Ὁποιοδήποτε λεξικὸ κι ἄν ἀνοίξουμε, ἡ λέξη «σύστημα» ἀποδίδεται, γενικῶς, ὡς ἕνα σύνολο στοιχείων, πραγμάτων ἤ μερῶν ποὺ βρίσκονται σὲ ἀλληλεπίδραση καὶ ἀλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε «πολιτικὸ σύστημα» δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ σύνολο τῶν πολιτικῶν θεσμῶν, ἀλλά, γενικότερα, ἡ σχέση ἀλληλεπίδρασης καὶ ἀλληλεξάρτησης μεταξὺ πολιτικοῦ κόσμου καὶ λαοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν βάση γιὰ τὴν λειτουργία τῶν θεσμῶν, καὶ ἡ ὁποία στηρίζεται πρωτίστως στὴν κοινωνικὴ συναίνεση.
Τὸ πολιτικὸ σύστημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας μηχανισμὸς λήψεως ἀποφάσεων, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ σχέση μεταξὺ κράτους καὶ κοινωνίας. Ὁπότε, ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολιτικὸ σύστημα ἀναφερόμαστε στὴν σχέση μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων, ἡ ὁποία στηρίζεται στὴν συνομολογία τους, στὴν συμφωνία τους, γιὰ κάποια πράγματα ποὺ ἀμφότεροι θεωροῦν κοινὰ ἀγαθά, ποὺ πρέπει νὰ ἐξυπηρετεῖ ἡ πολιτική διακυβέρνηση μέσῳ τοῦ κράτους.
Συνεπῶς, τὸ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα εἶναι ποιά πράγματα θεωρεῖ κοινὰ ἀγαθὰ ἡ σύγχρονη ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἕως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, ὑπὸ τὸ (μεταπολιτευτικό) καθεστὼς τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.
Χωρὶς τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, δὲν μποροῦμε νὰ προβοῦμε σὲ μία οὐσιαστικὴ ἀξιολόγηση τῶν πεπραγμένων τῶν διαφόρων κυβερνήσεων, ἄρα καὶ τῶν περιόδων διακυβέρνησης Σημίτη. Τὴν πρώτιστη εὐθύνη γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς πολιτικῆς καὶ τὰ δημόσια ἤθη τὴν ἔχουν, ἀσφαλῶς οἱ κυβερνώντες -καὶ δὲν ἐννοῶ μονάχα τὸν πρωθυπουργό, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῆς ἰθύνουσας τάξης-, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι κυβερνοῦν. Ὡστόσο, καμμία πολιτικὴ τάξη δὲν μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἐν κενῷ, χωρὶς τὴν συναίνεση τῆς κοινωνίας, εἰδικὰ ὅταν μιλᾶμε γιὰ καθεστὼς δημοκρατίας.
Τὰ πεπραγμένα τῆς διακυβέρνησης Σημίτη εἶναι γνωστὰ καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔχουν ἀποτιμήσει ἀρνητικά, κατὰ τρόπο ἀναλυτικὸ καὶ ἐμπεριστατωμένο. Ὡστόσο, ὁ Σημίτης ἐξελέγη δύο συνεχόμενες φορὲς ἀπὸ τὸ ἐκλογικὸ σῶμα. Συνεπῶς, ἡ πολιτική του εἶχε τὴν λεγόμενη «λαϊκὴ νομιμοποίηση». Ἐπιπλέον, τὰ κοινὰ ἀγαθὰ ποὺ κόμιζε ὁ «σημιτισμός» δὲν ἦταν διαφορετικὰ ἀπὸ τὴν νοοτροπία τῆς μεγάλης πλειονότητας τῆς κοινωνίας, εἴτε τὸν ψήφιζε εἴτε ὄχι.
Σταθμὸς στὴν θητεία τοῦ Σημίτη ὡς πρωθυπουργοῦ ἦταν, ἀναμφίβολα, τὸ φιάσκο τῶν Ἰμίων. Μὲ αὐτὸ ἄνοιξε τό «Κουτὶ τῆς Πανδώρας». Αὐτὸ ἦταν τὸ σημεῖο ἐκκίνησης τῆς ραγδαίας παρακμῆς ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε, μὲ ὅλα τά -πολὺ γνωστά- συμπαρομαρτοῦντα. Καὶ τὸ φιάσκο τῶν Ἰμίων ἔλαβε χώρα ὅταν ὁ Σημίτης ἦταν μὲν πρωθυπουργός, ἀλλὰ πρωθυπουργὸς ἐκλεγμένος ἀπὸ τὴν κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα τοῦ ΠΑΣΟΚ. Πρωθυπουργὸς ἐκλεγμένος ἀπὸ βουλευτικὲς ἐκλογὲς ἔγινε μετὰ τὰ Ἴμια. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ἕνα μεγάλο μέρος τῆς κοινωνίας εἶχε ἤδη ἀποδεχθεῖ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Σημίτης χειρίστηκε τὴν ὑπόθεση. Καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν πολιτικὴ τοῦ σημιτικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» (βλέπε διαπλοκή, χρηματιστήριο, παρασιτικὸς καταναλωτισμός): στὴν δεύτερη ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση ποὺ τὸν ἀνέδειξε ξανὰ πρωθυπουργὸ οἱ ψῆφοι ὑπὲρ τοῦ Σημίτη αὐξήθηκαν.
Ὁπότε τὸ ἐρώτημα ποὺ γεννᾶται εἶναι ἄν ἡ κότα ἔκανε τὸ αὐτὸ ἤ τὸ αὐγὸ τὴν κότα -ἐρώτημα ψευδές, στὴν πραγματικότητα, ἀφοῦ τόσο ἡ «κότα» ὅσο καὶ τό «αὐγό» ἀποτελοῦν συστατικά, ἀλληλεξαρτώμενα καὶ ἀλληλεπιδρώντα μέρη ἑνὸς κοινοῦ τόπου κοινωνικῶν ἀγαθῶν καὶ ἀξιῶν.
Ὁ σημιτισμὸς ἦταν τὸ ἔντονο σύμπτωμα μιᾶς βαθιᾶς κρίσης ποὺ ταλανίζει τὴν Ἑλλάδα τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἡ ὁποία θεμελιώθηκε πάνω στὴν προδοσία τῆς Κύπρου. Ἡ μεταπολιτευτικὴ Ἑλλάδα -πολὺ ἁπλὰ καὶ πολὺ κυνικά- ἄφησε τὸν Ἀττίλα νὰ καταλάβει τὸ 40% τῆς Κύπρου. Γιατί ἡ «σημιτική» Ἑλλάδα νὰ μὴν ἀδιαφορήσει γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη μιᾶς βραχονησίδας; Ἡ μεταπολιτευτικὴ Ἑλλάδα θεώρησε ὡς μεγάλη ἐπιτυχία τὴν ἔνταξη τῆς χώρας στὴν ΕΟΚ, μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς ἀναβάθμισης τῆς μαζικῆς κατανάλωσης μὲ εὐρωπαϊκὸ χρῆμα καὶ τὴν ἀπόκρουση τῆς τουρκικῆς ἀπειλῆς ἀπὸ τήν «Εὐρώπη». Γιατί ἡ «σημιτική» Ἑλλάδα νὰ μὴν ἐπιχαίρει γιὰ τὴν ἔνταξη στὸ εὐρώ, ἐξασφαλίζοντας ἔτσι τὴν πρόσβαση στὴν ροὴ χρήματος σὲ σκληρὸ νόμισμα, τόσο γιὰ τὴν παρασιτικὴ ἐγχώρια πλουτοκρατία καὶ τὴν διάχυσή του σὲ εὐρύτερα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ, γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖται τὸ καθεστὼς τοῦ παρασιτικοῦ καταναλωτισμοῦ, μὲ τίμημα τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας; Ἡ μεταπολιτευτικὴ Ἑλλάδα ἐγκατέλειψε τὴν πολιτιστική της ταυτότητα γιὰ νὰ ἐναγκαλισθεῖ τήν ΕΟΚική «Εὐρώπη». Γιατί ἡ «σημιτική» Ἑλλάδα νὰ μὴν ἐγκολπωθεῖ τὰ κηρύγματα τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τίς «ἀξίες» τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης;
Ὁ σημιτισμὸς δὲν ἦταν ἡ ἀρχὴ τῆς ἀρρώστιας. Ἦταν ἁπλῶς μία μετάσταση. Ἡ ἀρρώστια ἦταν ὁ τόπος τῶν κοινῶν ἀγαθῶν τῆς (τοὐλάχιστον) μεταπολιτευτικῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας: ὁ τόπος τοῦ παρασιτικοῦ καταναλωτισμοῦ, ποὺ ἐξέθρεψε τὸν ἀξιακὸ μηδενισμὸ καὶ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, ποὺ διαμόρφωσαν τὸν σημερινὸ ἀνθρωπολογικὸ τύπο τοῦ νεοέλληνα budala.
Κι ἀλίμονο σὲ ἕναν πολιτικὸ ἄν ἀποκαλέσει τὸν Ἄϊ Λαὸ ἀνόητο, ἰδιοτελῆ, φαῦλο καὶ ἀδιάφορο γιὰ τὸ ἐθνικὸ μέλλον. Ὁ Σημίτης εἶπε σὲ μία εὐάριθμη μερίδα τῆς κοινωνίας αὐτὰ ποὺ ἤθελε νὰ ἀκούσει. Σὲ μία συνέντευξη τύπου ἀμέσως μετὰ τὸ φιάσκο τῶν Ἰμίων ὁ τότε ὑπουργὸς ἐθνικῆς ἄμυνας (sic) Γεράσιμος Ἀρσένης, ἀπαντώντας σὲ μία ἐρώτηση δημοσιογράφου ποὺ ἐξέφραζε τὴν δυσαρέσκειά του γιὰ τὸν χειρισμὸ τῆς κρίσης, τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἄν δὲν χειριζόμασταν ἔτσι τὰ πράγματα, τότε ὁ γιός σας τώρα θὰ βρισκόταν στὸ μέτωπο καὶ θὰ πολεμοῦσε.
Ἄλλωστε, ἡ μετακόμιση τῶν σημιτικῶν στὴν Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη (δύο συνεχόμενες φορὲς ἐκλεγμένου) καὶ ἡ τοποθέτησή τους σὲ καίριες θέσεις εἶναι δηλωτική, μέσα σὲ ἕνα πολιτικὸ τοπίο ποὺ ἔχει τόσο ὁμογενοποιηθεῖ καὶ σὲ μία κοινωνία ποὺ ἔχει τόσο ἀναισθητοποιηθεῖ καὶ ἐκφυλισθεῖ, ταλαιπωρούμενη ἀπὸ τὶς συνεχεῖς μεταστάσεις τῶν ἀξιακῶν ἐπιλογῶν της. Ἄλλωστε τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται!
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.