…Αγαπούσε το σούσι

Μάκης Μπαλαούρας

«Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. “Ενα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε”. Τίποτα άλλο. [...] Και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου και γράφω τη φράση που αν ήξερα ότι το παιδί ήταν ήδη νεκρό, αν μπορούσα να υποψιαστώ τον αρρωστημένο οχετό που θα εξαπέλυε, ποτέ δεν θα έγραφα.[...] Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός. Και κανείς δεν ρώτησε τίποτα.

Ανοιξαν απλώς τα σαγόνια και κατασπάραζαν» αναφέρει η συγγραφέας. Ο Δ. Σαββόπουλος στην παράσταση του «Πλούτου» στην Επίδαυρο, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, «τα είπε έξω από τα δόντια». «Παίρναμε διακοποδάνεια για να πάμε στο Μπαλί, αγοράζαμε τζιπάρες, καπνίζαμε πούρα, τρώγαμε σούσι…», μάλωσε τους θεατές και κατ’ επέκταση όλους μας.

Ποιος, ο Νιόνιος, που ήλθε με οτοστόπ από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με ένα φορτηγό που το φόρτωσαν εργάτες «χαμάληδες», με αγαθά που μόχθησαν άνθρωποι να τα παράξουν, με έναν οδηγό να λαγοκοιμάται στο τιμόνι από την κούραση…

Από το 1963 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, που καταγράφηκε η ιδεολογική μετάλλαξη του Σαββόπουλου, υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, πλούσιοι και φτωχοί, χαμάληδες και εισοδηματίες. Προφανώς, από τότε με τον τόσο πλούτο, που άγνωστο πώς συσσωρεύτηκε, δεν υπάρχουν πια κοινωνικές διακρίσεις. Οι χαμάληδες του τότε πηγαίνανε, μέχρι που ξέσπασε η κρίση, με το Καγιέν τους παρκαρισμένο στην τράπεζα, για να πάρουν το διακοποδάνειο και μετά στο γκουρμέ εστιατόριο απολάμβαναν το σούσι τους τη συνοδεία κουβανέζικου πούρου…

Σε αυτή την παραμυθένια ατμόσφαιρα, πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η οικογένεια του πιτσιρικά που έχασε τη ζωή του στο τρόλεϊ. Κατάντησε εθισμένος στο σούσι. Το όποιο χαρτζιλίκι, αν υπήρχε, των άνεργων γονιών του το έσπρωχνε στο σούσι, γενόμενος τζαμπατζής, έτσι ακριβώς όπως τον ξεμπρόστιασε η συγγραφέας και πανεπιστημιακός κ. Λ. Διβάνη.

Τι συμβαίνει άραγε σε πολλούς από τους λεγόμενους πνευματικούς μας ανθρώπους; Ηλίθιους δεν μπορείς να τους πεις. Οτι ζουν σε έναν γυάλινο κόσμο που έφτιαξαν για να κρατιούνται μακριά από τα βιοποριστικά προβλήματα της πλέμπας, ισχύει εν μέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως, στην εποχή και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, δεν είναι απομονωμένοι ως άλλες Μαρίες Αντουανέτες.

Γιατί, άραγε, δεν σιωπούν στις κοινωνικές οξύνσεις περιμένοντας τη νηνεμία, ενώ αντίθετα πετάγονται κάθε τόσο επιλεκτικά εναντίον αυτών που βρίσκονται κάτω και όχι για τους πάνω, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους;

Μα, σέβονται την ιδεολογία τους και το κοινωνικό στάτους τους. Εχουν συνείδηση της οργανικής σύνδεσής τους με το σύστημα. Και επιπλέον τους εξυπηρέτησε και οφείλουν να το υπηρετούν.

Για παράδειγμα, ο Σαββόπουλος, στον οποίο αναφερόμαστε με περίσσια πίκρα, γιατί ονειρευτήκαμε και μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του, επί Μητσοτάκη περιδιάβαινε επ’ αμοιβή τα ανά την επικράτεια στρατόπεδα, επί Σημίτη – Καραμανλή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, για να μην πούμε για τις αρπαχτές που κάνουν στους -κατ’ αυτούς υπανάπτυκτους- χαχόλους της επαρχίας.

Τέλος, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, πετάγονται ως αρνητική διαφήμιση του εαυτού τους μόνο και μόνο για να μην ξεχαστεί το όνομά τους, ιδιαίτερα σε περιόδους απουσίας έμπνευσης και παραγωγής «πνευματικών» αγαθών.

Η κ. Διβάνη, φίλε Πέτρο, δεν «χρησιμοποίησε μια λάθος λέξη τη λάθος στιγμή». Το αντίθετο. Και τη σωστή λέξη -τζαμπατζής- και τη σωστή στιγμή, όταν το σύστημα την είχε ανάγκη.

Δεν έχουν νόημα άλλα επιχειρήματα. Μόνο η απλούστερη της αριθμητικής. Υπάρχουν 1.382.000 επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι, εκ των οποίων 800.000 είναι νέοι 15- 24 ετών, στην ηλικία δηλαδή του «τζαμπατζή» νέου, ενώ 600.000 απ’ αυτούς βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Τι θα κάνουν λοιπόν για να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές σας προδιαγραφές. Να μην τρώνε, να μην ντύνονται, να μην κυκλοφορούν, κυρίως να μη μιλούν…

Τους παραδέχομαι, πάντως, αυτούς τους τύπους. Εχουν βαθιά επίγνωση ότι διεξάγεται ένας αμείλικτος πόλεμος. Υπηρετούν με συνέπεια το στρατόπεδό τους.

Εμείς;

Πηγή: efsyn.gr