Συνεδρίασε σήμερα Σάββατο ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Χ.Δ. μέσω διαδικτύου. Συζητήθηκαν καὶ ἐγκρίθηκαν ἀπολογισμοὶ πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς δραστηριότητας, ὅπως καὶ οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις καὶ ὁ προγραμματισμὸς δράσης. Ἐπίσης, συζητήθηκε σχέδιο διακήρυξης γιὰ τὴν παρέμβαση τῆς ΧΔ ἐνόψει τῶν καταιγιστικῶν ἐξελιξεων τοῦ χρόνου ποὺ πέρασε. Κατὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν, ὁ Πρόεδρος τῆς ΧΔ ἀναφέρθηκε στὶς πολιτικὲς ἐξελίξεις, μὲ τὶς ἀκόλουθες ἐπισημάνσεις:
Ἀγαπητοὶ άδελφοί
Τὸ ἔτος 2020 ποὺ πέρασε, ἐπεφύλασσε ἐξελίξεις ἐντελῶς ἀπρόβλεπτες καὶ πρωτόγνωρες, ποὺ ἐπέδρασαν καταλυτικὰ στὴ ζωὴ ὅλων τῶν λαῶν τοῦ πλανήτη, στὴν κατάσταση τῆς πατρίδας μας, στὸν τρόπο λειτουργίας καὶ δράσης τοῦ Κινήματός μας.
Πανδημίες ἔχει γνωρίσει ὁ κόσμος καὶ στὸ παρελθόν, πολὺ χειρότερες ἀπὸ τὴ σημερινή, οἱ ὁποῖες ἄλλαξαν τὴ ροὴ τῆς Ἱστορίας. Πιὸ πρόσφατη εἶναι ἡ περίπτωση τῆς λεγόμενης «ἰσπανικῆς γρίππης», ποὺ τὸ διάστημα 1918-1920 σκότωσε 20.000.000 ἀνθρώπους μέχρι νὰ καταστεῖ δυνατὴ ἡ ἀντιμετώπισή της. Φοβερὲς ἐπιδημίες χτύπησαν καὶ τὴν πατρίδα μας σὲ ὅλο τὸν ἐλεύθερο βίο της, μέχρι καὶ πρὶν τὸν 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἀπὸ τὴ χολέρατὸν 19ο αἰώνα, μέχρι τὸν «Δάγκειο Πυρετὸ» κατὰ τὸ Μεσοπόλεμο.
Μετὰ τὸν Πόλεμο, ἡ ἐπιστήμη προόδευσε ραγδαῖα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐξαλειφθοῦν ἀκόμα καὶ ἀσθένειες ποὺ ἐνδημοῦσαν χρόνια: Λέπρα, ἑλονοσία, φυματίωση…Ἡ παιδικὴ θνησιμότητα ἐκμηδενίστηκε, οἱ γενιές μας ξεσυνήθισαν καταστάσεις πανδημίας, δημιουργήθηκε ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ πρόοδος μᾶς κάνει ἄτρωτους, ἰδίως στὸν λεγόμενο «ἀνεπτυγμένο κόσμο». Διότι οἱ συνάνθρωποί μας στὶς φτωχὲς χῶρες, ἰδίως στὴν Ἀφρική, ἐξακολουθοῦσαν νὰ ὑποφέρουν, εἴτε ἀπὸ τὴν ἔλλειψη μέσων, εἴτε ἀπὸ ἀσθένειες ἀνίατες ὅπως ὁ «Ἔμπολα». Πράγματα ποὺ ἐμᾶς δὲν μᾶς ἄγγιζαν καὶ παρακολουθούσαμε ἀπὸ ἀπόσταση.
Ἡ ἐπιδημία τοῦ covid19 ἦρθε νὰ μᾶς προσγειώσει ἀπότομα καὶ νὰ καταργήσει πολλὲς ἀπὸ τὶς βεβαιότητες ποὺ εἴχαμε καλλιεργήσει. Ὅπως ὁ Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τὸ 1914 ἔβαλε ἀπότομα τέλος στὴ μακρὰ περίοδο εἰρήνης καὶ στὴ λεγόμενη «μπὲλ ἐπόκ» τοῦ 19ου αἰώνα, εἰσάγοντάς μας στὸν 20ό, ὁ covid19 ἔφερε ριζικὲς ἀνατροπὲς ποὺ μᾶς εἰσάγουν γιὰ τὰ καλὰ στὸν 21ο αἰώνα.
Ὁ covid19 ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ἀστραπιαίας μετάδοσης, νὰ πλήττει τοὺς πάντες καὶ νὰ τοὺς κάνει φορεῖς καὶ «ξενιστές» του ἐν ἀγνοία τους. Ταυτόχρονα, νὰ ἐκδηλώνεται σὲ βαριὰ μορφὴ σὲ μικρὸ ποσοστὸ φορέων, τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἐπιβαρύνει τὰ ἐθνικὰ συστήματα ὑγείας μέχρι κορεσμοῦ, ἀφοῦ ἡ περίθαλψη ἔχει αὐξημένες ἀπαιτήσεις.
Ἡ ὑποτίμηση τοῦ κινδύνου σὲ συνδυασμὸ καὶ μὲ ἄλλους παράγοντες ὁδήγησε σὲ τραγικὲς καταστάσεις χῶρες ὅπως ἡ Ἰταλία, ἡ Ἰσπανία, οἱ ΗΠΑ καὶ ἡ Μεγάλη Βρετανία. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, λήφθηκαν σὲ ὅλο τὸν κόσμο μέτρα ἔκτακτης ἀνάγκης, μὲ πυρήνα τὸν περιορισμὸ τῶν ἀνθρώπινων ἐπαφῶν καὶ τὴν ἀπομόνωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ λήψη περιοριστικῶν μέτων ἦταν ἀπαραίτητη γιὰ τὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας. Ὅμως, ἡ ἀλόγιστη λήψη ὁριζόντιων μέτρων, χωρὶς νὰ ἐξετάζεται κατὰ πόσο τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἐπιτευχθεῖ μὲ ἠπιότερα μέτρα, ὁδηγεῖ σὲ ἄλλο ἄκρο. Ἀπειλεῖ μὲ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση μεγάλα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ, ἀπονεκρώνει τὴν κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ ὑπονομεύει τὴ λειτουργία τῆς δημοκρατίας. Ὑποκαθιστᾶ τὴν ἔννομη τάξη μὲ τὸ λεγόμενο «δίκαιο τῆς ἀνάγκης», τὸ ὁποῖο ἐπιτάσσει τὴν παραίτηση ἀπὸ θεμελιώδη δικαιώματα.
Ἀκραία περίπτωση, ἀλλὰ καὶ μὲ ἰδιαίτερο συμβολισμό, εἶναι ἡ παραπομπὴ σὲ δίκη τοῦ ἀνατραπέντος Προέδρου τῆς Βιρμανίας γιὰ παράβαση τῶν περιοριστικῶν μέτρων γιὰ τὸν covid19, προκειμένου ἡ στρατιωτικὴ Χούντα νὰ δικαιολογήσει τὴν ἐπιβολὴ καθεστῶτος ἔκτακτης ἀνάγκης. Καὶ στὴν Ἑλλάδα ὅμως, τὰ περιοριστικὰ μέτρα στάθηκαν ἀφορμὴ καὶ πρόσχημα νὰ κατασταλοῦν οἱ κοινωνικοὶ ἀγῶνες καὶ νὰ περοριστοῦν οἱ πολιτικὲς ἐλευθερίες μὲ πρόσχημα τὴν ἔκτακτη ἀνάγκη.
Ἐνδεικτικά, χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἀπαγορεύσεις χρησιμοποιήθηκαν γιὰ νὰ καμφθοῦν οἱ ἀντιδράσεις τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν στὴν ἐγκατάσταση γιγάντιων ἀνεμογεννητριῶν, οἱ ὁποῖες ὑποβαθμίζουν τὸ περιβάλλον. Ἀκόμα καὶ γιὰ ὀλιγάριθμες ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας ἔχουν ἐπιβληθεῖ πρόστιμα.
Οἱ ἐξελίξεις ἀνέδειξαν καὶ πόσο ἀλαζονικὴ καὶ καταστρεπτικὴ ἦταν ἡ κατεδάφιση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους. Παγκόσμια ἐξέλιξη, ποὺ προετοιμάστηκε μεθοδικὰ μὲ «ἐργαστήριο» τὴ Χιλὴ τοῦ Πινοσὲτ τὸ διάστημα 1973-1980, καὶ προωθήθηκε παγκόσμια ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 καὶ μετὰ στὰ πλαίσια τῆς νεοφιλελεύθερης ἰδεολογίας. Ἀπὸ τότε, εἴμαστε μάρτυρες μιᾶς διαρκοῦς ἀντεπίθεσης τῆς διεθνοῦς οἰκονομικῆς Ὀλιγαρχίας, μὲ στόχο τὴ σώρευση πλούτου εἰς βάρος τῶν μεσαίων καὶ ἀσθενέστερων κοινωνικῶν στρωμάτων, τὴν ἀποδόμηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τὴν ἀπαξίωση τοῦ κόστους τῆς ἐργασίας. Κοντὰ στὴν Ὀλιγαρχία, εὐνοεῖται καὶ μιὰ κατηγορία ἀνώτερων καὶ μεσαίων στελεχῶν.
Ὡς τέτοιος μηχανισμὸς-ὄργανο τῆς οἰκονομικῆς Ὀλιγαρχίας ἔχουν λειτουργήσει ἡ ΕΟΚ/Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἡ Εὐρωζώνη. Στὴν Ἰταλία ποὺ πλήγηκε ἀπὸ τὴν πανδημία, ὁ ἀριθμὸς νοσοκομειακῶν κλινῶν σὲ σχέση μὲ τὸν πληθυσμὸ ἔχει πέσει στὸ μισὸ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1990. Στὴν Ἑλλάδα, ἡ νεοφιλελεύθερη «λιτότητα» ἐπιβλήθηκε ἀπότομα ἀπὸ τὸ 2010 καὶ μετά. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι οἱ προτεραιότητες τοῦ οἰκονομικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ ἄφησαν τὶς κοινωνίες ἀνοχύρωτες στὴν πανδημία.
Ἡ πανδημία ἐξέθεσε τὰ προβλήματα καὶ τὶς ἀδικίες ποὺ ἔχει προκαλέσει ὁ οἰκονομικὸς νεοφιλελευθερισμός. Τὸ 2010-15, ἡ Ἑλλάδα στοχοποιήθηκε καὶ λοιδωρήθηκε μόνη. Τὸ 2020, καὶ πάλι οἱ λεγόμενοι ἰσχυροί, ἐπιχείρησαν νὰ ἀπαξιώσουν καὶ νὰ λοιδωρήσουν ὅλες τὶς χῶρες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Νότου, τῶν ὁποίων οἱ οἰκονομίες πλήγηκαν ἀπὸ τὴν πανδημία. =
Ἔχει πλέον καταγραφεῖ ὅτι ἡ ΕΕ καὶ ἡ Εὐρωζώνη χωρίζεται σὲ χῶρες δομικῶς εὐνοημένες ποὺ πλουτίζουν ἀπὸ τὸ σύστημα καὶ σὲ χῶρες δομικῶς πληττόμενες, οἱ ὁποῖες ζημιώνονται, ὄχι ἐπειδὴ οἱ λαοὶ εἶναι δῆθεν ἀνίκανοι καὶ τεμπέληδες, ἀλλὰ ἐπειδὴ τέτοια εἶναι ἡ δόμηση τῆς Εὐρωζώνης.
Ἐπιπλέον, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀποδείχθηκε ἀνίκανη νὰ ἀντιμετωπίσει ἔγκαιρα, τουλάχιστον τὸ 2ο κύμα τῆς πανδημίας. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2020, ἐξήγγειλε μεγαλεπήβολο «πρόγραμμα ἀνάκαμψης» σὲ βάθος ἑξαετίας, βασιζόμενη σε περὶ κατεπείγοντος διατάξεις τῶν εὐρωπαϊκῶν συνθηκῶν. Παρ’ ὅλα αὐτά, κανένα κατεπεῖγον μέτρο δὲν ἐλήφθη γιὰ τὴν ἄμεση ἀντιμετώπιση τῆς κατάστασης καὶ τὴ θωράκιση τῶν ἐθνικῶν συστημάτων ὑγείας. Ἔχει, μέχρι στιγμῆς, ἀποτύχει, ἀκόμα καὶ στὸ πρόγραμμα ἐμβολιασμῶν.
Οἱ ἐπιδοτήσεις καὶ τὰ δάνεια, τὰ ὁποῖα προβλέπει τὸ πρόγραμμα ἀνάκαμψης, θὰ ἔλθουν, ἐφόσον βρεθοῦν οἱ πόροι, μὲ προϋποθέσεις ἀτύπων μνημονίων καὶ ὡς μέσα ὄχι ἀνακούφισης πληγέντων, ἀλλὰ ἐκβιασμοῦ καὶ ἐπιβολῆς πολιτικῆς ἐκ μέρους τῆς «Κομισιὸν», ὅπως ρητῶς ἔχουν δηλώσει ἐκπρόσωποί της καὶ ἔχουμε ἀναδείξει μὲ ἀνακοινώσεις μας.
Στὸ μεταξύ, ἡ πανδημία αὐξάνει ἀκόμα περισσότερο τὴ φτώχεια καὶ τὶς ἀνισότητες παγκοσμίως. Οἱ δισεκατομμυριοῦχοι, ἰδίως ἐκεῖνοι ποὺ δουλεύουν μέσω διαδικτύου βλέπουν τὰ κέρδη τους νὰ αὐξάνουν με γεωμετρικὴ πρόοδο. Ἐπίσης εὐνοοῦνται αὐτοαπασχολούμενοι καὶ ἐργαζόμενοι μὲ αὐξημένη κατάρτιση καὶ ψηφιακὲς δεξιότητες, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς χειρώνακτες, ποὺ ἔχουν βρεθεῖ ἄνεργοι καὶ κατεστραμμένοι.
Στὴν Ἑλλάδα, ἤδη ἀπὸ τὴν περίοδο 2010-2015 ἔγινε ἀντιληπτὸ τὸ παγκόσμιο φαινόμενο, τῆς μετάλλαξης τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ἀπὸ τὸ δίπολο Δεξιά- Ἀριστερὰ στὸ λεγόμενο «ἀκραῖο κέντρο». Πελατειακὲς παρατάξεις ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν ἴδια νεοφιλελεύθερη πολιτικὴ μὲ μικρὲς παραλλαγές, στὰ πλαίσια τοῦ «δόγματος Γιοῦνκερ» ὅτι οἱ λεγόμενες «εὐρωπαϊκὲς συνθῆκες» ἔχουν ἰσχὺ ὑπέρτερη τῆς λαϊκῆς βούλησης. Καὶ μὲ κοινὴ ἰδεολογία τὴν «πρακτικὴ ἀθεΐα», ὅπως ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ τὸν περιγράφει: Ἀθεΐα τῆς πρακτικῆς ζωῆς, ἀδιαφορία καὶ ψυχρότητα, γιὰ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὸν πλησίον. Ἀνάλογα εἶναι τὰ χαρακτηριτικὰ τοῦ ἀστικοῦ ὑλισμοῦ ποὺ διατύπωσε πρῶτος ὁ Νίκος Ψαρουδάκης.
Οἱ προτεραιότητες αὐτὲς τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἀναδείχθηκαν μὲ τὸν ἐναργέστερο τρόπο τὸ χρόνο ποὺ μᾶς πέρασε, μὲ τὴν ἀπαξιωτικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τὴ Διοικούσα Ἐκκλησία καὶ τὴν εὐθεία παράβαση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.
Ἡ ἀπαγόρευση κάθε ἱεροπραξίας τὸ πρῶτο διάστημα τῶν πολιτικῶν ἐγκλεισμοῦ, ἀκόμα καὶ σὲ κλειστὲς ἐκκλησίες, ἦταν μέτρο πρωτοφανὲς ποὺ μόνο στὴν Ἀλβανία τοῦ Χότζα ἐφαρμόστηκε.
Ἀκολούθησε ἡ ἠπιότερη λειτουργία τῶν χώρων λατρείας χωρὶς πιστούς, ποὺ κράτησε μέχρι τὸ Μάιο. Καὶ τὸ μέτρο αὐτό, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὴ κατάργηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συναποτελεῖται ἀπὸ κλῆρο καὶ λαό. Ὅταν καταγγέλλουμε τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν λαϊκῶν ἀπὸ τὴ Διοίκηση, τί θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦμε γιὰ τὸν ἀποκλεισμό τους καὶ ἀπὸ τὴ θεία Λατρεία;
Ἡ ΧΔ τάχθηκε ὑπὲρ τῆς θέσης ποὺ ἐξέφρασε ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος στὶς 16 Μαρτίου 2020, γιὰ λιτὲς ἀκολουθίες μὲ τοὺς ἀναγκαίους περιορισμοὺς γιὰ τὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας. Μὲ περισσότερη ἐπεξεργασία καὶ καλόπιστο διάλογο, θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε συμφωνηθεῖ μιὰ λύση ὅπως στὴ Βουλγαρία, ὅπου δὲν ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες. Ὅμως, ἡ Κυβέρνηση Μητσοτάκη, ἔγραψε στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία σύρθηκε πίσω ἀπὸ τὶς κυβερνητικὲς ἐπιλογές, μέχρι τὶς 6 Ἰανουαρίου 2021, μὲ τὴν κυβερνητικὴ παλινωδία νὰ ἀπαγορεύσει τὴν παρουσία πιστῶν στὴν ἀκολουθία τῶν Θεοφανείων.
Οἱ κυβερνητικὲς προτεραιότητες κατέδειξαν ὅτι οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες δὲν θεωροῦνται πρώτης προτεραιότας καὶ ἀνέδειξαν τὸ ὑλιστικὸ πρόσωπο τῆς δεξιᾶς παράταξης. Διότι πέρα ἀπὸ τὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαξιώθηκε συνολικὰ ὁ χῶρος τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ ἐμπειρία τοῦ διαστήματος Μαΐου-Ὀκτωβρίου 2020, ποὺ οἱ χῶροι λατρείας ἔμειναν ἀνοικτοὶ στοὺς πιστοὺς μὲ τὴν τήρηση τῶν μέτρων προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας, δείχνει ὅτι καμμία μαζικὴ διασπορὰ τοῦ ἰοῦ δὲν προκλήθηκε καὶ ὅτι, κατὰ συνέπεια, ἦταν περιττοὶ καὶ ἀχρείαστοι οἱ περιορισμοὶ ποὺ ἐπιβλήθηκαν ἀπὸ τὸ Νοέμβριο καὶ μετά. Ἄλλωστε, ἤδη ἀνώτατα Δικαστήρια στὴ Γερμανία, στὶς ΗΠΑ καὶ στὴ Γαλλία ἔχουν κρίνει ἀντισυνταγματικοὺς ἀνάλογους περιορισμούς, ὕστερα ἀπὸ προσφυγὴ θρησκευτικῶν κοινοτήτων στὶς χῶρες αὐτές. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ὑπάρξει ἀνάλογο ἀποτέλσμα καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἐὰν ἡ πρωτοβουλία αὐτὴ δὲν εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ σὲ μεμονωμένους πολίτες, ποὺ ἔδωσαν μόνοι τὸ δικαστικὸ ἀγώνα.
Ταυτόχρονα ὅμως, κακὴ ὑπηρεσία προσφέρουν ὅσοι καταγγέλλουν ὡς ἔλλειψη πίστης καὶ ἀνάγουν σὲ δογματικὸ ζήτημα τὴν τήρηση τῶν μέτρων προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας στὶς ἐκκλησίες. Ἡ πρόκληση διχασμοῦ σὲ τέτοια ζητήματα μόνο κακὸ κάνει, δίνει προσχήματα στοὺς κακόπιστους καὶ σύγχυση προκαλεῖ. Σὲ καιροὺς πονηρούς, καλούμαστε νὰ διαφυλάξουμε τὸ μεῖζον, τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη.
Ἐνόψει τοῦ Τριωδίου, τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ τοῦ Πάσχα, δὲν πρέπει νὰ ἐπαναληφθοῦν τὰ περσινά. Ἡ περίοδος αὐτὴ εἶναι περίοδος κατεξοχὴν ἐπαφῆς τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ ζημία θὰ εἶναι τεράστια, ἐὰν γιὰ δεύτερη συνεχῆ χρονιά, ὁ λαὸς ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς περιόδου. Ἐὰν ὅσοι ἔρχονται στὴν ἐκκλησία αὐτὲς τὶς μέρες ἀποκοποῦν ἐντελῶς, ἡ Ὀρθοδοξία θὰ καταστεῖ περιθωριακὴ στὴν Ἑλλάδα.
Ἡ συνταύτιση μεταξὺ τῶν δυνάμεων τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς ὁποίας εἴμαστε σήμερα μάρτυρες, ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη δικαίωση γιὰ τὸν ἱδρυτὴ τοῦ Κινήματος, τὸ Νίκο Ψαρουδάκη, ποὺ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 κατάγγελλε ὅτι οἱ διαφορές τους εἶναι ἐπίπλαστες καὶ ἐπιφανειακές.
Ὅμως, ταυτόχρονα,εἴμαστε ἀντιμέτωποι μὲ πολὺ διαφορετικὲς καταστάσεις. Τὰ λεγόμενα κομμουνιστικὰ συστήματα ἔχουν καταρρεύσει καὶ ἡ ἀστικὴ δημοκρατία ποὺ γνώρισε καὶ ἐπέκρινε, ἔχει περαιτέρω ἐκτροχιαστεῖ, μὲ τὴν κατάργηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους, ἀλλὰ καὶ τὴ συρρίκνωση τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας πρὸς ὄφελος τῶν ὑπηρεσιῶν καὶ τοῦ χρηματοοικονομικοῦ τομέα. Τὸ πολιτικὸ σύστημα πλέον ἐπιβάλλει ὡς μονόδρομο, αὐτὴ τὴν ἐκτροχιασμένη ἐκδοχή.
Ἡ ἀντίδραση στὸ «ἀκραῖο κέντρο» προέρχεται κυρίως ἀπὸ τὴν Ἄκρα Δεξιά, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖ νὰ ἀξιοποιήσει τὴν ἀντίδραση τοῦ μέρους τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ τίθεται σταδιακὰ στὸ περοθώριο τοῦ συστήματος καὶ βλέπει τὴ ζωή του νὰ ὑποβαθμίζεται. Τὸ πράττει μὲ κραυγὲς μίσους καὶ μισαλλοδοξίας, μὲ παραπλανητικὲς προσεγγίσεις ποὺ κάνουν ἄλλους συνανθρώπους μας «ἀποδιοπομπαίους τράγους».
Ἡ Ἀριστερά, στὸ βαθμὸ ποὺ δὲν ἔχει ἐνσωματωθεῖ στὴ λογικὴ τοῦ νεοφιλελεύθερου «ἀκραίου κέντρου» περιχαρακώνεται στὸ δογματισμό της῍. Ὁρισμένες ἐκδοχές της ξεπέφτουν σὲ πρακτικὲς ποὺ παραπέμπουν σὲ τάγματα ἐφόδου.
Δυστυχῶς, ἡ ἀτομοκρατία ἔχει ἐπηρεάσει καὶ τὸ χῶρο τῆς πολιτικῆς, μὲ ἀποτέλεσμα, καὶ ὅσοι ἔντιμα ἀντιδροῦν εἴτε νὰ κλείνονται στὸν ἑαυτό τους, εἴτε νὰ αὐτοπαγιδεύονται στὴ λογικὴ τῆς «φωτισμένης πρωτοπορίας» καὶ τῆς ἀπόλυτης «πολιτικῆς ὀρθοφροσύνης».
Στὴ ΧΔ πέφτει τὸ βάρος νὰ ἀρθρώσει ὁλοκληρωμένη πολιτικὴ πρόταση, μὲ καταγγελία τῶν πραγματικῶν αἰτίων τῆς ἀνισότητας καὶ τῆς ἐξαθλίωσης, σ’ἕνα σκηνικὸ ὅπου ὡς μόνες ἐναλλακτικὲς λύσεις προβάλουν ἡ συμμόρφωση καὶ οἱ κραυγὲς μίσους.
Ἐνάντια σὲ μορφὴ ἐκτροπῆς ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἐλευθερίες.
Γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Στὴ βάση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς.
Πάντοτε μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸ κοινωνικὸ μήνημα τοῦ Εὐγαγγελίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.