Την γυναικεία χειραφέτηση την έχουν εφεύρει και την έχουν τροφοδοτήσει αυτές. Πρώτα εργαζόταν μόνο ένας και συντηρούσε όλη την οικογένεια. Τώρα πρέπει να εργαστούν και οι δύο, και συχνά δεν φτάνει.
του Massimo Fini
Οι γυναίκες έχουν πραγματοποιήσει άλλο ένα βήμα στην πορεία τους προς την ισότητα. Πρώτα πέθαιναν επτά χρόνια μετά τους άνδρες, τώρα αυτό το χάσμα έχει μειωθεί κατά το ήμισυ: 3.8. Έχει καλώς. Ήθελαν να εισέλθουν στον κόσμο της εργασίας των ανδρών και φορτώθηκαν όλο το στρες. Καπνίζουν, πίνουν, φτιάχνονται με κόκα. Στην συνέχεια, στην ανταγωνιστικότητα της εργασίας -άλλη εστία νεύρωσης αυτή- έμειναν χωρίς αντιπάλους. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τις έχουν: είναι οι συναδέλφισσές τους, ειδικά οι χοντρές. Για την αποφυγή του υποβιβασμού τους στο καθεστώς των χοντρών υποχρεώνονται σε πολύ κουραστικές ακροβασίες. Ήδη η συντήρηση του σώματος μιας γυναίκας χρειάζεται μια-δυο ώρες την ημέρα, μεταξύ μακιγιάζ, μαλλιών, αποτριχώσεων, επιμελών πλύσεων. Εσχάτως έχουν προστεθεί το γυμναστήριο, η αεροβική γυμναστική στο νερό και το τρέξιμο -ιδιαίτερα παράλογη πρακτική: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ σοβαρά ότι τα πόδια των γυναικών έγιναν για περπάτημα και όχι για τρέξιμο.
Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα του εκσυγχρονισμού. Κάνουν μια διπλή δουλειά. Εκείνη στο σπίτι και την άλλη εκτός σπιτιού. Η Ανθρωπολογία δεν μπορεί να μας εξαπατήσει: η φροντίδα των παιδιών ανήκει σε αυτές και για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού το βρέφος, αργεί περισσότερο απ’ όλους ν’ απογαλακτιστεί. Ίσως για αυτό είναι απρόθυμες να τεκνοποιήσουν. Αλλά φτάνοντας στα σαράντα αισθάνονται ότι κάτι τους λείπει και καταλαμβάνονται από άγχος, επειδή τα παιδιά δεν έρχονται όποτε σου έρθει. Συνήθως χρειάζεται ένας σταθερός σύντροφος, αλλά αφήνοντας κατά μέρος αυτή την αμελητέα ιδιαιτερότητα, η ηλικία της υψηλότερης γονιμότητας των γυναικών είναι από τα 27 έως τα 37, 38, 40 που τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Και στη συνέχεια αυτά τα πρώην έμβρυα, αυτά τα μυστηριώδη όντα που τροφοδοτούνται από το στενάχωρο κόλπο τους έχουν μια ζωτικότητα εντυπωσιακή, που για να διευθετηθεί χρειάζεται μια ανάλογη ζωτικότητα, που υπάρχει στα είκοσι χρόνια, αλλά πολύ λιγότερη στα σαράντα.
Οι γυναίκες μένουν διαρκώς ανικανοποίητες. Εκτός από εκείνες που διαμαρτύρονται για «ζοφερότατες καταθλίψεις», «ατέλειωτη μοναξιά», δεν υπάρχει ούτε μια ανάμεσά στις φίλες μου, εκείνες μεταξύ 25 και 55 ετών (εκτός του ότι έγινε ανώφελο να συζητάμε, γιατί κανένας δεν τις πηδάει πια, εκτός από υπηρεσιακό καθήκον), που δεν είναι γοητευμένη από αποκρυφισμούς, Osho, Μιλαρέπα και άλλες βλακείες της Ανατολής. Σημάδι ότι τους λείπει κάτι, εδώ στη Δύση: το αρσενικό. Πράγματι, ενώ οι γυναίκες ανδροποιούνταν (κοιτάξτε τες να περπατούν: δεν περπατούν, παρελαύνουν στα δωδεκάποντα τακούνια) οι άνδρες εκθηλύνονταν. Εξ άλλου, στους άνδρες εξέλειπαν οι καταστάσεις για ν’ αποδείξουν τον ανδρισμό τους. Δεν υπάρχει πια πόλεμος, δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες κάπως ωμές, όπως και ο κομμουνισμός ή φασισμός. Η τεχνολογία έχει καταστήσει περιττή τη σωματική δύναμη. Και ο άνδρας έχει ανάγκη να αποδείξει αν όχι την δύναμή του, τουλάχιστον το θάρρος του. Η γυναίκα πάλι όχι, προετοιμασμένη για τις οδύνες του τοκετού το κουράγιο το έχει, αλλά όταν χρειάζεται είναι το ίδιο ικανή να λιποθυμήσει εάν ένα ποντικάκι περάσει ανάμεσα απ’ τα πόδια της -και αυτό την έκανε γοητευτική. Αλλά ακόμη και σε αυτόν τον τομέα παρακολουθούμε μια καταπληκτική αντιστροφή, ιδιαίτερα στον μουσουλμανικό κόσμο: οι γυναίκες πάνε στον πόλεμο, όπως μας αφηγούνται οι ανταποκρίσεις από το Ιράκ (πρώτα τους έβαζαν την μπούρκα, τώρα τους επιτρέπουν να πολεμήσουν). Είναι μια παραμόρφωση συνολική του γυναικείου σύμπαντος. Η γυναίκα, που δίνει την ζωή, είχε πάντα στα μάτια της μια φρίκη έναντι αυτών των παράλλογων μακελειών. Για τον άνδρα ο πόλεμος ήταν πάντοτε το μεγάλο παιχνίδι, «το παιχνίδι των παιχνιδιών», που του επέτρεπε να ικανοποιήσει το σκοτεινό ένστικτο του θανάτου.
Τέλος, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι την γυναικεία χειραφέτηση την έχουν εφεύρει και την έχουν τροφοδοτήσει αυτές. Πρώτα εργαζόταν μόνο ένας και συντηρούσε όλη την οικογένεια. Τώρα πρέπει να εργαστούν και οι δύο, και συχνά δεν φτάνει. Συμπέρασμα: Πληρώνεις έναν και να παίρνεις δύο. Στοιχειώδες Watson.
Μετάφραση- προσαρμογή με άδεια του συγγραφέα: Παναγιώτης Ψυρίλλος
ΠΗΓΗ: Il Fatto Quotidiano, 18/10/ 2014, σελ. 18.
από:https://ftouxelefteria.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.