Η στροφή της Τουρκίας στη Συρία

Από παλαιότερη συνάντηση Άσαντ – Ερντογάν μετά των συζύγων τους. Τέτοιες εικόνες ίδως ξαναδούμε σύντομα. 

Από την ιστοσελίδα al-monitor.com δημοσιεύτηκε στην Ρήξη φ. 136

Ο Σεμίχ Ιντίζ υποστηρίζει ότι η έκκληση της Άγκυρας για «αλλαγή καθεστώτος» στη Δαμασκό θεωρείται πλέον ως μια καταστροφή που συνδέεται με τη λανθασμένη άποψη του πρώην υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, την οποία συμμερίζονταν και πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι και «ειδικοί», ότι ο Σύρος πρόεδρος θα ανατραπεί σε μερικές ημέρες ή εβδομάδες, δίνοντας τη θέση του στη σουνίτικη κυριαρχία της Συρίας. Ο Νταβούτογλου έπαιξε με τα χειρότερα ένστικτα και τις πιο φαντασιώδεις φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τη φατριαστική εκτροπή αυτού που ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη. […]. Τώρα, γράφει ο Ιντίζ, το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση του Ερντογάν δεν είναι ο Άσαντ, αλλά οι Κούρδοι της YPG, οι οποίοι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF).

Η στροφή της Τουρκίας προς τον Άσαντ συμβαίνει καθώς η Άγκυρα και η Τεχεράνη βρίσκουν τα συμφέροντά τους να ταυτίζονται τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, είναι μια τάση που ανέκυψε πρόσφατα. Ένας λόγος είναι η αντίθεση στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία που κήρυξε η περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, που προγραμματίζεται για τις 25 Σεπτεμβρίου. Η Συρία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και αρκετές άλλες χώρες επίσης αντιτίθενται στο δημοψήφισμα.

Ο πρόεδρος του ιρακινού Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, αντιστέκεται στις διεθνείς πιέσεις για τη ματαίωση του δημοψηφίσματος, παρ’ όλο το κόστος που αυτό συνεπάγεται για τις μέχρι πρότινος θερμές σχέσεις μεταξύ του Ερμπίλ και της Άγκυρας. Σε μια περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεων, η τουρκική κυβέρνηση έκλεισε τα γραφεία της Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν (PUK) στην Άγκυρα, ως απάντηση της απαγωγής των πρακτόρων της ΜΙΤ από το PKK σε εδάφη που ελέγχει το PUK.

Παρ’ όλο που τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία αντιτίθενται στο δημοψήφισμα, η συνεργασία τους σε επίπεδο ασφάλειας είναι πιο πολύπλοκη. Η Τεχεράνη δεν διατίθεται να υποστηρίξει ή να συμμετάσχει σε μια επιχείρηση των Τούρκων εναντίον του PKK στα όρη Σιντζάρ και Καντίλ, «επειδή, από τη μια πλευρά, η ιρακινή κυβέρνηση έχει επανειλημμένα αντιταχθεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στα εδάφη της, και, από την άλλη, το Ιράν δεν διατίθεται να παραχωρήσει περαιτέρω χώρο στην Τουρκία ώστε να ελίσσεται μέσα στο Ιράκ», λέει ο Χαμιντρέσα Αζίζι.

«Αντίθετα», συνεχίζει, «ένα πιο πιθανό σενάριο για τις δυο πλευρές είναι απλώς να συμφωνήσουν για τις διακριτές ζώνες επιρροής που διαθέτουν στη Συρία, ενώ συνεχίζουν τη συνεργασία τους σε ζητήματα που έχουν κοινά συμφέροντα. Κάτι τέτοιο, θα περιελάμβανε το να δώσει το Ιράν πράσινο φως σε μια νέα τουρκική επιχείρηση στη Βόρεια Συρία εναντίον των κουρδικών ομάδων, και τη συναίνεση της Άγκυρας στην προώθηση του συριακού στρατού και των φιλο-ϊρανικών δυνάμεων στην Ανατολική Συρία, και κυρίως στο Ντέιρ-εσ-Ζορ. Σε αυτή την περίπτωση, η τουρκική επιχείρηση θα αποτρέψει τη δημιουργία μιας ενοποιημένης κουρδικής οντότητας στον βορρά, ενώ οι εξελίξεις στην Ανατολή θα απομόνωναν τις δυνάμεις του SDF μόνο γύρω από τη Ράκκα, αποτρέποντας έτσι την ανάπτυξή τους προς τα ανατολικά».

Ο Αζίζι εξηγεί το πώς η Ρωσία αποτελεί μάλλον ακόλουθο και όχι καθοδηγητή αυτών των εξελίξεων, ωστόσο παραμένει παρούσα. «Παρ’ όλο που η Μόσχα έχει μέχρι τα τώρα προσπαθήσει να τηρήσει μια πιο ουδέτερη στάση γύρω από το κουρδικό ζήτημα της Συρίας, ακόμα και να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με συγκεκριμένες κουρδικές ομάδες, τώρα βλέπει ότι έχει κοινά συμφέροντα με την Άγκυρα και την Τεχεράνη ώστε να αποτρέψει περαιτέρω ανάπτυξη των Κούρδων στην Συρία», γράφει. «Το γεγονός ότι η SDF στηρίζεται από τους Αμερικάνους σημαίνει ότι στην περίπτωση που κερδίσουν τον έλεγχο της Ράκκας, θα παράσχουν στην Ουάσιγκτον μεγαλύτερη μελλοντική επιρροή εντός της Συρίας, κάτι που δεν επιθυμούν οι Ρώσοι».

Κάτι τέτοιο, καταλήγει ο Αζίζι, «θα αποτελούσε μια ευθεία απειλή εναντίον της παρουσίας των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στη Συρία, ειδικότερα εάν οι Κούρδοι προσφέρουν στις ΗΠΑ μια στρατιωτική βάση στην περιοχή τους. Αυτό εξηγεί το γιατί η Ρωσία έχει επεκτείνει την εναέρια υποστήριξη του συριακού στρατού και στις ανατολικότερες επαρχίες της Συρίας.

Σ’ ένα άρθρο που γράφαμε τον Ιούλιο, εκτιμούσαμε τότε ότι η Ρωσία «ενδέχεται να υιοθετήσει μια τυπικά παθητική, αλλά ουσιαστικά υποστηρικτική στάση, που επιτρέπει σε διάφορους παράγοντες του παιχνιδιού να πάρουν την πρωτοβουλία εναντίον των Κούρδων της Συρίας. Η Μόσχα θεωρεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει στα χέρια της ως ατού».

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/205381

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com