Κοίτα την Αποστολή σου ή Λόγος περί ΜΚΟ

Της Ανδριανής Στράνη

Σε χαλεπούς καιρούς οικονομικής κρίσης η ανθρωπότητα δοκιμάζεται από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, ενώ ο καπιταλισμός αναζητά τη σωτηρία του με το όνειρο της «ανάπτυξης». Από την άλλη, ο εμπόλεμος και απελπισμένος άνθρωπος προσδοκά μάταια την ατομική του σωτηρία μέσω της φυγής ή της αγοραίας τρυφής, ενώ η Εκκλησία καλείται να παραμείνει το «άλας του κόσμου» στρατευομένη και μάχιμη σε έναν κόσμο εξορίας και φτώχειας.

Η Εκκλησία είναι «σώμα Χριστού» (Κολοσ. 1,24) τα μέλη της οποίας είναι ο «Λαός του Θεού» (Α΄ Πετρ. 2,10). Με αυτή την έννοια, σώμα και μέλη τελούν σε αδιάσπαστη οργανική ενότητα (Α΄ Κορ. 12,12) με πορεία προς την Γη της Επαγγελίας. Όταν λοιπόν ο «Λαός του Θεού» πάσχει, ο Αη Λαός όπως εύστοχα τον ονομάζει ο Γιάννης Ρίτσος στο «Άσπρο Ξωκλήσι», τότε η Εκκλησία καλείται να εκπληρώσει την αποστολή της με τον Αγώνα για τη μεταμόρφωση του κόσμου και την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της φτώχειας και της εκμετάλλευσης.

Ο Λαός του Θεού, η στρατευομένη εκκλησία, ακολουθεί τα ίχνη του ξυπόλητου Ναζωραίου για να θριαμβεύσει εντός του κόσμου και πέραν αυτού. Στην Πορεία προς την Βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει πλούσιος και πένης, δεν έχει νόημα ο χρυσός και ο άργυρος, διότι «πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά» (Ακολουθία εις Κεκοιμημένους). Σ’ αυτήν την πορεία στην έρημο του καπιταλισμού, όπου κυριαρχούν οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, η φτώχεια και η ανέχεια, το δίλημμα φιλανθρωπία ή κοινοκτημοσύνη παραμένει επίκαιρο για την Εκκλησία και ζητά απάντηση εδώ και τώρα από τον Λαό του Θεού. Το ζήτημα του πλούτου («Κεφαλαίου») και της έλευσης της Βασιλείας του Θεού τέθηκε ριζικά και καθαρά με τα Λόγια του Ιησού: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό» (Ματθ. 19,21).

Στην Βασιλεία των Ουρανών ανατρέπονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, εξισώνονται οι πάντες και «οι εργάτες του αμπελώνος» θα λάβουν όλοι από ένα δηνάριο (Ματθ. 20,1-16) και «έτσι θα γίνουν οι τελευταίοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι» (Ματθ. 20,16). Είναι φανερό ότι για την Εκκλησία, η ιδιοκτησία και ο πλούτος αποτελούν εμπόδιο για τη Βασιλεία του Θεού: «Σας βεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού. Και σας το επαναλαμβάνω. Είναι ευκολότερο να περάσει κάμηλος από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού.» (Ματθ. 19,23-24). Το ίδιο δριμύ κατηγορώ κατά των πλουσίων αποτυπώνεται στη συνείδηση της πρωτοχριστιανικής κοινότητας (90-100 μ.Χ.): «Ακούστε με τώρα και σεις οι πλούσιοι. Κλάψτε με γοερές κραυγές για τα βάσανά σας, που όπου να ’ναι έρχονται. Ο πλούτος σας σάπισε, και τα ρούχα σας τα ’φαγε ο σκώρος· το χρυσάφι σας και το ασήμι κατασκούριασαν (Ιακ. 5,1-3). Στην πάλη του με τον πλούτο («Κεφάλαιο») ο Λαός του Θεού δεν μπορεί να είναι υπηρέτης δύο αφεντάδων «γιατί ή θα μισήσει τον έναν και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να είστε δούλοι και στον Θεό και στο χρήμα.» (Λουκ. 16,13).

Η εκκλησία ακολουθώντας τη «διδαχή των Αποστόλων» και τον δρόμο της πρωτοχριστιανικής κοινότητας των Ιεροσολύμων, ανέδειξε την κοινοκτημοσύνη ως το ιδεώδες κοινωνικό σύστημα ισότητας και δικαιοσύνης, αφού: «όλοι οι πιστοί έμεναν μαζί και είχαν όλα κοινά και πουλούσαν τα κτήματά τους και τις περιουσίες τους, και τα μοίραζαν σε όλους κατά την ανάγκη που είχε ο καθένας.» (Πράξ. 2,44-45). Αυτήν την Αποστολική και πρωτοχριστιανική Εκκλησία της κοινοκτημοσύνης και της ισότητας τιμούν και διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας με τη ζωή και το έργο τους. Ωστόσο, από τον 4ο αιώνα, όταν η διωκόμενη και μαρτυρική Εκκλησία ακολουθεί τα βήματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Μεγάλου Θεοδοσίου, διαμορφώνεται αργά αλλά σταθερά μια εκκοσμικευμένη εκκλησιαστική παράδοση, όπου Κράτος και Εκκλησία, Αυτοκράτορας και Πατριάρχης, συμπλέκονται πολιτικά και θεολογικά.

Στο πλαίσιο αυτό, το πρωτοχριστιανικό σύστημα της κοινοκτημοσύνης υποχωρεί σταδιακά και αντικαθίσταται από την φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη των πλουσίων. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επικρίνουν αυτήν την εκκοσμίκευση, αφού θεωρούν ότι η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν το άλλοθι για τη δικαιολόγηση και διαιώνιση της κοινωνικής αδικίας. Με αυτό το πνεύμα ο Μέγας Βασίλειος απαγορεύει στους ποιμένες της Εκκλησίας να δέχονται δωρεές και προσφορές εκμεταλλευτών (PG 32), ενώ ο ιερός Χρυσόστομος, με αφορμή τον πλουτισμό της Εκκλησίας, διερωτάται: «Χρυσοχοείο και αργυροκοπείο είναι η Εκκλησία ή εργαστήρι Αγιότητας;» (Ομιλίες). Ωστόσο, η πατερική κριτική στην εκκοσμίκευση της Εκκλησίας υποχωρεί και περιορίζεται από την κυρίαρχη ιεραρχία στον βαθμό κατά τον οποίο Αυτοκράτορας και Πατριάρχης αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η εκκοσμικευμένη Εκκλησία στην ιστορική της εξέλιξη από τον μεσαίωνα μεταλλάσσεται από «σώμα Χριστού» σε μία κρατική θρησκευτική οργάνωση υποστήριξης των εκάστοτε οικονομικών και πολιτικών συστημάτων (Αυτοκρατορία, Τουρκοκρατία, Βαυαροκρατία, Αστική Δημοκρατία).

Μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (1830) δημιουργούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την ανακήρυξη του «Αυτοκέφαλου» της Εκκλησίας της Ελλάδας (1833) και την αναγνώριση αυτού από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης (1850). Έκτοτε η σχέση κράτους και Εκκλησίας ρυθμίζεται στα πλαίσια του Ελληνικού Συντάγματος, του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας (ΚΧ, Ν. 590/1977) και των νόμων του Κράτους. Ωστόσο, με το Ν.Δ. 126/1969, η Εκκλησία ορίζεται ρητώς ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) (ΚΧ, αρθρ. 1, παρ 4) γεγονός που ενώ διασφαλίζει νομικά τον δημόσιο χαρακτήρα της «εκκλησιαστικής περιουσίας», δημιουργεί πολλά προβλήματα στην οριοθέτηση των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απόφαση του Σ.τ.Ε. (502/2011) με την οποία οι ιερές μονές χαρακτηρίζονται ΝΠΔΔ «ιδιαζούσης φύσεως», ενώ ήδη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1994) έκρινε ότι οι ιερές μονές είναι ΜΚΟ και επομένως η περιουσία τους, ως ιδιωτική, προστατεύεται έναντι του κράτους. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το νομικό ζήτημα εάν η Εκκλησία της Ελλάδος υφίσταται ως ΝΠΔΔ ή ΜΚΟ, το ουσιαστικό ζήτημα που τίθεται είναι εάν η εκκλησία εκκοσμικεύεται κατά περίσταση λειτουργώντας ως «κυβερνητική» και «μη κυβερνητική» οργάνωση ή παραμένει πιστή στο πνεύμα του πρωτοχριστιανικού κομμουνισμού (κοινοκτημοσύνη, Πραξ. 4,32-34).

Το ανέφικτον και «ουτοπικόν» της κοινοκτημοσύνης μετατράπηκε σιωπηλά σε «κυτίον περίτεχνον» εντός ορατού σημείου του Ναού με την ενδεικτική γραφή «φιλόπτωχον». Εκεί, ο πιστός, φίλος του πτωχού ανθρώπου, δύναται να ρίπτει ολίγα από τα περισσευούμενα κέρματα της αγάπης, ενισχύοντας το έργο της φιλανθρωπίας χωρίς ενοχές και ερωτήσεις για το πόθεν ο πλούτος και η φτώχεια. Αλλά μόνον ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Τι νόημα έχει ο άνθρωπος να είναι φιλάνθρωπος; Μήπως αυτό δεν είναι ένδειξη φιλαυτίας και εγωισμού; Μήπως η φιλανθρωπία ακυρώνει σε τελευταία ανάλυση τον ίδιο τον άνθρωπο στον βαθμό που διατηρούνται οι ταξικές αντιθέσεις και η κοινωνική αδικία; Η Αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο δεν είναι η διατήρηση και συντήρηση της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας με τη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και τα μικρογεύματα εξάρτησης. Ο Γρηγόριος Νύσσης (4ος αιώνας) λέει: «Ποιο το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και κατόπιν ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε ούτε το πλήθος των εξαθλιωμένων.» (PG 46, 445).

Ωστόσο, η εξάρτηση της Εκκλησίας από το Κράτος διαμόρφωσε τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας περιορισμένης και ελεγχόμενης «φιλανθρωπίας» για τη ρύθμιση και την εξισορρόπηση των κοινωνικών αντιθέσεων. Αυτή η φιλανθρωπία είναι μάλλον μπάλωμα και όχι μάλωμα της κοινωνικής ανισότητας και της αδικίας. Με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας (ιμπεριαλισμός), την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες και την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, παρατηρείται σημαντική αύξηση διαφόρων οργανώσεων σε εθνικό και διεθνές περιβάλλον που ονομάζονται Non Governmental Organizations (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις - ΜΚΟ) και ιδρύονται με στόχο την αντιμετώπιση των διαφόρων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Οι οργανώσεις αυτές χαρακτηρίζονται ως ΜΚΟ επειδή δρουν ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις, δεν ελέγχονται από το κράτος, λειτουργούν νομικά ως αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρίες (ΜΚΕ) και χρηματοδοτούνται από ιδιωτικοοικονομικές πηγές. Οι πρώτες γνωστές ΜΚΟ εμφανίζονται στην κοιτίδα του σύγχρονου καπιταλισμού, στις ΗΠΑ (1839) με σκοπό την παροχή «κοινωνικής πολιτικής» και δρουν «ανεξάρτητα» και παράλληλα με το κράτος. Η διεθνοποίηση των ΜΚΟ συντελείται με την ίδρυση του ΟΗΕ (1945) όπου στον καταστατικό χάρτη του ορίζονται οι αρχές και οι σκοποί των οργανώσεων αυτών (άρθρ. 71, κεφ. 10).

Μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έως σήμερα, σημειώνεται ραγδαία αύξηση των διεθνών ΜΚΟ (40.000) με σκοπό την επίλυση διαφόρων εθνικών, περιφερειακών και διεθνών κοινωνικών προβλημάτων, όπως ο ρατσισμός, το προσφυγικό, τα ατομικά δικαιώματα, το περιβάλλον, το επισιτιστικό/διατροφικό, η υγεία και η παιδεία.

Ωστόσο η χρηματοδότηση, η διαχείριση και ο οικονομικός έλεγχος των εθνικών και διεθνών ΜΚΟ καθίσταται τις περισσότερες φορές αδιαφανής, αφού αυτές διέπονται από ένα διεθνές πολυδαίδαλο νομικό πλέγμα που μάλλον αποκρύπτει παρά φανερώνει τα γνωστά-άγνωστα παγκόσμια οικονομικά κέντρα. Στην Ελλάδα η ταχεία ανάπτυξη των ΜΚΟ που υπολογίζονται στις 900 περίπου (πρώτη γενιά ΜΚΟ χωρίς επίσημη καταγραφή έως το 2015) συμβαδίζει με το πνεύμα του «εκσυγχρονισμού» και του «εθελοντισμού» των κυβερνήσεων Σημίτη (1996-2004) με αφορμή την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ελλάδα. Με τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή (2004-2009) και Γ. Α. Παπανδρέου (2009-2011) προωθείται η διεθνής και ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική, το κράτος πρόνοιας συρρικνώνεται, το Δημόσιο δαιμονοποιείται, το ιδιωτικό κεφάλαιο και η ελευθερία της αγοράς εκθειάζεται, αφού αυτή και μόνο αυτή αποτελεί το κριτήριο και το μέτρο της χρηματοοικονομικής «ανάπτυξης».

Στο πλαίσιο αυτό, την περίοδο της χρεοκοπίας, των «μνημονίων» και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (2010-2016) η δράση των διαφόρων διεθνών και εθνικών ΜΚΟ έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την άσκηση «κοινωνικής πολιτικής» αποτελεί η ίδρυση και δράση των «ιερών» ΜΚΟ (Αλληλεγγύη, Αγάπη, Αποστολή) που λειτουργούν ως «μη κυβερνητικές» και «μη κερδοσκοπικές» εταιρίες στο πνεύμα του καπιταλισμού που όπως φαίνεται δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της προτεσταντικής ηθικής (Max Weber). Η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδας, εμπλεκόμενη στο σύγχρονο πνεύμα του καπιταλισμού, έπεσε στον «πειρασμό» των ΜΚΟ/ΜΚΕ θέλοντας η ίδια να δοκιμάσει την τύχη της στη μη κυβερνητική και μη κερδοσκοπική φιλανθρωπία. Η ιστορία της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης «Αλληλεγγύης» είναι ενδεικτική για την μετάλλαξη της Εκκλησίας από «Σώμα Χριστού» σε μία (μη); κερδοσκοπική εταιρία που σύμφωνα με δημοσιογραφική έρευνα «φέσωσε» το κράτος με 14,6 εκατομμύρια ευρώ (Ελευθεροτυπία, 2/8/2009). Η ιδέα για τη σύσταση της ΜΚΟ «Αλληλεγγύης» ξεκίνησε μετά την ίδρυση της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του ΥΠΕΞ. Η «Αλληλεγγύη» την πρώτη περίοδο κυβέρνησης Κ. Καραμανλή (2004-2007) έλαβε από την ΥΔΑΣ/ΥΠΕΞ 3 εκατομμύρια ευρώ και σε τέσσερα χρόνια από την ίδρυσή της (2002) από το δυαράκι στο Κολωνάκι βρέθηκε με ιδιόκτητα γραφεία στην Κυψέλη (2006) και με προσωπικό 100 υπαλλήλους. Η αντίστροφη μέτρηση για την «Αλληλεγγύη» άρχισε με το σκάνδαλο των 340 τόνων σάπιων πουλερικών που είχαν αγοραστεί μέσω ενός προγράμματος του ΥΠΕΞ (Απρίλιος 2007). Το συγκεκριμένο «πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ΥΠΕΞ κατήγγειλε την «Αλληλεγγύη» και ζήτησε την έντοκη επιστροφή της χρηματοδότησης. Εξάλλου, η ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» είχε χρηματοδοτηθεί από την ΥΔΑΣ/ΥΠΕΞ με το ποσό των 23.126.000 ευρώ για την υλοποίηση 32 προγραμμάτων ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας, από τα οποία ολοκληρώθηκαν μόνο 10 προγράμματα (iefimerida - Ελλάδα, 27/2/2014).

Μετά το φιάσκο των σάπιων πουλερικών, η υπόθεση της «Αλληλεγγύης» οδηγήθηκε στην ποινική και αστική δικαιοσύνη. Κατά την εκκαθάριση της συγκεκριμένης ΜΚΟ, διαπιστώθηκε συνολική ζημιά 9.505.200 ευρώ. Το ΥΠΕΞ ζήτησε με τις καταλογιστικές του πράξεις την έντοκη επιστροφή των προκαταβολών που εκταμίευσε η «Αλληλεγγύη» με τις προσαυξήσεις, συνολικό ποσό 7.490.456,99 ευρώ. Σχετική αγωγή κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο (Αύγουστος 2010) και η δίκη προσδιορίστηκε για την 10η Ιανουαρίου 2013 (Αγιορείτικο Βήμα, 15/1/2015).

Η διαπλοκή της «Αλληλεγγύης» με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες απασχόλησε την δημοσιογραφική έρευνα όπως φαίνεται από σχετικό άρθρο για τη σχέση της Siemens και της «Αλληλεγγύης» (βλ. Siemens: δωρεές Μιχάλη Χριστοφοράκου προς Δημ. Φουρλεμάδη. Ευλόγησε και την «Αλληλεγγύη», Γ. Παπαδάκου, Μ. Παπουτσάκη. Ελευθεροτυπία, 14/2/2010). Στο σκάνδαλο της «Αλληλεγγύης» παρενέβη και ο τέως Μητροπολίτης Ζακύνθου, Χρυσόστομος: «Για την Αλληλεγγύη έχω στείλει γράμμα εδώ και ενάμιση χρόνο στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και του λέω: “Δεν μάθατε τίποτα περί «Αλληλεγγύης», στην οποία αναμειγνύονται και πολιτικά πρόσωπα; Τι θα κάνετε; Νομίζω ότι το πάνε έτσι για να γίνει παραγραφή”» (βλ «Μεταξύ κατεργαρέων Αλληλεγγύη;», ιστοσελίδα Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές, 30/12/2011).

Μετά το σκάνδαλο και την κατάργηση της «Αλληλεγγύης», ιδρύεται από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών η ΜΚΟ Αποστολή (2010) ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρία με εθνική και διεθνή εμβέλεια, διατηρώντας τον ίδιο διευθυντή που είχε η «Αλληλεγγύη» (βλ. www.mkoapostoli.com). Η ΜΚΟ Αποστολή ως φιλανθρωπικός οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών εμφανίζεται ως «έκφραση της αγωνίας της Διοικούσης Εκκλησίας» και αναγνωρίζει τα λάθη του παρελθόντος (βλ. σκάνδαλο «Αλληλεγγύη»), ενώ δηλώνει: «Δεν αποτελεί πρόθεσή μας να μετατραπούμε σε εργολάβους και κατασκευαστές», ωστόσο πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι η Αποστολή αναλαμβάνει τη διαχείριση του κέντρου επείγουσας υποδοχής και φροντίδας προσφύγων (hot spot) στη Σάμο {δήλωση Κωνσταντίνου Δήμτσα, γεν. διευθυντή της ΜΚΟ Αποστολή, 18/2/2016 (www.mkoapostoli.com)}.

Με αφορμή την παρούσα φιλανθρωπική δράση, το χριστεπώνυμο ποίμνιο αγωνιά να ακούσει τη φωνή της Εκκλησίας για την ερμηνεία του προσφυγικού και τις αιτίες του πολέμου στη Συρία. Υπάρχει θεολογική και εκκλησιαστική απάντηση στο ερώτημα «Πόθεν πόλεμοι και μάχαι εν υμίν;» (Ιάκ. 4,1). Μήπως στην προκειμένη περίπτωση έχουν ευθύνη για τη διάλυση της Συρίας και το προσφυγικό οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ρωσία) και η «διαχείριση» των hot spots δεν λύνει, αλλά διατηρεί το πρόβλημα;

Το γεγονός ότι η «Αποστολή» ακολουθεί μια διαχειριστική λογική, φαίνεται από την ευθυγράμμιση αυτής στις γραφειοκρατικές τεχνοκρατικές επιταγές της ΕΕ για την απόκτηση «πιστοποίησης» προκειμένου να απορροφήσει την ανάλογη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ. Για τον λόγο αυτόν, διαβάζουμε: «Η Αποστολή απέκτησε διαχειριστική επάρκεια για την υλοποίηση τεχνικών έργων και παροχής υπηρεσιών (τύπου Α και Β) η οποία σύμφωνα με τη νομοθεσία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διεκδίκηση χρηματοδοτικών πόρων από το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ 2007-2013)» ενώ στη συνέχεια δημοσιοποιείται ότι «η Αποστολή είναι υποψήφια προς ένταξη στο δίκτυο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων… μέλος του μητρώου ΜΚΟ Euroaid της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθώς και εθνικών και ευρωπαϊκών δικτύων» (www.mkoapostoli.com).

Ωστόσο, η Εκκλησία ως «Σώμα Χριστού» και ως θεανθρώπινος οργανισμός στενεύει την Αποστολή της όταν αναζητά τη διεύρυνση μέσα από την ένταξή της σε διεθνείς ΜΚΟ, οι οποίες ενδεχομένως συγκυριακά της προσδίδουν μία «προβολή» και «ευρυχωρία» αλλά μελλοντικά ίσως την εγκλωβίζουν σε ποικιλώνυμες αδιαφανείς πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις.

Το φιλανθρωπικό έργο της ΜΚΟ Αποστολή στον Δήμο Μοσχάτου-Ταύρου προβάλλεται από το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών «ΔΗΜΗΤΡΕΙΟ» στο Μοσχάτο, όπου προκειμένου να καλύψει την ανάγκη των γονιών για δημιουργική απασχόληση των μικρών μαθητών 6-12 ετών, οργανώνει πρωτοποριακό πρόγραμμα κάθε Σάββατο 10:00-14:00.

Ωστόσο, ενώ το παραπάνω πρόγραμμα προβάλλεται ως «ΔΩΡΕΑΝ» («όλα τα υλικά ζωγραφικής, κατασκευών, καθώς και ένα θρεπτικό κολατσιό και λιχουδιές, παρέχεται ΔΩΡΕΑΝ»), στη συνέχεια αναφέρονται οι οικονομικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των παιδιών στο πρόγραμμα με το μηνιαίο κόστος να κυμαίνεται από 30 έως 70 ευρώ για ένα έως τρία παιδιά, εφόσον το οικογενειακό εισόδημα υπερβαίνει τα 12.000 ευρώ. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν η φιλανθρωπία της Εκκλησίας υπόκειται σε όρια και οικονομικές προϋποθέσεις, και γιατί αυτή η φιλανθρωπία διενεργείται από μία ΜΚΟ/ΜΚΕ, την «Αποστολή», και όχι απευθείας από την κάθε ενορία. Στο πλαίσιο της συνεργασίας του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου και της «Αποστολής» πρόσφατα αποφασίστηκε η παραχώρηση σχολικού χώρου από το σχολικό συγκρότημα γυμνασίων και ΓΕΛ Ταύρου για 10 χρόνια στην ΜΚΟ «Αποστολή» (απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, 1/2/2016). Στην απόφαση αυτή η εκπαιδευτική κοινότητα (Σύλλογοι Διδασκόντων Καθηγητών, η Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας, η Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ) καθώς και η Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Μοσχάτου-Ταύρου εκδήλωσαν τις έντονες ενστάσεις και επιφυλάξεις τους για την προώθηση ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων, χορηγών, ΜΚΟ και αστικών ΜΚΕ, σε δημόσιους σχολικούς χώρους που λειτουργούν σε περίοδο οικονομικής κρίσης ως υποκατάστατα του κράτους πρόνοιας. Εξάλλου ερωτήματα προκύπτουν από την απόφαση του Δήμου και των υποστηρικτών της μακροχρόνιας (10ετούς) παραχώρησης σχολικών χώρων χωρίς την παρουσίαση του συμφωνητικού/συμβολαίου που προσδιορίζονται ρητώς οι όροι και οι προϋποθέσεις της παραχώρησης στην ΜΚΟ «Αποστολή». Για τον λόγο αυτόν, η σχολική κοινότητα με αποφάσεις και ψηφίσματα εξέφρασε την απόλυτη αντίθεσή της στην παραχώρηση σχολικών χώρων σε ΜΚΟ εταιρίες όπως η «Αποστολή» (1ο Γυμνάσιο Ταύρου, 23/2/2016. 1ο ΓΕΛ Ταύρου. ΟΛΜΕ/ΓΣ Προέδρων ΕΛΜΕ, 30/1/2016. Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, 13/2/2016). Οι αρμόδιοι φορείς και οι επιτροπές παραχώρησης φαίνεται ότι αγνοούν την αποστολή τους και μεταθέτουν την ευθύνη τους σε άλλη Αποστολή. Οι Άρχοντες και οι διαχειριστές γνωρίζουν ότι ο καιρός της ανοχής παρήλθε και ο σταυρωμένος Λαός θα αγνοήσει τη ρήση «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Οι υπογράφοντες συμφωνίες και συμβόλαια είναι ενημερωμένοι για τα «καλά και συμφέροντα» και καλούνται να πράξουν τα δέοντα. Το σιγόντο στην πολιτική που λέει: «Λεφτά δεν έχουμε, τι να κάνουμε; Η μόνη οδός σωτηρίας είναι το “επιχειρείν”» είναι μονότονο, παλιό και φθαρμένο. Το «επιχειρείν» ας το επιχειρήσουν για τον εαυτό τους και ας αφήσουν την Εκκλησία και την Δημόσια Εκπαίδευση να εκπληρώσουν τον προορισμό τους κατά την φύση τους. Οι ΜΚΟ και ΜΚΕ δεν συνάδουν με τη φύση της Εκκλησίας και της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας.

Ο πρωτοχριστιανικός ΙΧΘΥΣ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ), σύμβολο της Αποστολής της Εκκλησίας στον Κόσμο, φωτίζει τους σοφούς αλιείς να ρίχνουν τα δίχτυα τους σε διάφανα ύδατα, μακριά από «κυβερνητικές» και «μη κυβερνητικές» αποστολές που στενεύουν τον ορίζοντα της Εκκλησίας.

«Λόγος Κυρίου», Λαέ του Θεού, κοίτα την Αποστολή σου.

Ανάρτηση από: http://blogvirona.blogspot.gr/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com