Ιουλίου 9, 2013 από seisaxthiablog
του Λευτέρη Ριζά
Αρχικά να ζητήσω συγγνώμη γιατί δεν έχω κατορθώσει ακόμα να συνεχίσω την αρθρογραφία μου για το Κυπριακό – «Η Κύπρος και πάλι στο επίκεντρο». Έχω σταματήσει στο 4ομέρος και θα συνεχίσω οπωσδήποτε με τα υπόλοιπα. Αν είχα ολοκληρώσει τη σειρά, ίσως, το σημερινό άρθρο να το είχα αποφύγει. Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχα σχεδιάσει και ένα κενό πρέπει να καλυφθεί. Αυτό της πρότασης για τη λύση του Κυπριακού που περιλαμβάνεται στις «Θέσεις» για το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Να σημειώσω ότι και στον κυριακάτικο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»(7-8-13), συμπεριελήφθηκε ένα ένθετο «Για το Κυπριακό Ζήτημα», μέρος 1ο. Έτσι θα μας δοθεί η ευκαιρία να εξετάσουμε και τις θέσεις του ΚΚΕ, όταν θα ολοκληρωθεί η ειδική έκδοση τους, στο πλαίσιο πια της συνέχειας για την «Κύπρο και πάλι στο επίκεντρο»
Στην αρχή της «Διακήρυξης αρχών» του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που προτάθηκαν για το ιδρυτικό συνέδριο διαβάζουμε στο σημείο που αναφέρεται στις «καταβολές μας», ότι αυτές μπορεί να ανιχνευθούν «στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, στους αγώνες που είχαν αναληφθεί από τότε για να εκφραστούν οι δυνάμεις της εργασίας και να ενωθεί ο ελληνικός λαός ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση και την πολιτική καταπίεση.» Η ανίχνευση αυτή περιλαμβάνει βέβαια και το ΕΑΜ, και το ΚΚΕ, και τις δημοκρατικές δυνάμεις που περιλάμβανε η Ένωση Κέντρου, αλλά και αγώνες όπως «οι αγώνες υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου».
Εδώ εντοπίζουμε μια πρώτη ιστορική λαθροχειρία. Οι αγώνες δεν ήταν απλά υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου αλλά και για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεσπάσανε πολλά αντιαποικιακά και αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα που ζητούσανε την αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία των λαών τους. Αυτό της Κύπρου δεν ήταν απλά ένα κίνημα Αυτοδιάθεσης αλλά και Ένωσης του κυπριακού λαού με τα αδέλφια του στην Ελλάδα. Ένα αίτημα που εξέφραζε τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Στο σχετικό δημοψήφισμα τάχθηκε το 96% υπέρ. Ανάμεσα τους και πολλοί τουρκοκύπριοι. Αν ο αγώνας περιοριζότανε απλά και μόνο στην Αυτοδιάθεση, με στόχο την ανεξαρτησία και όχι την ένωση με την Ελλάδα, ίσως η Μ. Βρετανία να είχε, τελικά, αποδεχτεί το αίτημα. Εκείνο που την ενοχλούσε ήτανε το αίτημα της Ένωσης. Και γι αυτό δημιούργησε όλη αυτή την αντιπαλότητα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προκειμένου να διατηρήσει την Κύπρο κάτω από την κυριαρχία της.
Στη συνέχεια των «θέσεων», τα πράγματα κάπως διορθώνονται υπό την πίεση όπως λένε – και δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε – εκπροσώπων της «πατριωτικής αριστεράς». Έτσι διαβάζουμε :
Η Κύπρος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν οποιαδήποτε άλλη χώρα της περιοχής μας. Ο αντι-αποικιοκρατικός αγώνας της, υπό το σύνθημα της “Ένωσης”, αποτέλεσε ύστερη έκφανση των αγώνων υπέρ της Ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης ενώ το μεταγενέστερο σύνθημα και ο αγώνας υπέρ της “Αυτοδιάθεσης” πυροδότησε μεγάλους αγώνες στην Ελλάδα. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου υπήρξαν συμβιβασμός που διατήρησε ισχυρά στοιχεία του προηγούμενου αποικιακού καθεστώτος (ακόμη υπάρχουν “εγγυήτριες δυνάμεις” και μεγάλες Βρετανικές στρατιωτικές βάσεις) ενώ, κατά το πάγιο δόγμα του “διαίρει και βασίλευε” της τέως Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η ύπαρξη τουρκικής μειονότητας και η εύλογη αμφιθυμία της απέναντι στην προοπτική μιας αυτοδιάθεσης με αμιγώς ελληνικά χαρακτηριστικά χρησιμοποιήθηκαν ως καθοριστικό στοιχείο του συμβιβασμού που επιτεύχθηκε. Από κει και πέρα οι τριβές μεταξύ των δύο κοινοτήτων, όπως υποκινήθηκαν από την Βρετανική πολιτική και όπως καλλιεργήθηκαν από ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για το εγκληματικό χουντικό πραξικόπημα ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση του Μακαρίου. Με πρόσχημα το τελευταίο, η Τουρκία κατέλαβε στρατιωτικά το βόρειο τμήμα της Κύπρου, με την άμεση ή έμμεση ενθάρρυνση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αυτή η κατάληψη αποτέλεσε καταλύτη για την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, η στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου από τότε και η τουρκική πολιτική του συνεχιζόμενου παράνομου εποικισμού της συνιστούν μείζονα εμπόδια για την επίλυση του Κυπριακού.
Με αυτά τα δεδομένα, οι τύχες της Ελλάδας και της Κύπρου ήταν και παραμένουν άρρηκτα συνυφασμένες. Σήμερα μάλιστα, οι σχέσεις πυκνώνουν γιατί οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη έχουν μετατρέψει την Κύπρο στο δεύτερο, μετά την Ελλάδα, πειραματόζωο της πολιτικής τους, ωθώντας έτσι σε ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στους δύο λαούς που υποφέρουν από την ίδια πολιτική, και όπου, βέβαια, οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Κυπριακού λαού. Τα πράγματα περιπλέκονται με το ζήτημα των υδρογονανθράκων και τους διεθνές ανταγωνισμούς που συνεπάγονται, απαιτώντας λεπτούς και σύνθετους χειρισμούς στο επίπεδο των διεθνών και διπλωματικών σχέσεων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου. Η ολόπλευρη στήριξη της κρατικής υπόστασης της Κύπρου, η υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο σεβασμός και η υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ για διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία, με μία ιθαγένεια, μία κυριαρχία και μία διεθνή προσωπικότητα, όπως έχουν γίνει αποδεκτές από όλες τις πολιτικές δυνάμεις εκεί, ο κριτικός σεβασμός των αποφάσεων της εκλεγμένης κυπριακής ηγεσίας, οι στενές σχέσεις με τις ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις της Κύπρου και οι συντροφικές σχέσεις με το ΑΚΕΛ και την κυπριακή Αριστερά αποτελούν άξονες της πολιτικής μας.»
Ο αναγνώστης που δεν γνωρίζει τα «μυστικά» του Κυπριακού ζητήματος, δεν θα έχει λόγους να διαφωνήσει. Αυτά πάνω κάτω πιστεύει και μεγάλη μάζα του λαού στην Ελλάδα, που τρέφει πατριωτικά αισθήματα. Όμως για όσους έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα από πιο κοντά και γνωρίζουν όλες τις τρίπλες και τρικλοποδιές που πάντοτε έβαζαν και βάζουν τα ξένα κρατικά συμφέροντα, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές, και ελλαδικά στηρίγματα τους · αλλά και οι Κύπριοι από την πικρή τους εμπειρία, θα διαφωνήσουν σε ένα καίριας σημασίας σημείο. Και απορώ πώς δεν το «πρόσεξαν» οι πατριώτες και κυπριολόγοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και το άφησαν να περάσει έτσι. Είναι το σημείο που μιλάει για τον σεβασμό και την «υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ για διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία».
Πρώτον, οι πρώτες αποφάσεις του ΟΗΕ μιλούσαν για παράνομη εισβολή και κατοχή της Κύπρου από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και ζητούσαν την απόσυρση τους. (1). Αποφάσεις βέβαια που δεν σεβάστηκαν οι εισβολείς αλλά και η διεθνής κοινότητα. Η οποία δεν πίεσε για την υλοποίηση τους.
Δεύτερον, η συμφωνία μεταξύ Μακάριου και Ντενκτάς για «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία» (2) - μια δεύτερη δηλαδή και πιο επαίσχυντη από τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου συμφωνία – ουσιαστικά αποδεχότανε τα «τετελεσμένα»: την εισβολή και κατοχή του Βόρειου τμήματος της Κύπρου από τους Τούρκους εισβολείς, την κατάργηση δηλαδή στην πράξη ακόμα και των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.
Η αποδοχή αυτής της λύσης είναι βαθειά και ολόπλευρη «αντι-κυπριακή» και «αντι-πατριωτική» λύση. Άλλωστε στα θεμέλια του σχεδίου Αναν βρίσκεται ακριβώς η αποδοχή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και όποιο παρόμοιο σχέδιο προταθεί – λίγο καλύτερο ή λίγο χειρότερο του σχεδίου Αναν – στην αποδοχή της συμφωνίας Μακάριου-Ντενκτάς για Δ.Δ.Ο θα θεμελιώνεται.
Τα υπόλοιπα για συντροφικές σχέσεις με το ΑΚΕΛ που δεν πήρε μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την τελευταία στην κυριολεξία στιγμή είπε το «όχι» στο σχέδιο Αναν με σκοπό να το τσιμεντώσει (3), το πρώτο που κάνουν είναι να τείνουν χείρα φιλίας στο ΚΚΕ που έχει ακριβώς τις ίδιες θέσεις για την Δ.Δ.Ο και τους συντρόφους του ΑΚΕΛ. Υπάρχουν βέβαια πολλοί κύπριοι αγωνιστές και μελετητές, τελευταία και ο Γ. Λιλλήκας έχει επαναφέρει το ζήτημα της καταγγελίας αυτής της συμφωνίας, που διαφωνούν ακριβώς γι αυτή τη λύση. Και που είναι καθόλα δημοκράτες και πατριώτες.
Αν μερικοί του πατριωτικού χώρου και με μακρόχρονη ενασχόληση με το Κυπριακό – άρθρα, βιβλία, ομιλίες, κλπ – ξεχνάνε αυτές τις τεράστιας σημασίας λεπτομέρειες, τότε πραγματικά η «Νιόβη 74» πρέπει να συνεχίσει να κλαίει απελπισμένα (4)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1- Ψήφισμα Γ.Σ. ΟΗΕ 3212 της 1ης Νοεμβρίου 1974 και 3395 της 20ης Νοεμβρίου 1975.
2- βλ. Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου της 12ης Φεβρουαρίου 1977, μεταξύ Μακαρίου και Ντενκτάς, κατά τη διάρκεια συνάντησης τους υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Παραθέτω ολόκληρη τη συμφωνία.
«1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.
3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους».
Είναι ολοφάνερη η υποχώρηση του Μακάριου από τα ψηφίσματα των Γ.Σ. του ΟΗΕ που ζητούσαν αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής. Ο αντικατοχικός αγώνας πήγαινε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, με την υπογραφή του «Εθνάρχη» Μακαρίου.
Ο Ανδρέας Θεοφάνους, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, σε ομιλία του με θέμα τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία έλεγε: Η έλλειψη ξεκάθαρης στοχοθεσίας είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας μιας πολιτικής. Η ελληνική πλευρά, με λάβαρο τη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς (1977), επιμένει εδώ και 34 χρόνια σε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Πρόκειται για νομικό εφεύρημα το οποίο ισοδυναμεί με πρωτοφανές νομικό τερατούργημα, που δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη. Η πολιτική ηγεσία, κρυμμένη μέσα στα ράσα του Μακάριου και βολεμένη πίσω από εκείνη την ολέθρια απόφασή του, ψαλμωδεί συνεχώς ότι αν δεν δεχθούμε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, μύρια δεινά θα ακολουθήσουν» . [29/3/2011]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.