Με τον Σάκα Ντιγκάνε, Νοτιοαφρικανό φοιτητή σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο της Κύπρου τότε, είχα έρθει σε επαφή μέσω του Σάββα Παύλου, όταν το 2011 διάβασα στο ιστολόγιό του τη ρηξικέλευθη παρέμβαση στα κυπριακά πολιτικά δρώμενα ενός «περήφανου Ζουλού», όπως τον αποκαλούσε ο Σάββας. Είδα τότε μια σκέψη διαυγή και μεστή, αφού, όπως είχε γράψει τότε ο Σάββας στο ιστολόγιό του: «[οι ξένοι] γνωρίζουν την κυπριακή κοινωνία, μα δεν έχουν κολλήσει στον χυλό των φαινομένων της, έχουν εκείνη την αποστασιοποίηση που τους επιτρέπει παρατηρήσεις και ανιχνεύσεις που σπάνια εντοπίζουν οι εντόπιοι».
Μετά από συνεχή και έντονη πίεσή μου, ο Σάββας Παύλου με έφερε τελικά σε επαφή με τον αγωνιστικά αστείρευτο και πατριωτικά διαπρύσιο Σάκα. Όταν το 2013 ο Νοτιοαφρικανός μας σύντροφος ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές, επέστρεψε στην πατρίδα του. Κρατήσαμε διαδικτυακή επαφή. Πριν λίγες μέρες, στις 5 Απριλίου, μετά από καιρό, επικοινώνησα με τον Σάκα: «Χάσαμε τον Σάββα», του έγραψα και του εξήγησα. Το ίδιο βράδυ μου απάντησε επισυνάπτοντας ένα κείμενο. Αντί για επιμνημόσυνα ευχολόγια, ο Σάκα επέλεξε μια κατηγορηματική τοποθέτηση, στο πρότυπο του γνωστού «Κατηγορώ» του Εμίλ Ζολά. Με παρακάλεσε να δημοσιοποιήσω το κείμενό του, εν είδει αποχαιρετισμού προς τον Σάββα. Το παραθέτω μεταφρασμένο αλλά αυτούσιο.
Μιχάλης Σταυρή
Υ.Γ.: Παραπέμπω στο ιστολόγιο του Σάββα Παύλου για το μαχητικό κείμενο του Σάκα Ντιγκάνε σχετικά με το Κυπριακό και την ταυτότητα των Κυπρίων.
«Κατηγορώ!»
Όταν το 1898 ο Εμίλ Ζολά επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, τον μοναχικό δρόμο του αγωνιστή της αλήθειας και της δικαιοσύνης, παρεμβαίνοντας στην «Υπόθεση Ντρέιφους» με την ιστορική επιστολή του «J’accuse» [Κατηγορώ], δεν ξέρω αν είχε συλλάβει τις διαστάσεις της πράξης του. Σίγουρα, όμως, δεν είχε περάσει από το μυαλό του ότι 120 χρόνια μετά, ένας Ζουλού θα παρενέβαινε (για δεύτερη και τελευταία φορά) στον δημόσιο διάλογο της Κύπρου εμπνεόμενος από το παράδειγμά του.
Αφορμή στάθηκε ο θάνατος του Σάββα Παύλου, ενός ατόμου που είχα γνωρίσει και εκτιμήσει ιδιαιτέρως στην περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων στο νησί. Ήταν, εξ άλλου, ο άνθρωπος μέσω του οποίου απευθύνθηκα στον κυπριακό λαό, προσπαθώντας να καταδείξω την ασύλληπτη πολιτική ηττοπάθεια, εθελοδουλία, αλλά και τραγική ειρωνεία που διαπίστωσα στην Κύπρο, συγκρίνοντάς την με τον αγώνα του δικού μου λαού, ενός λαού εν γένει περιφρονημένου, εναντίον του ρατσιστικού και απάνθρωπου καθεστώτος που προσπάθησαν οι πολιτισμένοι λευκοί να μας επιβάλουν.
Είχα συζητήσει την κυπριακή ιστορική και πολιτική πραγματικότητα με τους συμφοιτητές μου. Ήταν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που συνειδητοποίησα μετά τις συζητήσεις μου με τον Σάββα Παύλου. Από τη μια, η ηττοπάθεια, η μιζέρια, το αυτομαστίγωμα, αλλά και η αδιαφορία, η πολιτική και κοινωνική νωθρότητα, η εφήμερη ατομική ευμάρεια. Από την άλλη, ένας κόσμος με αγωνιστική διάθεση, άοκνος, με γνώση του παρελθόντος. Ένας κόσμος με ιστορία στις πλάτες του: Αντίσταση, Πολυτεχνείο, πορείες και διαρκείς παρεμβάσεις προς διαφώτιση.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η κυπριακή κοινωνία. Είναι η κοινωνία της ραστώνης, αλλά και του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Είναι η κοινωνία του ατομικισμού, αλλά και του Σολωμού Σολωμού. Είναι η κοινωνία της ηττοπάθειας, αλλά και της αναλαμπής του 2004.
Δεν θέλω να πω περισσότερα για τον Σάββα. Τον εκτίμησα και θα τον σκέφτομαι πάντα ως τον διανοούμενο αγωνιστή και λαϊκό ακτιβιστή, αλλά και δάσκαλό μου. Θέλω, όμως, με αφορμή τα πιο πάνω αλλά και την προηγούμενή μου παρέμβαση, να συνοψίσω το δικό μου «Κατηγορώ»:
Κατηγορώ, λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο του νησιού, διότι για δεκαετίες συντήρησε ένα σαθρό, πελατειακό-κομματικό σύστημα το οποίο όχι μόνο κατέστρεψε την πολιτική ζωή της Κύπρου, αλλά υποβάθμισε και τον πολιτικό πολιτισμό του λαού.
Κατηγορώ τον κυπριακό λαό γιατί ανέχτηκε αυτού του είδους την πολιτική ζωή προκειμένου να αποκατασταθεί σε ατομικό επίπεδο, παραγνωρίζοντας το συλλογικό συμφέρον.
Κατηγορώ όσους μεθοδικά και υστεροβούλως προσπάθησαν να αποκόψουν τον κυπριακό Ελληνισμό από τις ιστορικές του ρίζες, όσους καλλιέργησαν το φαινόμενο του «νεοκυπριωτισμού» και της εθνογένεσης, εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα. Ως Ζουλού, καυχώμαι για την καταγωγή μου και τις παραδόσεις μου και αναγνωρίζω ότι η κοινωνία, ως ζωντανός οργανισμός, έχει ανάγκη το ιστορικό της παρελθόν, χωρίς να φυτοζωεί χαμένη και ξεκομμένη μέσα σε έναν καινούργιο, τεχνητό και αεθνικό κόσμο που εξυπηρετεί μόνο τις μεγάλες αγορές.
Κατηγορώ συγχρόνως όσους καπηλεύτηκαν τους εθνικούς αγώνες και το αίμα των Ελλήνων Κυπρίων, κτίζοντας πολιτικές και επαγγελματικές καριέρες, καθ’ ότι οι αγώνες αποσκοπούν στη συλλογική ωφέλεια.
Κατηγορώ, τέλος, την κυπριακή κοινωνία, διότι δεν αξιοποιεί ως πολιτικά και πολιτισμικά κεφάλαια άτομα όπως τον Σάββα Παύλου και τόσους άλλους αφανείς, οι οποίοι ανιδιοτελώς πασχίζουν για μια καλύτερη κοινωνία, για μια ελεύθερη πατρίδα, για έναν ελεύθερο κόσμο, από την Πρετόρια μέχρι την Κερύνεια.
Αγαπημένοι μου φίλοι, δεχθείτε τη διαβεβαίωση του βαθύτερου σεβασμού μου.
Κλείνω την επιστολή μου αυτήν Ελυτικά, όπως μου έμαθε ο Σάββας σ’ ένα μικρό δωμάτιο, όπου απαγγέλλαμε τα όνειρά μας:
«Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα | Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει: Ελευθερία | Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο: | Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α».
Κάπου εκεί, πάνω από το «Ε» της Ελευθερίας, θα δείτε σε μια γνώριμη φωτογραφία και τον Σάββα σε διαδήλωση της Νομικής.
Μη συμβιβαστείτε με τίποτε λιγότερο.
Σάκα Ντιγκάνε,
πηγη: https://efimeridaenosis.wordpress.com
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.