Γιώργος Τασιόπουλος: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ για ΤΟ "ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ" – ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Ομιλία για ΤΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ – ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Γιώργος Τασιόπουλος

Το ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ ή στο τέλος της ανάρτησης

Ο τόμος αυτός είναι η γραπτή έκφραση της αγωνίας για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας!

Το συνέδριο του Μαΐου ήταν η εκκίνηση, η δημοσίευση των Πρακτικών είναι η συνέχιση της προσπάθειας.

Σε έναν τόμο 420 σελίδων συγκεντρώθηκε το σύνολο των εισηγήσεων αποτυπώνοντας τους βασικούς προβληματισμούς γύρω από κομβικά ζητήματα του σύγχρονου ελληνικού προβλήματος. Μέσα από 38 κείμενα, χωρισμένα σε 7 κεφάλαια, αντίστοιχα των 7 θεματικών του συνεδρίου, προσεγγίζονται με σοβαρό τρόπο ζητήματα της οικονομικής, γεωπολιτικής, πολιτικής και πολιτισμικής διάστασης, της συλλογικής-εθνικής μας ύπαρξης.

Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΩΝ

 

Στη διήμερη συνάντησή μας τον Μάιο συμμετείχαν 1400 σύνεδροι που προέρχονταν από όλες τις περιφέρειες του ελληνισμού.
Οι μισοί σχεδόν από την περιφέρεια Αττικής. Το 42% από 60 πόλεις της Ελλάδας  και το 10% από την Κύπρο και το εξωτερικό.

Η συμμετοχή έδειξε την αγωνία και τη διάθεση των ευαισθητοποιημένων συμπατριωτών μας για τη θεματολογία του συνεδρίου μας.
Η προετοιμασία του Συνεδρίου ήταν πολύμηνη με εκπομπές διαλόγου, με παρεμβάσεις, με αρθρογραφία στην ιστοσελίδα, με την παρουσία εκπροσώπων του Συνεδρίου στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, για να ακολουθήσει η πολύ καλή οργάνωση του Συνεδρίου στους φιλόξενους χώρους του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η συνεχής παρουσία των συνέδρων στις πολύωρες  συνεδρίες από το πρωί έως το βράδυ, καθώς και η ποιότητα των εισηγήσεων, όπως και των παρεμβάσεων.

Οι συναντήσεις δε σταμάτησαν μετά το συνέδριο.  Δια ζώσης είτε διαδικτυακά, όπως η πρόσφατη, με μεγάλη επιτυχία, για τον ψηφιακό νέο κόσμο στη Θεσσαλονίκη με θέμα: «Οι προκλήσεις της ψηφιακής εποχής στην Ελλάδα και τον κόσμο».

Πολλές ευχαριστίες ανήκουν στον Ρούντι Ρινάλντι, Πρόεδρο του Συνεδρίου,  στην ομάδα του Δρόμου και τους συναγωνιστές που τους πλαισίωσαν, για να έχει μετά τον τόσο κόπο αυτή την επιτυχή έκβασή του το συνέδριο.

Επίσης οφείλουμε ευχαριστίες για την έκδοση του τόμου των πρακτικών που έχουμε στα χέρια μας, πάλι προϊόν πολυήμερου και μεγάλου μόχθου, στον Ερρίκο Φινάλη που είχε την επιμέλεια και σε όσους εργάστηκαν γι΄ αυτό.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΟΥ

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη, διότι όσο εξαντλητική και αν θα ήταν η παρουσίαση, θα μου ήταν αδύνατο να σταθώ στο ύψος του προβληματισμού και των προτάσεων που κατατίθενται στην παρούσα έκδοση.

Αξίζει να διαβαστεί ο τόμος με λεπτομερή προσέγγιση. Το εύρος της θεματολογίας, η ποιότητα των ανακοινώσεων των εισηγητών επιβάλλει όχι μόνο μια ανάγνωση.  Ο τόμος των πρακτικών αποτελεί σύγκλιση απόψεων από διαφορετικές επιστημονικές, πολιτικές, θεματικές αφετηρίες πάνω στο υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.

Στην έναρξη του συνεδρίου ο Ρούντι Ρινάλντι είχε πει μεταξύ άλλων ότι «πρόκειται για ένα κόσμο που η φράση “το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας” του μιλά στο μυαλό και στην καρδιά» και αυτό ας το κρατήσουμε.

Όπως και την προτροπή του Βασίλη Ξυδιά για «συλλογική ανάληψη με θετικό τρόπο της ευθύνης για τη λειτουργία της κοινωνίας. Ενώ η κοινωνία έχει μάθει να διαμαρτύρεται μπλοκάροντας τις καταστάσεις, και ζητώντας πάντα μια λύση από το κράτος και τους ισχυρούς, οφείλει να πειραματίζεται στην αντίστροφη κατεύθυνση: να γίνει αυτή φορέας της λύσης. Ο συνδυασμός της αντιστασιακής λογικής με τη δημιουργική υπευθυνότητα είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά».

Ο Λαοκράτης Βάσσης στην εναρκτήρια ομιλία του Συνεδρίου είχε αναφέρει ως πρώτο από τα ζητήματα που συνθέτουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας την «αντεστραμμένη λογική λειτουργίας της πολιτικής μας ζωής. Έτσι που δεν υπάρχει το Πολιτικό Σύστημα για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το Πολιτικό Σύστημα… Με τη χρεοκοπία της χώρας…  μετεξελίχθηκε, κατά τους όρους της μετανεωτερικής αποικιοποίησης, σε διαμεσολαβητική πολιτική μεταξύ του λαού μας και της “Ευρωδυτικής υπερεξουσίας” του Τοκογλυφικού κεφαλαίου».

Βαριές οι καταγγελίες!

Και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πρόσφατες πανηγυρικές εκδηλώσεις για τα 50χρονα της ελληνικής δημοκρατίας στη μεταπολίτευση.
Όπου, όλα τα συστημικά κόμματα εκδήλωσαν περιχαρείς την ευτυχία τους για την επιτυχία του πολιτικού συστήματος  στην εμπέδωση της δημοκρατίας που δεν έχει ξαναζήσει άλλη τέτοια ο τόπος. Ήταν η συνέχεια των πανηγυρισμών τους για τα 200 χρόνια του ελλαδικού κράτους.

Ξεχνώντας βέβαια ενοχικά την Κυπριακή τραγωδία. «Το θεμελιακό εθνικό μας πρόβλημα», όπως είχε αναφέρει στην ομιλία του ο Λουκάς Αξελός τονίζοντας ότι «η εγκατάλειψη της Κύπρου αποτελεί προοίμιο της οριστικής μετατροπής μας σε προτεκτοράτο».

Και αμέσως προκύπτουν δύο ερωτήματα αλληλένδετα. Το ένα προϋποθέτει και το άλλο. Αν το πολιτικό μας σύστημα αριστεύει, γιατί να αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα ο τόπος;

Και αν ο τόπος μας ευημερεί, γιατί καταγγέλλεται το πολιτικό μας σύστημα που σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη στα ΜΜΕ και τις κομματικές ανακοινώσεις των μεγάλων κομμάτων έσωσαν τη χώρα από την χρεοκοπία, την έβγαλαν από τα μνημόνια και επανήλθε στην κανονικότητα και στο δρόμο του εκσυγχρονισμού ο τόπος;

Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Μήπως όλοι εμείς λαθεύουμε και χάνουμε τον χρόνο μας σε συνέδρια για ένα ανύπαρκτο θέμα;  Αντιμετωπίζει η χώρα μας τέτοιο κίνδυνο; Μήπως είμαστε υπερευαίσθητοι και κινδυνολογούμε;

Θα απαντήσω γρήγορα στα ερωτήματα βοηθούμενος από τις πρόσφατες επιτυχίες των τριών κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια στον τομέα της οικονομίας για να επανέλθω στα άλλα μείζονα ζητήματα που απειλούν την κοινωνία και τον τόπο.

Ο Χάρης Μπατινιώτης (Τόμος σσ. 61-69) στην εισήγησή του αποτύπωσε εξαιρετικά τον «αφελληνισμό» της ελληνικής οικονομίας που αφορά τόσο το ίδιο το κράτος και τους θεσμούς, όσο και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Θεωρητικά το τρίτο μνημόνιο «έληξε» τον Αύγουστο του 2018, η ψήφιση όμως οποιουδήποτε νόμου με οικονομικό αντίκτυπο προϋποθέτει προέγκριση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

«Πλήθος ανεξάρτητων αρχών και θεσμικών φορέων οι οποίοι ελέγχουν σημαντικές πλευρές της ελληνικής οικονομίας, και των οποίων οι διοικήσεις και η λειτουργία τους δεν ορίζονται αποκλειστικά από την ελληνική κυβέρνηση αλλά συνδιαμορφώνονται με την Κομισιόν και τους ευρωπαϊκούς  θεσμούς».

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων θεσμών:

- Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) που ιδρύθηκε με το νόμο 4389/2016 επί ΣΥΡΙΖΑ (Γ΄μνημόνιο), παρακολουθεί, εισπράττει, και διαχειρίζεται την είσπραξη του συνόλου των δημοσίων εσόδων (φορολογικά, τελωνειακά κλπ)

-Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.(ΕΕΣΥΠ)  γνωστή ως «Υπερταμείο», επίσης με το νόμο 4389/2016. Η διάρκεια ζωής της εταιρείας ορίστηκε σε 99 έτη με θυγατρικές:

-        Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο επιβλέπει την ομαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

-        Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), το οποίο είναι αρμόδιο για την υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπονται από τις μνημονιακές συμφωνίες με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους.

-        Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου Τομέα (ΕΤΑΔ), η οποία διαχειρίζεται το σύνολο των ακινήτων που ανήκουν στην κεντρική κυβέρνηση.

Συνέπεια της ίδρυσης της ΕΕΣΥΠ, αλλά και προηγουμένως του ΤΑΙΠΕΔ, είναι ένα τεράστιο πλήθος ιδιωτικοποιήσεων (με μοναδικό φαινόμενο να ονομάζεται ιδιωτικοποίηση η εξαγορά από ξένες κρατικές ή δημοτικές επιχειρήσεις) σε διάφορους τομείς της οικονομίας με σημαντικότερους τους παρακάτω:

-        Τηλεπικοινωνίες

-        Η διαχείριση και πώληση φυσικού αερίου

-        Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και διαχείριση δικτύου διανομής

-        Αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο, αυτοκινητόδρομοι

Στον ιδιωτικό τομέα τα ολιγοπώλια επικράτησαν στην ελληνική οικονομία με χαρακτηριστικό τον κλάδο των σούπερ μάρκετ όπου τα τέσσερα μεγάλα ελέγχουν το 71,6% της ελληνικής «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ» αγοράς.

Στον τραπεζικό κλάδο υπό την εποπτεία του ΤΧΣ έχουν απομείνει πέντε συστημικές τράπεζες με το κεφάλαιό τους στην πλειοψηφία να ανήκει σε ξένους θεσμικούς και μη επενδυτές, κατέχουν το 97,8% των καταθέσεων.

Στις τηλεπικοινωνίες 3 παίκτες μονοπωλούν την αγορά διαθέτοντας σχεδόν το 100%, του μεριδίου της αγοράς και οι οποίες αποτελούν μέρη τεράστιων πολυεθνικών επιχειρήσεων με χρεώσεις κατά 141% υψηλότερες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Πρέπει να προσθέσουμε τον πληθωρισμό που είναι σταθερά από τους υψηλότερους στην Ευρώπη.

Την ιδιοκατοίκηση που μειώθηκε κατά 12% σε μια 20ετία.

Το εμπορικό έλλειμμα να έχει αυξηθεί κατά 30δις τον προηγούμενο χρόνο.

Και η πολυδιαφημιζόμενη ανάπτυξη να βασίζεται κατά 90% στο real estate, τον τουρισμό και τις εξαγορές δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Φυσικά αυτά δεν αναφέρονται στο δημόσιο διάλογο στα ΜΜΕ, γιατί θα καταρρεύσει η παραμυθο -ιστορία τους για την επιστροφή στην κανονικότητα.

Η οικονομική κατάσταση είναι χειρότερη από το 2008 ή το 2015 και συνδέεται άμεσα με το δημογραφικό, τη μετανάστευση των παιδιών μας, την εγκατάλειψη της υπαίθρου.

Όμως η καλλιέργεια μιας ψεύτικης αισιοδοξίας από το ένοχο πολιτικό σύστημα μέσω της καταιγιστικής προπαγάνδας των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, κατέρρευσε μετά την τραγωδία και την αποκάλυψη της σκευωρίας συγκάλυψης των Τεμπών.

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ; ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ
ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΟΧΟΣ ή ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ή ΗΛΙΘΙΟΣ»,

είχε γράψει  ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης λίγο μετά το έγκλημα.

Πόσο επίκαιρος ο Γιώργος Σεφέρης όταν έλεγε τον Οκτώβρη του 1945 και διαβάζω από το πολιτικό του ημερολόγιο:
"Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις... Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε ".

Όμως το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας δεν έχει σημείο εκκίνησής του το 2008. Άλλωστε την οικονομική χρεοκοπία και τον κίνδυνο εξάρτησης της χώρας ως "ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΒΙΛΑΕΤΙ Ή ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΛΑΝΤΕΝ"!!! το είχε προβλέψει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης  από τη δεκαετία του ΄90.

Στη δική του εισήγηση ο Γιώργος Κοντογιώργης γράφει ότι «το υπαρξιακό πρόβλημα του ελληνισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καθόλα αναντίστοιχο προς τα κοσμοσυστημικά / πολιτισμικά του θεμέλια κράτος που εμφυτεύθηκε στην ιστορική του μήτρα το 1830… προοριζόταν εξαρχής να υπηρετήσει ξένα προς τον Ελληνισμό συμφέροντα και, συγκεκριμένα την αποδόμηση των ιστορικών του θεμελίων, καθώς και να εξαϋλώσει τον ίδιο τον Ελληνισμό για να μην θέτει εμπόδια στο δρόμο του νέου ηγεμόνα, της ευρωπαϊκής νεοτερικότητας. Η ελλαδική άρχουσα τάξη που διαδέχτηκε τη βαυαρική κατοχή χρειάστηκε έναν αιώνα για να ολοκληρώσει το έργο της σε ό,τι αφορά στον μείζονα Ελληνισμό ώστε στη συνέχεια, κατ’ αυτάς, να επιδοθεί στην αποδόμηση του ελλαδικού Ελληνισμού με την αλλοτρίωση της πολιτισμικής ταυτότητας της κοινωνίας και στο βάθος με την αλλαγή λαού, με τη μεταβολή της χώρας σε χώρο και την εγκατάλειψη της Κύπρου και της διασποράς στην τύχη τους. Αρκεί να αναφέρω: το 1815 ο ελληνικός πληθυσμός υπολογίζοταν στα 9 εκατομμύρια ψυχές, υπέρτερος πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών λαών την ίδια περίοδο, ισοδύναμος του αγγλικού και τουρκικού, ενώ σήμερα οι μεν αριθμούν 65 και 85 εκατομμύρια έναντι μόνον 9 μόλις εκατομμυρίων Ελλήνων».

Αν αναζητήσουμε τις αιτίες του υπαρξιακού μας προβλήματος στη νεότερη ιστορία μας, μάλλον πρέπει να ξεκινήσουμε από την δολοφονία του Καποδίστρια, τους λόγους που αυτή έγινε, καθώς και το κράτος που συγκροτήθηκε στη συνέχεια.

Ο Βασίλης Ασημακόπουλος σημειώνει: «Η δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια στην αφετηρία του σύγχρονου ελεύθερου πολιτικού βίου των Ελλήνων σηματοδοτεί αυτή τη διάσταση της αδυναμίας αυτοκυβέρνησης».

Από τότε τα ληστρικά δάνεια, ο απηνής διωγμός των καπεταναίων για να μπουν στη θέση τους Βαυαροί καλοπληρωμένοι στρατιωτικοί, τότε που έπαψαν των Ελλήνων τις κοινότητες και διορίζονταν οι κοινοτάρχες.

ΚΥΡΙΕΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ  ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ[i]

Η μετανεωτερική αποικιοποίηση της χώρας.

Ως την πρώτη αιτία, όπως αναφέρει ο Λαοκράτης Βάσσης, σύμφυτη με το νέο ελληνικό κράτος θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις ξένες παρεμβάσεις, την υποτέλεια, την ευρωδυτική επικυριαρχία, τις πολιτικές ευθύνες του κράτους που το πολιτικό προσωπικό νεμόταν απλά την εξουσία ως διαμεσολαβητής ξένων συμφερόντων.

Κι όμως, σύμφωνα με την άρχουσα γνώμη ο μεγάλος ασθενής όλων των κακών είναι η ίδια η κοινωνία η ελληνική και όχι το κράτος.
Πρωταρχικό λοιπόν το μέλημα και διαρκής η ανάγκη εκσυγχρονισμού που σήμαινε εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας.
Ο εξευρωπαϊσμός, η ταύτιση με τη Δύση, συνεπαγόταν εξ ορισμού την  πρόοδο.

Η δημογραφική μας κατάρρευση που πλήττει τη βιολογική ρίζα του ελληνισμού, με την ελληνική ύπαιθρο να αγγίζει τα όρια της πληθυσμιακής της ερήμωσης, την εξάλειψη ιστορικών κοιτίδων του ελληνισμού, τη συρρίκνωσης της ελληνικής ομογένειας ανά τον κόσμο.

Ο εξ ανατολών εθνικός κίνδυνος της "Γαλάζιας πατρίδας" και η ΝΑΤΟποίηση του Ελληνισμού.

Και εδώ ο Θέμης Τζήμας σημειώνει: «Η Ελλάδα αναγκάζεται να λειτουργεί συμπληρωματικά προς την Τουρκία στο πλαίσιο της ρύθμισης των διμερών σχέσεων που επιδιώκουν οι ΗΠΑ… Ο κίνδυνος ανακύπτει επειδή η τριγωνική αυτή σχέση συμπεριλαμβάνει ως δεδομένη τη μεγαλύτερη σημασία της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ... και τη ρητή ή υπόρρητη αποδοχή ως αντικειμένου συζήτησης, μέρους τουλάχιστον της τουρκικής αναθεωρητικής ισχύος».

Για να συμπληρώσει ο Κωσταντίνος Φούσκας: «Εδώ και πολλά χρόνια, η Ελλάδα διαθέτει μια πολιτική πλατφόρμα συζήτησης με την Τουρκία προκειμένου να εκχωρήσει με ειρηνικό τρόπο αυτά τα οποία η Τουρκία απαιτεί, εφόσον έχει αποφασιστεί ότι η αντιμετώπιση της Τουρκίας με άλλο τρόπο, ειδικά με στρατιωτικό δεν υπάρχει.  Αυτός είναι ο «ρεαλισμός» της αστικής τάξης της χώρας. Πρόκειται για τον ρεαλισμό της “Ψωροκώσταινας”».

Πόσο δικαιωμένες είναι και οι δύο θέσεις των εισηγητών του συνεδρίου μας μετά τις δηλώσεις του Τόμας Νάιλς (Καθημερινή 02/02/2024), πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, κατά την κρίση των Ιμίων το 1996, όταν κυνικά δηλώνει:

«Ξέραμε από την στιγμή που πήραμε αυτή τη θέση ότι οι Έλληνες είχαν δίκιο στο επιχείρημα της κυριαρχίας. Οι Τούρκοι γνώριζαν ότι ξέραμε πως η θέση τους ήταν πολύ αδύναμη.  Όταν αρνηθήκαμε να πάρουμε θέση, στείλαμε ένα μήνυμα στους Τούρκους ότι ετοιμαζόμασταν να επιτρέψουμε ή να μην κάνουμε τίποτα για την επιθετική τουρκική συμπεριφορά προς τους Έλληνες στα εδαφικά ζητήματα στο Αιγαίο.  Δεν θέλαμε να προσβάλουμε έναν σημαντικό σύμμαχο, την Τουρκία, αλλά αυτό στο οποίο οδήγησε ήταν μια σειρά τουρκικών αξιώσεων και δηλώσεων για εδαφικά ζητήματα του Αιγαίου που δηλητηρίασαν ακόμη περισσότερο τη σχέση με την Ελλάδα».

Γεωπολιτικά ο τρόπος που τοποθετείται το στίγμα της χώρα μας παραξενεύει.
Καθώς μετατρέπει το γεωγραφικό της πλεονέκτημα, ως χώρα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, σημείο συνάντησης Δύσης και Ανατολής σε μειονέκτημα.
Αγωνίζεται να μετακινήσει το γεωγραφικό, αλλά και ιστορικό πολιτικό μας αποτύπωμα στο κέντρο της Ευρώπης.
Έτσι χάνουμε τους δεσμούς μας με αδελφούς λαούς, αλλά και αφήνουμε σε δύσκολους καιρούς ιστορικές κοινότητες Ελλήνων να απειλούνται με την οριστική τους εξαφάνιση.
Αδιάφοροι για τους αραβικούς λαούς και για ό,τι συμβαίνει σε Συρία, Παλαιστίνη, Αρμενία και Λιβύη. Η  άσκηση πολιτικής αγνοώντας τη γεωγραφία, την ιστορία, τον πολιτισμό του τόπου μονοσήμαντα μέσω του δόγματος της "σωστής πλευράς ιστορίας", καθιστά επαχθές το βάρος της ενασχόλησης με τον Ελληνισμό της Κριμαίας τον Μαυροθαλασσίτικο Ελληνισμό, αυτόν των Ρωμιών Ορθοδόξων της Συρίας, όπως και της Β. Ηπείρου.
Αλλά εδώ φτάσαμε να είναι πρόβλημα για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής η ύπαρξη ακριτικών νησιών μας, και κάποιοι λες και δε θα ήθελαν να υπάρχει στον χάρτη το Καστελόριζο.

Η πολιτιστική κρίση, πνευματική - ηθική – αξιακή, που πλήττει την πνευματική ρίζα του ελληνισμού την ίδια την ταυτοτική μας υπόσταση. Η ντοπαμίνη της ευτυχιοκρατίας και ο εκμαυλιστικός καταναλωτισμός.. Η πολιτιστική υποκουλτούρα των καιρών μας.

Η παιδεία χωρίς κανένα ταυτοτικό όραμα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αρνείται η πολιτεία, όπως προτείνει ο Δημήτρης Γιαννάτος, «να φανταστεί ένα σχολείο που θα συνδέεται το παραδοσιακό με το σύγχρονο, όπου θα αποφεύγεται η προγονοπληξία, όσο και η αποθέωση του μοντέρνου μηδενισμού».

Το πολιτειακό μας ζήτημα

Η διαχείριση του νεωτερικού κράτους  είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του πρωθυπουργού.  Αυτό που μόνο αποφασίζει η κοινωνία είναι η επιλογή του μονάρχη - πρωθυπουργού που αποφασίζει εν λευκώ, ως εντολέας και εντολοδόχος για το τι είναι ωφέλιμο και δη εθνικό και τι όχι.
Ο δημόσιος διάλογος μπορεί να γίνεται ελεύθερα σε καφενεία, σε παρέες ή στο κοινωνικό δίκτυο σήμερα χωρίς πολιτική θέσμιση και φυσικά να μην αντιβαίνει το πολιτικά ορθό.

Χαρακτηριστικό το σκίτσο αυτόν των ημερών με τη λεζάντα: "Τώρα πια μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη τους".

Προκαλεί το δόγμα για την "τυραννία της πλειοψηφίας"
Σύμφωνα με άποψη της απερχόμενης Προέδρου της Δημοκρατίας στο πρώτο φύλλο της ΕΦ ΣΥΝ για το 2021, «οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας» και τα θεσμικά αντίβαρα θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία… Χαρακτήριζε μάλιστα «λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας» να συγχέεται η λαϊκή βούληση με τη βούληση της πλειοψηφίας. Το ετερόκλητο πλήθος όπως μας  χαρακτήρισε ένας παρ΄ ολίγον σωτήρας μας.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Να αναζητήσουμε το πολιτισμικό μας αντίδοτο στην παρακμή

Ο Λαοκράτης Βάσης το συνόψισε σε τρεις λέξεις Πατριωτισμός, Δημοκρατία, Ριζοσπαστισμός.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ στην προωθημένη ΕΑΜική του εκδοχή. Ταυτιζόμενος με τη  Γκραμσιανή σκέψη ότι: για την Αριστερά η αφετηρία είναι εθνική και η προοπτική διεθνιστική.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως μέσο, αξία, σκοπός.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ που αναπέμπει πιο άμεσα στις ταυτοτικές αξίες της Αριστεράς, όπως η ισότητα και η δικαιοσύνη.

Αναγκαία προϋπόθεση η επανεύρεση της συλλογικής μας ψυχής, του ελληνικού τρόπου ζωής που δεν είναι δόγμα, θρησκεία ή ιδεολογία.

Η αποδοχή ότι ο πολιτισμός μας είναι ζωντανός και όχι μουσειακός, πολυδιάστατος, πολυσύνθετος, ασύμβατος με καθοδηγητικές εκ των άνω ρυθμίσεις και συμμετέχει στον διάλογο των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων του παγκόσμιου πολιτισμού.

Το ταυτοτικό μας "αίμα" δεν είναι βιολογικό αλλά αξιακό.
Τα γενικά γνωρίσματα του: Η ανοιχτότητα, η δημοκρατικότητα, η αντιστασιακότητα.

Έχοντας συνείδηση ότι σε αντίστιξη με τη Δύση η φιλοσοφία ζωής μας είναι προσωποκεντρική και όχι ατομοκεντρική, η ευδαιμονία είναι συνυφασμένη με την αρετή και την ελευθερία (Θουκυδίδης) και όχι με την πλαστή ευτυχιοκρατία του υλικού ευδαιμονισμού,  και "Πάσα επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται" (Πλάτωνας) και όχι χρησιμοθηρική.
Η Δημοκρατία μας κοινοτική - συμμετοχική και όχι αντιπροσωπευτική κατ' επίφαση δημοκρατική, εκλόγιμη μοναρχία.

Το πολιτιστικό αντίδοτο της αξιακής δυναμικής αιώνων πολιτισμού του Ελληνισμού μπορεί να ξυπνήσει το αγωνιστικό φιλότιμο της συλλογικής μας ψυχής στη δύσκολη τροχιά του αιώνα μας. Να νοηματοδοτήσει το συλλογικό μας τραύμα και να μας απελευθερώσει.

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης έγραψε: «Είχε διακοπεί όχι μόνο η επεξεργασία, αλλά ακόμη και η στοιχειώδης επίγνωση του συλλογικού μας τραύματος, η διαδικασία δηλαδή που θα έδινε νόημα στη συλλογική μας ύπαρξη δεν επιτράπηκε, καθώς το Συλλογικό Τραύμα λοιδορήθηκε, ενοχοποιήθηκε, περιφρονήθηκε και ευτελίστηκε.
Τα Συλλογικά Τραύματα στην Ελλάδα, από τα Μνημόνια έως τα Τέμπη έπρεπε να "μπουν κάτω από το χαλί", να προσπεραστούν, να ξεχαστούν, να μην εκφραστεί η δημιουργική και συνεκτική τους δυναμική, να μην συνεισφέρουν στην αποκατάσταση ή στη διαμόρφωση μιας νέας συλλογικής ταυτότητας που να τα ενσωματώνει θεραπευτικά.

Και αυτό είναι που αλλάζει από εδώ και πέρα με την αταλάντευτη προσπάθεια του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών. Το Συλλογικό Τραύμα των Τεμπών μπορεί να γίνει η γεννήτρια ενός νέου νοήματος ζωής για την πολυτραυματισμένη ελληνική κοινωνία».

Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες για το έγκλημα των Τεμπών είναι μια αρχή.

Θα πρέπει να ζήσουμε την επόμενη μέρα με τον τρόπο των Ελλήνων, θα πρέπει στις Αγορές μας, στις πλατείες μας να γνωριστούμε, να διαλεχθούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν μπορούμε, είναι αδύνατο να προσεγγίσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα μέσα από τα like.

Θα πρέπει οι 1400 φίλοι που εγγράφηκαν στο συνέδριο και άλλοι πολλοί που μας αγκάλιασαν στη συνέχεια να συναντηθούν, ιδίως στην επικράτεια των περιφερειών της υπαίθρου. Σε κάθε Δήμο, κάθε Περιφέρεια το Κοινόν των φίλων μας να γίνουμε οι δεξαμενές καταγραφής προβλημάτων και να καταθέσουμε τις προτάσεις μας για την επίλυση του υπαρξιακού προβλήματος του τόπου τους. Δεν μας ταιριάζει το πυραμιδωτό αθηνοκεντρικό μοντέλο, έδωσε εξετάσεις το κράτος και το κομματικό σύστημα και μας οδήγησε στην τραγωδία που βιώνουμε.

Για να βρούμε τον δρόμο μας, να νοηματοδοτήσουμε τον κοινωνικό μας  βίο όπως μας αξίζει.

Να δημιουργήσουμε ιδέες, Σχέδιο και να το επιβάλλουμε ως την ατζέντα του διαλόγου από τα κάτω ενάντια στο σύστημα της υποτέλειας.
Έτσι θα ανακτήσουμε ως λαός την Ηγεμονία, όπως θα έλεγε ο Γκράμσι, και θα νικήσουμε.

Με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκε ο Βαγγέλης Πισσίας, ο Έλληνας Αλεξανδρινός οικουμενικός φίλος μας, που έφυγε πριν λίγο καιρό. Η θλίψη του θα ήταν μεγάλη, δε θα μπορούσε να αντέξει αυτό που συμβαίνει στη Συρία και στην Παλαιστίνη.
Με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκε ο αγαπημένος μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος με την οικουμενική του ματιά, αγαπητικά σε Αφρική και Βαλκάνια.

Και νομίζω έχουμε να διδαχθούμε από το αγωνιστικό παράδειγμα της Μαρίας  Καρυστιανού και των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών. Αξίζουν τη συμπαράσταση μας! Ο αγώνας τους για δικαιοσύνη ξανάφερε τον κόσμο στις πλατείες και ένωσε τους Έλληνες.

Η τραγική φιγούρα του πρωθυπουργού μετά τις συγκεντρώσεις για το έγκλημα των Τεμπών και η αλλαγή της πολιτικής ατζέντας ΕΙΝΑΙ  η τρανή απόδειξη ότι ο λαός ΜΠΟΡΕΙ.
Η κοινωνία δεν είναι αιχμάλωτη διεφθαρμένων πολιτικών και μπορεί να επιβάλλει και δίκαιο και δημοκρατία.
Το πρόσωπο νίκησε το σκοτάδι.
Ας ξαναδώσουμε το αρχικό τους νόημα στις λέξεις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΠΟΛΙΣ – ΑΓΟΡΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

---

[i] Ως προς τη σύνοψη των κύριων παθολογικών αιτιών που οδήγησαν στην κατάρρευση, καθώς και ως προς τις  προτάσεις που αναφέρονται ως «αντίδοτο» για την αντιμετώπιση του Υπαρξιακού Προβλήματος γίνονται αναφορές κυρίως στις εισηγήσεις του Λαοκράτη Βάσση και Γιώργου Κοντογιώργη.

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/watch?v=4eO6lSU6l54

- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com