρχος είναι ο λαός, ενώ στην πραγματικότητα κυρίαρχος είναι όποιος έχει την γνώση να κατασκευάζει την εικόνα των υποψηφίων ή να χρηματοδοτεί «την παροχή επαγγελματικών υπηρεσιών σε θέματα πολιτικού σχεδιασμού, τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης και τις προεκλογικές εκστρατείες, με αντάλλαγμα την ευνοϊκή μεταχείριση των συγκεκριμένων επιχειρήσεων από το κόμμα όταν είναι στην κυβέρνηση» (Κράουτς, Μεταδημοκρατία, μτφ.: Αλ. Κιουπκιολής, εκδ. Εκκρεμές, Αθήνα 2006, σελ. 142).
Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένας ακόμη «πόλεμος» που διεξάγεται από «αόρατους εχθρούς» των πολιτών, οι οποίοι κάνουν το παν για να εκμαιεύσουν την λαϊκή συναίνεση ή, ακόμη καλύτερα, να βιάσουν συνειδήσεις. Άπαξ και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι πεισθούν να προσέλθουν στις κάλπες, αδιάφορο υπέρ ποίου κόμματος θα κατακυρωθεί το ψηφοδέλτιο, ο «πόλεμος» κερδήθηκε.
Διότι τα φαινομενικώς διαφορετικά κόμματα στην πραγματικότητα αποτελούν μουσικά όργανα μιας ολοκληρωτικού τύπου ορχήστρας που παίζει υπό την καθοδήγηση του ίδιου μαέστρου. Όποιο πρόσωπο κι αν βρεθεί στα έδρανα της Βουλής, η ορχήστρα θα εξακολουθήσει να παίζει την ίδια μελωδία (της δυστυχίας), γιατί σημασία δεν έχει η ταυτότητα του οργανοπαίκτη αλλά η στέρεη υποδομή του συστήματος.
Όπως σε μια εγκληματική οργάνωση εναλλάσσονται πρόσωπα που υπηρετούν τους προκαθορισμένους σκοπούς της, έτσι και σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς τα πρόσωπα που εργάζονται γι’ αυτό είναι αναλώσιμα ροδάκια του συστήματος.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, όποιος κι αν ψηφισθεί, δεν θα καταφέρει να αλλάξει ούτε μια τρίχα από το status quo, αντιθέτως θα γίνει εξάρτημα του καθεστώτος.
Κατέληξα, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι κάθε ψηφοδέλτιο στην κάλπη ισοδυναμεί με ένα λιθαράκι που συμβάλλει στην εδραίωση της «έξυπνης δικτατορίας», την οποία είχαμε μεν την τύχη να βιώσουμε στην μέχρι σήμερα μεγαλύτερη έντασή της λόγω της τριετίας του κορωνοϊού, πλην όμως, λίγες μόλις ημέρες πριν από την διεξαγωγή των εκλογών, συμπεριφερόμαστε πάλι όπως και προ κορωνοϊού.
Εφόσον κάθε δικτατορία (είτε συμβατική είτε «υβριδική»-«έξυπνη») συνεπάγεται την άρνηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της αξίας του ανθρώπου, κάθε αφυπνισμένος και συνειδητοποιημένος πολίτης θα όφειλε να αρνηθεί την άρνηση, απέχοντας από το κόλπο της κάλπικης κάλπης.
Σε ένα κείμενο του 1973 βρήκα την ωραία φράση ότι «ο άνθρωπος που δρα σύμφωνα με τη συνείδησή του δεν αποτυχαίνει ποτέ». Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η συνειδητή αποχή από τις εκλογές είναι από μόνη της μια νικηφόρος (συνεπής και αξιοπρεπής) επιλογή, η σημασία της οποίας δεν εξαρτάται από την στάση που θα κρατήσουν οι υπόλοιποι πολίτες.
Η συνειδητή αποχή επικυρώνει την ιδιότητά μου και την αξία μου ως ελεύθερου ανθρώπου.
Απέχω, άρα υπάρχω!
ΥΓ: Κάποιοι με λοιδόρησαν για τις θέσεις μου, κάποιοι άλλοι μου πέταξαν το γάντι. Το σήκωσα γράφοντας ένα κείμενο 50 σελίδων, επιδιώκοντας να παραθέσω την δέουσα τεκμηρίωση. Για να δούμε τώρα πόσα απίδια χωράει ο σάκος.
Το κείμενο ΕΔΩ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.