Ας αφηγηθούμε…!!!…για την πάρτη μας;

Λίγα χρόνια πριν…«Χρειάζεται να μείνεις πολύ μόνος για να συναντήσεις τους άλλους, την ομάδα, την κοινότητα!» … στις μέρες μας «χρειάζεται πολύ ομάδα, κοινότητα και θέαμα για να μείνεις ένα μοναχικό «ανεξάρτητο» Εγώ»…

Οι θεωρητικοί του (εγωκεντρικού) μεταμοντερνισμού μας πρήζουν με την επανεισαγωγή της ατομικής προσωπικής αφήγησης, σε πολλές μορφές (ψυχοθεραπεία, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, μυθιστόρημα, ιστοριογραφία, κ.α). Στην ουσία, αναγεννούν την πανάρχαια ανάγκη του ανθρώπου να λέει και να ακούει ιστορίες, να αναστοχάζεται στους μονολόγους του και να αναλύει τον εαυτό του. Αυτό που διαφέρει όμως, από την παραδοσιακή αφήγηση της γιαγιάς ή του παππού, από τις προσωπικές ιστορίες, από έναν κοινωνικό μονόλογο που μας μάθαινε πράματα, είναι η ιδεολογική και πολιτική επιδίωξη αυτές, να αποκοπούν από τις «μεγάλες αφηγήσεις και ιστορίες» που δομούσαν τον κόσμο. Από το μέγιστο, στο ελάχιστο, λοιπόν. Στον πολιτισμό της «κουκίδας», όπως τον αναφέρει ο απολογητής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης Άλβιν Τόφλερ, στο βιβλίο του : «Το τρίτο κύμα»…!

Το νέο πλαίσιο – παρά το ανθρωπιστικό σύνθημα «μα σκύβουμε στον άνθρωπο» – υποθάλπει και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το ναρκισσιστικό υπόβαθρο της πολιτισμικής κρίσης που περνάμε. Βλέποντας και ακούγοντας τον Μίκη, τον Χρόνη Μίσσιο ή τη …Ρένα Βλαχοπούλου, να αφηγείται, ένιωθες περισσότερο τη συλλογική ιστορία που εξέφραζε ένας ευαίσθητος δέκτης. Αυτό που λέγαμε απλά : «ένας άνθρωπος, μια εποχή». Τώρα, η αφήγηση του ανθρώπου ως κουκκίδα ενός κόσμου σε αποδόμηση, εκφράζει την ίδια την κρίση, τη μοναξιά και του κόσμου και του υποκειμένου.

Η πλανητική πολιτισμική κρίση, αποκτά «προσωπικό» και αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, που περιέχει και τα στοιχεία της μιντιακής αυτοεπίδειξης των καιρών μας. Αντί το ατομικό υλικό να εμπεριέχει μια κοινωνική «μυθοπλασία» για πραγματική δημοκρατία και αναζήτηση του Προσώπου σε κοινωνία με τους υπόλοιπους, το παρουσιάζουν δήθεν ανόθευτο (σκεφτείτε τα ντοκιμαντέρ τύπου VICE ή τους νέους ντοκυμαντερίστες, ή τις νέες «μεταμοντέρνες» ψυχοθεραπείες, όπου anything goes και όλα υπάρχουν, μόνο και μόνο επειδή…υπάρχουν) και αχώνευτο, εφόσον δεν «ενδιαφέρει» από που προέρχεται άλλα μόνο η λειτουργία που επιτελεί στο «εδώ και τώρα». Η αυτοαποκάλυψη σε καιρούς ανταγωνιστικής καπιταλιστικής και οντολογικής κρίσης, όπου υποχωρεί το Πρόσωπο και η κοινότητα, μπροστά στο Άτομο (που εντέλει γίνεται χίλια κομμάτια) μοιάζει περισσότερο στην ανάγκη να κρατηθεί το ενδιαφέρον του κάθε Θεατή και αναπαράγουν σε ένα δεύτερο επίπεδο όχι την κατανόηση, αλλά την εμπορευματική καταναλωτική περιέργεια για την ιδιωτική ζωή των «διασημοτήτων»….

Δημήτρης Ναπ.Γ

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.org/2018/11/30/%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%b7%ce%b3%ce%b7%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%cf%82/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com