Πάμε Ευρώπη (36 χρόνια μετά)!του Γεωργίου Κόνδη

Μάθαμε στα χρόνια αυτά της μεγάλης τρικυμίας να λέμε πως η κρίση έχει και τις καλές της πλευρές. Η τελευταία εξέλιξη με την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος επιβεβαιώνει το παραπάνω και ανάμεσα στις καλές της πλευρές η κρίση μας προτρέπει να σκεφτούμε, να συγκρίνουμε και να ενεργήσουμε ως υπεύθυνοι πολίτες και όχι ως κράχτες οποιασδήποτε άποψης. Το επιχείρημα του «Μένουμε Ευρώπη» που εμφανίζεται αυτές τις μέρες να μας προτρέπει να ψηφίσουμε ΝΑΙ, δεν είναι απλά κενό περιεχομένου, αλλά λειτουργεί κυρίως ως «ξέπλυμα» συνειδήσεων και πρακτικών για να επιβάλει την αίσθηση (και όχι την άποψη) πως κάτι πολύτιμο θα χαθεί και πλέον δεν θα το....ξαναβρούμε! Και φαίνεται πως είναι «ξέπλυμα» πρώτον από εκείνους τους πολιτικούς και τους (απ)ασχολούμενους με τα κοινά που το υπερασπίζονται.

Στις 28 Μαΐου 1979, η κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή κάνει ένα πρώτο μεγάλο βήμα για την ενίσχυση και την εξέλιξη της αστικής δημοκρατίας στη χώρα μας. Η Ελλάδα γίνεται μέλος της ΕΟΚ. Ένας νέος δρόμος ανοίγει για τους πολίτες σε όλα τα επίπεδα. Μια μεγάλη ευκαιρία οικονομική, πολιτική και πολιτισμική διαμορφώνεται για τη χώρα. Τριάντα χρόνια μετά το τέλος των πολέμων ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή και μια στέρεη αστική δημοκρατία του Κοινωνικού Κράτους και του Κράτους Δικαίου, ήταν πλέον δυνατή. Το τσουνάμι του πολιτικού λαϊκισμού που χτύπησε τη χώρα με τον πασοκικό παπανδρεϊσμό και τη νεοδημοκρατική εκδοχή του, αναίρεσαν ολοκληρωτικά τη δυναμική της ένταξης της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ένας πακτωλός χρημάτων που διατέθηκε για την ανάπτυξη υποδομών της χώρας και μηχανισμών του κράτους χάθηκε στις δαιδαλώδεις στοές της αναξιοκρατίας και της αδιαφάνειας που έχτισαν μεθοδικά οι λιγούρηδες γυρολόγοι της πολιτικής. Μέχρι σήμερα, δαπανήθηκαν «στο απέραντο εργοτάξιο» τεράστια κεφάλαια από τα πακέτα Ντελόρ, τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα και τις διάφορες εκδόσεις των ΕΣΠΑ, χωρίς κανείς να μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως η χώρα βρίσκεται κοντά στο μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών σε βασικούς τομείς.

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχουμε ήδη ακούσει την παρέμβαση του Καραμανλή του νεότερου, υπέρ του ΝΑΙ. Ο κ. Καραμανλής έσπασε τη σιωπή του, αλλά πρέπει οι πολίτες να θυμούνται πως στάθηκε ανίκανος να σπάσει «τον τσαμπουκά των νταβατζήδων» και να επανιδρύσει το κράτος. Ο κ. Σημίτης μπορεί να καυχιέται για το μεγάλο κόλπο του Χρηματιστηρίου, τα εκατομμύρια των άμεσων αναθέσεων των Ολυμπιακών αγώνων και την επιστημονική θωράκιση του παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Ενώ ο κ. Σαμαράς έχει να επιδείξει περήφανη στάση κατά των μνημονίων που τα υπηρέτησε με απαράμιλλο ζήλο ως πρωθυπουργός της χώρας. Μόνο ο ΓΑΠ διασώζεται από κάθε κριτική λόγω του ευάλωτου της προσωπικότητας και της αδυναμίας κατάταξής του σε κάποιο επίπεδο ανθρώπινης νοητικής λειτουργίας.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών ήταν να μην φτάσει ο ελληνικός λαός μέχρι τις πόρτες της Ευρώπης. Συντονισμένα, συνειδητά και με μεθοδικότητα ξήλωσαν κάθε παραγωγική δυνατότητα. Θυμηθείτε! Από την Πειραϊκή Πατραϊκή, τον «Γαβριήλ», τη ΒΙΑΜΑΞ και δεκάδες άλλες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες με χιλιάδες εργαζόμενους δεν έμειναν παρά φωτογραφίες σε ιστορικά άλμπουμ του διαδικτύου.

Μετέτρεψαν τον αγώνα της ελληνικής οικογένειας για μια καλύτερη ζωή που της επέτρεπε μια ζηλευτή σε ευρωπαϊκό επίπεδο κοινωνική και επαγγελματική κινητικότητα, σε μικροαστική καταναλωτική ευδαιμονία με δανεικά : από το ποδήλατο και τη βέσπα μας πέρασαν στη μαύρη Mercedes δεύτερο χέρι. Το μοντέλο αυτό καταρρέει σήμερα!

Από το «μάθε παιδί μου γράμματα» που διαμόρφωσε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ισάξιο του ευρωπαϊκού, περάσαμε στην εργολαβική παραγωγή φασόν διπλωμάτων και μεταπτυχιακών. Πρέπει άραγε να χαιρόμαστε που το «επίπεδο ανέβηκε» και σε λίγο για ένα πεντάμηνο σε κάποιο Δήμο θα απαιτείται... διδακτορικό; Η έρευνα σχεδόν εκμηδενίστηκε και οι πιο σοβαροί επιστήμονες μεταναστεύουν για να αποφύγουν την πανεπιστημιακή υπανάπτυξη και την εργασιακή καχεξία.

Από την τεράστια ατέλειωτη λίστα των αντι-ευρωπαϊκών ημερών και έργων του κυρίαρχου πολιτικαντισμού δεν μπορούν να λείψουν οι υποδομές. Ένα από τα σημαντικότερα θέματα για την ανάπτυξη της κοινωνίας και της οικονομίας. Τι βλέπει κανείς το 2015; Δίκτυα αυτοκινητοδρόμων ατελέστατα και κόστους ασύλληπτου σε σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Σιδηροδρομικό δίκτυο δισεκατομμυρίων που παραμένει στην εποχή του ... Τρικούπη. Πλήρης απουσία δικτύων και πολιτικών περιβαλλοντικής προστασίας και διαχείρισης. 36 χρόνια μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ η χώρα εξελίσσεται σε έναν απίθανο ευρωπαϊκό σκουπιδότοπο! Κι όμως! Ξόδεψαν οι λιγούρηδες της πολιτικής τεράστια ποσά για την δήθεν... πράσινη ανάπτυξη.

Η χώρα έμεινε εκτός δικτύων παγκόσμιας πολιτισμικής παραγωγής και μόνο η ηρωική επιμονή μεμονωμένων καλλιτεχνών και ομάδων, μας συνδέει κάπως με την υπόλοιπη πολιτισμική Ευρώπη και τον κόσμο. Το μόνο που παράγει η «ιθύνουσα τάξη» στη χώρα μας είναι θράσος! Γι' αυτό και σήμερα απερίγραπτοι πολιτικάντηδες, δήμαρχοι σε πόλεις-κοτέτσια, συνδικαλιστές κρεμμυδιών και πατάτας, μας ζητούν να «Μείνουμε Ευρώπη», ενώ οι αθεόφοβοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά από αυτό που ο Ελληνικός Κόσμος έδωσε στην Ευρώπη και από αυτό που η Ευρώπη μας προσέφερε αλλά μας το στέρησαν οι γυρολόγοι της ελληνικής πολιτικής.

Ψηφίζοντας σήμερα ΝΑΙ, δε «Μένουμε στην Ευρώπη», γιατί δε φτάσαμε ποτέ πραγματικά στις πόρτες της. Φρόντισαν με κάθε τρόπο να δημιουργήσουν την «Ελληνική Ιδιαιτερότητα» για να είμαστε το κλωτσοσκούφι της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής σατραπείας. Ψηφίζοντας ΟΧΙ, έχουμε τουλάχιστον την ελπίδα να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες και ως άνθρωποι. Ψηφίζοντας ΟΧΙ, έχουμε την ελπίδα να ξαναπάρουμε το δρόμο προς την Ευρώπη 36 χρόνια μετά! Η σημερινή κρίση πρέπει να μας διαπαιδαγωγήσει σε έναν άλλο τρόπο σκέψης από αυτόν που επέβαλλαν οι λαϊκιστές δοσατζήδες της πολιτικής και που, θέλω να πιστεύω, ξεψυχάει τις μέρες αυτές όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Φωτογραφία: Πίνακας του Θεόφιλου

πηγή: http://argolika.gr/