Του Λευτέρη Ριζά
Την ώρα που ο λαός «βομβαρδίζεται» με νέα μέτρα για την εκπλήρωση της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ [Τσίπρα / Καμμένου] με τους «θεσμούς» - το 3ο δηλαδή Μνημόνιο – και που τα κύματα των προσφύγων κοντεύουν να πνίξουν νησιά και Ελλάδα – βάζοντας δύσκολα και στην ΕΕ, δοκιμάζοντας την «ενότητα» και «αλληλεγγύη» της, επιχειρείται – ακριβώς λόγω αναμπουμπούλας – ο οριστικός ενταφιασμός του Κυπριακού η πιο απλά: το τελειωτικό ξεπούλημα του.
Είναι γνωστό – οι αναγνώστες του ΟΙΣΤΡΟΥ, του Monthly Review και των «Τετραδίων» το γνωρίζουν πολύ καλά – ότι ανέκαθεν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αισθανότανε μια αλλεργία για το Κυπριακό: από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου (παππού και εγγονό), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που υπέγραψε τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου),τον Ανδρέα Παπανδρέου (θυμόμαστε εκείνο το θαυμάσιο στην κυνική του «αφέλεια» mea culpa, τον Κ. Σημίτη (του σχεδίου Ανάν), μέχρι και τη σημερινή) – και γι αυτό προσπαθούν να το «ξεφορτωθούν», ξεπουλώντας το και θάβοντας το τελειωτικά.
Από τη μεταπολίτευση – σχεδόν με κοινή συναίνεση του πολιτικού κόσμου της χώρας – γίνεται σταθερή προσπάθεια το «Κυπριακό» να σταλεί στα «αζήτητα», από πλευράς ενδιαφέροντος, του ελληνικού λαού. Αρχίζοντας από τη μονότονη προβολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ως το γεγονός που οδήγησε στην πτώση της Χούντας και υποβαθμίζοντας ή και αποκρύπτοντας ιδιαίτερα στις νέες γενιές ότι η πτώση της οφείλεται σε μια μεγάλη Εθνική προδοσία και τραγωδία, αυτή της Κύπρου και συνεχίζοντας με τη μεγάλη προσπάθεια που κατεβλήθη το 2004 με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Θυμόμαστε ότι στην προσπάθεια το κατάπτυστο αυτό σχέδιο να «περάσει» ως μόνη λύση, στον Ελληνικό λαό – σε Ελλάδα / Κύπρο – πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν το ΠΑΣΟΚ (Κ. Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου, έδωσαν «μάχη» για να γίνει αποδεκτό) και τον ΣΥΝ (με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο) – σημειωτέον ότι από τους πιο φανατικούς οπαδούς του σχεδίου υπήρξαν μεγαλοστελέχη και διανοούμενοι της ΑΚΟΑ που σήμερα είναι είτε μέλη της κυβέρνησης είτε από τους πιο πιστούς και παραγωγικούς «ιδεολόγους» της. Η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή προσπάθησε να παρουσιαστεί ουδέτερη ενώ το ΚΚΕ υπήρξε καθαρά ενάντια στο σχέδιο.
Στην Κύπρο ο πιο φανατικός υπερασπιστής του υπήρξε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης, ο οποίος με τη βοήθεια της αποτυχημένης προεδρίας του Δ. Χριστόφια (ΑΚΕΛ), αυτή τη στιγμή είναι και πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας…..
Σχεδόν το σύνολο της «Ανανεωτικής» Αριστεράς – οι εξαιρέσεις ελάχιστες και χωρίς να δίνουν «μάχη» για τις απόψεις για το ζήτημα – όλα αυτά τα χρόνια διακινεί τις ιδέες του ευρωκομουνισμού: λατρεία της Ευρώπης, υπεράσπιση των «ανθρώπινων» δικαιωμάτων και αυτών των κάθε λογής «μειονοτήτων» (από εθνικές έως σεξουαλικές), κράχτες του πολυπολιτισμού, του «αντιρατσισμού» και «αντιεθνικισμού», όπως τους εννοεί και θέλει ο ιμπεριαλισμός στην «μεταμοντέρνα» εποχή του.
Έτσι κάνουν ό,τι μπορούν για να παρουσιάσουν το Κυπριακό ως πρόβλημα συμβίωσης δύο εθνικών κοινοτήτων και όχι ως πρόβλημα απελευθέρωσης της συντριπτικής ελληνικής πλειοψηφίας των κατοίκων του νησιού, από τα αποικιοκρατικά δεσμά: της Αγγλίας και βέβαια όχι επανόδου τους στα δεσμά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα της Τουρκίας.
Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο, ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ (Τσίπρα-Καμμένου), ανέθεσε το κρισιμότατο υπουργείο Εξωτερικών στο Νίκο Κοτζιά. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Πρώην θεωρητικό στέλεχος του ΚΚΕ, κατοπινός συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου και «σχεδιαστής» της πολιτικής της ελληνοτουρκικής φιλίας, φιλόδοξος και ταυτόχρονα έτοιμος και πρόθυμος να θέσει τις απόψεις του στην υπηρεσία των μεγάλων «παικτών» της παγκόσμιας πολιτικής του ιμπεριαλισμού.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ – δια του αρμόδιου υπουργού Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιά – έχει ως φαίνεται μια νέα πρόταση για την λύση του Κυπριακού. Μια πρόταση πιο «έξυπνη», πιο «πονηρή» ώστε να μην αντιμετωπίσει αντιστάσεις από τον Ελληνικό λαό σε Ελλάδα και Κύπρο.
Προς τα τέλη Οκτωβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς επισκέφθηκε την Κύπρο, όπου είχε συνομιλίες με τους ηγέτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Σε όλους τους τόνους και σε ευκαιρία επανέλαβε ότι «Τα εσωτερικά της Κύπρου δεν αφορούν εμάς»[1] - δηλαδή την Ελλάδα. Με τα «εσωτερικά της Κύπρου», ο κ. υπουργός, εννοεί κυρίως την «εσωτερική λύση του προβλήματος», η οποία «είναι θέμα της ίδιας της Λευκωσίας»[2]. Ως «εσωτερικά» της Κύπρου και «εσωτερική» λύση του προβλήματος εννοεί τις σχέσεις της ελληνικής πλειοψηφίας με την τουρκική μειοψηφία – με τις άλλες μικρές εθνικές κοινότητες δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Ο υπουργός μας λοιπόν – εκφράζοντας την κυβερνητική αντίληψη για το Κυπριακό πρόβλημα, το πιστεύω του ΣΥΡΙΖΑ και πλήθους άλλων ακόμα πολιτικών παραγόντων, «διανοούμενων», δημοσιογράφων κλπ κλπ – θεωρεί ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα «συμβίωσης» των δύο κοινοτήτων: της ελληνικής και τουρκικής. Η πολιτική τους πρόταση σε αυτό είναι η «πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων»[3], που υπήρξε και η βάση του σχεδίου Ανάν. Αυτή η θέση εξυπηρετεί θαυμάσια τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, απηχεί τις βαθύτερες σκέψεις και συμφέροντα των κυρίαρχων κοινωνικο-οικονομικών κύκλων της χώρας μας, που πλέον έχουν προσχωρήσει στον «εθνομηδενισμό», συνεπικουρούμενοι ιδεολογικο-πολιτικά από την «διεθνιστική», κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική και εθνομηδενιστική «αριστερά» μας.
Αυτή η «αριστερά» - το έχουμε γράψει πολλές φορές – υποστήριξε το σχέδιο Ανάν ακριβώς γιατί θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί το Κυπριακό ως πρόβλημα συμβίωσης των δύο κοινοτήτων, που μολύνεται και κακοφορμίζει από τον «εισαγόμενο» εθνικισμό. Γι αυτό μάλιστα πολλοί «διανοούμενοι» της την εποχή του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, τότε που όλοι πήραν θέση υπέρ ή κατά της αποδοχής του, δεν «ντράπηκαν» να υποστηρίξουν
Το ερώτημα είναι, λοιπόν, ποιος είναι ο ρόλος που απομένει στην μητέρα-πατρίδα, την Ελλάδα σε σχέση με το Κυπριακό και την επίλυση του, σύμφωνα με την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
Σύμφωνα με τον κ. Κοτζιά «η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τη θέληση, τη δυνατότητα και την ικανότητα να παλέψει για την προώθηση μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού και έχει την πλήρη υποστήριξη μας». Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η Κύπρος αφήνεται μόνη της να παλέψει για τη «δίκαιη» λύση του προβλήματος της. Κι επειδή η λύση θα είναι «δίκαιη» θα έχει και την πλήρη υποστήριξη της Ελλάδας, όπως άλλωστε θα έχει και η δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού ή όπου άλλου σχετικού προβλήματος ανά τον κόσμο.
Για να εξασφαλιστεί, όμως, ότι η Κύπρος θα παλέψει μόνη της για την προώθηση της «δίκαιης» λύσης και ότι η Ελλάδα δεν θα ανακατευτεί σε αυτήν – τα «εσωτερικά της Κύπρου» - πρέπει πρώτα απ΄ όλα η Ελλάδα να πάψει να είναι μια από τις «εγγυήτριες» δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και «Ανεξαρτησίας». Γι αυτό και ο υπουργός έχει κατ’ επανάληψη τονίσει ότι «είναι θεμελιώδες ζήτημα η κατάργηση των εγγυήσεων». Στις δηλώσεις του στη Λευκωσία (27/10/2015) – απαντώντας στη σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου – διευκρινίζει:
«: Όταν πριν μερικούς μήνες έθεσα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το ζήτημα των εγγυήσεων και επανέφερα το Κυπριακό στο θεμέλιό του, που είναι η παρουσία κατοχικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο, πολλοί με κοίταξαν παράξενα. Σήμερα θεωρείται ως ένα ζήτημα που πράγματι πρέπει να συζητηθεί, πάρα πολλές διεθνείς δυνάμεις έχουν αποδεχθεί την άποψη που έχουμε και εμείς και, βέβαια, πριν από όλους η Κυπριακή Δημοκρατία. Νομίζω ότι αυτό το γεγονός δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την Τουρκία».
Στις δηλώσεις του στη Ν.Υ. (24/4/15) – μετά τη συνάντηση του με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ – μας πληροφόρησε ότι του υπογράμμισε μάλιστα, ότι:
«ως εγγυήτρια δύναμη, επιθυμούμε και για τον εαυτό μας και για την Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική λύση που να αποκαθιστά μια Κυπριακή Δημοκρατία, κυρίαρχη και με όλα τα δικαιώματα που έχει κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. αν δεν συμβεί αυτό. Δεν θα πρόκειται για μια λύση, θα είναι μία εικονική λύση ή για μία ψευδαίσθηση λύσης και θα κοροϊδευόμαστε. Άρα για εμάς, ως εγγυήτρια δύναμη, η θέση μας είναι ότι επιθυμούμε να σταματήσουν και των άλλων και τα δικά μας τα δικαιώματα που απορρέουν από παλαιότερες συνθήκες. Νομίζω ότι το σκέφτηκε καλά, το μήνυμα κατεγράφη και νομίζω ότι είναι πια σε όλους γνωστό, από την Αμερικανική Κυβέρνηση μέχρι τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ»[4].
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο κ. Κοτζιάς προβάλλει αυτή την λύση του Κυπριακού. Στην ίδια συνέντευξη (βλ. υποσημείωση 4) είχε υποστηρίξει ότι :
« Είπα να φύγει και ο ελληνικός στρατός και αυτό το ξεχνάνε. Εγώ λέω το εξής: εάν πούμε ότι πρέπει να διατηρηθούν οι εγγυήτριες δυνάμεις, αυτό σημαίνει ότι η λύση δεν είναι πραγματική λύση, αυτό λέω. Αν είναι πραγματική λύση και νιώθουμε ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντα και της Τουρκοκυπριακής κοινότητας και της Ελληνοκυπριακής κοινότητας και συμπληρώνω – διότι οι περισσότεροι το ξεχνούν – στην Κύπρο, υπάρχουν και τρεις μικρές μειονότητες, οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες και οι Λατίνοι, εάν διαφυλάσσονται λοιπόν και τα δικά τους συμφέροντα, τότε για ποιο λόγο να υπάρχουν εγγυήτριες δυνάμεις;»
Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το Κυπριακό ή έχουν φροντίσει να το «ξεχάσουν» γιατί έτσι τους συμφέρει, αυτή η πρόταση-λύσης μπορεί να τους φανεί πολύ λογική. Βέβαια, όπως και πρώτος κάνει ο υπουργός, παραγράφουν τις αποφάσεις του ίδιου του ΟΗΕ. Όπως π.χ.
την υπ. Αρ. 353 / 1974 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ η οποία :
«1. Καλεί όλα τα Κράτη να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου,
2. Καλεί όλα τα μέρη στις παρούσες συγκρούσεις ως πρώτο βήμα να καταπαύσουν το πυρ και συνιστά σ’ όλα τα κράτη να εξασκήσουν τη μέγιστη αυτοσυγκράτηση και να αποφύγουν κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση,
3. Απαιτεί άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία η οποία είναι αντίθετη με την παράγραφο 1. πιο πάνω,
4. Ζητεί την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που βρίσκεται εκεί πέραν των προνοιών διεθνών συμφωνιών, περιλαμβανομένων και εκείνων των οποίων η αποχώρηση είχε ζητηθεί από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην επιστολή του ημερομηνίας 2 Ιουλίου 1974,
5. Καλεί την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας να προσέλθουν σε συνομιλίες χωρίς καθυστέρηση για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και τη συνταγματική διακυβέρνηση της Κύπρου και να τηρούν ενήμερο το Γενικό Γραμματέα,..»
Η απόφαση του Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ έμεινε στα χαρτιά. Το ίδιο και αποφάσεις, όπως η 355/ 1974 που καλούσε να εφαρμοστεί η 353 (!!). Τις ακλούθησαν ο «Αττίλας 2» και τελικά η ανακήρυξη του ψευδοκράτους Ντενκτάς, που τώρα πια αναγνωρίζεται de facto και από την Ελληνική πλευρά και την Κυπριακή Δημοκρατία αφού διεξάγονται συνομιλίες με αυτό – το παράνομο «κράτος» συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού!!
Ξεχνώντας όλα αυτά τόσο οι κυβερνήσεις των Αθηνών όσο και της Κυπριακής Δημοκρατίας, αντί να μείνουν σταθερές στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και να απαιτούν την εφαρμογή τους, υποχώρησαν και ουσιαστικά αναγνώρισαν την κατοχή και το παράνομο ψευδοκράτος της Β. Κύπρου (των κατεχομένων). Και εδώ πρέπει να το επαναλάβουμε πρωταρχική ευθύνη έχει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος που υπέγραψε μαζί με τον Ντενκτάς [Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου της 12ης Φεβρουαρίου 1977]. Με αυτή τη συμφωνία – υπό την αιγίδα του Γ.Γ. του ΟΗΕ (δηλαδή του ανθρώπου που έπρεπε να έχει εφαρμόσει τις αποφάσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ !!!) – ο Μακάριος αναγνώρισε τα «τετελεσμένα». Διότι η συμφωνία πρόβλεπε ότι:
«1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.
3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.»
Λέγεται – κυκλοφορεί ως φήμη – στην Κύπρο ότι ο Μακάριος όταν κατάλαβε τι υπόγραψε, έπαθε τέτοιο ψυχικό σοκ, που τον οδήγησε στον θάνατο. Ότι ακόμα δεν πρόλαβε, γι αυτό, να αποκηρύξει την συμφωνία. Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί οι επόμενοι πρόεδροι της Κύπρου, τα κόμματα της και βέβαια οι Ελληνικές κυβερνήσεις, δεν κατάγγειλαν αυτή τη συμφωνία αίσχος, γνωρίζοντας πια από τη πείρα των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, πως θα την αξιοποιήσει η πονηρή; έξυπνη; ικανότερη; Τουρκία. Δεν φρόντισαν και δεν τόλμησαν να κάνουν αυτή την πολύ απλή κίνηση γιατί ΟΛΟΙ τους είναι εθελόδουλοι. Μπορεί να λένε λόγια «τρομερά» ικανά να φοβίζουν μόνο παιδιά, αλλά στη πράξη δεν τολμάνε να εναντιωθούν στα μεγάλα «αφεντικά» και να υψώσουν ανάστημα στην Τουρκία, για την οποία νοιώθουν δέος. Ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής το είχε εξηγήσει πολλές φορές αυτό το σύνδρομο τους.
Από την πλευρά της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Ν. Αναστασιάδης – όπως είναι γνωστό υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν – συμφωνεί και αυτός ότι το Κυπριακό συνίσταται σε πρόβλημα συμβίωσης των δύο κοινοτήτων. Δεν επιμένει στα πρώτα ψηφίσματα του Σ.Α. του ΟΗΕ που μιλούσαν για εισβολή, κατοχή και ανάγκη απόσυρσης των δυνάμεων εισβολής/κατοχής. Μιλώντας στην 70η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έκφρασε απλά την εκτίμηση του «για μια πληθώρα ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καταδικάζουν το απαράδεκτο στάτους κβο και τη βίαιη συνεχιζόμενη διαίρεση της Κύπρου, καλώντας για την επανένωσή της και την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής. Ψηφίσματα και αποφάσεις που δυστυχώς δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί» και αμέσως προχώρησε στη διαβεβαίωση ότι αυτός ο ίδιος και ο νεοεκλεγείς Τουρκοκύπριος ηγέτης (του ψευδοκράτους, όχι απλά της Τ/Κ κοινότητας) «κ Μουσταφά Ακιντζί, μοιραζόμαστε το ίδιο πολιτικό θάρρος και σθένος να προχωρήσουμε αποφασιστικά προς τα εμπρός, προκειμένου να υλοποιηθεί το κοινό όραμα του λαού μας, ο οποίος επιθυμεί την επίλυση του Κυπριακού μέσα από μια βιώσιμη, διαρκή και λειτουργική λύση».
Ο κ. Ν. Αναστασιάδης αναμφισβήτητα χρειάζεται όχι απλά πολιτικό θάρρος και σθένος, αλλά περίσσιο θράσος, για να προχωρήσει αποφασιστικά στην υπογραφή των τετελεσμένων, στη βάση της πλήρους διαστρέβλωσης του Κυπριακού.[5] Όσο για τον «προοδευτικό» Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί ετοιμάζεται να υποδεχτεί, τώρα μετά τις εκλογές στην Τουρκία, τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου στο ψευτοκράτος της Β. Κύπρου!!
Ποια μπορεί να είναι λοιπόν το κοινό όραμα των Ελληνοκυπρίων που το 2004 απέρριψαν το σχέδιο Ανάν, που αναγκάσθηκαν να γίνουν πρόσφυγες μέσα στην ίδια την προαιώνια πατρίδα τους, που έχασαν παιδιά, αδέλφια, συζύγους και συγγενείς στην εισβολή – που ακόμα δεν έχουν μάθει τι απέγιναν οι αγνοούμενοι τους – που αγωνίστηκαν δίνοντας το αίμα τους για την λευτεριά τους αιώνες τώρα[6] τόσο ενάντια στον Τούρκο κατακτητή τους όσο και στον Άγγλο, με αυτούς που ποτέ δεν στάθηκαν στον πλευρό τους στον αγώνα τους για Ελευθερία και Ανεξαρτησία από τον τελευταίο κυρίαρχο τους, τον Βρετανό αποικιοκράτη;
Ο κ. Ν. Αναστασιάδης αναφέρθηκε βέβαια στις «Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων του 1977 και του 1979, καθώς και με την κοινή δήλωση της 11ης Φεβρουαρίου 2014», δηλαδή στις συμφωνίες (αρχίζοντας από αυτήν μεταξύ Μακαρίου-Ντενκτάς το 1977) που αποδέχονται τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στη βάση της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων[7] – όπου όπως έχουμε πει εξισώνεται με πρωτοφανή τρόπο η συντριπτική ελληνική πλειοψηφία (82%) με την τουρκική μειοψηφία (17%). Και πότε όλα αυτά όταν η Τουρκία δεν αναγνωρίζει στο έδαφος της την ύπαρξη του Κουρδικού Έθνους και έχει εξαπολύσει πόλεμο εναντίον του!!! Λέξη γι αυτά, τσιμουδιά, άχνα, τόσο από Ν. Αναστασιάδη όσο και από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης.
Αλλά, προσέξτε, ο κ. Αναστασιάδης μπροστά σε ένα τέτοιο παγκόσμιο ακροατήριο, όπως αυτό της 70ηςΓ.Σ. του ΟΗΕ φρόντισε να διαφημίσει τη λύση που:
«Δεν θα αφήνει νικητές ή ηττημένους.
· Θα λαμβάνει υπόψη τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες και των δύο κοινοτήτων.
· Θα σέβεται τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων, είτε Ελλήνων είτε Τούρκων.
· Θα επανενώνει την πατρίδα μας[8], τον λαό της, την οικονομία και τους θεσμούς».
Τι χαριτωμένα όλα αυτά. Ούτε νικητές ούτε ηττημένοι. Εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι, άρα όλοι ευχαριστημένοι. Θα λαμβάνονται δε υπόψη οι ευαισθησίες των δύο μερών!! Ε, αυτό πια παραπάει. Αν δεν λαμβάνεται υπόψη η αρχή της πλειοψηφίας / μειοψηφίας, δηλαδή της δημοκρατίας, τότε ποια άλλη ευαισθησία μπορεί να λαμβάνεται υπόψη; Όσο για την κοινή πατρίδα και τον λαό της – ο οποίος θα κυβερνάται όχι με βάση τη δημοκρατική αρχή αλλά της εξίσωσης μειοψηφίας με πλειοψηφία – ακόμα και στη Νότια Αφρική τώρα θα γελάγανε: σκεφτείτε στη λογική των ίσων δύο κοινοτήτων πως θα πρόκυπτε δημοκρατική κυβέρνηση μεταξύ της «κοινότητας» των έγχρωμων και αυτής των λευκών!! ή πως λύθηκε το πρόβλημα σε όλες τις πρώην αποικίες όταν απελευθερώθηκαν και παρέμειναν παλιοί αποικιοκράτες.
Η λύση εκτός των άλλων, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, «Θα μεταμορφώσει την Κύπρο σε ένα λαμπρό παράδειγμα εθνοτικής, πολιτιστικής, θρησκευτικής και γλωσσικής συνεργασίας μεταξύ χριστιανικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων». Να λοιπόν που βρήκαμε μια από τις πολλές ιδέες του ημέτερου υπουργού Εξωτερικών. Μήπως θυμάστε ή ακούσατε ή διαβάσατε για τη διεθνή διάσκεψη που οργάνωσε ο υπουργός με θέμα «Θρησκευτικός και Πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή»[9] μεταξύ 18 και 20 Οκτωβρίου στην Αθήνα; Μίλησε και ο πρωθυπουργός εκεί, ο κ. Αλέξης Τσίπρας (19/10). Ο κ. Ν. Αναστασιάδης δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη: μπουμπούνησε κάτι από αυτά που ειπώθηκαν στη διάσκεψη, έτσι για να κάνει εντύπωση και να δώσει βάρος και στην πρόταση λύσης του.
Ο κύριος Αναστασιάδης ολοκλήρωσε με μια αποστροφή που αντλεί έμπνευση πάλι από τον κ. Ν. Κοτζιά. Είπε δηλαδή «Πιστεύω ακράδαντα ότι η επίτευξη λύσης στο Κυπριακό μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα στην περιοχή για το πώς η διπλωματία και η υιοθέτηση μιας συμφιλιωτικής στάσης μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση ακόμη και των πιο δύσκολων διεθνών ζητημάτων και να υπερισχύσουν της δυσπιστίας».
Αυτά αποτελούν όχι απλά έμμονες ιδέες του κ. Ν. Κοτζιά[10] αλλά και βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής του κυρίαρχου ιμπεριαλιστικού μπλοκ: αρχή τους είναι να λύνονται οι μεταξύ τους διαφορές με διαπραγματεύσεις, με μεσολαβήσεις. Αυτά διδάσκονται στα καλά Πανεπιστήμια, εκεί που διαμορφώνονται και διαπλάθονται οι μελλοντικοί ηγέτες τους. Γενικότερα, όμως, τα προγράμματα σπουδών και σε άλλες ειδικότητες εκπαιδεύουν στην επίλυση συγκρούσεων χρησιμοποιώντας ψυχοθεραπευτικές μεθόδους. [11]
Να επανέλθουμε, όμως, στη «νέα» γραμμή για τη λύση του Κυπριακού, συνταγή κ. Ν. Κοτζιά. Αυτή δηλαδή που βλέπει ως προϋπόθεση της λύσης του Κυπριακού την κατάργηση του καθεστώτος των «εγγυήσεων». Στη Συνθήκη Εγγυήσεως που υπογράφηκε 16 Αυγούστου 1960 μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου, με το άρθρο 2 κυρίως, οριζότανε ότι «Η Ελλάς, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία, λαμβάνοντας υπ’ όψη τις υποχρεώσεις της Δημοκρατίας της Κύπρου, που περιλαμβάνονται στο άρθρο της παρούσης συμφωνίας, αναγνωρίζουν και εγγυώνται την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Δημοκρατίας της Κύπρου, ως και την κατάσταση που δημιουργήθηκε δια των θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος αυτής.
Η Ελλάς, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο αναλαμβάνουν παρομοίως να απαγορεύουν, όσον τους είναι δυνατόν, κάθε δραστηριότητα, που αποσκοπεί στην άμεση ή έμμεση προαγωγή, είτε της ενώσεως της Δημοκρατίας της Κύπρου με οιοδήποτε άλλο Κράτος, είτε το διαμοιρασμό της Νήσου.».
Η Συνθήκη αυτή – που υπέγραψε και η Ελλάδα δια των Κ. Καραμανλή και Ευαγγ. Αβέρωφ – αποτελούσε ουσιαστικά την ήττα των αγώνων του κυπριακού ελληνισμού για την εθνική του αποκατάσταση και την επάνοδο, για πρώτη φορά, της Τουρκίας σε εδάφη που είχε απολέσει. Το ότι η Ελλάδα – της Χούντας και μετά της Δημοκρατίας – δεν άσκησε τα δικαιώματα της, όπως μόνο η Τουρκία έκανε – για να προστατέψει την συντριπτική ελληνική πλειοψηφία (η Αγγλία άλλο που δεν ήθελε) αποτελεί βάρος και όνειδος της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Κάτι προσπάθειες που έγιναν επί ΠΑΣΟΚ για την αμυντική θωράκιση του νησιού – θυμόμαστε την τύχη των S-300 – γρήγορα ατόνησαν μέχρι που εγκαταλείφθηκαν για να φτάσουμε στο δίδυμο Σημίτης-Γιώργος (του οποίου στενός συνεργάτης υπήρξε τότε ο σημερινός μας ΥΠΕΞ) και στο σχέδιο Ανάν. Όταν λοιπόν ο κ. Ν. Κοτζιάς και βεβαίως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και των «εθνικιστών» ΑΝΕΛ επιδιώκουν κατάργηση των εγγυήσεων – δηλαδή να απαλλαγούν και τυπικά από κάθε ευθύνη που ανέλαβαν απέναντι των κυπρίων αδελφών μας όταν τους οδηγούσαμε στην απεμπόληση του στόχου των αγώνων τους, σημαίνει ουσιαστικά πως αποδεχόμαστε τα αποτελέσματα της εισβολής/ κατοχής, παραιτούμαστε από την απομάκρυνση των στρατευμάτων του εισβολέα και των αποτελεσμάτων του 3ου Αττίλα – δηλαδή του εντελώς παράνομου εποικισμού της Κύπρου από Τούρκους της Ανατολίας - , παραιτούμαστε από τη διεκδίκηση της εφαρμογής των αποφάσεων του Σ.Α. του ΟΗΕ για επάνοδο στην κατάσταση προ της εισβολής, κλπ κλπ. Και ουσιαστικά τι αποδεχόμαστε; Την de jure διχοτόμηση του νησιού μόνο που τώρα θα την λέμε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία!!! Να συμφωνήσουμε, αλλά πρώτα αυτή να πραγματοποιηθεί στην Τουρκία μεταξύ Κούρδων και Τούρκων.
Ο κ. Ν. Κοτζιάς φέρνει από την πίσω πόρτα το πνεύμα του σχεδίου Ανάν – όπως είπαμε αντίρρηση δεν μπορεί να έχει τώρα ο γεμάτος ανανικούς υπουργούς και βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ως φαίνεται έχουν εξανεμισθεί από τους ανεμιστήρες της εξουσίας και τα «πατριωτικά» σταγονίδια στο πρόσωπο του προέδρου των ΑΝΕΛ και υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Π. Καμμένου. Άλλωστε ο κ. Ν. Κοτζιάς μπορεί να είχε διαφωνήσει με σημεία του σχεδίου Ανάν, αλλά το δικό του σχέδιο ήτανε πάρα πολύ χειρότερο[12]. Ο κ. Ν. Κοτζιάς και η κυβέρνηση της οποίας την εθνική και εξωτερική πολιτική υπηρετεί και βεβαίως διαμορφώνει, θέλει να ξεχνάει ότι η χωρίς εγγυήσεις λύση του Κυπριακού θα ήταν ένα δημοψήφισμα για το ποιο ήθελε ο λαός της να είναι το μέλλον του: να παραμείνει μια χώρα ανεξάρτητη ή να ενωθεί με την Ελλάδα μια και η συντριπτική πλειοψηφία της είναι Έλληνες. Και βέβαια σε αυτό το Δημοψήφισμα δεν έπρεπε να πάρουν μέρος όσοι Τούρκοι έποικοι μεταφέρθηκαν εκεί μετά την εισβολή.
Αυτή θα ήταν μια λύση σύμφωνα όχι μόνο με την Ιστορία αλλά και με την αρχή «η πλειοψηφία αποφασίζει» και η μειοψηφία – μια και ανήκει σε άλλο έθνος και θρήσκευμα – απολαμβάνει όλες τις εγγυήσεις και τα δικαιώματα των «μειονοτήτων». Όλα τα άλλα εξυπηρετούν τον ιμπεριαλισμό και τα σχέδια του.
[1] βλ. δηλώσεις του μετά τη συνάντηση του με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Ν. Αναστασιάδη στη Λευκωσία 27-10-15.
[2] βλ. δηλώσεις του σε εκπροσώπους του Τύπου μετά τη συνάντησή του με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Κi-moon (Ν. Υόρκη, 24.04.2015).
[3] Έχουμε εξηγήσει πολλές φορές ότι με αυτή τη «φόρμουλα» εξαφανίζεται η συντριπτική ελληνική πλειοψηφία του νησιού και συνεπώς ο εθνικο-απελευθερωτικός και αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας της, προς όφελος της τουρκικής μειοψηφίας, που δεν πήρε ποτέ μέρος σε αυτό τον αγώνα, αλλά αντίθετα υπηρέτησε τις δυνάμεις του κυρίαρχου αποικιοκράτη (των Άγγλων). Ο ΟΙΣΤΡΟΣ είναι «γεμάτος» από σχετικά άρθρα και γι αυτό δεν θα ασχοληθούμε με αυτό περισσότερο αναλυτικά.
[4] Ο κ. υπουργός, παλιός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, και σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, υπήρξε ο άνθρωπος που «επεξεργάστηκα τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία τη δεκαετία του ’90 και που συνέβαλα τότε να άρει η Ελλάδα ένα βέτο, που είχε επιβληθεί στην Τουρκία στη Σύνοδο του Λουξεμβούργου το 1997. Η άρση έγινε σε μια μικρή πόλη της Φινλανδίας, το Τάμπερε, το φθινόπωρο του 1999 και μετά ολοκληρώθηκε στο Ελσίνκι».[ Συνέντευξη ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά στην ανταποκρίτρια της τουρκικής δημόσιας τηλεόρασης TRT στην Αθήνα Derya Koseoglu, 11/5/2015]
[5] βλ. Κυριάκου Μελέτη «Το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου», ΟΙΣΤΡΟΣ 10 Ιουνίου 2015http://istrilatis.blogspot.gr/2015/06/1950.html
[6] βλ. τα άρθρα μας με γενικό τίτλο «Η Κύπρος πάλι στο επίκεντρο» από 4 Απριλίου έως 5 Αυγούστου 2014.
[7] «Μια λύση που θα οδηγήσει στην εξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, μια κυριαρχία, μια διεθνή νομική προσωπικότητα και μια ιθαγένεια».(όπου παραπάνω).
[8] Για την «κοινή πατρίδα» βλ. Λ. Ριζά «Η «κοινή πατρίδα» στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού» 10/10/2007 στο http://www.monthly-review.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20071010_02/gr/html/index
[9] Για τη διάσκεψη αυτή και γενικότερα το πώς αντιλαμβάνεται την επίλυση των διεθνών διαφορών ο κ. Ν. Κοτζιάς θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο μας.
[10] Ν ΚΟΤΖΙΑΣ:«Η χώρα μας, όντας μικρή, δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Οφείλει, όμως, να κατακτήσει μια καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και να ενισχύει τη θέση της στη διεθνή διπλωματία. Αυτό μπορεί να το πραγματώσει με την απόκτηση των απαραίτητων ικανοτήτων και δυνατοτήτων συμβολής σε διεθνείς διαμεσολαβήσεις, διαιτησίες και διαπραγματεύσεις (τα 3Δ όπως τα ονομάζω) καθώς και σταθερότητας στην περιοχή. Επί παραδείγματι μπορεί να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ, ανάμεσα στο τελευταίο και το Ιράν».[«Για τον προσανατολισμό μιας νέας εξωτερικής πολιτικής»ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 7/10/2014]
[11] Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βας. Κατριβάνου. Δουλεύει ως ψυχοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτρια στην επίλυση συγκρούσεων. Από το 2006 δουλεύει σε εκπαιδευτικά σεμινάρια επίλυσης συγκρούσεων μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών και συντονίζει σεμινάρια με Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες γυναίκες και νέους σχετικά με το Κυπριακό και με ζητήματα φύλου. Έχει δουλέψει με ΜΚΟ στο Μoντερέυ και στην Τσιάπας του Μεξικού, καθώς και στην Παλαιστίνη, σε θέματα ενδυνάμωσης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παρεμβάσεις της σε θέματα εθνικά – όπως Κυπριακό – είναι διαποτισμένες από αυτές τις επεξεργασμένες απόψεις. Βλ. και συνέντευξη της στην ΑΥΓΗ – ΕΝΘΕΜΑΤΑ 11/04/2010.
[12] βλ. Λευτέρη Ριζά «Οι δηλώσεις του John Koenig και τα εγκώμια του Προέδρου της Δημοκρατίας», ΟΙΣΤΡΟΣ 28 Μαΐου 215, http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/05/john-koenig.html
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
ΠΗΓΗ:http://blogvirona.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.