Η παρακμή της ΕΕ και η Μόσχα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η αντι-ρωσική υστερία στην Ευρώπη πολλαπλασιάστηκε σε ένταση τη στιγμή που εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Τραμπ και η προοπτική μιας κάποιας ειρηνικής διευθέτησης στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Εξ ίσου εντυπωσιακό και αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι (κατά μόνας και ως σύνολο στην Ε.Ε.), αμέσως με την εμφάνιση της προοπτικής της ειρήνης, επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στην πολεμική βιομηχανία, τους εξοπλισμούς και τις πολεμικές προετοιμασίες.

Είναι, πραγματικά, αστεία τα όσα έχουν δημοσιευτεί τις τελευταίες βδομάδες στον ευρωπαϊκό Τύπο περί του κινδύνου που αντιμετωπίζει η Ευρώπη από τον δικτάτορα Πούτιν, ο οποίος, μετά την Ουκρανία, έχει βάλει στο μάτι ευρωπαϊκά εδάφη.

Η προχειρότητα και η βιασύνη με την οποία το ευρωπαϊκό κατεστημένο σπεύδει να δημιουργήσει και να υποδείξει στους Ευρωπαίους πολίτες τον εχθρό (Ρωσία του Πούτιν) περιγράφει την αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει.

Επιπλέον, η κατεύθυνση κολοσσιαίων οικονομικών πόρων στην πολεμική βιομηχανία (προκειμένου η Ε.Ε. να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τους Ρώσους) περιγράφει και το παραγωγικό αδιέξοδο της πάλαι ποτέ ακμαίας ευρωπαϊκής (γερμανικής κατά βάση) οικονομίας.

Η επιλογή της νέας αμερικανικής διοίκησης υπό τον Τραμπ είναι σαφής και περιγράφει μια στρατηγική επιλογή που έχουν υποστηρίξει εδώ και δεκαετίες «τιτάνες» (Κίσινγκερ, Μπρζεζίνσκι κ.λπ.) θεωρητικοί των Διεθνών Σχέσεων, προκειμένου οι ΗΠΑ να διαιωνίσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποτρέψουν με κάθε κόστος τη σινορωσική προσέγγιση.

Οι διακηρύξεις του Τραμπ, ακόμη και πριν εκλεγεί, περί του τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία, και οι έντονες διπλωματικές διεργασίες που ήδη εξελίσσονται με στόχο τον τερματισμό του πολέμου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια «διόρθωσης» των αμερικανικών επιλογών που επί διοίκησης Δημοκρατικών/Μπάιντεν συνέβαλλαν στην ώθηση της Ρωσίας προς την κινεζική αγκάλη.

Με τον νέο σερίφη (Τραμπ) στην πόλη, τα πράγματα φαίνεται πως αλλάζουν και αυτό δεν αρέσει στους Ευρωπαίους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως θα είναι το αντάλλαγμα για τον κατευνασμό της Ρωσίας, προκειμένου να φρενάρει την εμβάθυνση των σχέσεών της με την Κίνα.


►Ο «αυτοκτονικός ιδεασμός» της Ευρώπης στην Ουκρανία και το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα
Του Χρήστου Καπούτση

Κι απ’ αυτό το σημείο και έπειτα γίνεται ορατό το ευρωπαϊκό μπάχαλο και οι αδυναμίες μιας κατά βάση οικονομικής ένωσης χωρίς βασικές συμφωνίες στις μεγάλες στρατηγικές για εξωτερική πολιτική και άμυνα.

Έτσι λοιπόν το αφήγημα περί ρωσικού κινδύνου – που θα δικαιολογήσει τις αστρονομικές αμυντικές δαπάνες – δεν πείθει, ούτε εμπνέει το σύνολο των χωρών-μελών της Ε.Ε. Αντίθετα, αυξάνει την ανησυχία, την καχυποψία και, αντί να ενώνει, κινητοποιεί αντίρροπες δυνάμεις, οι οποίες τελικά φέρνουν ολοένα και πιο κοντά την Ε.Ε. μπροστά στα αδιέξοδά της…

Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα έχει ενδιαφέρον το ελληνικό νέο δωδεκαετές σχέδιο ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων που παρουσίασε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και το οποίο προφανώς είναι ενταγμένο στην επικρατούσα αυτή την περίοδο λογική της Ε.Ε.

Η Ε.Ε., ωστόσο, μέσω των μεγάλων χωρών (Γερμανία – Γαλλία) διεκδικεί απεγνωσμένα ρόλο (από Ρωσία και ΗΠΑ) μέσα στην ίδια της τη γειτονιά, κάτι που προφανώς δεν συμπίπτει με τις ελληνικές αμυντικές ανάγκες, οι οποίες θα πρέπει να είναι προσανατολισμένες στον έναν και μόνο πραγματικό αντίπαλο, στα ανατολικά της χώρας…

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com