Την 28/11/2016 το Γραφείο Τύπου του κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για τον θάνατο του Κουβανού προέδρου Φιντέλ Κάστρο:
Την Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε επίσημα από τον νυν πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, ότι ο αδελφός του και ιστορικός ηγέτης της Χώρας, ο Φιντέλ Κάστρο απεβίωσε, όντας πλέον στα ενενήντα του χρόνια(1926-2016). Ο Φ. Κάστρο υπήρξε μια ηγετική φυσιογνωμία διεθνούς βεληνεκούς που συνδύασε την εφαρμογή μιας σοσιαλιστικής κοινωνικής πολιτικής, μαζί με μια ριζική και ανυποχώρητη υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας του.
Στα 32 του χρόνια ήδη, το 1959, βρέθηκε επικεφαλής της επανάστασης του κουβανέζικου λαού, που ανέτρεψε το καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα, το οποίο είχε μετατρέψει την Κούβα σ΄ένα απέραντο οίκο ανοχής και σ’ ένα «παράδεισο» από καζίνο και ναρκωτικά για την πλουτοκρατία, κυρίως, των Η.Π.Α. Τρία χρόνια μετά, το 1962, και για να μην προλάβει να σταθεροποιηθεί το επαναστατικό καθεστώς, η «ηγέτις δύναμις του ελευθέρου κόσμου», οι Η.Π.Α., επιβάλλουν οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό -εμπάργκο- εναντίον του λαού της Κούβας, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα!
Ταυτόχρονα οργανώνουν σειρά πραξικοπηματικών ενεργειών, με κορυφαία εκείνη στον Κόλπο των Χοίρων, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος, τη δολοφονία του Κάστρο και αποτροπή της εξάπλωσης της επαναστατικής φλόγας σε όλη τη Λατινική Αμερική, η οποία εκείνη την εποχή ήταν απόλυτα υποταγμένη στις Η.Π.Α.
Ο Φ. Κάστρο ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, δεν δέχεται να γίνει η πατρίδα του δορυφόρος ούτε της ΕΣΣΔ του Κρούστσεφ, ούτε της Κίνας του Μάο. Συνάπτει συμμαχίες, αλλά στη βάση της ανεξαρτησίας και τη ισότιμης συνεργασίας. Στο εσωτερικό συνδύασε ,κατά ευρεία παραδοχή, ένα σε μεγάλο βαθμό αξιοθαύμαστο κοινωνικό Κράτος με τις γνωστές όμως παθογένειες του μαρξιστικού-λενινιστικού μοντέλου –αν και μέρος από αυτές είχαν γίνει αναγκαίες ως άμυνα εναντίον του υπαρκτού και πάνοπλου εξωτερικού εχθρού. Έτσι έχουμε αρνητικά φαινόμενα κυρίως στον πολιτικό τομέα, όπως ελλιπή πολιτικά δικαιώματα, «κουτσουρεμένες» πολιτικές ελευθερίες, μονοκομματικό σύστημα και ισχυρούς μηχανισμούς καταστολής.
Ο Φιντέλ Κάστρο είχε αναπτύξει, ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία, μια ιδιαίτερη εκτίμηση προς την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη και Εκκλησία, την οποία είχε γνωρίσει μέσω της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης, και την θεωρούσε «μεγάλη πνευματική δύναμη», όπως έγραφε, κάτι σύμφυτο προς την πρωτοβουλία του να οικοδόμησει τον ορθόδοξο ναό του αγ. Νικολάου στην Αβάνα το 2004 και να δηλωνει ότι είναι «Χριστιανός κατά την κοινωνική έννοια». Να προσθέσουμε επίσης ότι ο Φιντέλ Κάστρο υπήρξε θαυμαστής του ηρωικού αντιαποικιακού Αγώνα της ΕΟΚΑ, γεγονός που εξέφρασε εγγράφως προς τον στρατηγό Διγενή.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι τις παθογένειες που εντοπίστηκαν στην Κούβα του Κάστρο, δεν τις συναντούμε, στα δημοκρατικά κράτη της Βενεζουέλας, υπό τον Χριστιανό(Ρωμαιοκαθολικό) Σοσιαλιστή Ούγκο Τσάβεζ, όπως και σ’ αυτό του Ισημερινού, υπό τον επίσης Χριστιανό Ραφ. Κορέα ή της Παραγουάης, υπό τον Ρωμαιοκαθολικό Χριστιανό Φερνάρδο Λούγο.
Συμπερασματικά η κληρονομιά που καταλείπει ο Φ. Κάστρο είναι οπωσδήποτε βαρυσήμαντη, εφόσον ενσωματώνει έμπρακτα διδάγματα όπως η ουσιώδης φιλοπατρία, η χαλυβδωμένη θέληση για την ανεξαρτησία του έθνους του, καθώς και η εργώδης μέριμνα για την κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία συνιστά την «ένοχη συνείδηση», όπως θα έλεγε ο μεγάλος Ορθόδοξος Χριστιανός συγγραφέας Νικ. Μπερντιάγεφ, των σημερινών συμβατικών θρησκευόμενων, από τους οποίους τέτοιες μέριμνες παραθεωρήθηκαν ή και, ακόμη χειρότερα, σπιλώθηκαν.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.