Καληνύχτα;

Το 1906, ο γερμανικής καταγωγής επιστήμων Alois Alzheimer περιγράφει για πρώτη φορά τη νόσο του Alzheimer στο ευρύ κοινό, μιας ασθένειας άρρηκτα συνυφασμένης με την άνοια, μιας ασθένειας ικανής να στοιχειώσει το νου εκατομμυρίων ανθρώπων ανά την υφήλιο.Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, ο αριθμός των ηλικιωμένων ατόμων που προσβάλλεται από την προαναφερθείσα νόσο αυξάνεται δραματικά τα τελευταία χρόνια, με τους απανταχού ειδικούς να συνιστούν στα άνω των 65 ετών άτομα να εστιάσουν στα δυσχερή συμπτώματά της έγκαιρα. Ωστόσο, παρά την όποια προσπάθεια ειδικών και μη, η εν λόγω ασθένεια δρα αποτελεσματικά, εγκλωβίζοντας πρόσφορο έδαφος του εν λειτουργία εγκεφάλου, διαγράφοντας αναμνήσεις, εμπειρίες και… πρόσωπα, ενώ η μη αντιστρεψιμότητα της κατάστασης την κατατάσσει ευθέως ανάμεσα στις πιο επιβλαβείς παθήσεις. Το προσβαλλόμενο θύμα δεν μπορεί πλέον να αντιληφθεί, έστω, συγκυρίες και καταστάσεις, με το θάνατο να λογίζεται ως η κύρια οδός. Επιπλέον, το Alzheimer, προκειμένου να επεκτείνει την παρουσία του στην… αιωνιότητα, καλλιεργεί νέες μορφές και υποστάσεις, που στόχο τους έχουν την ανόρθωση της άνοιας. Μια από τις καιριότερες μορφές του, λοιπόν, είναι και το «βραδινό σύνδρομο», με βάναυσες και επικίνδυνες συνέπειες να καταλαμβάνουν κάθε του κίνηση.

Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό από την ονομασία του, το «βραδινό σύνδρομο» εμφανίζεται τις πρώτες ώρες της έλλειψης φωτός, λεηλατώντας κάθε προϊόν λογικής και σκέψης του παθόντα, ο οποίος βυθίζεται με την πάροδο του χρόνου σε μια άβυσσο κατάθλιψης, λύπης και ξαφνικών ξεσπασμάτων, ακόμα και εναντίον του ίδιου του εαυτού του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, λοιπόν, η νοητική ικανότητα καταστρέφεται, με τα νεύρα, την αϋπνία και τον κίνδυνο να διαδέχονται το ένα το άλλο, με κοινή αφετηρία και κοινό αποτέλεσμα, τη ψυχολογική κατάπτωση του ατόμου, που υποφέρει ενδόμυχα, παρά την όποια επίδραση της άνοιας σε αυτό, αντιλαμβανόμενο τον εκτροχιασμό συναισθημάτων και λογικής που υφίσταται. Η έλλειψη φωτός ισοδυναμεί με την απώλεια της ψυχικής ευωδίας, ισοδυναμεί με την σταδιακή υπονόμευση του καλλιεργικού φωτός. Ειρωνεία…

Τα πιο οξυνόμενα προβλήματα της νόσου γίνονται αντιληπτά καθ’ όσο το άτομο προσπαθεί να κοιμηθεί, κάτι που εν τέλει σπάνια υλοποιείται, με αποτέλεσμα την υπολειτουργία του. Τότε, τα επίπεδα του νευρολογικού του συστήματος ξεφεύγουν του επιτρεπτού, γεγονός που αποφέρει και την αυξανόμενη πιθανότητα σύγκρουσης με κάποιο άλλο μέλος της οικείας, γεγονός που δεν μπορεί να αποφευχθεί ή να περιοριστεί στο εξής. Ο αποπροσανατολισμός, η σύγχυση και η συνεχής ένταση του οργανισμού απαρτίζουν το «βραδινό σύνδρομο», που αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δύναται να επουλωθεί τάχιστα, οξύνει το ψυχικό κλονισμό των παθόντων, με τις προστριβές και τις δυσλειτουργίες να φθείρουν, περίπου, το 40% όσων έχουν εμφανίσει μερικά από τα συμπτώματα του Alzheimer, αποδεικνύοντας την άρρηκτη σχέση ανάμεσά τους, ειδικά όσο τα επίπεδα της άνοιας διογκώνονται.

Η αλήθεια είναι ότι οι ειδήμονες δεν έχουν καταγράψει επίσημα τα κύρια αίτια του «βραδινού συνδρόμου», ωστόσο έχουν στρέψει την προσοχή τους στην ανωμαλία του κιρκάδιου ρυθμού που λαμβάνει χώρα στον οργανισμό, δηλαδή της περιοδικής βιολογικής διαδικασίας που ρυθμίζει τις ζωτικές ανάγκες του ατόμου, όπως η τροφή και ο ύπνος. Η μεταβολή του κιρκάδιου ρυθμού, από κοινού με την απουσία φωτός, προκαλεί σύγχυση και άγχος, ενώ η περιορισμένη έκθεση στον ήλιο είναι ικανή να μεταβάλλει τη ροή ορισμένων ορμονών και βιοχημικών αλληλουχιών, όπως η ντοπαμίνη και η μελατονίνη, η ποικιλομορφία των οποίων διογκώνεται ή εξανεμίζεται, δημιουργώντας προβλήματα. Επιπρόσθετα, όπως προαναφέρθηκε, η κατάσταση οξύνεται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του ασθενή να κοιμηθεί το βράδυ, μιας προσπάθειας που δεν υλοποιείται, με συνέπεια την υπερβολική αντίδραση του οργανισμού του, τόσο σε αντικείμενα όσο και σε άτομα του κοντινού περιβάλλοντος, συμβάν που συνοδεύεται με ακούσματα μη υπαρκτών ήχων ή την εποπτεία έντονων σκιών.

Προκειμένου να δοθεί λύση από το ιατρικό επιτελείο, θα πρέπει να υπάρχει και αναγνωρισμένη πηγή πρόκλησης του συνδρόμου. Εφόσον οι αιτίες εξετάζονται ακόμα, η επίλυση της νόσου κρίνεται αδύνατη. Βέβαια, το στενό οικογενειακό πλαίσιο του ασθενή θα μπορούσε να περιορίσει κάποιες συνήθειές του, όπως η κατανάλωση καφέ και ο υπέρ του δέοντος μεσημεριανός ύπνος, με απώτερο στόχο την εξάντληση που θα αποφέρει και μια ήσυχη νυχτερινή παρουσία. Τέλος, τα όποια ωράρια ύπνου και η καθημερινή ρουτίνα οφείλουν να τηρούνται με ευλάβεια, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις μπορούν να επιστρατευτούν ενέσεις μελατονίνης, για να επανέλθει η ισορροπία στη τάξη των ορμονών…

ΠΗΓΗ: https://www.maxmag.gr/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com