Του Μάνου Στεφανίδη
Αύριο Πέμπτη το δεύτερο μάθημα για την ερμηνεία και την αισθητική του Μύθου στο μεταπτυχιακό του τμήματος θεατρικών σπουδών με ελεύθερη είσοδο στους ενδιαφερομένους (ευχαριστώ για την μεγάλη συμμετοχή):
Είναι οι μύθοι τα συλλογικά όνειρα της ανθρωπότητας όπως πίστευε ο Φρόιντ; Έχουν καθολική ισχύ όπως διετείνετο ο Γιουνγκ; Παύουν να ισχύουν σε μιαν απομαγευμένη εποχή όπως απορούσε ο Μαρξ και υποστήριζε ο Μαξ Βέμπερ; Ή μήπως κάθε εποχή διεκδικε την δική της μυθογενετική δυνατότητα; Επειδή μάλλον χωρίς την μυστηριακή υποβολή του Μύθου η βιοτή δεν αντιμετωπίζεται με μόνη την θρηνωδία της λογικής.
Γιατί όμως η Κυβέλη ευνούχισε τον αγνό Άττι και ποιά ανάλογη τελετουργία επιβιώνει ως τις μέρες μας; Ο Γκιλγκαμές και ο Ηρακλής, ο Μωυσής και ο μονοθεϊσμός, οι Σουμέριοι, Βαβυλώνα και τα εύφορα χώματα του Νείλου και του Τίγρη, ο Γάγγης και ο Σιντάρντα, η άγρια σκέψη στο σήμερα. Γίνονται ακόμη ανθρωποθυσίες; Μη βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά.
Η μυθοπλασία τελικά είναι και τρόπος σκέψης και έκφραση του υπάρχειν. Ψάξτε λοιπόν για ζώντες μύθους γύρω σας και σκεφτείτε πως κάθε ανθρώπινη ζωή διαγράφει στο άνυσμα της την πορεία όλης της ανθρωπότητας. Μια ζωή για μια αιωνιότητα.
Μια ερμηνεία του μύθου, γνωστή από τον Γ αι. π.Χ ως Ευφημερισμός, θέλει τους θεούς και τους ήρωες να προέρχονται από εξαιρετικούς ανθρώπους που η μνήμη τους έπρεπε να διατηρηθεί. Συνήθως τα μυθικά πρόσωπα λειτουργούν ως δίπολα, θετικά και αρνητικά : άρρεν - θήλυ, ήλιος - σελήνη, Κάιν - Άβελ, Όσιρις - Σετ, Βράχμα - Σίβα αλλά και σε τρίγωνα όπως το τρίμορφον του Χριστιανισμού ή το Τριμούρτι του Ινδουισμού.
Ζούμε συνεχείς πτώσεις και αναστάσεις βιώνοντας όσο θαύμα και όσους θεούς αντέχουμε. Τρεφόμαστε από την σάρκα των αγαπημένων μας (θεών) ως συνεπείς πρωτόγονοι της εποχής του Ίντερνετ.
Πρώτοι θεοί οι γονείς μας, έπειτα οι έρωτες μας. Σ ' αυτούς ασκείται η κατεξοχήν μυθογενετική μας δυνατότητα. Ήρωας ο κάθε αγαπημένος ώσπου να χλωμιάσει η δύναμη του, ο ήλιος να γίνει φεγγάρι και η μέρα νύχτα. Μία τελετουργία πένθους θα σημάνει το τέλος ως την επόμενη γέννηση, τον επόμενο θεό. Τον αιώνιο μύθο. Την αιώνια θυσία.
ΥΓ. Το μάθημα περιλαμβάνει και την αισθητική διάσταση του μύθου. Στις εικόνες το ψηφιδωτό της Αμφίπολης, ο τάφος, η κατάβαση, ο κύκλος των εποχών, η επιστροφή του Ήρωα. Είτε λέγεται Άδωνις, είτε Ορφέας, είτε Ιησούς. Αλλά και η επιθυμία και η τιμωρία του σώματος. Η Περσεφόνη άνοιξη μαζί και εις Άδου κάθοδος. Κι έπειτα το μυθικό στήθος της Σοφίας (του θεού και των ανθρώπων). Ο ιερός μαστός της Μέλανι Κλάιν και το μεταβατικό αντικείμενο του Γουίνικοτ. Το όνειρο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης ασχέτως φύλου. Περισσότερο από τον υπερβατικό φαλλό το στήθος της μητέρας - αιώνιας ερωμένης ενώνει την φυλή των ανθρώπων όπως το φως του ήλιου το πλανητικό μας σύστημα.
ΠΗΓΗ: http://manosstefanidis.blogspot.gr
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.