|
|
Παραθέτουμε αποσπάσματα από ένα κείμενο που έχει ιδιαίτερη πολιτική και κοινωνική σημασία.
«Η ιστορία των τελευταίων 20 χρόνων θα πρέπει να ιδωθεί ως μια σειρά συγκρούσεων για ομοσπονδιακή ισχύ. Τόσο η Γερμανία όσο και η Ιαπωνία προσπάθησαν να δημιουργήσουν περιφερειακές ομοσπονδίες, η μία μέσα από ένα σύστημα ιδεολογικά συντονισμένων δικτατοριών στην Ευρώπη και η άλλη μέσα από μια «ζώνη ευημερίας» εθνικιστικών και «αντιαποικιακών» δικτατοριών στην Ασία. Καμιά από τις δύο δεν διέθετε τα απαραίτητα μέτρα επίτευξης του στόχου, γιατί κάθε μια ξεκίνησε την προσπάθεια από μια βάση –το γερμανικό και ιαπωνικό εθνικό κράτος– που ήταν πολύ περιορισμένη. Καμιά δεν ήταν ικανή να συγκροτήσει μια ενότητα συμφερόντων χωρίς την οποία κάθε προσπάθεια ομοσπονδιοποίησης είναι καταδικασμένη από την αρχή. Κάθε μια ήταν υποχρεωμένη να προσφύγει στη χρήση ωμής βίας για να συγκρατήσει ενωμένο το σύστημα. Παρόλα αυτά, οι λειτουργικές τους αντιλήψεις βρίσκονταν σε πλήρη αρμονία με την ιστορική αναγκαιότητα – τη δημιουργία περιφερειακών συστημάτων που περιλαμβάνουν έναν αριθμό κρατών. Για παράδειγμα, οι διάφοροι μηχανισμοί της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης, δεν διαφέρουν σημαντικά στο λειτουργικό τους σχεδιασμό από αυτούς που σχεδιάστηκαν από τη ναζιστική Γερμανία. Αναμφίβολα η «κατάλυση» της ναζιστικής Γερμανίας θα ήταν εξωπραγματική – τουλάχιστον στην αρχή. Αλλά οι σχεδιαστές των Ναζί είχαν μια απόλυτα λογική κατανόηση της οικονομικής αλληλεξάρτησης της Ευρώπης και της οικονομικής και τεχνολογικής ανεπάρκειας του εθνικού κράτους.
...Η ήττα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας και η εξασθένηση της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν κλείνουν μόνο την εποχή που το εθνικό κράτος ήταν μια βιώσιμη μονάδα της παγκόσμιας πολιτικής αλλά αποτελούν, επίσης, και την απόδειξη ότι το εθνικό κράτος δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σκιά του και να εξυψωθεί στο επίπεδο της ομοσπονδιακής δύναμης.
...Τώρα, οι ΗΠΑ, συναντιούνται με την ιστορική αναγκαιότητα. Οι ΗΠΑ παραμένουν οι μόνοι κάτοχοι ομοσπονδιακής ισχύος...
...Οι ΗΠΑ ταιριάζουν απόλυτα στο ρόλο του ηγέτη για την παγκόσμια ενοποίηση. Η τεράστια στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ, είναι το πρώτο και αναντικατάστατο χαρακτηριστικό αυτής της ηγεσίας...
...Θα είναι η επερχόμενη παγκόσμια τάξη μια «Παγκόσμια Αμερικανική Αυτοκρατορία»; Πρέπει να είναι στο βαθμό που θα φέρνει τη σφραγίδα του αμερικανικού πνεύματος. Στο βαθμό που το τελευταίο ταυτίζεται με μια ανοιχτή κοινωνία –ανοιχτή σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους πολιτισμούς– και στο βαθμό που η πολιτική υπεροχή της Αμερικής είναι η ομοσπονδιακή ιδέα, η διάκριση ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνώμενους θα εξαλειφθεί μέσα από μια συνεχή διαδικασία αφομοίωσης. Η επερχόμενη παγκόσμια τάξη θα σηματοδοτήσει την τελευταία φάση μιας ιστορικής μετάβασης και θα κλείσει την επαναστατική περίοδο του 20ου αιώνα. Η αποστολή του αμερικανικού λαού είναι να εξαλείψει τα εθνικά κράτη, να οδηγήσει τους απέλπιδες λαούς τους σε μεγαλύτερες ενώσεις και να σταματήσει με την ισχύ του τους πιθανούς υπονομευτές που πιστεύουν σε μια παγκόσμια τάξη που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στην ανθρωπότητα παρά μια ξεπεσμένη ιδεολογία και μια βάρβαρη εξουσία.
...Είναι πιθανόν, η εκπλήρωση αυτής της αποστολής να εξαντλήσει την ενέργεια της Αμερικής, και τότε, το ιστορικό κέντρο της βαρύτητας θα μετακινηθεί σε έναν άλλο λαό. Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία, γιατί το άνοιγμα νέων οριζόντων, που τώρα μόλις διακρίνουμε, θα ανοίξει ένα νέο στάδιο στην ανθρώπινη ιστορία: Ο άνθρωπος θα ανακαλύψει στα κοσμικά εγχειρήματα ένα ισοδύναμο πολέμου. Ο άνθρωπος θα εξακολουθήσει να καταστρέφει τον εαυτό του, αλλά θα το κάνει με διαφορετικά μέσα από ένα διεθνή πόλεμο...Για τα επόμενα 50 χρόνια το μέλλον ανήκει στην Αμερική. Η αμερικανική Αυτοκρατορία και η ανθρωπότητα δεν θα είναι αντίθετες αλλά απλά, δύο ονόματα μιας παγκόσμιας τάξης με ειρήνη και ευτυχία. Novis orbis terrarium.(Νέα Παγκόσμια Τάξη)».
Οι προηγούμενες απόψεις πρέπει να συνδυαστούν και με αυτές που προέβλεπαν από τη δεκαετία του ’50 ότι η ΕΣΣΔ θα κατέρρεε πριν το τέλος του αιώνα και γι’ αυτό δεν αποτελούσε μια «γεωπολιτική δύναμη, αλλά μια διαλυόμενη αυτοκρατορία», και ότι οι ΗΠΑ «πρέπει να εκπληρώσουν τους στόχους τους στο άμεσο μέλλον γιατί βρίσκονται σε εξέλιξη δύο αλληλοεπικαλυπτόμενες τάσεις: (1) η πολιτική ανάδυση των λαών της Ασίας, μαζί με την τεράστια πληθυσμιακή τους άνοδο, διαφοροποιεί την παγκόσμια και περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων και προμηνύει διεθνείς συγκρούσεις και πολέμους, και (2) μέσα στο άμεσα προβλεπτό μέλλον ένας αριθμός κρατών εκτός των ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, και Βρετανίας, θα αποκτήσει πυρηνικά όπλα και άλλα μέσα μαζικής καταστροφής».
 Όλα τα προηγούμενα γράφτηκαν στη δεκαετία του ‘50 από τον Robert Strausz-Hupé, έναν από τους τρεις γκουρού του ρεύματος των νεοσυντηρητικών στις ΗΠΑ. Ο Strausz-Hupé, από το 1957 με το άρθρο του «The Βalance of Τomorrow» στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Orbis που διηύθυνε, πρότεινε μια στρατηγική που σήμερα βλέπουμε ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις ΗΠΑ.
Οι προβλέψεις του για την καταστροφή της ΕΣΣΔ, για την άνοδο της Κίνας και για τη διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής, βρίσκονται 50 χρόνια μπροστά από την εποχή τους.
Η πολιτική των κυβερνήσεων Μπους δεν είναι αυθαίρετη. Στηρίζεται πάνω στις αναλύσεις και τις πολιτικές ενός πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος, τουνεοσυντηρητικού, –που δεν πρέπει να συγχέεται με τους Χριστιανούς φονταμενταλιστές– το οποίο εδώ και 50 χρόνια διαμορφώνει τις πολιτικές, ιδεολογικές ελίτ των ΗΠΑ – και θα εξακολουθήσει να τις διαμορφώνει. |
ΠΗΓΗ:http://www.monthly-review.gr/
Ανάρτηση από:
geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.