«Κάθε ιστορία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος»…
«Η τραγωδία πρέπει να έχει ορισμένο μέγεθος, με αρχή, μέση και τέλος. Να έχει ενότητα ύφους και περιεχομένου. Να έχει λογική συνοχή, η μία πράξη να οδηγεί στην άλλη και να είναι φανερές οι αιτίες για το κάθε τι που συμβαίνει…»
Ακολουθώντας την αριστοτέλεια αυτή αντίληψη (Περί ποιητικής και τραγωδίας), μία πλειάδα σπουδαίων δημιουργών (Αϊζενστάιν, Γουέλς, Γκρίφιθ, Φορντ, Χίτσκοκ ) δημιούργησαν τον αφηγηματικό κινηματογράφο και διαμόρφωσαν μία εκφραστική φόρμα, μέσα από τα αριστουργήματα που μας κληροδότησαν.
Αρκετοί δημιουργοί, πριν απ’ τον Γκοντάρ (όπως, Βερτόφ, Μπουνιουέλ, Ρενέ, Αντονιόνι), άρχισαν να αμφισβητούν την παντοδυναμία της αριστοτέλειας αφήγησης και δημιούργησαν νέους, πολλές φορές ανατρεπτικούς κανόνες.
Ήταν όμως ο τολμηρός και ανήσυχος, ο ‘‘εκκεντρικός’’ και ‘‘αντιφατικός πάπας της νουβέλ βαγκ’’, ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, που έλυσε τον γόρδιο θεατρικό και λογοτεχνικό δεσμό του σινεμά και τον μετρέτρεψε σε τέχνη της εικόνας, αποδεικνύοντας ότι η σειρά σε μία κινηματογραφική (και όχι μόνο) αφήγηση δεν είναι κατ’ ανάγκην αρχή - μέση - τέλος…
Μερικά από τα έργα του θα αναρτήσω προσεχώς, ξεκινώντας απ΄το «Όνομα: Κάρμεν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.