29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ

Του Αχιλλέα  Ομήρου

29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ : 

Η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρια του Οθωμανών. Δεν υπήρξε απλά η κατάκτηση μιας πόλης. Αλλά τομή στην παγκόσμια Ιστορία και ιδιαίτερα για τον Ελληνισμό όχι μόνο αρχή της σκλαβιάς, του κατατρεγμού και της προσπάθειας εξόντωσης του, εξισλαμισμού του και οριστικής καταδίκης του σε ρόλο υποτελούς ή κομπάρσου στα σχέδια όλων των μεγάλων ανταγωνιστών της αλλά και όλων όσων μέχρι σήμερα υφίσταται. 

Ξέρω οι λογής – λογής «προοδευτικοί» διανοούμενοι, πολιτικοί και πολιτικάντηδες θα γελάσουν ή θα σχολιάσουν ειρωνικά «ακόμα ένας Ελληνάρας». Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί τον Έλληνα δεν τον καθορίζει, δεν τον προσδιορίζει βέβαια ούτε το αίμα του, ούτε η φυλετική καταγωγή του. Το έθνος δεν είναι βιολογικό φαινόμενο. «Η επιστημονική φυλετική ξεκινάει από τη θέση ότι «το έθνος είναι κοινότητα ανθρώπων που οφείλει την δημιουργία της σε ιστορικά αίτια. Δεν είναι λοιπόν κοινότητα φυλής και γένους…Η σύγχρονη ανθρωπολογία αρνείται ότι η ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών και γλωσσών εξαρτιέται αιτιακά από τη ράτσα. Πολύ συχνά τα έθνη αποτελούνται από διάφορες φυλές, όπως και μια φυλή μπορεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο διαφόρων εθνών » (Άρης Πουλιανός : «Η προέλευση των Ελλήνων – εθνογενετική έρευνα» εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1966). Το ποιοι είναι οι Έλληνες απασχόλησε και ακόμα φαίνεται απασχολεί και τους ίδιους αλλά και την διεθνή κοινότητα – επιστήμονες, πολιτικούς κλπ. 

Δεν πρόκειται φυσικά εδώ να ασχοληθούμε ούτε καν περιληπτικά με το τι έχει ειπωθεί και γραφτεί. Παραμένουμε στην απλή διαπίστωση ότι μέσα στο διάβα των αιώνων, των πολέμων και κατακτήσεων, των προσπαθειών να χάσουν την ελληνική εθνική τους ταυτότητα, από κατακτητές και κατακτητές, αυτοί που πίστευαν πως ήταν Έλληνες, λόγω γλώσσας, ηθών και εθίμων, φιλοσοφίας και θρησκείας. οι άνθρωποι αυτοί αντιστάθηκαν με σθένος, το πλήρωσαν με αίμα, δάκρυα και πόνο για να παραμείνουν Έλληνες. 

Παρέμειναν όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας από τις ακτές Εύξεινου Πόντου μέχρι τα Βαλκάνια, τον αρχαίο ελληνικό χώρο και φυσικότατα και όπου αλλού υπήρχαν κοινότητες τους, έξω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Είναι πραγματική απόλαυση να χάνεσαι διαβάζοντας για την «περιπέτεια» του ελληνισμού – όχι μόνο για τις αποικίες τους από αρχαιοτάτων χρόνων – όπως των αρχαίων Φωκιανών που ίδρυσαν τη Μασσαλία και που το έμβλημα τους, ο πετεινός, είναι έμβλημα της Γαλλίας. Απόλαυση να διαβάζεις το βιβλίο του Δημήτρη Κυρτάτα «Κατακτώντας την αρχαιότητα», να θλίβεσαι με το «Η παρακμή του Μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού» του Σπύρου Βρυώνη. και να «εξοργίζεσαι» με το «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου μαθαίνοντας πώς «Από τους Ρωμαίους ως την ΕΟΚ, η Ελλάδα πάντοτε ολομόναχη σ΄ έναν εχθρικό κόσμο» ή ο «Φιλελληνισμός (υπήρξε) το μέγα ψεύδος», ότι η «Προστασία και ξενοδουλεία: ένα διαχρονικό σύνδρομο», «Για κακουργίες των Μεγάλων Δυνάμεων εναντίον του Ελληνικού Έθνους» και για τις «Επεμβάσεις και εξάρτηση: τα αίτια της παρακμής και τα μυθεύματα της Ελληνικής Ιστορίας». Είναι τέσσερα βιβλία που μού ‘ρθαν έτσι πρόχειρα στο μυαλό. Που θα ήταν καλό, μαζί κι άλλα πολλά και σχετικά θα έπρεπε να διαβάζουμε όλοι, να γίνονται μάθημα στα σχολειά μας και προπαντός να γνωρίζουν οι πολιτικοί «ηγέτες» μας όταν καμώνονται ότι προσπαθούν να λύσουν εθνικά προβλήματα (θα χρειαζόντουσαν και ιστορία του Μακεδονικού, του Κυπριακού κλπ κλπ. Ο Λακάν, ο Φουκώ κι ο Αλτουσέρ δεν φτάνουν). 

Η σημερινή ημέρα – επέτειος μιας μεγάλης, κορυφαίας εθνικής συμφοράς – πρέπει να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για έναν εθνικό αναστοχασμό. Πρέπει πρώτα από όλα να γίνει συνείδηση – κι αυτό μόνο μελετώντας την ιστορία να το βεβαιώσουμε – ότι την σημερινή ύπαρξη μας, σ ‘ αυτή τη νοτιοανατολική γωνία της Ευρώπης, την χρωστάμε στους αγώνες που έδωσαν οι Έλληνες, όπου υπήρχαν, υπερασπιζόμενοι τον πολιτισμό τους, την γλώσσα τους, το πιστεύω τους πολλές φορές ενάντια όχι μόνο στους επίβουλους εχθρούς τους αλλά και στην δειλή, δουλοπρεπή , αντιλαϊκή και αντεθνική κοινωνική-πολιτική και ιδεολογική ηγεσία τους. 

Όπου και αν πάμε η Πόλη θα είναι πάντα δίπλα μας, Σκιά μας. Στην Αγιά Σοφιά θα στρέφουμε πάντα το βλέμμα και την σκέψη μας – θεοσεβούμενοι και μη – την έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

ΠΗΓΗ: Αχιλλέας Ομήρου

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com