Μαρτίου 27, 2014 από seisaxthiablog
Σε μια εποχή που ο αστικός πολιτικός λόγος που διατυπώνεται αποστρέφει τις λαϊκές μάζες από την πολιτική, που αδυνατεί να βρει τα αναγκαία λόγια για να κατασκευάσει έστω και μια στοιχειώδη «πανηγυρική» ατμόσφαιρα – με την ευκαιρία της υπογραφής της συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας.
Σε μια εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης για να αποποιηθεί των ευθυνών της κυβέρνησής του για τα χρηματιστηριακά κερδοσκοπικά παιχνίδια «λυπάται γιατί ορισμένοι έχασαν σ’ αυτή τη δουλειά τα λεφτά τους» και που, τώρα, ο Άδωνις Γεωργιάδης νοιώθει ευχαριστημένος που οι άνεργοι της χώρας μας είναι μόνο 2εκατ. και όχι 10εκατ..
Σε μια εποχή που ακόμη και οι απολογητές των ΜΜΕ της πολιτικής που εφαρμόζεται διαθέτουν ελάχιστη εκτίμηση μέσα στον εργαζόμενο λαό και ο φασίζων πολιτικός λόγος προβάλλει απειλητικά, το καθήκον της εργατικής πρωτοπορίας είναι να εξηγεί υπομονετικά στους εργαζόμενους το «δέον γενέσθαι», να οργανώνει την αντίσταση των εργαζομένων και την πάλη τους για να αποκρούσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να οργανώνει την πάλη τους για τη διεκδίκηση της εξουσίας στη χώρα μας στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Στην υπηρεσία αυτού του καθήκοντος δεν έχουν λόγο ύπαρξης εκφάνσεις του πολιτικού λόγου, που υποβιβάζουν αυτό το καθήκον στα μάτια των εργαζομένων, που κυριαρχούνται από την αρχή «με πνίγει το δίκιο», που οδηγούν σε διατυπώσεις που απάδουν της προλεταριακής στάσης απέναντι στις δυσκολίες της ταξικής πάλης στο πολιτικό επίπεδο.
Και το λέμε αυτό, γιατί ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι τέτοια λεκτικά ατοπήματα, όσο και εάν θεωρούνται δυναμικές πολιτικές αντιδράσεις απέναντι σε πολιτικές πράξεις που εμπίπτουν στο γενικό κανόνα έκπτωσης του πολιτικού λόγου και διαμόρφωσης του πολιτικού προφίλ συγκεκριμένων πολιτικών προσωπικοτήτων, στην πραγματικότητα δε βοηθάνε στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στην πραγματοποίηση των στόχων της και των σκοπών της, δε βοηθάνε να αποκαλυφθεί το πολιτικό βεληνεκές της προσωπικότητας, που φιλοδοξεί να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Και όχι μόνο δε βοηθάνε αυτού του είδους τα λεκτικά ατοπήματα, αλλά στην ουσία αντιστρέφονται σε βάρος της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της, διαμορφώνοντας μια αίσθηση μέσα στους εργαζόμενους ότι όλοι χαρακτηρίζονται από τις ίδιες πολιτικές στάσεις και κατά προέκταση από τις ίδιες πολιτικές.
Αντιλαμβανόμαστε ότι στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν ορισμένα όρια τα οποία ουδείς δικαιούται να τα υπερβαίνει. Ότι ο «πρώτος διδάξας» μπροστά ακόμη και στην εύλογη αλλά και λάθος αντίδραση του δεύτερου δε νομιμοποιείται να ζητάει «και τα ρέστα». Αυτό, όμως, που πρέπει επίσης να κατανοηθεί είναι ότι από τότε που ο αστικός δημοκρατισμός είναι ζητούμενο, από τότε που ο αστικός ή και μικροαστικός πολιτικός λόγος έχει καταργήσει αυτά τα όρια αυτό δε σημαίνει ότι ο προλεταριακός λόγος πρέπει να τον ακολουθήσει.
Και όσο και εάν αναλαμβάνει κανείς, ως δρώσα προσωπικότητα, την ατομική ευθύνη της εκφοράς του λεκτικού του ατοπήματος (και τον ακολουθεί και ο πολιτικός του αντίπαλος αποσκοπώντας στο να διαχωρίσει το ατομικό ήθος από το κομματικό ήθος ακριβώς για να πετύχει τον αποτελεσματικότερο και μεγαλύτερο υποβιβασμό του στη συνείδηση των εργαζομένων) αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και συνήθως το καρπούται ο πρώτος διδάξας. Αντίθετα αυτός που τον πνίγει το δίκιο βγαίνει χαμένος όχι μόνο ατομικά αλλά και κομματικά. Και έτσι ο πρώτος διδάξας αντί να απαξιωθεί για κάτι που σαφώς όφειλε να μη διαπράξει να βγει «δικαιωμένος» ακριβώς επειδή το διέπραξε.
Νέα Σπορά
Σε μια εποχή που ο αστικός πολιτικός λόγος που διατυπώνεται αποστρέφει τις λαϊκές μάζες από την πολιτική, που αδυνατεί να βρει τα αναγκαία λόγια για να κατασκευάσει έστω και μια στοιχειώδη «πανηγυρική» ατμόσφαιρα – με την ευκαιρία της υπογραφής της συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας.
Σε μια εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης για να αποποιηθεί των ευθυνών της κυβέρνησής του για τα χρηματιστηριακά κερδοσκοπικά παιχνίδια «λυπάται γιατί ορισμένοι έχασαν σ’ αυτή τη δουλειά τα λεφτά τους» και που, τώρα, ο Άδωνις Γεωργιάδης νοιώθει ευχαριστημένος που οι άνεργοι της χώρας μας είναι μόνο 2εκατ. και όχι 10εκατ..
Σε μια εποχή που ακόμη και οι απολογητές των ΜΜΕ της πολιτικής που εφαρμόζεται διαθέτουν ελάχιστη εκτίμηση μέσα στον εργαζόμενο λαό και ο φασίζων πολιτικός λόγος προβάλλει απειλητικά, το καθήκον της εργατικής πρωτοπορίας είναι να εξηγεί υπομονετικά στους εργαζόμενους το «δέον γενέσθαι», να οργανώνει την αντίσταση των εργαζομένων και την πάλη τους για να αποκρούσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να οργανώνει την πάλη τους για τη διεκδίκηση της εξουσίας στη χώρα μας στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Στην υπηρεσία αυτού του καθήκοντος δεν έχουν λόγο ύπαρξης εκφάνσεις του πολιτικού λόγου, που υποβιβάζουν αυτό το καθήκον στα μάτια των εργαζομένων, που κυριαρχούνται από την αρχή «με πνίγει το δίκιο», που οδηγούν σε διατυπώσεις που απάδουν της προλεταριακής στάσης απέναντι στις δυσκολίες της ταξικής πάλης στο πολιτικό επίπεδο.
Και το λέμε αυτό, γιατί ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι τέτοια λεκτικά ατοπήματα, όσο και εάν θεωρούνται δυναμικές πολιτικές αντιδράσεις απέναντι σε πολιτικές πράξεις που εμπίπτουν στο γενικό κανόνα έκπτωσης του πολιτικού λόγου και διαμόρφωσης του πολιτικού προφίλ συγκεκριμένων πολιτικών προσωπικοτήτων, στην πραγματικότητα δε βοηθάνε στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στην πραγματοποίηση των στόχων της και των σκοπών της, δε βοηθάνε να αποκαλυφθεί το πολιτικό βεληνεκές της προσωπικότητας, που φιλοδοξεί να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Και όχι μόνο δε βοηθάνε αυτού του είδους τα λεκτικά ατοπήματα, αλλά στην ουσία αντιστρέφονται σε βάρος της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της, διαμορφώνοντας μια αίσθηση μέσα στους εργαζόμενους ότι όλοι χαρακτηρίζονται από τις ίδιες πολιτικές στάσεις και κατά προέκταση από τις ίδιες πολιτικές.
Αντιλαμβανόμαστε ότι στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν ορισμένα όρια τα οποία ουδείς δικαιούται να τα υπερβαίνει. Ότι ο «πρώτος διδάξας» μπροστά ακόμη και στην εύλογη αλλά και λάθος αντίδραση του δεύτερου δε νομιμοποιείται να ζητάει «και τα ρέστα». Αυτό, όμως, που πρέπει επίσης να κατανοηθεί είναι ότι από τότε που ο αστικός δημοκρατισμός είναι ζητούμενο, από τότε που ο αστικός ή και μικροαστικός πολιτικός λόγος έχει καταργήσει αυτά τα όρια αυτό δε σημαίνει ότι ο προλεταριακός λόγος πρέπει να τον ακολουθήσει.
Και όσο και εάν αναλαμβάνει κανείς, ως δρώσα προσωπικότητα, την ατομική ευθύνη της εκφοράς του λεκτικού του ατοπήματος (και τον ακολουθεί και ο πολιτικός του αντίπαλος αποσκοπώντας στο να διαχωρίσει το ατομικό ήθος από το κομματικό ήθος ακριβώς για να πετύχει τον αποτελεσματικότερο και μεγαλύτερο υποβιβασμό του στη συνείδηση των εργαζομένων) αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και συνήθως το καρπούται ο πρώτος διδάξας. Αντίθετα αυτός που τον πνίγει το δίκιο βγαίνει χαμένος όχι μόνο ατομικά αλλά και κομματικά. Και έτσι ο πρώτος διδάξας αντί να απαξιωθεί για κάτι που σαφώς όφειλε να μη διαπράξει να βγει «δικαιωμένος» ακριβώς επειδή το διέπραξε.
Νέα Σπορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.